Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP3.4512.934.2016.1.JŻ
z 8 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. 2017, poz. 201) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2016 r. (data wpływu 19 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zwrotu kosztów podróży wykładowców lub prelegentów na Przedsięwzięcia naukowe organizowane lub współorganizowane przez Wnioskodawcę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zwrotu kosztów podróży wykładowców lub prelegentów na Przedsięwzięcia naukowe organizowane lub współorganizowane przez Wnioskodawcę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest bankiem. Wnioskodawca posiada osobowość prawną, jest również zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym oraz podatnikiem VAT UE (art. 96 ust. 4 oraz art. 97 ust. 4 ustawy o VAT). W ramach i na potrzeby realizacji swoich zadań i funkcji Wnioskodawca prowadzi współpracę międzynarodową z innymi bankami, międzynarodowymi instytucjami finansowymi (np. MFW, EBOR), innymi organizacjami międzynarodowymi (np. OECD) oraz ośrodkami badawczymi, nieposiadającymi siedziby oraz stałego miejsca działalności gospodarczej na terytorium Polski (dalej łącznie „Instytucje”).

Platformą powyższej współpracy są m.in. organizowane (samodzielnie przez Wnioskodawcę lub wspólnie z innymi Instytucjami) konferencje naukowe, seminaria, warsztaty, itp. przedsięwzięcia (dalej łącznie „Przedsięwzięcia naukowe”).

Przedsięwzięcia naukowe stanowią dla przedstawicieli Instytucji oraz Wnioskodawcy cenne forum do wymiany doświadczeń związanych z realizacją swoich zadań, dzielenia się dobrymi praktykami stosowanymi w toku ich realizacji, jak również poszerzają wiedzę w zakresie aktualnych trendów oraz prognoz dotyczących rynków finansowych poprzez udział przedstawicieli Instytucji (oraz Wnioskodawca) w wykładach i dyskusjach zaproszonych wykładowców i prelegentów, będących osobami posiadającymi rozległą i specjalistyczną wiedzę w wybranych dziedzinach nauki.

Organizowanie Przedsięwzięć naukowych ma na celu zwiększenie znaczenia Wnioskodawcy w międzynarodowej debacie ekonomicznej, rozszerzenie współpracy z innymi bankami centralnymi, jak również zacieśnianie współpracy z ważnymi ośrodkami naukowymi i instytucjami międzynarodowymi. Wnioskodawca aktywnie wypełnia rolę inspiratora debaty publicznej, przy wykorzystaniu różnorodnych środków i metod przekazu, m.in. właśnie poprzez działalność seminaryjno-konferencyjną. Przedsięwzięcia naukowe służą również podniesieniu poziomu wiedzy ekonomicznej społeczeństwa i uczestników rynków finansowych, szerzeniu i pogłębianiu wiedzy na temat roli i misji banku centralnego w życiu gospodarczym, polityki monetarnej, stabilności finansowej i szeregu innych zagadnień ekonomicznych, pozostających w zakresie kompetencji banku centralnego (materiały, np. prezentacje, referaty, z niektórych Przedsięwzięć naukowych Wnioskodawcy publikuje w sposób ogólnodostępny na swoich stronach internetowych.

