Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB3.4510.712.2016.1.JG
z 23 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2016 r. (data wpływu 24 października 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23 grudnia 2016 r. (data wpływu 2 stycznia 2017 r.) oraz pismem z dnia 9 stycznia 2017 r. (data wpływu 12 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązków płatnika w związku z uiszczaniem należności leasingowych spółce zagranicznej działającej przez Oddział w Polsce (pytanie oznaczone we wniosku numerem 7) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązków płatnika w związku z uiszczaniem należności leasingowych spółce zagranicznej działającej przez Oddział w Polsce.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 20 grudnia 2016 r. nr 0461-ITPB3.4510.580.2016.1.JG wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 23 grudnia 2016 r., w dniu 2 stycznia 2017 r. Następnie w dniu 5 stycznia 2017 r. ponownie wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku pismem znak 0461-ITPB3.4510.580.2016.2.JG. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 stycznia 2017 r. (data wpływu 12 stycznia 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce i prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji elementów kompozytowych wykorzystywanych między innymi w produkcji wiatraków prądotwórczych. Jedynym udziałowcem spółki jest spółka z kapitałem duńskim.

Wnioskodawca w celu realizacji działalności produkcyjnej zatrudnia pracowników bezpośrednio produkcyjnych, a także pracowników pośrednio z nią związanych, wspierających działalność produkcyjną oraz kadrę menadżerską. Ze względu na swoją lokalizację (spółka prowadzi działalność w małej miejscowości). Wnioskodawca często napotyka problemy ze znalezieniem wyspecjalizowanych i doświadczonych pracowników na wyższe stanowiska. Problem wynika z faktu, że miejscowość ta nie stanowi zbyt dużej aglomeracji i spółka pozyskiwać musi pracowników z terenu całej Polski. Aby być konkurencyjną dla innych firm a także zwiększyć swoje szanse by przyciągnąć specjalistów z różnych regionów kraju próbuje dopasować swój system wynagradzania do oczekiwań rynku pracy i zmian które na nim występują.

System wynagradzania w spółce składa się z wynagrodzenia zasadniczego oraz premii uznaniowej. Obecnie, aby zwiększyć motywację obecnych kierowników oraz przyciągnąć ewentualnie nowych specjalistów, spółka zamiast standardowej podwyżki płacy zasadniczej czyli bodźców materialnych, planuje wprowadzić nowy rodzaj bodźca motywującego w postaci niematerialnej - przekazanie pracownikom samochodów służbowych dla celów prywatnych. Z jej rozmów z pracownikami i kandydatami bowiem wynika, że taka „dodatkowa forma wynagrodzenia” cieszy się bardzo dużym zainteresowaniem i co raz większa liczba firm na rynku oferuje tego rodzaju dodatki dla swoich pracowników. Aby wyjść naprzeciw oczekiwaniom, które są wyraźnie zauważalne na rynku pracy, Wnioskodawca planuje podpisać kilka umów leasingu na samochody osobowe. Pracownicy wykorzystywać je będą zarówno do celów służbowych (spotkania służbowe, delegacje) ale przede wszystkim (w przeważającej mierze) do celów prywatnych. Spółka ponosić będzie również w całości wszelkiego rodzaju koszty związane z utrzymaniem tych samochodów: Raty leasingowe, koszty ubezpieczeń, napraw oraz paliwa. Pracownik zatem nie będzie ponosił żadnych dodatkowych kosztów. Umowy leasingu najczęściej dla celów podatkowych będą stanowiły umowy leasingu operacyjnego, zaś dla celów bilansowych Wnioskodawca kwalifikować je będzie jako leasing finansowy. Wystąpić może sytuacja, że dla celów bilansowych i podatkowych będzie to leasing operacyjny lub leasing finansowy.

