2016.10.13 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-696/16-2/MP
z 13 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 25 sierpnia 2016 r. (data wpływu 29 sierpnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

opodatkowania świadczenia pieniężnego otrzymanego w zamian za zwolnienie Dewelopera z zobowiązań wynikających z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej – jest prawidłowe;
momentu powstania obowiązku podatkowego - jest nieprawidłowe;
prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej usługę zwolnienia Dewelopera z zobowiązań wynikających z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania świadczenia pieniężnego otrzymanego w zamian za zwolnienie Dewelopera z zobowiązań wynikających z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej, momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu ww. usługi oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej usługę zwolnienia Dewelopera z zobowiązań wynikających z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe :

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: Wnioskodawca) jest właścicielem budynku biurowego, oraz użytkownikiem wieczystym działek gruntu, na których ww. budynek został wzniesiony (dalej: Budynek). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca świadczy usługi najmu lokali użytkowych w ww. Budynku.

H. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Deweloper) jest spółką deweloperską, która w ramach prowadzonej działalności gospodarczej realizuje projekty biurowe, mieszkaniowe i usługowo-handlowe.

W dniu 12 lipca 2012 r. Wnioskodawca (funkcjonujący wówczas w formie prawnej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością) i Deweloper zawarli umowę deweloperską (dalej: Umowa deweloperska), której przedmiotem było między innymi świadczenie przez Dewelopera na rzecz Wnioskodawcy usług deweloperskich polegających na modernizacji Budynku w formule pod klucz, oraz świadczenie usług komercjalizacji (wynajmu) Budynku. Zgodnie z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej, Deweloper był i jest zobowiązany do zaprojektowania, przeprowadzenia oraz ukończenia prac wykończeniowych jak również prac adaptacyjnych/ wyposażeniowych we wszystkich powierzchniach Budynku. Powyższy zapis umowny obejmuje zarówno zobowiązanie do wykonania prac wykończeniowych przed oddaniem Budynku do użytkowania (zrealizowane w przeszłości), jak również zobowiązanie do każdorazowego wykonania wszelkich prac aranżacyjnych/ wykończeniowych w przypadku wynajęcia powierzchni nowym najemcom (zobowiązanie nadal istnieje).

Ze względów biznesowych, Strony rozważają zakończenie współpracy na obecnych zasadach, tj. Strony zamierzają zawrzeć umowę rozwiązującą (dalej: Umowa rozwiązująca), której przedmiotem będzie między innymi rozwiązanie - na określonych warunkach - wiążącej Strony do dnia dzisiejszego Umowy deweloperskiej. Umowa rozwiązująca zostanie zawarta za zgodą obu stron, w jej wyniku dojdzie do wygaszenia wzajemnych roszczeń obu Stron i do wygaśnięcia łączącego Strony stosunku prawnego wynikającego z Umowy deweloperskiej. W szczególności, na podstawie Umowy rozwiązującej Wnioskodawca zrzeknie się przysługującego mu względem Dewelopera na podstawie § 2.5.1 Umowy deweloperskiej roszczenia o zaprojektowanie, przeprowadzenie oraz ukończenie niewykonanych/ nieukończonych na dzień zawarcia Umowy rozwiązującej prac wykończeniowych i prac adaptacyjnych/ wyposażeniowych w Budynku. W zamian za zwolnienie Dewelopera z zobowiązania do wykonania nieukończonych prac aranżacyjnych (określonych w § 2.5.1 Umowy deweloperskiej), Deweloper wypłaci Wnioskodawcy określone świadczenie pieniężne. Umowa rozwiązująca będzie miała skutek na dzień rozwiązania przewidzianego w niej warunku zawieszającego.

