Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB1.4511.1133.2016.1.ES
z 10 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r, poz 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2016 r. (data wpływu 25 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Firma prowadzi działalność gospodarczą w zakresie hurtowej sprzedaży surowców do produkcji suplementów diety. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej firma nabywa głównie towary z krajów unii europejskiej oraz z krajów spoza UE a następnie sprzedaje je na rzecz klientów z Polski.

Wnioskodawca, otrzymał zamówienie od klienta z Polski na zakup towaru tj. 750 kg nienapromieniowanego zielonego jęczmienia (GREEN BARLEY GRASS PE 25:1). Wnioskodawca zamówił taki towar u dostawcy z Chin, a następnie dostawca z Chin wysłał zamówiony towar do Wnioskodawcy, wraz z certyfikatem potwierdzającym o nienapromieniowaniu towaru. Po otrzymaniu towaru Wnioskodawca dokonał sprzedaży towaru na rzecz klienta z Polski. Klient, który zakupił dany towar od Wnioskodawcy, przekazał połowę produktu tj. 375 kg do produkcji ekstraktu „młody jęczmień” i w tym samym czasie przekazał próbkę do badań laboratoryjnych celem potwierdzenia, czy oby na pewno dany towar nie jest napromieniowany. Niestety badania laboratoryjne wykazały, że dany towar jest jednak napromieniowany co spowodowało zatrzymaniem produkcji u klienta oraz powstaniem strat na linii produkcyjnej. Wskutek zaistniałej sytuacji klient zażądał odszkodowania od Wnioskodawcy, które objęło koszty surowców użytych do przygotowania mieszanki do kapsułkowania produktu gotowego, koszty badań związanych z wytworzeniem produktu „młody jęczmień oraz koszty utylizacji danego produktu, łącznie w wysokości 83.362,36 zł.

Wnioskodawca odebrał od klienta połowę niezużytego towaru (tj. 375 kg) na którą wystawił fakturę korygującą, zaakceptował reklamację i zgodził się na wypłatę odszkodowania. Równocześnie, wnioskodawca skontaktował się z dostawcą z Chin i zażądał od niego zwrotu odszkodowania, które firma musi zapłacić na rzecz swojego klienta w związku z wadliwą dostawą towaru.

Dostawca z Chin zgodził się na zapłatę danej kwoty na następujących warunkach:

• zwrot wartości 23.000 UED, które obejmuje zapłacone odszkodowanie do klienta z Polski oraz koszty rekompensaty za stratę wizerunku,
• zwrot 8.241 USD, za niezużyty towar, oraz koszty jego utylizacji.
  
  

Strony podpisały wzajemne porozumienie, w którym postanowiły skompensować dane kwoty z bieżącymi fakturami do zapłaty.

Wnioskodawca posiada polisę ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej jednakże, w związku z faktem, że sprzedawca z Chin zgodził się na zapłatę kwoty odszkodowania, którą Wnioskodawca musi zapłacić swojemu klientowi, szkoda ta nie została zgłoszona do ubezpieczyciela.

Dodatkowym czynnikiem, który spowodował, że dana szkoda nie została zgłoszona do ubezpieczyciela, jest fakt że wszystkim stronom zależało na szybkim rozwiązaniu danego konfliktu i dalszej współpracy, a w praktyce proces rozpatrywania reklamacji mógłby trwać bardzo długo i niekoniecznie mógłby zagwarantować pozytywne rozpatrzenie reklamacji, co mogło spowodować pogorszenie stosunków między stronami.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą sposobu rozliczenia zapłaconego odszkodowania swojemu klientowi jak również otrzymania zapłaconego odszkodowania od sprzedawcy z Chin.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy zapłacone odszkodowanie należy potraktować, jako odszkodowanie związane z wadliwą dostawą towaru, co tym samym powoduje że wartość zapłaconego odszkodowania nie może zostać zaliczona w koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy zwrot kwoty otrzymanej od dostawcy z Chin wnioskodawca powinien zakwalifikować do przychodów, a tam samym je opodatkować ?
   
   

Zdaniem wnioskodawcy, w istniejącym stanie faktycznym istnieje zależność pomiędzy odpowiedziami, które zostaną udzielone przez organ na pytanie 1 oraz pytanie 2.

Jednocześnie Wnioskodawca wyjaśnia, iż w sytuacji, gdy organ uzna, że poniesiony wydatek jako zapłacone przez Wnioskodawcę na rzecz klienta odszkodowanie nie będzie stanowiło kosztu uzyskania przychodu, to zwrot tego wydatku jako odszkodowanie od wskazanego podmiotu nie będzie stanowiło przychodu dla wnioskodawcy. Nie może ujść uwadze, że przyjęcie odmiennego stanowiska, tj. uznanie przez organ, że zwrócona Wnioskodawcy kwota będzie stanowić przychód podlegający opodatkowaniu, prowadzić będzie do bezpodstawnego obciążania Wnioskodawcy kolejnymi obciążeniami podatkowymi.