W jednym z przypadków spółka dokona zawarcia umowy leasingu, w której jako Finansujący widnieje firma niemiecka działająca poprzez oddział w Polsce. Zapis w umowie brzmi następująco:

„Dnia (...) została zawarta umowa pomiędzy: A GmbH z siedzibą w Z, Niemcy, wpisaną do Rejestru Handlowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy w Z, działającą poprzez A Gmbh sp. z o.o. Oddział w Polsce z siedzibą C, wpisany do rejestru przedsiębiorców prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla C, pod numerem KRS(…), NIP (...), zwaną dalej Finansującym. Na fakturach za raty leasingowe jako Sprzedawca widnieje A GmbH, Z, Niemcy NIP: tutaj podany jest polski NIP oddziału A GmbH Sp. z o.o. oddział w Polsce.”

Płatność będzie dokonywana na konto należące do oddziału. W certyfikacie rezydencji podmiotu niemieckiego jest zapis, że jego siedziba jest w Niemczech zaś w Polsce posiada swój stały oddział, którego przychody zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania są przedmiotem polskiego podatku dochodowego. Oprócz tego spółka otrzyma oświadczenie od polskiego oddziału, zgodne z art. 26 ust. 1d, że należności związane z umową leasingu związane są z działalnością Oddziału.

Wnioskodawca rozpozna i doliczy do przychodu pracowników dodatkowy przychód z tytułu nieodpłatnego użytkowania samochodów służbowych do celów prywatnych w kwocie 400 zł oraz przychód z tytułu nieodpłatnie uzyskanego paliwa (faktycznie zużytego przez pracownika).

Przychód pracownika to stawka dochodu określona w ustawie, czyli ryczałt z tytułu używania samochodu do celów prywatnych w kwocie 400 PLN oraz dodatkowo 300 PLN za zużycie paliwa na potrzeby prywatne pracownika (kwota ustalona na podstawie limitu kilometrów, które będą przysługiwały pracownikowi do przejechania w celach innych niż służbowe. Jeśli pracownik przejedzie większą ilość kilometrów ponosić będzie koszty paliwa na własny koszt). Z chwilą, gdy pracownikom zostaną przekazane auta służbowe z możliwością używania do celów prywatnych, świadczenie w kwocie 400 zł oraz 300zł będzie częścią wynagrodzenia tych pracowników.

Samochody są środkami trwałymi leasingodawcy, które podlegają u niego amortyzacji podatkowej.

Umowy stanowią umowy leasingu operacyjnego dla celów podatkowych zgodnie z którymi:

• Opłata wstępna stanowi opłatę samoistną, bezzwrotną i jej uiszczenie jest warunkiem koniecznym do realizacji umowy leasingu. Bez zapłaty opłaty wstępnej umowa leasingu nie mogłaby zostać zrealizowana, a sama opłata wnoszona jest jeszcze przed wydaniem pojazdu, co więcej nawet przed zawarciem umowy. Sama umowa wskazuje również, że opłata ta traktowana jest oddzielnie od rat leasingowych. W umowie bowiem jest zapis, że Korzystający jest zobowiązany do zapłacenia opłaty wstępnej oraz rat leasingowych. W umowie zastrzeżone jest również, że dealer jest uprawniony do odmowy wydania przedmiotu leasingu, jeśli Wnioskodawca nie dokona zapłaty opłaty wstępnej, a w przypadku nie zapłacenia opłaty w ciągu 7 dni od wezwania w specjalnym piśmie, Finansujący może wypowiedzieć umowę ze skutkiem natychmiastowym. W związku z powyższym uiszczenie opłaty wstępnej jest warunkiem niezbędnym do zawarcia skutecznej umowy i wydania pojazdu. Uznać zatem należy, że opłata ta dotyczy nie tyle samego trwania umowy leasingu lecz w ogóle prawa do skorzystania z przedmiotu leasingu, skoro od jej uiszczenia uzależnione jest zawarcie umowy i wydanie tego przedmiotu. Opłata wstępna jest wydatkiem jednorazowym związanym z zawarciem umowy leasingu, a w konsekwencji wydaniem samego przedmiotu leasingu i uiszczona jest jeszcze przed zawarciem umowy, jej jednorazowy charakter zatem wskazuje, że nie dotyczy ona okresu przekraczającego rok podatkowy.
• Opłata wstępna jest wliczona w wartość samochodu przyjętą w umowie leasingu i jest ona wliczana do ustalenia wartości wykupu samochodu. Wykup samochodu jednak należy traktować odrębnie od jego użytkowania. Postrzeganie opłaty wstępnej jako samoistnej, bezzwrotnej i oderwanej od pozostałych rat leasingowych, potwierdzają interpretacje indywidualne oraz wyroki NSA jak np. w wyrokach z dnia 19 marca 2010 roku (sygn. akt II FSK1731/08), z dnia 17 maja 2011 roku (sygn. akt II FSK 59/10), z dnia 15 września 2011 roku (sygn. akt II FSK 451/10), z dnia 9 marca 2012 roku (sygn. akt II FSK 1591/10) czy z dnia 23 marca 2010 r. (sygn. akt II FSK 1733/08).

W kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego postawiono następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca raty leasingowe/amortyzację oraz inne koszty związane z eksploatacją samochodów: paliwo, części zamienne, koszty napraw, ubezpieczenia itp. może w całości zaliczać do kosztów uzyskania przychodów? (zarówno w części wykorzystywanej do działalności gospodarczej jak i dla jazd prywatnych pracowników)?
2. Czy w przypadku gdy umowa leasingu dla celów podatkowych zostanie uznana za leasing operacyjny a dla celów bilansowych za leasing finansowy to koszty wynikające z opłaty wstępnej mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w całości w miesiącu ich poniesienia czy powinny być one rozliczane w czasie (rozbite na okres trwania umowy leasingu)?
3. Czy w przypadku jednolitej kwalifikacji umów jako leasing operacyjny koszty wynikające z opłaty wstępnej mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w całości w miesiącu ich poniesienia czy powinny być rozliczane w czasie (rozbite na okres trwania umowy leasingu)?
4. Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia 50 % VAT z faktur za raty leasingowe oraz z faktur za paliwo, naprawy, części zamienne itp. (zarówno w części wykorzystywanej do działalności gospodarczej jak i dla jazd prywatnych pracowników)?
5. Czy nieodpłatne świadczenie w postaci udostępnienia pracownikowi samochodu wraz z paliwem należy uznać, za odpłatne świadczenie podlegające VAT i naliczyć od niego podatek należny?
6. Czy przekazanie paliwa do służbowego samochodu pracownikowi stanowi czynność wymagającą rejestracji na kasie fiskalnej?
7. Czy w przypadku umowy leasingu, w której finansujący wskazany jest zgodnie z opisem w stanie przyszłym, czyli spółka niemiecka działająca przez oddział w Polsce spółka powinna pobierać podatek u źródła od wypłat należności dla polskiego podmiotu? Czy firma powinna złożyć w urzędzie po zakończeniu roku informację IFT-2R?

Niniejsza interpretacja stanowi ocenę stanowiska Wnioskodawcy w części dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku numerem 7. W zakresie pozostałych pytań oznaczonych we wniosku numerem 1 - 6, zostaną Wnioskodawcy wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 7.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie musi on pobierać podatku u źródła, jeśli będzie dysponował oryginałem certyfikatu rezydencji lub kopią poświadczoną notarialnie oraz oświadczeniem, że należności z tytułu leasingu są związane z działalnością polskiego oddziału, które podpisane będzie przez osobę reprezentująca Zarząd Oddziału w Polsce. Dokumenty te umożliwiają zgodnie z art. 26 ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie pobierać podatku u źródła gdyż wówczas należności z tytułu umowy leasingu traktowane są, jako przychody polskiego rezydenta. Wnioskodawca powinien złożyć w takiej sytuacji po zakończeniu roku do urzędu skarbowego deklarację IFT-2R, co wynika z art. 26 ust. 3d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego – jest prawidłowe.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że zawrze on umowę, w której jako Finansujący widnieje firma niemiecka działająca poprzez Oddział w Polsce.

Płatność będzie dokonywana na konto należące do Oddziału. W certyfikacie rezydencji podmiotu niemieckiego jest zapis, że jego siedziba jest w Niemczech zaś w Polsce posiada swój stały oddział, którego przychody zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania są przedmiotem polskiego podatku dochodowego. Oprócz tego spółka otrzyma oświadczenie od polskiego Oddziału, zgodne z art. 26 ust. 1d, że należności związane z umową leasingu związane są z działalnością Oddziału.