Świadczenie pieniężne zostanie wypłacone Wnioskodawcy w kwocie, na warunkach i w terminie określonych w osobnej umowie regulującej zasady wypłaty ww. świadczenia (dalej: Umowa o współpracy). W szczególności, na podstawie Umowy o współpracy płatność świadczenia powinna zostać uregulowana w terminie 30 dni od dnia podpisania Umowy o współpracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania :

Czy świadczenie pieniężne otrzymane przez Wnioskodawcę od Dewelopera w zamian za zwolnienie Dewelopera z zobowiązań wynikających z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej stanowi wynagrodzenie za usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT i powinno zostać udokumentowane fakturą VAT wystawioną z zastosowaniem podstawowej stawki opodatkowania ?
Czy obowiązek podatkowy w VAT z tytułu wykonania ww. usługi powstanie na zasadach ogólnych, tj. z chwilą wykonania usługi, rozumianą jako dzień rozwiązania przewidzianego w Umowie rozwiązującej warunku zawieszającego, a faktura VAT powinna zostać wystawiona do 15. dnia miesiąca następującego po tym dniu ?
Czy Deweloperowi będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego na podstawie faktury wystawionej przez Wnioskodawcę, dokumentującej usługę zwolnienia Dewelopera z obowiązku realizacji prac aranżacyjnych wynikającego z § 2.5.1. Umowy deweloperskiej ?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Świadczenie pieniężne otrzymane przez Wnioskodawcę od Dewelopera w zamian za zwolnienie Dewelopera ze zobowiązań wynikających z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej stanowi wynagrodzenie za usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT i powinno zostać udokumentowane fakturą VAT wystawioną z zastosowaniem podstawowej stawki opodatkowania.
Obowiązek podatkowy w VAT z tytułu wykonania ww. usługi powstanie na zasadach ogólnych, tj. z chwilą wykonania usługi, rozumianą jako dzień rozwiązania przewidzianego w Umowie rozwiązującej warunku zawieszającego, a faktura VAT powinna zostać wystawiona do 15. dnia następnego miesiąca.
Deweloperowi, będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego na podstawie faktury wystawionej przez Wnioskodawcę, dokumentującej usługę zwolnienia Dewelopera z obowiązku realizacji prac aranżacyjnych wynikającego z § 2.5.1. Umowy deweloperskiej.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY

Ad. 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez odpłatną dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przy czym, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, pod pojęciem „towaru” rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jednocześnie, na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, w tym również m. in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem. Przez sprzedaż w myśl art. 2 pkt 22 Ustawy o VAT rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 41 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2016 r. stawka podstawowa podatku VAT wynosi 23%.

Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Jak wyjaśnił Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 15 maja 2015 r. sygn. IBPP1/4512-124/15/LSz, opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług. W związku z powyższym zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi.

Z treści powołanego art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że zasadą jest, iż dostawa towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE). Przykładowo: w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT;

w wyroku z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, TSUE podkreślił, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy;
w wyroku z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), TSUE zauważył, iż czynność podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy.

W świetle dyrektyw interpretacyjnych TSUE oraz wytycznych sądów administracyjnych pod pojęciem odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług należy rozumieć prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru/ odbiorcy usługi zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). A zatem, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego konkretne korzyści o charakterze majątkowym.

Celem rozstrzygnięcia, czy otrzymane przez Wnioskodawcę środki pieniężne podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT należy zatem ustalić : czy istnieje świadczenie wzajemne (ekwiwalentne) wykonane przez Wnioskodawcę na rzecz Dewelopera, czy istnieje konsument osiągający konkretne korzyści o charakterze majątkowym z tytułu ww. świadczenia i czy świadczenie to pozostaje w bezpośrednim związku z otrzymanymi środkami pieniężnymi.

Ustalanie statusu wypłacanej kwoty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, tylko jeżeli płatność nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas jej otrzymanie nie będzie miało wpływu na podatek od towarów i usług.

W ocenie Zainteresowanych, świadczenie pieniężne stanowi formę zapłaty za określone, działanie Wnioskodawcy - tj. zwolnienie kontrahenta z obowiązku wykonania ściśle określonego świadczenia lub innymi słowy, powstrzymanie się przez Wnioskodawcę od egzekwowania od Dewelopera wykonania prac aranżacyjnych nieukończonych w dniu zawarcia Umowy rozwiązującej. Jednocześnie, istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem pieniężnym a działaniem Wnioskodawcy - gdyby bowiem Wnioskodawca nie wyraził zgody na zawarcie Umowy rozwiązującej i na zwolnienie Dewelopera z obowiązku wykonania prac aranżacyjnych, nie otrzymałby świadczenia pieniężnego w kwocie, na warunkach i w terminie określonych w Umowie o współpracy.

