Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4510-1-52/16-3/JG
z 4 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 1 sierpnia 2016 r. (data wpływu 4 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu likwidacji środków trwałych sfinansowanych dotacją oraz ustalenia jej wysokości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 3 listopada 2016 r. – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu likwidacji środków trwałych sfinansowanych dotacją oraz ustalenia jej wysokości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność w zakresie handlu warzywami, a głównie pieczarkami.

Decyzją z 2008 r. Marszałek Województwa dokonał wstępnego uznania Spółki za Grupę Producentów Owoców i Warzyw oraz zatwierdził przedłożony plan dochodzenia do uznania. Na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy o organizacji rynków owoców i warzyw, rynku chmielu, rynku tytoniu oraz rynku suszu paszowego w latach 2009−2010 Dyrektor Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR) przyznał pomoc finansową (dotację) na pokrycie części kwalifikowanych kosztów inwestycji związanych z budową magazynu grzybów – „A” oraz zakupem linii do sortowania i pakowania warzyw. Dofinansowanie stanowiło ok. 75% wartości nabytych środków trwałych.

Otrzymane dofinansowania ujęto jako przychód podatkowy wolny od podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Oddane do użytkowania środki trwałe (budynek oraz urządzenia do sortowania i pakowania warzyw) zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i rozpoczęto ich amortyzację dla celów podatkowych. Wartość początkowa środków trwałych została ustalona na zasadach ogólnych, tj. w oparciu o kwotę wydatków poniesionych na ich nabycie lub wytworzenie bez pomniejszenia tej wartości o kwotę uzyskanej dotacji.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka zaliczała do kosztów uzyskania przychodu wyłącznie tę część odpisów amortyzacyjnych, która odpowiadała wartości początkowej środków trwałych, która została sfinansowana ze środków własnych Spółki (tj. odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych w części sfinansowanej dotacją klasyfikowane były przez Spółkę jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodu).

W bieżącym roku budynek ten wraz z urządzeniami uległ całkowitemu zniszczeniu w wyniku pożaru. Budynek i urządzenia nie były ubezpieczone od tego typu zdarzeń. Na dzień tego zdarzenia środki trwałe nie były w pełni zamortyzowane.

Pomimo zniszczenia budynku magazynowego w wyniku pożaru Spółka zamierza wybudować nowy obiekt magazynowy i w dalszym ciągu będzie prowadziła działalność w zakresie handlu warzywami. Nie wystąpi więc zmiana rodzaju działalności.

W piśmie uzupełniającym z 3 listopada 2016 r. Wnioskodawca doprecyzował opis stanu faktycznego o poniższe informacje.

1. Spółka nie ubezpieczała budynków i maszyn, ponieważ nie miała takiego obowiązku, a dotychczasowe doświadczenie w prowadzeniu działalności nie wskazywało na konieczność podejmowania innych decyzji.
2. W ocenie Spółki, Spółka dokonała należytej staranności w celu zabezpieczenia mienia, wykorzystując do budowy materiały certyfikowane, dokonując okresowych przeglądów instalacji oraz elementów konstrukcyjnych budynku, okresowych przeglądów maszyn, opracowując i wprowadzając w życie instrukcje postępowania w razie zagrożenia pożarowego. Firma posiada certyfikaty, których standardy zapewniają również bezpieczeństwo pracownikom na wszystkich etapach powstawania produktu m.in. poprzez: niezbędne szkolenia, przekazanie wiedzy na temat pierwszej pomocy, stosowanie odzieży ochronnej, dostęp do wody, toalet oraz apteczek pierwszej pomocy.
3. Postanowieniem Komendy Powiatowej Policji w sprawie nieumyślnego spowodowania pożaru, w oparciu o opinię Biegłego Sądowego z Zakresu Pożarnictwa, umorzone zostało postępowanie w ww. sprawie wobec stwierdzenia, iż czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego.
4. Spółka posiada spis środków trwałych, które uległy zniszczeniu w wyniku pożaru.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy stratę z tytułu likwidacji środków trwałych zniszczonych w wyniku pożaru można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?
2. Jeżeli tak, to czy kosztem uzyskania przychodów będzie cała wartość, która odpowiada poniesionym wydatkom na ich nabycie (niezależnie od źródła ich finansowania), tj. wartość początkowa wynikająca z ewidencji środków trwałych, ustalona zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomniejszona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych bez względu na to, czy odpisy te zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wolne od podatku są dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków związanych z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się podatkowych odpisów amortyzacyjnych, czyli zgodnie z art. 16a−16m tej ustawy.