Za udział w Przedsięwzięciach naukowych nie są pobierane od uczestników żadne opłaty, a w odniesieniu do tej działalności Wnioskodawca nie działa w charakterze podatnika VAT, gdyż nie stanowi ona działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W Przedsięwzięciach naukowych, w charakterze wykładowców lub prelegentów, biorą udział przedstawiciele (reprezentanci) Instytucji. Zważywszy, że uczestnictwo to odbywa się w ramach współpracy i na zaproszenie Wnioskodawcy, a udział tych osób w Przedsięwzięciach naukowych, ze względu m.in. na ich rozległą i specjalistyczną wiedzę, leży w interesie Wnioskodawcy, gdyż umożliwia zapewnienie wysokiego poziomu merytorycznego i organizacyjnego Przedsięwzięć naukowych, Wnioskodawcy zwraca Instytucjom, których przedstawicielami (reprezentantami) są te osoby, koszty podróży na Przedsięwzięcia naukowe oraz podróży powrotnej w oparciu o wystawione przez Instytucje dokumenty obciążeniowe. Zakres zwrotu kosztów może obejmować zasadniczo cenę biletów lotniczych (lub biletów na inny środek transportu).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, czy zwrot Instytucjom kosztów podróży wykładowców lub prelegentów, będących przedstawicielami (reprezentantami) Instytucji, na Przedsięwzięcia naukowe, w odniesieniu do których Wnioskodawca nie działa w charakterze podatnika VAT, organizowane lub współorganizowane przez Wnioskodawcy w ramach współpracy z Instytucjami, jest objęty zakresem opodatkowania VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy zwrot Instytutom kosztów podróży osób, będących przedstawicielami (reprezentantami) Instytucji, na Przedsięwzięcia naukowe, w odniesieniu do których Wnioskodawca nie działa w charakterze podatnika VAT, organizowane lub współorganizowane przez Wnioskodawcę w ramach współpracy z Instytucjami, nie jest objęty zakresem opodatkowania VAT, co Wnioskodawca uzasadnia poniżej.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1, w związku z art. 15 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, przez osoby prawne, jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne działające w charakterze podatnika, natomiast jak wskazuje art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, zasadniczo rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy o VAT, przez import usług należy rozumieć świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

Z kolei, jak wskazuje art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e ustawy o VAT, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 ustawy o VAT,
   
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b ustawy o VAT – podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4 ustawy o VAT,
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4 ustawy o VAT.
   
   
   

Powyższe przepisy uzupełniają regulacje art. 28a-28o ustawy o VAT, dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług.

Zatem, w świetle powyższego należy stwierdzić, że import usług, co do zasady, ma miejsce w przypadku świadczenia usług, których miejsce świadczenia, w świetle art. 28a-28o ustawy o VAT, znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (warunek 1) przez usługodawcę będącego podatnikiem (warunek 2), nieposiadającego siedziby oraz stałego miejsca działalności gospodarczej na terytorium Polski (warunek 3), na rzecz podmiotu, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o VAT (warunek 4).

Przy czym, dla zaistnienia czynności podlegającej opodatkowaniu VAT w postaci importu usług istotne jest, aby wszystkie ww. warunki zostały spełnione łącznie. Tym samym, a contrario, jeżeli okoliczności zaistniałe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego wskazują, że przynajmniej jeden z ww. warunków nie został spełniony, to - w ocenie Wnioskodawcy - w przypadku tym nie będziemy mieli do czynienia z importem usług. W konsekwencji zwrot Instytucjom kosztów podróży osób, będących przedstawicielami (reprezentantami) Instytucji, na Przedsięwzięcia naukowe, w odniesieniu do których Wnioskodawca nie działa w charakterze podatnika VAT, organizowane lub współorganizowane przez Wnioskodawcę w ramach współpracy z Instytucjami, nie będzie wówczas objęty zakresem opodatkowania VAT.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wskazuje, że opisany stan faktyczny nie stanowi importu usług na gruncie ustawy o VAT, ze względu na niespełnienie warunków określonych w art. 8 ust. 1 (warunek 1) oraz art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. a (warunek 2) ustawy o VAT, tj. odpowiednio z uwagi na fakt, iż:

1. z tytułu zwrotu Instytucjom kosztów podróży osób, będących przedstawicielami (reprezentantami) Instytucji, na Przedsięwzięcia naukowe, w odniesieniu do których Wnioskodawca nie działa w charakterze podatnika VAT, organizowane lub współorganizowane przez Wnioskodawcę w ramach współpracy z Instytucjami, Wnioskodawca nie otrzymuje świadczenia wzajemnego stanowiącego świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT. Innymi słowy pomiędzy Instytucjami a Wnioskodawcą nie dochodzi w ogóle do odpłatnego świadczenia usług, co jest niezbędne do uznania płatności za podlegającą opodatkowaniu VAT, gdyż:
   • jak potwierdzają interpretacje indywidualne organów podatkowych, np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 12 listopada 2010 r., sygn. IBPP4/443-1656/10/EJ, zwrot kosztów delegacji pracownika dokonany na rzecz jego pracodawcy jest jednostronnym ekwiwalentem pieniężnym wynikającym z faktu zobowiązania się do zwrotu na rzecz tego pracodawcy kosztów delegacji pracowników i nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług, która to zasada, zdaniem Wnioskodawcy, znajduje również odpowiednie zastosowanie w niniejszej sprawie,
     
   • w świetle z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dalej „TSUE” (wyroki TSUE z: 17 września 2002 r. w sprawie C-498/99, 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93, 1 kwietnia 1982 r. w sprawie C-89/81, 5 lutego 1981 r. w sprawie C-154/80), w myśl którego za odpłatne świadczenie usług, a więc czynności opodatkowane na gruncie ustawy o VAT uważane mogą być takie świadczenia, w których:
     
   • istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne;
     
   • wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy;
     
   • istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi;
     
   • odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem;
     
   • istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego;
     
   • działania podejmowane przez Wnioskodawcę oraz Instytucje w ramach współpracy, w formie Przedsięwzięć naukowych dokonywane są na zasadach wspólnego przedsięwzięcia realizowanego m.in. w celu upowszechniania i ugruntowania wiedzy z zakresu ekonomii i finansów oraz działalności banków centralnych. W rezultacie w zakresie tym nie dochodzi do świadczenia wzajemnego, a opisany w stanie faktycznym zwrot kosztów podróży nie stanowi odpłatności, czy też wynagrodzenia. Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca, pragnie wskazać także, iż jak trafnie podniósł NSA w wyroku z dnia 12 sierpnia 2015 r., sygn. akt I FSK 1373/14, działań podjętych w ramach wspólnego przedsięwzięcia nie można dla celów VAT oceniać jednostkowo, lecz z uwzględnieniem ich charakteru jako działania złożonego i wspólnego tworzącego w aspekcie gospodarczym jedną całość. W podobnym tonie wypowiedział się także TSUE wskazując, że czynności wykonywane w ramach wspólnego przedsięwzięcia nie stanowią dostawy towarów lub świadczenia usług za wynagrodzeniem, ani też w konsekwencji czynności opodatkowanej na gruncie VAT (wyrok TSUE z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-77/01).
2. w zakresie tym Instytucje nie działają jako podatnicy (warunek 2), gdyż:
   1. ich działalność w tym zakresie nie stanowi działalności gospodarczej, zarówno w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, jak i art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r., Nr 347, str. 1, „Dyrektywa VAT”), ponieważ działalność ta stanowi realizację zadań określonych w odrębnych przepisach prawa, dla realizacji których Instytucje zostały powołane, w związku z czym objęta jest dyspozycją art. 15 ust. 6 ustawy o VAT oraz art. 13 ust. 1 Dyrektywy VAT, a czynności wchodzące w zakres tej działalności nie mieszczą się w załączniku I do Dyrektywy VAT, stanowiącym wykaz czynności, w odniesieniu do wykonania których podmioty prawa publicznego są uważane za podatników. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przedmiotowym przypadku art. 15 ust. 6 ustawy o VAT należy stosować z uwzględnieniem celu płynącego z art. 13 ust. 1 Dyrektywy VAT, w myśl zasady dotyczącej tzw. pośredniego stosowania dyrektyw VAT, wynikającej z orzecznictwa TSUE, potwierdzonej m.in. wyrokiem z 11 lipca 2002 r. w sprawie C-62/00 Marks&Spencer,
      