Co więcej, inaczej niż w przypadku jednostronnego wypowiedzenia umowy, rozwiązanie Umowy deweloperskiej poprzez zawarcie Umowy rozwiązującej nie jest bezpośrednim rezultatem jednostronnego niewywiązywania się lub nienależytego wywiązania się przez Dewelopera z ciążących na nim obowiązków. Jest ono bezpośrednim efektem dokonanej za obopólną zgodą modyfikacji wiążącego Strony stosunku prawnego (poprzez skrócenie czasu jego obowiązywania). Dla oceny charakteru otrzymanego świadczenia pieniężnego bez znaczenia pozostaje pośrednia przyczyna wypłaty świadczenia, tj. okoliczność która doprowadziła do wyrażenia przez Wnioskodawcę zgody na zawarcie Umowy rozwiązującej. Innymi słowy, nie jest istotne czy do zawarcia Umowy rozwiązującej doszło z inicjatywy Wnioskodawcy czy też na prośbę Dewelopera.

W świetle przywołanych regulacji i przedstawionego opisu sprawy, w ocenie Wnioskodawcy, czynność zwolnienia Dewelopera z obowiązku wykonania/ ukończenia prac aranżacyjnych, w związku z zawarciem Umowy rozwiązującej i przedterminowym rozwiązaniem Umowy deweloperskiej, stanowi odpłatne świadczenie usług przez Wnioskodawcę na rzecz Dewelopera, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Świadczenie pieniężne wypłacane Wnioskodawcy przez Dewelopera stanowi wynagrodzenie za tę usługę i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z powyższym, Wnioskodawca zobowiązany jest udokumentować ww. świadczenie fakturą VAT wystawioną zgodnie z obowiązującymi przepisami, z zastosowaniem podstawowej stawki opodatkowania.

Konsekwentnie, Wnioskodawca powinien wystawić fakturę dokumentującą usługę zwolnienia Dewelopera z obowiązku realizacji prac aranżacyjnych wynikającego z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej, stosując podstawową stawkę opodatkowania VAT.

Ad. 2

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Na podstawie art. 106i ust. 1 tej ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8. Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymano całość lub część zapłaty od nabywcy (art. 106i ust. 2 ustawy o VAT). Jednocześnie, zgodnie z ust. 7 tego przepisu, faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi; czy też otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.

Powołane przepisy wskazują ogólną regułę powstawania obowiązku podatkowego w VAT i towarzyszący jej sposób dokumentowania czynności opodatkowanej VAT fakturą VAT. Dokonując interpretacji tych przepisów należy mieć na uwadze odpowiednie zapisy Umowy rozwiązującej oraz Umowy o współpracy.

Mianowicie, na mocy postanowień Umowy rozwiązującej, na dzień rozwiązania przewidzianego w tej umowie warunku zawieszającego, dojdzie do wygaszenia wzajemnych roszczeń obu Stron i do wygaśnięcia łączącego Strony stosunku prawnego wynikającego z Umowy deweloperskiej. Z tym dniem zatem Wnioskodawca zrzeknie się przysługującego mu względem Dewelopera na podstawie § 2.5.1 Umowy deweloperskiej roszczenia o zaprojektowanie, przeprowadzenie oraz ukończenie niewykonanych/ nieukończonych na dzień zawarcia Umowy rozwiązującej prac wykończeniowych i prac adaptacyjnych/ wyposażeniowych w Budynku. Jednocześnie, na podstawie Umowy o współpracy, płatność świadczenia powinna zostać uregulowana w terminie 30 dni od dnia podpisania Umowy o współpracy.