W konsekwencji, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się odpisów z tytułu zużycia środków trwałych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a−16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wyłączenie to dotyczy tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych składników majątku, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). A zatem, w tym przypadku ograniczenie to ma zastosowanie z uwagi na sfinansowanie z otrzymanej dotacji.

Ponadto, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności (art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wyłączenie dotyczy więc jedynie powyższego przypadku, czyli utraty przydatności gospodarczej z powodu zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie więc strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych, aniżeli wskazane w treści przytoczonego przepisu, tj. nie wynikały ze zmiany rodzaju działalności gospodarczej. W tym przypadku w Spółce nie wystąpiła zmiana rodzaju działalności.

W czasie eksploatacji tych środków trwałych Spółka dokonywała ich amortyzacji według zasad określonych w art. 16a−16m ww. ustawy. Odpisy amortyzacyjne dokonywane były od wartości początkowej, równej cenie nabycia lub kosztowi wytworzenia. Jednocześnie, stosując uregulowania art. 16 ust. 1 pkt 48 tej ustawy, Spółka nie uznawała za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a−16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zatem koszt uzyskania przychodu stanowiła jedynie część wartości odpisów amortyzacyjnych, liczona od tej części wartości początkowej, która została pokryta przez Spółkę własnymi środkami. Z kolei odpisy amortyzacyjne dokonywane od tej części wartości początkowej środków trwałych, które zostały sfinansowane dotacją nie stanowiły dla Spółki kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów strat w środkach trwałych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Oznacza to, że koszt uzyskania przychodów w przypadku analizowanej likwidacji środków trwałych będzie stanowił różnicę między wartością początkową ustaloną zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych a sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 tej ustawy (zarówno tych zaliczonych do kosztów podatkowych, jak i tych niezaliczonych do kosztów podatkowych).

Zdaniem Spółki, fakt częściowego sfinansowania nabycia środków trwałych otrzymaną dotacją nie wpływa w żaden sposób na wyliczenie kosztu uzyskania przychodu przy ich likwidacji.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zdaniem Spółki, strata w środkach trwałych w wyniku ich likwidacji z powodu pożaru jest kosztem uzyskania przychodów, a wielkość tych kosztów stanowić będzie ich nieumorzona wartość początkowa, tj. wartość początkowa (niezależnie od sposobu jej „sfinansowania”) pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bez względu na to czy odpisy zaliczono wcześniej do kosztów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznawanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W tym miejscu wskazać jednocześnie należy, że ustawodawca – co do zasady – dopuszcza możliwość zaliczenia strat związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą w poczet kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem spełnienia przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Niemniej zaznaczyć należy, że każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie, jako konkretny przypadek z uwzględnieniem całokształtu okoliczności faktycznych danej sprawy.

Należy zauważyć, że kosztem podatkowym może być tylko taka strata, która jest następstwem zdarzeń (w postaci działania lub zaniechania) niezależnych od woli podatnika. Niektóre rodzaje strat mogą więc nie stanowić kosztów uzyskania przychodu z uwagi na okoliczności powstania strat i ich udokumentowania oraz istnienie winy podatnika lub jego pracowników w procesie ich powstawania (straty powstałe z winy podatnika, tj. w wyniku niedbalstwa lub naruszenia przepisów, np. przeciwpożarowych lub gdy ich poniesienie nie zostało właściwie udokumentowane).

Tak więc w niektórych przypadkach, strata powstała na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot, może stanowić koszt uzyskania przychodów. Jednakże musi być to strata rzeczywista i prawidłowo udokumentowana. Ponadto istotnym warunkiem jest, aby strata nie powstała z winy podatnika, jako wynik jego niedbalstwa lub naruszenia przepisów.

Podkreślić należy, że możliwość zaliczenia strat do kosztów uzyskania przychodów powinno uwzględniać szczególną specyfikę ww. zdarzeń i być oceniane w aspekcie:

• całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,
• okoliczności, które spowodowały powstanie straty (np. ubytki naturalne, zdarzenia losowe, klęski żywiołowe),
• udokumentowania straty (formą udokumentowania strat może być np. protokół opisujący zdarzenie, jego datę, przyczynę, dokładne obliczenie wielkości straty, podpisany przez osoby uprawnione, uzupełniony o protokół policji lub straży pożarnej, bądź zgłoszenie szkody instytucji ubezpieczeniowej),
• podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.
  