Jeżeli, jednak organ podatkowy uzna, że zapłacone odszkodowanie powinno zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, to również w takiej sytuacji wartość zwróconego odszkodowania powinna zostać zaliczona do przychodów.

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość zapłaconego klientowi odszkodowania nie będzie stanowiła kosztu uzyskania przychodu zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26.07.1991 r.

Zgodnie z tym, artykułem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Wnioskodawca w momencie zakupu tego towaru, stał się jego właścicielem a tym samym to na nim ciąży odpowiedzialność za ewentualne roszczenia. Co prawda Wnioskodawca w momencie dostawy towaru, nie wiedział o wadliwości towaru, jednakże towar okazał się wadliwy i spowodował straty w procesie produkcji u klienta. Wnioskodawca pragnie również zaznaczyć, że w momencie sprzedaży danego towaru klient nie miał żadnych roszczeń co do dostawy, dopiero po uzyskaniu potwierdzenia z laboratorium o napromieniowaniu klient poinformował Wnioskodawcę o powstałych stratach. Należy również mieć na uwadze, że Wnioskodawca przy zachowaniu należytej staranności nie mógł zapobiec okolicznościom, które doprowadziły do poniesienia wydatku jako wypłaty odszkodowania dla kontrahenta.

Ad. 2.

Wnioskodawca, stoi na stanowisku, że wartość zwróconego odszkodowania (do wysokości zapłaconego klientowi odszkodowania) nie będzie stanowiła przychodu do opodatkowania na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, do przychodów z działalności gospodarczej nie zalicza się zwróconych innych wydatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca uważa, że tylko nadwyżka uzyskanego odszkodowania, będzie podlegała opodatkowaniu. W związku z tym, że dane odszkodowanie nie zostało zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, to wartość zwróconego odszkodowania (do tej samej wysokości) nie będzie zaliczona do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska w odniesieniu do zastosowania powyższego przepisu może stanowić interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 14 marca 2011 r. ITPB1/415-1144/10/PSZ oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 czerwca 2016 r. IPPB3/4510-181/16-4/DP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 23 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z przepisu art. 22 ust. 1 ustawy wynika zatem, iż by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Powyższa regulacja dotyczy zatem wyraźnie wymienionych w niej rodzajów kar umownych oraz odszkodowań. Tylko kary umowne i odszkodowania, których przyczyną zapłaty są określone w powołanym przepisie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy przesłanki, są wyłączone z kosztów uzyskania przychodu na tej podstawie. Powyższa regulacja nie może być samoistną przyczyną wyłączenia kar umownych i odszkodowań, których zapłata jest powodowana innymi przesłankami niż wymienione w tym przepisie. Regulacja ta nie zabrania natomiast zaliczać do kosztów uzyskania przychodu wydatków z tytułu jakichkolwiek - niewymienionych w niej - kar umownych oraz odszkodowań.

Przepis ten dotyczy zdarzeń spowodowanych wadliwością, w tym z tytułu wykonania usługi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to znaczy wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji kar umownych z kosztów podatkowych.

Tak więc wypłacone przez Wnioskodawcę odszkodowanie za towar objęty wadą nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się do problematyki skutków podatkowych zwrotu wypłaconego odszkodowania od kontrahenta z Chin wskazać należy, że zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 12 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej.

Natomiast w przepisie art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy ustawodawca wyłączył z przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, kwoty zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Wyłączenie zawarte w tym przepisie dotyczy uzyskanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą kwot będących zwrotem takich wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów

Wskazać w tym miejscu należy, że niezaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów winno jednakże wynikać bądź z ustawowego wyłączenia tego wydatku z kosztów na podstawie art. 23 ust. 1 cyt. ustawy, bądź z braku związku poniesionego wydatku z przychodem (art. 22 ust. 1 tej ustawy).

Nie może ono zatem być wynikiem dobrowolnego działania podmiotu, nie znajdującego oparcia w obowiązujących w tym zakresie przepisach prawa.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż kwota odszkodowania wypłacona Panu na pokrycie wydatków poniesionych w związku z dostawą wadliwego towaru , które zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, nie stanowi Pana przychodu podatkowego na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy.

Przychodem byłaby ewentualna nadwyżka otrzymanego odszkodowania otrzymana od dostawcy z Chin, a kwotą odszkodowania uiszczoną na rzecz polskiego kontrahenta.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.