W konsekwencji, przy założeniu, że zapłata świadczenia nie nastąpi przed dniem rozwiązania przewidzianego w Umowie rozwiązującej warunku zawieszającego, Strony uważają, że obowiązek podatkowy z tytułu wykonania usługi zwolnienia Dewelopera z obowiązku realizacji prac aranżacyjnych wynikającego z § 2.5.1. Umowy deweloperskiej powstanie w dniu rozwiązania przewidzianego w Umowie rozwiązującej warunku zawieszającego. Jednocześnie, Wnioskodawca zobowiązany będzie wystawić fakturę VAT do 15. dnia miesiąca następującego po tym dniu. Powyższego nie zmienia fakt, że termin płatności faktury zostanie ustalony na 30 dzień od dnia podpisania Umowy o współpracy.

Ad. 3

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 tej ustawy (przytoczone zastrzeżenia nie znajdują zastosowania w opisywanym zdarzeniu przyszłym).

Jednocześnie, art. 88 ust. 3a ustawy o VAT wprowadza kilka wyjątków od prawa do odliczenia VAT należnego. W szczególności, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Zarówno Wnioskodawca jak i Deweloper są podatnikami VAT i prowadzą działalność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Deweloper wykonuje działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług deweloperskich oraz usług wykończeniowych, zaś Wnioskodawca świadczy odpłatnie usługi najmu powierzchni w Budynku. Oba typy działalności - jako odpłatne świadczenie usług - podlegają opodatkowaniu VAT według stawki VAT podstawowej, o której mowa w art. 41 ust. 1 ustawy o VAT. Rozliczenie pomiędzy Wnioskodawcą a Deweloperem świadczenia pieniężnego, wypłacanego w związku z zawarciem Umowy rozwiązującej i zwolnieniem Dewelopera z ciążących na nim zobowiązań wynikających z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej, dokonywane jest w związku z łączącą Strony Umową deweloperską i jej przedterminowym rozwiązaniem. Przy czym, wszelkie świadczenia wykonywane na podstawie tej Umowy przez Dewelopera stanowiły i stanowią odpłatne świadczenie usług opodatkowane VAT.

W konsekwencji, Zainteresowani stoją na stanowisku, że rozliczenie pomiędzy nimi świadczenia pieniężnego tytułem wynagrodzenia za zwolnienie z zobowiązań wynikających z Umowy deweloperskiej ma związek z prowadzoną przez Zainteresowanych działalnością gospodarczą, opodatkowaną VAT, a tym samym spełniona jest przesłanka wynikająca z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, stanowiąca podstawę prawa do odliczenia VAT naliczonego z faktury wystawionej przez Wnioskodawcę dla Dewelopera.

Jednocześnie, w ocenie Zainteresowanych świadczenie pieniężne otrzymane przez Wnioskodawcę od Dewelopera w zamian za zwolnienie Dewelopera z zobowiązań wynikających z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej stanowi wynagrodzenie za usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT i powinno zostać udokumentowane fakturą VAT wystawioną z zastosowaniem podstawowej stawki opodatkowania (uzasadnienie powyższego stanowiska zostało przedstawione szczegółowo w punkcie Ad. 1 powyżej). W konsekwencji, nie zajdzie żadne ze zdarzeń wskazanych w art. 88 ust. 3a ustawy o VAT, skutkujących brakiem prawa do odliczenia VAT, a transakcja udokumentowana fakturą wystawioną przez Wnioskodawcę będzie podlegała opodatkowaniu VAT i nie będzie zwolniona z VAT.

Konsekwentnie, Deweloperowi będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego na podstawie faktury wystawionej przez Wnioskodawcę, dokumentującej usługę zwolnienia Dewelopera z obowiązku realizacji prac aranżacyjnych, wynikającego z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest :

prawidłowe – w zakresie opodatkowania świadczenia pieniężnego otrzymanego w zamian za zwolnienie Dewelopera z zobowiązań wynikających z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej;

nieprawidłowe – w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego,

prawidłowe – w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej usługę zwolnienia Dewelopera z zobowiązań wynikających z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej.