  

Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, że to każdy podmiot gospodarczy ponosi ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem decyzje skutkujące powstaniem kosztów związanych z tą działalnością, nie można rekompensować przy pomocy przepisów podatkowych, gdyż oznaczałoby to w praktyce przerzucanie na Skarb Państwa ryzyka związanego z określoną działalnością gospodarczą podejmowaną przez dany podmiot.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a−16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie natomiast do art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z treści art. 16 ust. 1 pkt 48 ww. ustawy wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a−16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Dodatkowo w niniejszej sprawie należy mieć na uwadze regulację art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych która stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Ponadto treść art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Wnioskodawca w przedstawionym stanie faktycznym wskazał, że otrzymał dofinansowanie na pokrycie części kwalifikowanych kosztów inwestycji związanych z budową magazynu grzybów „A” oraz zakupem linii do sortowania i pakowania warzyw. Otrzymane dofinansowania ujęto jako przychód podatkowy wolny od podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oddane do użytkowania środki trwałe (budynek oraz urządzenia do sortowania i pakowania warzyw) zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i rozpoczęto ich amortyzację dla celów podatkowych. Wartość początkowa środków trwałych została ustalona na zasadach ogólnych, tj. w oparciu o kwotę wydatków poniesionych na ich nabycie lub wytworzenie bez pomniejszenia tej wartości o kwotę uzyskanej dotacji.

W bieżącym roku budynek ten wraz z urządzeniami uległ całkowitemu zniszczeniu w wyniku pożaru. Budynek i urządzenia nie były ubezpieczone od tego typu zdarzeń. Spółka nie ubezpieczała budynków i maszyn, ponieważ nie miała takiego obowiązku, a dotychczasowe doświadczenie w prowadzeniu działalności nie wskazywało na konieczność podejmowania innych decyzji. Na dzień tego zdarzenia środki trwałe nie były w pełni zamortyzowane. Pomimo zniszczenia budynku magazynowego w wyniku pożaru Spółka zamierza wybudować nowy obiekt magazynowy i w dalszym ciągu będzie prowadziła działalność w zakresie handlu warzywami. Nie wystąpi więc zmiana rodzaju działalności.

W opinii Wnioskodawcy, Spółka dokonała należytej staranności w celu zabezpieczenia mienia, wykorzystując do budowy materiały certyfikowane, dokonując okresowych przeglądów instalacji oraz elementów konstrukcyjnych budynku, okresowych przeglądów maszyn, opracowując i wprowadzając w życie instrukcje postępowania w razie zagrożenia pożarowego. Firma posiada certyfikaty, których standardy zapewniają również bezpieczeństwo pracownikom na wszystkich etapach powstawania produktu m.in. poprzez: niezbędne szkolenia, przekazanie wiedzy na temat pierwszej pomocy, stosowanie odzieży ochronnej, dostęp do wody, toalet oraz apteczek pierwszej pomocy.

Ponadto – jak wynika z opisu sprawy – postanowieniem Komendy Powiatowej Policji w sprawie nieumyślnego spowodowania pożaru, w oparciu o opinię Biegłego Sądowego z Zakresu Pożarnictwa, umorzone zostało postępowanie w ww. sprawie wobec stwierdzenia, iż czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego.

Spółka posiada spis środków trwałych, które uległy zniszczeniu w wyniku pożaru.

Na tle tak opisanego stanu faktycznego powstała wątpliwość Wnioskodawcy odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu likwidacji ww. środków trwałych sfinansowanych dotacją oraz ustalenia jej wysokości.

Dokonując rozstrzygnięcia na gruncie analizowanej sprawy należy w pierwszej kolejności zauważyć, że warunkiem zaliczenia strat z tytułu likwidacji środków trwałych zniszczonych w wyniku pożaru do kosztów uzyskania przychodów jest spełnienie przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie, jako konkretny przypadek z uwzględnieniem całokształtu okoliczności faktycznych danej sprawy.

Konieczne jest zatem wykazanie poniesienia konkretnego wydatku (w realiach niniejszej sprawy wykazania poniesienia straty), związku jaki zachodzi pomiędzy wydatkiem a przychodem podatkowym, a także właściwe udokumentowanie wydatku.

W tym miejscu podnieść należy, że w przypadku strat w środkach trwałych trudno jest wskazać na bezpośredni związek poniesionego wydatku z przychodem podatkowym generowanym przez Spółkę. W ocenie Organu, w przypadku tego typu wydatków zasadne jest raczej stwierdzenie, że są to wydatki ogólne związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, której normalnym następstwem jest powstawanie strat w posiadanych środkach trwałych. Przyjęcie zaś, że strata może stanowić normalne następstwo prowadzenia działalności gospodarczej prowadzi do konstatacji, że w takim przypadku niezbędne jest określenie tego „normalnego (typowego) następstwa”, które – zdaniem Organu – może wystąpić jedynie niezależnie od winy podatnika.

Dla dopuszczalności zaliczenia straty w środkach trwałych wymagane jest bowiem wykazanie należytej staranności w postępowaniu podatnika, a zatem takiej która wyłącza możliwość przypisania podatnikowi jakiegokolwiek typu winy prowadzącej do powstania straty. W realiach niniejszej sprawy, mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny, Organ interpretacyjny przyjął jako element stanu faktycznego brak zawinienia po stronie Spółki w związku z powstałymi stratami w środkach trwałych spowodowanymi pożarem. Świadczą o tym czynności podjęte przez Spółkę, a mianowicie – wykorzystanie do budowy materiałów certyfikowanych, dokonywanie okresowych przeglądów instalacji oraz elementów konstrukcyjnych budynku, okresowych przeglądów maszyn, opracowywanie i wprowadzanie w życie instrukcji postępowania w razie zagrożenia pożarowego, posiadanie certyfikatów, których standardy zapewniają również bezpieczeństwo pracownikom na wszystkich etapach powstawania produktu m.in. poprzez: niezbędne szkolenia, przekazanie wiedzy na temat pierwszej pomocy, stosowanie odzieży ochronnej, dostęp do wody, toalet oraz apteczek pierwszej pomocy.

Ponadto – jak wskazano powyżej – postanowieniem Komendy Powiatowej Policji w sprawie nieumyślnego spowodowania pożaru, w oparciu o opinię Biegłego Sądowego z Zakresu Pożarnictwa, umorzone zostało postępowanie w ww. sprawie wobec stwierdzenia, iż czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Organu, Spółka wskazała na związek przyczynowy pomiędzy wydatkiem a przychodem podatkowym. Niemniej jednak, kwestia ta z racji swojej specyfiki, w ramach której rozważane jest postępowanie podatnika pod kątem braku wystąpienia winy w sposób ostateczny może zostać przesądzona w ramach postępowania podatkowego, gdzie organ podatkowy władny będzie przeprowadzić postępowanie dowodowe.

Należy mieć bowiem na uwadze, że w ramach postępowania interpretacyjnego organ wykładając znaczenie norm prawnych może jedynie wskazać prawidłowy sposób ich rozumienia, przyjmując za prawdziwe twierdzenia zawarte w opisie stanu faktycznego. Ocena prawdziwości tych twierdzeń nie należy natomiast do niniejszego postępowania, na co wskazują całokształt regulacji poświęconych instytucji interpretacji indywidualnych prawa podatkowego uregulowanych w dziale II, rozdziale 1a ustawy Ordynacja podatkowa. W szczególności o odrębności tego podstępowania świadczy unormowanie zawarte w art. 14h Ordynacji podatkowej, stanowiącym zamknięty katalog przepisów Ordynacji podatkowej, które organ interpretacyjny w toku postępowania zainicjowanego wnioskiem o wydanie interpretacji może stosować. W przepisie tym nie ma odesłania do postępowania dowodowego, a zatem organ nie jest uprawniony do jego przeprowadzania.

Podsumowując, strata z tytułu likwidacji środków trwałych zniszczonych w wyniku pożaru może stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy. Kosztami tymi będzie nieumorzona wartość początkowa, tj. wartość początkowa (niezależnie od sposobu jej sfinansowania) pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bez względu na to czy odpisy zaliczono wcześniej do kosztów podatkowych.

Jednocześnie należy dodać, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena środków otrzymanych przez Wnioskodawcę pod kątem korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych. Organ podatkowy przyjął za podatnikiem, że: „Otrzymane dofinansowania ujęto jako przychód podatkowy wolny od podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych” (element stanu faktycznego).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.