Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-3.4511.232.2016.1.BC
z 2 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że przedstawione we wniosku z dnia 2 grudnia 2016 r. (data wpływu 12 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji (Dz.U. z 2016 r. poz. 1782, z późn. zm.) – w razie przeniesienia policjanta do pełnienia służby w innej miejscowości albo delegowania go do czasowego pełnienia służby, policjantowi przysługują należności za podróże służbowe i przeniesienia.

Natomiast art. 113 ust. 2 ustawy o Policji stanowi, że minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określi, w drodze rozporządzenia, wysokość, warunki oraz tryb przyznawania należności, o których mowa w ust. 1, uwzględniając sposoby obliczania czasu podróży służbowej oraz rodzaje należności i sposoby ustalania ich wysokości oraz terminy i tryb wypłaty należności. Uregulowania te zostały uszczegółowione w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie wysokości, warunków i trybu przyznawania policjantowi należności za podróże służbowe i przeniesienia z dnia 31 października 2002 r. (Dz.U. Nr 191 poz. 1598, z późn. zm.).

Na podstawie paragrafu 23 ust. 1 ww. rozporządzenia policjantowi przeniesionemu z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości, zwanej dalej „nowym miejscem pełnienia służby”, z tytułu przeniesienia przysługują:

1. diety dla niego i członków rodziny, o których mowa w art. 89 ustawy z dnia 6 kwietnia o Policji, za czas przejazdu i pierwszą dobę pobytu w nowym miejscu zamieszkania,
2. ryczałt na pokrycie kosztów przejazdu do nowego miejsca zamieszkania osób, o których mowa w pkt 1,
3. zasiłek osiedleniowy,
4. ryczałt z tytułu przeniesienia,
5. zwrot kosztów przewozu urządzenia domowego.
   
   

Z kolei w myśl paragrafu 23 ust. 2 ww. rozporządzenia, policjantowi przeniesionemu z urzędu, który nie przesiedlił się do nowego miejsca pełnienia służby lub do miejscowości pobliskiej, przysługuje zwrot kosztów dojazdu do nowego miejsca pełnienia służby, w wysokości udokumentowanej miesięcznym biletem imiennym na przejazd środkiem publicznego transportu kolejowego lub autobusowego.

W przypadku nieprzedłożenia biletu, o którym mowa w ust. 2, policjant otrzymuje płatny miesięcznie z dołu ryczałt na pokrycie kosztów dojazdu do nowego miejsca pełnienia służby w wysokości 1/22 ceny miesięcznego biletu na przejazd w klasie II pociągu osobowego przewidzianej dla odległości drogowej między granicami administracyjnymi miejscowości zamieszkania i nowego miejsca pełnienia służby – za każdy dzień wykonywania czynności służbowych w nowym miejscu pełnienia służby (paragraf 23 ust. 3 ww. rozporządzenia).

Wysokość miesięcznego ryczałtu na pokrycie kosztów dojazdu do nowego miejsca pełnienia służby nie może przekraczać pełnej ceny biletu, o którym mowa w ust. 3 paragraf 23 ust. 4 ww. rozporządzenia.

Ponadto zgodnie z paragrafem 23 ust. 6 ww. rozporządzenia policjantowi, który w związku z przeniesieniem z urzędu przesiedlił się bez rodziny lub w jakiejkolwiek formie korzysta z zakwaterowania poza dotychczasowym miejscem wspólnego zamieszkania, wypłacany jest co miesiąc z dołu ryczałt na pokrycie kosztów jednokrotnego przejazdu w celu odwiedzenia rodziny i z powrotem, w wysokości ceny biletów za przejazd w klasie II pociągu pośpiesznego, a gdy na danej trasie lub jej odcinku brak jest połączeń kolejowych – w wysokości ceny biletów za przejazd środkami publicznego transportu autobusowego.

Wnioskodawca, dokonując wypłaty należności wymienionych w paragrafie 23 ust. 1, ust. 2, ust. 3, ust. 6 ww. rozporządzenia, nie pobiera zaliczki na podatek dochodowy do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.

Wypłata tych należności korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymywane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.

Zaliczka na podatek jest pobierana w przypadku, gdy suma należności otrzymanych na podstawie paragrafu 23 ust. 1, ust. 2, ust. 3, ust. 6 przekroczy kwotę 200% wynagrodzenia ustalonego jak wyżej. Jednocześnie Wnioskodawca nadmienia, że w powyższej sprawie została wydana interpretacja indywidualna przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu ILPB1/415-1137/11-2/TW z dnia 19 grudnia 2011 roku (kserokopia interpretacji w załączeniu).

W dniu 18 listopada 2016 roku funkcjonariusz, który otrzymuje zwrot kosztów dojazdu w związku z przeniesieniem na podstawie paragrafu 23 ust. 2 rozporządzenia MSWiA w sprawie wysokości, warunków i trybu przyznawania policjantom należności za podróże służbowe i przeniesienia z dnia 31 października 2002 roku – wystąpił z raportem o niepotrącanie zaliczki na podatek dochodowy z uwagi, iż zwrot kosztów dojazdu w całości jest wolny od podatku dochodowego na mocy zwolnienia uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z interpretacją indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu 3063-ILPB1-2.4511.234.2016.1.TR z dnia 18 listopada 2016 roku (kserokopia interpretacji w załączeniu).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego zwrot kosztów dojazdu w związku z przeniesieniem policjanta do służby w innej miejscowości realizowany na podstawie paragrafu 23 ust. 2 oraz ust. 3 rozporządzenia MSWiA w sprawie wysokości, warunków i trybu przyznawania policjantom należności za podróże służbowe i przeniesienia z dnia 31 października 2002 roku korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czy art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy zwrot kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby i z powrotem w związku z przeniesieniem policjanta do pełnienia służby w innej miejscowości nie korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi, iż nie wynika wprost z ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji.