Ad. 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z pózn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…), w tym również :

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie nie będące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie.

Aby dane świadczenie uznać za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub świadczącego usługę. Przy czym, związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonania tego świadczenia miało być wypłacone. Muszą być zatem spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie – jako usługa – podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Kwestie wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 146a pkt 1 ww. ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem budynku biurowego oraz użytkownikiem wieczystym działek gruntu, na których ww. budynek został wzniesiony. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca świadczy usługi najmu lokali użytkowych w ww. Budynku.

Deweloper (Zainteresowany niebędący Stroną) jest spółką deweloperską, która w ramach prowadzonej działalności gospodarczej realizuje projekty biurowe, mieszkaniowe i usługowo-handlowe.

W dniu 12 lipca 2012 r. Wnioskodawca i Deweloper zawarli umowę deweloperską, której przedmiotem było między innymi świadczenie przez Dewelopera na rzecz Wnioskodawcy usług deweloperskich polegających na modernizacji Budynku w formule pod klucz, oraz świadczenie usług komercjalizacji (wynajmu) Budynku. Zgodnie z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej, Deweloper był i jest zobowiązany do zaprojektowania, przeprowadzenia oraz ukończenia prac wykończeniowych jak również prac adaptacyjnych/ wyposażeniowych we wszystkich powierzchniach Budynku. Powyższy zapis umowny obejmuje zarówno zobowiązanie do wykonania prac wykończeniowych przed oddaniem Budynku do użytkowania (zrealizowane w przeszłości), jak również zobowiązanie do każdorazowego wykonania wszelkich prac aranżacyjnych/ wykończeniowych w przypadku wynajęcia powierzchni nowym najemcom (zobowiązanie nadal istnieje).

Ze względów biznesowych, Strony rozważają zakończenie współpracy na obecnych zasadach, tj. Strony zamierzają zawrzeć umowę rozwiązującą, której przedmiotem będzie między innymi rozwiązanie - na określonych warunkach - wiążącej Strony do dnia dzisiejszego Umowy deweloperskiej. Umowa rozwiązująca zostanie zawarta za zgodą obu stron, w jej wyniku dojdzie do wygaszenia wzajemnych roszczeń obu Stron i do wygaśnięcia łączącego Strony stosunku prawnego wynikającego z Umowy deweloperskiej. W szczególności, na podstawie Umowy rozwiązującej Wnioskodawca zrzeknie się przysługującego mu względem Dewelopera na podstawie § 2.5.1 Umowy deweloperskiej roszczenia o zaprojektowanie, przeprowadzenie oraz ukończenie niewykonanych/ nieukończonych na dzień zawarcia Umowy rozwiązującej prac wykończeniowych i prac adaptacyjnych/ wyposażeniowych w Budynku. W zamian za zwolnienie Dewelopera z zobowiązania do wykonania nieukończonych prac aranżacyjnych (określonych w § 2.5.1 Umowy deweloperskiej), Deweloper wypłaci Wnioskodawcy określone świadczenie pieniężne. Umowa rozwiązująca będzie miała skutek na dzień rozwiązania przewidzianego w niej warunku zawieszającego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług świadczenia pieniężnego otrzymanego od Dewelopera w zamian za zwolnienie Dewelopera z zobowiązań wynikających z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej.

W tym miejscu należy wskazać, że termin „kary umownej” czy „odszkodowania” nie został zdefiniowany w ustawie o VAT. W związku z tym, należy posiłkować się regulacjami zawartymi w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380).

Zagadnienie kar umownych reguluje przepis art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań. Odstąpienie od umowy stanowi realizację uprawnień związanych z określonymi wypadkami niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań z umów wzajemnych i skuteczne odstąpienie od umowy stanowi w pewnym sensie potwierdzenie, że istotnie miał miejsce przypadek niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przez drugą stronę.

Z postanowień art. 361 § 1 ww. ustawy wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2 ww. artykułu).