   2. zgodnie z wytycznymi Komitetu VAT przy Komisji Europejskiej (GUIDELINES RESULTING FROM THE 98TH MEETING of 18 March 2013, DOCUMENT C), podmioty utworzone na podstawie umowy międzynarodowej, jeżeli podlegają prawu międzynarodowemu publicznemu, powinny zostać uznane za podmioty prawa publicznego, które nie są uważane za podatników VAT na gruncie prawa UE. Wnioskodawca wskazuje, iż jakkolwiek wytyczne Komitetu VAT przy Komisji Europejskiej nie są źródłem obowiązującego prawa, to mogą stanowić istotną ważną wskazówkę interpretacyjną Dyrektywy VAT w odniesieniu do stanu faktycznego przedstawionego w niniejszej sprawie w zakresie Instytucji utworzonych na podstawie umowy międzynarodowej (tj. zasadniczo międzynarodowych instytucji finansowych, czy innych organizacji międzynarodowych).
   
   
   

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zwrot Instytucjom kosztów podróży wykładowców lub prelegentów, będących przedstawicielami (reprezentantami) Instytucji, na Przedsięwzięcia naukowe, w odniesieniu do których Wnioskodawca nie działa w charakterze podatnika VAT, organizowane lub współorganizowane przez Wnioskodawcę w ramach współpracy z Instytucjami, nie jest objęty zakresem opodatkowania VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w myśl art. 7 ust.1 ww. ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania, których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
   
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zauważyć należy, że pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w rozumieniu art. 7 ustawy. Zauważyć również należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Zatem czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Kwestia „odpłatności” była niejednokrotnie przedmiotem rozstrzygania przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku C-102/86 Apple & Pear Development Council v. Commissioners of Customs & Excise „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”. Należy też zwrócić uwagę na wyrok C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Wobec tego, za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

• istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
  

• wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
  

• istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
  

• odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
  

• istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.
  
  
  

Niemniej jednak, nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl ust. 2 ww. artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych przepisów art. 15 ustawy wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przywołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te organy czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej. Tylko w tym bowiem zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
   
   
   

Do zadań Wnioskodawcy należy:

1. organizowanie rozliczeń pieniężnych;
2. prowadzenie gospodarki rezerwami dewizowymi;
   
3. prowadzenie działalności dewizowej w granicach określonych ustawami;
4. prowadzenie bankowej obsługi budżetu państwa;
5. regulowanie płynności banków oraz ich refinansowanie;
   
6. kształtowanie warunków niezbędnych dla rozwoju systemu bankowego;

6a) działanie na rzecz stabilności krajowego systemu finansowego, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o Komitecie Stabilności Finansowej (Dz. U. Nr 209, poz. 1317, z późn. zm.);

7. opracowywanie statystyki pieniężnej i bankowej, bilansu płatniczego oraz międzynarodowej pozycji inwestycyjnej;
   
8. wykonywanie innych zadań określonych ustawami.
   
   

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach i na potrzeby realizacji swoich konstytucyjno-ustawowych zadań i funkcji Wnioskodawca prowadzi współpracę międzynarodową z innymi bankami centralnymi, międzynarodowymi instytucjami finansowymi (np. MFW, EBOR), innymi organizacjami międzynarodowymi (np. OECD) oraz ośrodkami badawczymi, nieposiadającymi siedziby oraz stałego miejsca działalności gospodarczej na terytorium Polski. Platformą powyższej współpracy są m.in. organizowane (samodzielnie przez Wnioskodawcę lub wspólnie z innymi Instytucjami) konferencje naukowe, seminaria, warsztaty, itp. przedsięwzięcia.

Przedsięwzięcia naukowe stanowią dla przedstawicieli Instytucji oraz Wnioskodawcy cenne forum do wymiany doświadczeń związanych z realizacją swoich zadań, dzielenia się dobrymi praktykami stosowanymi w toku ich realizacji, jak również poszerzają wiedzę w zakresie aktualnych trendów oraz prognoz dotyczących rynków finansowych poprzez udział przedstawicieli Instytucji (oraz Wnioskodawca) w wykładach i dyskusjach zaproszonych wykładowców i prelegentów, będących osobami posiadającymi rozległą i specjalistyczną wiedzę w wybranych dziedzinach nauki.

Organizowanie Przedsięwzięć naukowych ma na celu zwiększenie znaczenia Wnioskodawcy w międzynarodowej debacie ekonomicznej, rozszerzenie współpracy z innymi bankami centralnymi, jak również zacieśnianie współpracy z ważnymi ośrodkami naukowymi i instytucjami międzynarodowymi. Wnioskodawca aktywnie wypełnia rolę inspiratora debaty publicznej, przy wykorzystaniu różnorodnych środków i metod przekazu, m.in. właśnie poprzez działalność seminaryjno-konferencyjną. Przedsięwzięcia naukowe służą również podniesieniu poziomu wiedzy ekonomicznej społeczeństwa i uczestników rynków finansowych, szerzeniu i pogłębianiu wiedzy na temat roli i misji banku centralnego w życiu gospodarczym, polityki monetarnej, stabilności finansowej i szeregu innych zagadnień ekonomicznych, pozostających w zakresie kompetencji banku centralnego (materiały, np. prezentacje, referaty, z niektórych Przedsięwzięć naukowych Wnioskodawcy publikuje w sposób ogólnodostępny na swoich stronach internetowych).

Za udział w Przedsięwzięciach naukowych nie są pobierane od uczestników żadne opłaty, a w odniesieniu do tej działalności Wnioskodawca nie działa w charakterze podatnika VAT, gdyż nie stanowi ona działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W Przedsięwzięciach naukowych, w charakterze wykładowców lub prelegentów, biorą udział przedstawiciele (reprezentanci) Instytucji. Zważywszy, że uczestnictwo to odbywa się w ramach współpracy i na zaproszenie Wnioskodawcy, a udział tych osób w Przedsięwzięciach naukowych, ze względu m.in. na ich rozległą i specjalistyczną wiedzę, leży w interesie Wnioskodawcy, gdyż umożliwia zapewnienie wysokiego poziomu merytorycznego i organizacyjnego Przedsięwzięć naukowych, Wnioskodawcy zwraca Instytucjom, których przedstawicielami (reprezentantami) są te osoby, koszty podróży na Przedsięwzięcia naukowe oraz podróży powrotnej w oparciu o wystawione przez Instytucje dokumenty obciążeniowe. Zakres zwrotu kosztów może obejmować zasadniczo cenę biletów lotniczych (lub biletów na inny środek transportu).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy zwrot Instytucjom kosztów podróży wykładowców lub prelegentów, będących przedstawicielami (reprezentantami) Instytucji, na Przedsięwzięcia naukowe, w odniesieniu do których Wnioskodawca nie działa w charakterze podatnika VAT, organizowane lub współorganizowane przez Wnioskodawcę w ramach współpracy z Instytucjami, jest objęty zakresem opodatkowania VAT.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca w zakresie organizacji Przedsięwzięć naukowych, w których biorą udział zaproszeni wykładowcy i prelegenci, nie działa jako podatnik. Jak wskazał Wnioskodawca, w ramach i na potrzeby swoich konstytucyjno-ustawowych zadań i funkcji prowadzi współpracę międzynarodową z innymi Instytucjami. W przypadku organizacji Przedsięwzięć naukowych uczestnictwo przedstawicieli Instytucji odbywa się w ramach współpracy i na zaproszenie Wnioskodawcy ze względu m.in. na ich rozległą i specjalistyczną wiedzę, a za udział w Przedsięwzięciach naukowych nie są pobierane od uczestników żadne opłaty. Zatem, w przedmiotowym przypadku Wnioskodawca realizuje zadania, które zostały nałożone odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których Wnioskodawca został powołane.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że zwrot Instytucjom kosztów podróży wykładowców lub prelegentów, będących przedstawicielami (reprezentantami) Instytucji, na Przedsięwzięcia naukowe, w odniesieniu do których Wnioskodawca nie działa w charakterze podatnika VAT nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.