Organ podatkowy przyjął za Wnioskodawcą, że przedmiotowy Oddział stanowi zakład w rozumieniu art. 5 umowy z dnia 14 maja 2003 r. zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 roku, Nr 12, poz. 90, dalej: umowa polsko – niemiecka) będący podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych w Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz.1888, z późn. zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – ustala się w wysokości 20 %.

Wskazany przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie z art. 21 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zwalnia się od podatku dochodowego przychody, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

1. wypłacającym należności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jest:
   
   
   
   1. spółka będąca podatnikiem podatku dochodowego mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo
      
   2. położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład spółki podlegającej w państwie członkowskim Unii Europejskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania, jeżeli wypłacane przez ten zagraniczny zakład należności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów przy określaniu dochodów podlegających opodatkowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej;
      
      
      
2. uzyskującym przychody, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jest spółka podlegająca w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania;
   
3. spółka:
   
   
   
   1. której mowa w pkt 1, posiada bezpośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) w kapitale spółki, o której mowa w pkt 2, lub
      
   2. o której mowa w pkt 2, posiada bezpośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) w kapitale spółki, o której mowa w pkt 1;
      
   3. (uchylona);
      
      
      
4. rzeczywistym właścicielem należności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jest:
   
   
   
   1. spółka, o której mowa w pkt 2, albo
      
   2. zagraniczny zakład spółki, o której mowa w pkt 2, jeżeli dochód osiągnięty w następstwie uzyskania tych należności podlega opodatkowaniu w tym państwie członkowskim Unii Europejskiej, w którym ten zagraniczny zakład jest położony.
      

Z art. 12 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. umowy polsko – niemieckiej wynika, że należności licencyjne powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech, mogą być opodatkowane w Niemczech. Jednakże takie należności mogą być opodatkowane także w Polsce tj. w państwie, w którym powstają i zgodnie z polskim ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę Niemczech, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty brutto należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 umowy polsko – niemieckiej).

Pokreślić należy, że zarówno przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (za wyjątkiem stwierdzenia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że przez urządzenie przemysłowe należy rozumieć także środek transportu) jak również postanowienia umowy nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego.

W związku z brakiem odpowiedniej definicji legalnej wyjaśniając znaczenie pojęcia „urządzenie przemysłowe” należy posłużyć się językiem potocznym, wyrażonym w określeniach słownikowych. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie m.in. w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Według definicji słownikowych urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe (Słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1996 r., tom III). Przymiotnik „przemysłowy” oznacza natomiast dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1995 r.).

Wskazując zatem na brzmienie przytoczonych definicji należy uznać, że samochód osobowy jest niewątpliwie rodzajem mechanizmu służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę i wykorzystywanym w przemyśle, a zatem stanowi urządzenie przemysłowe w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej.

Stosownie do art. 12 ust. 4 umowy polsko – niemieckiej postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech, prowadzi w Polsce, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony, bądź wykonuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę tam położoną, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 umowy polsko – niemieckiej zyski niemieckiego przedsiębiorstwa podlegają opodatkowaniu tylko w Niemczech, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w Polsce poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w Polsce, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane takiemu zakładowi.

Zgodnie z art. 26 ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, nie pobierają zryczałtowanego podatku od dokonywanych wypłat pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2, prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji, oraz uzyskania pisemnego oświadczenia, że należności te związane są z działalnością tego zakładu; przepis ust. 3d stosuje się odpowiednio.

W myśl natomiast art. 4a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ilekroć jest w niej mowa o certyfikacie rezydencji, oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Przez certyfikat rezydencji rozumie się zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Oświadczenie, o którym mowa w art. 26 ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powinno zawierać dane identyfikujące podatnika prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, a w szczególności pełną nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej podatnika oraz adres zagranicznego zakładu podatnika – art. 26 ust. 1e ustawy.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że wypłata należności leasingowych z tytułu leasingu samochodu osobowego na rzecz spółki niemieckiej posiadającej zakład w Polsce nie są objęte zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych (przy spełnieniu warunków, o których mowa w art. 26 ust. 1d ustawy). Dochody te bowiem podlegają opodatkowaniu w Polsce na zasadach ogólnych, liniową stawką 19% podatku dochodowego od osób prawnych.

Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym zgodnie z art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W świetle art. 7 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się:

1. przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku,
2. przychodów wymienionych w art. 21 i 22, przy czym w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład uwzględnia się przychody wymienione w art. 21, jeżeli związane są z działalnością zakładu,
3. kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2, przy czym w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład uwzględnia się koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 21, jeżeli przychody te zostały uwzględnione przez podatnika przy ustalaniu dochodu przypadającego na zagraniczny zakład, (...).

Tym samym w oparciu o art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład przy ustalania dochodu uwzględnia się przychody i koszty związane z działalnością zakładu.

Zakład spółki niemieckiej traktowany jest w takiej sytuacji tak jak polski rezydent. Rozlicza on podatek dochodowy według ogólnych zasad od wszystkich dochodów uzyskanych w Polsce.

Zatem wypłacając takiemu zakładowi należności wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca nie ma obowiązku pobierania podatku jako płatnik (przy spełnieniu warunków, o których mowa w art. 26 ust. 1d ustawy) zryczałtowanego podatku od dokonywanych wypłat.

Zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1, 2-2b i 2d pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 oraz podatników będących osobami uprawnionymi z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach zbiorczych, których tożsamość nie została płatnikowi ujawniona w trybie przewidzianym w ustawie, o której mowa w art. 4a pkt 15, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

1. art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,
2. art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

• sporządzone według ustalonego wzoru.

Obowiązek przesłania tych informacji podatnikom oraz urzędowi skarbowemu nie powstaje w przypadku i w zakresie określonych w ust. 2a zdanie pierwsze.

Natomiast w myśl art. 26 ust. 3d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku. Przepisy ust. 3b i 3c stosuje się odpowiednio.

Jak z powyższego wynika płatnicy podatku u źródła są obowiązani do wystawiania na koniec roku podatkowego informacji o wysokości pobranego podatku u źródła na formularzu IFT-2R. Wzór wskazanego druku stanowi załącznik nr 13 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 listopada 2015 r. w sprawie określenia wzorów deklaracji, zeznania, oświadczenia oraz informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych / Dz. U z 2015 r., poz. 1995/

Obowiązek wystawiania przedmiotowej informacji o wysokości pobranego podatku ciąży na płatniku również w sytuacji, gdy należność określona w art. 21, na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła.

Reasumując w zdarzeniu przyszłym opisanym we wniosku Spółka nie będzie zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych w stosunku do należności leasingowych wypłacanych firmie niemieckiej działającej poprzez Oddział w Polsce, natomiast będzie na niej spoczywał obowiązek złożenia informacji o wysokości pobranego podatku u źródła na formularzu IFT-2R wynikający z powołanych wyżej regulacji.

Podkreślenia również wymaga, że przepisy rozdziału 1a ustawy Ordynacja podatkowa stanowią, że interpretacja indywidualna wydana w tym trybie może dotyczyć tylko przepisów prawa podatkowego, przy czym wnioskodawca jest zobowiązany wskazać je w złożonym wniosku. Zakres żądania wnioskodawcy wyznacza natomiast w szczególności:

• stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) przedstawiony we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego,
• stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez wnioskodawcę oraz
• zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) wnioskodawcy w kontekście jego wątpliwości interpretacyjnych w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego oraz własne stanowisko w sprawie.

Ze względu zatem na zakres żądania Wnioskodawcy – zakreślony postawionym pytaniem, ocenie zostało poddane przedstawione stanowisko Wnioskodawcy dotyczące wyłącznie obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu należności wynikających z zawieranej umowy leasingu, czyli wynikających z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zastrzec przy tym należy, że organ podatkowy dokonując interpretacji indywidualnej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów materialnego prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego, (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia). Z tego też względu, niniejsza interpretacja ogranicza się wyłącznie do wykładni przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i wskazania elementów faktycznych, które są istotne dla określenia obowiązków płatnika.

Poza tym, jeżeli opis przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.