Na podstawie ww. przepisu odszkodowanie uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, miedzy zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

W rozpatrywanej sprawie nie zaistnieją okoliczności, które w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego powodowałyby szkodę i determinowały wypłatę odszkodowania. Zachowania obu podmiotów są zachowaniami wynikającymi bezpośrednio z łączącej ich Umowy, na mocy której uzgodnili, że rozwiązują wiążącą ich Umowę deweloperską. Rozwiązanie Umowy poprzez zawarcie pomiędzy Stronami porozumienia oraz wypłacenie określonej kwoty na rzecz Wnioskodawcy prowadzi do zgodnego zakończenia istniejącej pomiędzy stronami Umowy, nie jest natomiast rezultatem jednostronnego niewywiązania się lub nienależytego wywiązania się przez którąś ze stron umowy z ciążących na niej obowiązków. Zatem, wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy nie można uznać za zadośćuczynienie za utracone korzyści.

W analizowanej sprawie otrzymana przez Wnioskodawcę kwota stanowi formę wynagrodzenia za jego działanie – tj. wyrażenie zgody na odstąpienie od umowy. W okolicznościach przedstawionych w złożonym wniosku istnieje bezpośredni związek pomiędzy wykonanym świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem. Zgodę na zaniechanie określonej czynności (odstąpienie od umowy), za którą Wnioskodawca otrzymuje określoną kwotę pieniężną, należy traktować jako skonkretyzowane świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ spełniona jest przesłanka istnienia związku pomiędzy wpłatą należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji, czynność Wnioskodawcy w postaci wyrażenia zgody na rozwiązanie Umowy deweloperskiej – która uregulowana zostanie w podpisanej przez Strony Umowie rozwiązującej – stanowi odpłatne świadczenie usług o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Kwota otrzymana w zamian za odstąpienie od umowy stanowi wynagrodzenie za te usługi i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podlega opodatkowaniu podstawową stawką podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 106 b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik obowiązany jest wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W związku z tym, Wnioskodawca zobowiązany będzie do udokumentowania fakturą otrzymanego od Dewelopera świadczenia pieniężnego.

Ad. 2

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Stosownie do art. 19a ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury w przypadkach, o których mowa w art. 106b ust. 1, z tytułu:

świadczenia usług budowlanych lub budowlano - montażowych,
dostawy książek drukowanych (PKWiU ex 58.11.1) - z wyłączeniem map i ulotek - oraz gazet,
czasopism i magazynów, drukowanych (PKWiU ex 58.13.1 i PKWiU ex 58.14.1),
czynności polegających na drukowaniu książek (PKWiU ex 58.11.1) – z wyłączeniem map i ulotek - oraz gazet, czasopism i magazynów (PKWiU ex 58.13.1 i PKWiU ex 58.14.1), z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług.

Jak stanowi art. 19a ust. 7 w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku, gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.

Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4 - art. 19a ust. 8 ustawy o VAT.

W wyroku TSUE z dnia 15 grudnia 1993 r. w sprawie Lubbock Fine Co. Przeciwko Commissioners of Customs and Excise (C-63/92) Trybunał stwierdził, że zmiana stosunku umownego, taka jak zrzeczenie się najmu za wynagrodzeniem, także się mieści w zakresie takiego zwolnienia, ponieważ pojęcie najmu nieruchomości obejmuje sytuacje, w której najemca zrzeka się najmu stwierdzić należy, że świadczenie polegające na wyrażeniu zgody na wcześniejsze rozwiązanie umowy jest w istocie usługą najmu. Trybunał odnosił się do zwolnienia od podatku, ponieważ zrzeczenie się najmu dotyczyło najmu na cele mieszkalne, a zatem zwolnionego od podatku. Istotne jest jednak to, że wynagrodzenie z tego tytułu uznał za jedną z płatności wynikającej ze stosunku najmu.

Konsekwentnie uznać należy, za interpretacją TSUE, że w analizowanej sprawie zgoda na wcześniejsze rozwiązanie łączącej Strony umowy deweloperskiej na mocy planowanego porozumienia jest usługą deweloperską, w ramach której Deweloper zobowiązany był do wykonania prac wykończeniowych oraz adaptacyjnych we wszystkich powierzchniach Budynku.