Zwrot kosztów przejazdu do miejsca pełnienia służby i z powrotem wypłacany jest na podstawie rozporządzenia MSWiA w sprawie wysokości, warunków i trybu przyznawania policjantom należności za podróże służbowe i przeniesienia z dnia 31 października 2002 roku, które zostało wydane na podstawie delegacji zawartej w art. 113 ust. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji i związany jest bezpośrednio z przeniesieniem z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości.

Otrzymywany przez policjanta zwrot kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby i z powrotem w związku z przeniesieniem z urzędu winien korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jako zwrot kosztów związanych z przeniesieniem służbowym, tj. zmianą miejsca pełnienia służby.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się stosunek służbowy.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 4 ww. ustawy: za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą m.in. stosunku służbowym.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy: osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 14 cytowanej ustawy: wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymywane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.

Natomiast na mocy art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw.

Z analizy wniosku wynika, że Wnioskodawca zwraca policjantom koszty dojazdu w związku z ich przeniesieniem do służby w innej miejscowości. Następuje to na podstawie § 23 ust. 2 oraz ust. 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie wysokości, warunków i trybu przyznawania policjantom należności za podróże służbowe i przeniesienia w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy o Policji. Wnioskodawca, jako płatnik, powziął wątpliwość na mocy którego przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzystają ze zwolnienia należności z tytułu zwrotu kosztów dojazdu w związku z przeniesieniem policjanta do służby w innej miejscowości.

Zgodnie z przywołanym przez Wnioskodawcę art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2016 r., poz. 1782, z późn. zm.): w razie przeniesienia policjanta do pełnienia służby w innej miejscowości albo delegowania go do czasowego pełnienia służby, policjantowi przysługują należności za podróże służbowe i przeniesienia.

Natomiast art. 113 ust. 2 ustawy o Policji stanowi, że: minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określi, w drodze rozporządzenia, wysokość, warunki oraz tryb przyznawania należności, o których mowa w ust. 1, uwzględniając sposoby obliczania czasu podróży służbowej oraz rodzaje należności i sposoby ustalania ich wysokości oraz terminy i tryb wypłaty należności.

Uregulowania te zostały uszczegółowione w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie wysokości, warunków i trybu przyznawania policjantom należności za podróże służbowe i przeniesienia z dnia 31 października 2002 r. (Dz. U. Nr 191, poz. 1598, z późn. zm.).

Na podstawie § 23 ust. 1 ww. rozporządzenia: policjantowi przeniesionemu z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości, zwanej dalej „nowym miejscem pełnienia służby”, z tytułu przeniesienia przysługują:

1. diety dla niego i członków rodziny, o których mowa w art. 89 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, za czas przejazdu i pierwszą dobę pobytu w nowym miejscu zamieszkania;
2. ryczałt na pokrycie kosztów przejazdu do nowego miejsca zamieszkania osób, o których mowa w pkt 1;
3. zasiłek osiedleniowy;
4. ryczałt z tytułu przeniesienia;
5. zwrot kosztów przewozu urządzenia domowego.
   
   

Z kolei w myśl § 23 ust. 2 ww. rozporządzenia: policjantowi przeniesionemu z urzędu, który nie przesiedlił się do nowego miejsca pełnienia służby lub do miejscowości pobliskiej, przysługuje zwrot kosztów dojazdu do nowego miejsca pełnienia służby, w wysokości udokumentowanej miesięcznym biletem imiennym na przejazd środkiem publicznego transportu kolejowego lub autobusowego.

W przypadku nieprzedłożenia biletu, o którym mowa w ust. 2, policjant otrzymuje płatny miesięcznie z dołu ryczałt na pokrycie kosztów dojazdu do nowego miejsca pełnienia służby w wysokości 1/22 ceny miesięcznego biletu na przejazd w klasie II pociągu osobowego przewidzianej dla odległości drogowej między granicami administracyjnymi miejscowości zamieszkania i nowego miejsca pełnienia służby – za każdy dzień wykonywania czynności służbowych w nowym miejscu pełnienia służby (§ 23 ust. 3 ww. rozporządzenia).

Wysokość miesięcznego ryczałtu, na pokrycie kosztów dojazdu do nowego miejsca pełnienia służby, nie może przekraczać pełnej ceny biletu, o którym mowa w ust. 3 (§ 23 ust. 4 ww. rozporządzenia).

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że na gruncie niniejszej sprawy przedmiotowy zwrot kosztów dojazdu policjanta do miejsca pełnienia służby w całości jest wolny od podatku dochodowego na mocy zwolnienia uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów ustawy o Policji oraz wydanego na jej podstawie rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie wysokości, warunków i trybu przyznawania policjantom należności za podróże służbowe i przeniesienia. Należy zauważyć, że ww. rozporządzenie jest aktem wykonawczym wydanym na podstawie ustawy o Policji, a samo uprawnienie policjantów do otrzymywania zwrotów kosztów za podróże służbowe i przeniesienia wynika z ustawy o Policji.

W związku z tym, skoro przedmiotowy zwrot jest w całości zwolniony z opodatkowania, to niezasadne jest stosowanie limitu wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując – w świetle przedstawionego stanu faktycznego zwrot kosztów dojazdu w związku z przeniesieniem policjanta do służby w innej miejscowości korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.