W konsekwencji, moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczonych usług deweloperskich powinien być ustalony zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. a ustawy o VAT, tj. z chwilą wystawienia przez Wnioskodawcę faktury, dokumentującej wykonanie tych usług.

Zastrzec jednak należy, że zgodnie z art. 19a ust. 7 ustawy o VAT, w przypadku gdy Wnioskodawca nie wystawi faktury lub wystawi ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4 ustawy.

Art. 106i ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT stanowi, że fakturę wystawia się nie później niż 30. dnia od dnia wykonania usług – w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. a ustawy.

Na mocy postanowień Umowy rozwiązującej, której przedmiotem będzie rozwiązanie wiążącej Strony Umowy deweloperskiej, dojdzie do wygaszenia wzajemnych roszczeń obu Stron i do wygaśnięcia łączącego Strony stosunku prawnego wynikającego z Umowy deweloperskiej. Z tym dniem zatem Wnioskodawca zrzeknie się przysługującego mu względem Dewelopera na podstawie § 2.5.1 Umowy deweloperskiej roszczenia o zaprojektowanie, przeprowadzenie oraz ukończenie niewykonanych/ nieukończonych na dzień zawarcia Umowy rozwiązującej prac wykończeniowych i prac adaptacyjnych/ wyposażeniowych w Budynku. Jednocześnie, na podstawie Umowy o współpracy, płatność świadczenia powinna zostać uregulowana w terminie 30 dni od dnia podpisania Umowy o współpracy.

W konsekwencji, przy założeniu że zapłata świadczenia, o którym mowa wyżej nie nastąpi wcześniej, obowiązek podatkowy z tytułu wykonania usługi zwolnienia Dewelopera z obowiązku realizacji prac wykończeniowych i aranżacyjnych wynikających z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej powstanie z chwilą wystawienia przez Wnioskodawcę faktury dokumentującej ww. usługę, nie później niż 30. dnia od dnia wykonania usługi tj. dnia zawarcia Umowy rozwiązującej.

Ad. 3

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do ust. 2 pkt 1 ww. artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że zarówno Wnioskodawca jak i Deweloper są podatnikami VAT i prowadzą działalność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Deweloper wykonuje działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług deweloperskich oraz usług wykończeniowych, zaś Wnioskodawca świadczy odpłatnie usługi najmu powierzchni w Budynku. Oba typy działalności - jako odpłatne świadczenie usług - podlegają opodatkowaniu VAT według stawki VAT podstawowej, o której mowa w art. 41 ust. 1 ustawy o VAT. Rozliczenie pomiędzy Wnioskodawcą a Deweloperem świadczenia pieniężnego, wypłacanego w związku z zawarciem Umowy rozwiązującej i zwolnieniem Dewelopera z ciążących na nim zobowiązań wynikających z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej, dokonywane jest w związku z łączącą Strony Umową deweloperską i jej przedterminowym rozwiązaniem. Przy czym, wszelkie świadczenia wykonywane na podstawie tej Umowy przez Dewelopera stanowiły i stanowią odpłatne świadczenie usług opodatkowane VAT.

Świadczenie pieniężne otrzymane przez Wnioskodawcę od Dewelopera w zamian za zwolnienie Dewelopera z zobowiązań wynikających z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej stanowi wynagrodzenie za usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT i powinno zostać udokumentowane fakturą VAT wystawioną z zastosowaniem podstawowej stawki opodatkowania. W konsekwencji, nie zajdzie żadne ze zdarzeń wskazanych w art. 88 ust. 3a ustawy o VAT, skutkujących brakiem prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu ww. usługi. Deweloperowi będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego na podstawie faktury wystawionej przez Wnioskodawcę, dokumentującej usługę zwolnienia Dewelopera z obowiązku realizacji prac aranżacyjnych wynikającego z § 2.5.1 Umowy deweloperskiej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie oraz Zainteresowanemu niebędącemu Stroną przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art.57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art.57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin