Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-1.4511.313.2016.1.KF
z 16 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2016 r. (data wpływu 17 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest pracodawcą w rozumieniu przepisów kodeksu pracy oraz art. 22.1 ustawy o rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

Wnioskodawca zatrudnia co najmniej 25 pracowników w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy i osiąga wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych zaliczonych do znacznego stopnia niepełnosprawności w wysokości co najmniej 30%.

Wnioskodawca zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę (telepraca), o której mowa w art. 67(5) § 1 kodeksu pracy, osoby niepełnosprawne zaliczone do znacznego stopnia niepełnosprawności – wykonujących pracę w systemie „home office”.

Część z osób zatrudnionych przez Wnioskodawcę, z uwagi na stopień niepełnosprawności (dysfunkcja ruchowa) nie może poruszać się samodzielnie i w związku z tym korzysta z wózka inwalidzkiego, w tym również z wózka inwalidzkiego z silnikiem. Wózek taki jest niejako dopasowany do stopnia oraz rodzaju niepełnosprawności pracownika, zapewniając mu jak największy komfort i swobodę poruszania się.

Wózek inwalidzki stanowi własność pracownika Wnioskodawcy, potwierdzoną dokumentem zakupu.

Fakt nieposiadania przez pracownika, który nie może poruszać się samodzielnie, wózka inwalidzkiego, nawet z silnikiem uniemożliwiałby wykonywanie pracy, do której pracownika obliguje umowa o pracę.

Wózek inwalidzki pracownika Wnioskodawcy jest wykorzystywany przy wykonywaniu pracy na rzecz pracodawcy.

Wózek inwalidzki umożliwia poruszanie się pracownika w obrębie miejsca pracy, dając mu możliwość jej wykonywania.

Z uwagi na fakt posiadania wózka inwalidzkiego i jego uniwersalnego charakteru pracownik nie posiada innego specjalistycznego sprzętu (np. fotel, dźwig, podnośnik lub wyciąg), który umożliwiałby mu poruszanie się w obrębie miejsca pracy.

Wnioskodawca ma zamiar wypłacać pracownikom korzystającym do wykonywania pracy z własnego wózka inwalidzkiego, nawet z silnikiem – ekwiwalent, o którym mowa w art. 67(11) § 3 kodeksu pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy tak ustalony ekwiwalent za używanie własnego sprzętu – wózka inwalidzkiego, nawet z silnikiem – do wykonywania pracy, do której pracownika obliguje umowa o pracę korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, ekwiwalent ten będzie korzystał ze zwolnienia, ponieważ zostały spełnione wszystkie warunki wynikające z gramatycznej wykładni przepisu art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

1. ekwiwalent ma formę pieniężną,
2. sprzęt stanowi własność pracownika,
3. fakt używania przez pracownika własnego sprzętu na potrzeby pracodawcy ma bezpośredni związek z wykonywaną pracą,
4. rodzaj sprzętu, który pracownik będzie używał dla potrzeb pracodawcy, okres jego używania, wysokość oraz termin wypłaty ekwiwalentu zostaną określone w zawartej pomiędzy pracownikiem a pracodawcą umowie o pracę.
   
   

Zgodnie z art. 67(11) § 2 kodeksu pracy pracodawca i telepracownik mogą, w odrębnej umowie, określić w szczególności zasady wykorzystywania przez telepracownika sprzętu niezbędnego do wykonywania pracy w formie telepracy, stanowiącego własność telepracownika.

Z treści art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że jednym z warunków zastosowania zwolnienia jest uznanie wózka inwalidzkiego za narzędzie, materiał lub sprzęt. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć narzędzi, materiałów i sprzętu, co oznacza, że należy je definiować zgodnie z regułami języka polskiego.

Zdaniem Wnioskodawcy, wózek inwalidzki jest sprzętem w rozumieniu przepisu art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o PIT.

Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności wózek inwalidzki zastał objęty działem 30 – produkcja pozostałego sprzętu transportowego – podklasa 30.92.Z – produkcja rowerów i wózków inwalidzkich.

Rozporządzenie wyraźnie używa zwrotu „sprzęt”. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN – wózek inwalidzki to „fotel na dużych kołach przeznaczony dla ludzi, którzy nie mogą chodzić samodzielnie”. Natomiast zgodnie z definicję zamieszczoną w Słowniku Języka Polskiego Wydawnictwo Naukowe PWN za „sprzęt” należy rozumieć „przedmiot użytkowy”.

Wyjaśnienie terminu „sprzęt” – zdaniem Wnioskodawcy – pozwala stwierdzić, że używanie prywatnego wózka inwalidzkiego, nawet z silnikiem przez pracownika mieści się w zakresie powyższego zwolnienia, tym bardziej, iż wózek inwalidzki, nawet z silnikiem, nie został zakwalifikowany jako środek transportu w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli, motorowerów nie będących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271).

Wspomniana powyżej podklasa 30.92.Z – obejmuje również produkcję rowerów.

Organy podatkowe dopuszczały już możliwość wykorzystywania przez pracownika własnego roweru, uznając go za sprzęt.

I tak, dla przykładu Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie 1 sierpnia 2006 r. na pytanie, czy ekwiwalent pieniężny wypłacany listonoszom za używanie rowerów stanowiących ich własność jest zwolniony z podatku dochodowego odpowiedział (1471/DPF/415/49/06/PP), że w tej sytuacji należy zastosować art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o PIT. W myśl tego przepisu zwolnione od podatku są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność. Urząd uznał, że rower jest sprzętem w rozumieniu tego przepisu, powołując się przy tym na encyklopedię PWN (zob. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 września 2009 r., nr IPPB2/415-456/09-2/LK).

Ponadto organy podatkowe dopuszczały także możliwość wykorzystywania przez pracownika własnych mebli biurowych, uznając je za sprzęt (zob. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 czerwca 2012 r., IPPB4/415-270/12-2/JK2).

Wobec powyższego Wnioskodawca uważa, że zasadne jest określenie wózka inwalidzkiego, nawet z silnikiem jako sprzętu ułatwiającego wykonywanie pracy i tym samym ekwiwalent za używanie w pracy, za zgodą pracodawcy, przez pracownika wózka inwalidzkiego, nawet z silnikiem, stanowiącego jego własność może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użycie w ww. przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że wymienione w nim kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie natomiast do treści art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

Z powyższego przepisu wynika, że kwota wypłaconego ekwiwalentu korzysta ze zwolnienia od podatku po spełnieniu łącznie następujących warunków:

• ekwiwalent musi być wypłacony w pieniądzu,
• kwota ekwiwalentu powinna odpowiadać poniesionym przez pracownika wydatkom, to znaczy musi zachodzić racjonalny związek pomiędzy kwotą wypłaconą pracownikowi a wartością używanych dla celów pracodawcy narzędzi, materiałów lub sprzętu należących do pracownika oraz stopniem zużycia rzeczy dokonanego w trakcie tego używania,
• narzędzia, materiały lub sprzęt muszą stanowić własność pracownika,
• narzędzia, materiały lub sprzęt należące do pracownika muszą być wykorzystywane przy wykonywaniu pracy na rzecz pracodawcy.
  
  

Z informacji przedstawionych w treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umowy o pracę (telepraca), o której mowa w art. 67⁵ § 1 Kodeksu pracy, osoby niepełnosprawne zaliczone do znacznego stopnia niepełnosprawności. Niepełnosprawni pracownicy wykonują pracę w systemie „home office”. Część osób zatrudnionych przez Wnioskodawcę, z uwagi na stopień niepełnosprawności korzysta z wózka inwalidzkiego, w tym również z wózka inwalidzkiego z silnikiem. Wózek inwalidzki stanowi własność pracownika. Wózek inwalidzki umożliwia poruszanie się pracownika w obrębie pracy dając mu możliwość jej wykonywania. Wnioskodawca ma zamiar wypłacać pracownikom korzystającym do wykonywania pracy z własnego wózka inwalidzkiego, również z silnikiem, ekwiwalent, o którym mowa w art. 67¹¹ § 3 Kodeksu pracy.

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy wypłacony ekwiwalent może korzystać ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 67⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.), praca może być wykonywana regularnie poza zakładem pracy, z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu przepisów o świadczeniu usług drogą elektroniczną (telepraca). Obowiązki pracodawcy przy świadczeniu przez pracownika pracy w formie telepracy określa przepis art. 6711 Kodeksu pracy. Zgodnie z tym przepisem pracodawca jest obowiązany:

1. dostarczyć telepracownikowi sprzęt niezbędny do wykonywania pracy w formie telepracy, spełniający wymagania określone w rozdziale IV działu dziesiątego,
2. ubezpieczyć sprzęt,
3. pokryć koszty związane z instalacją, serwisem, eksploatacją i konserwacją sprzętu,
4. zapewnić telepracownikowi pomoc techniczną i niezbędne szkolenia w zakresie obsługi sprzętu

– chyba że pracodawca i telepracownik postanowią inaczej, w odrębnej umowie, o której mowa w § 2.

Zgodnie z ww. § 2, pracodawca i telepracownik mogą, w odrębnej umowie, określić w szczególności:

1. zakres ubezpieczenia i zasady wykorzystywania przez telepracownika sprzętu niezbędnego do wykonywania pracy w formie telepracy, stanowiącego własność telepracownika, spełniającego wymagania określone w rozdziale IV działu dziesiątego;
2. zasady porozumiewania się pracodawcy z telepracownikiem, w tym sposób potwierdzania obecności telepracownika na stanowisku pracy;
3. sposób i formę kontroli wykonywania pracy przez telepracownika.
   
   

Przepis § 3 ww. art. 67¹¹ Kodeksu pracy stanowi natomiast, że w przypadku, gdy pracownik wykorzystuje do wykonywania pracy sprzęt stanowiący jego własność, telepracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny w wysokości określonej w porozumieniu lub regulaminie, o których mowa w art. 67⁶, lub w umowie, o której mowa w § 2. Przy ustalaniu wysokości ekwiwalentu bierze się pod uwagę w szczególności normy zużycia sprzętu, jego udokumentowane ceny rynkowe oraz ilość wykorzystanego materiału na potrzeby pracodawcy i jego ceny rynkowe.

Odnosząc się do pojęcia „sprzętu”, o którym mowa w ww. przepisie tut. Organ wskazuje, że przez odwołanie do rozdziału IV Kodeksu pracy – „Maszyny i inne urządzenia techniczne”, ustawodawca ustanawia wymóg dostarczenia telepracownikowi sprzętu, który zapewniać będzie bezpieczne i higieniczne warunki pracy, w szczególności przez zabezpieczenie go przed negatywnym oddziaływaniem określonych czynników na jego życie i zdrowie. Przekazywany sprzęt powinien także spełniać wymogi ergonomii, przez co należy rozumieć dostosowanie go do właściwości fizycznych i psychicznych człowieka i tym samym zapewnienie mu optymalnych warunków wykonywania pracy.

W sytuacji zatem świadczenia pracy w formie telepracy za „sprzęt” należy uznać sprzęt komputerowy (elektroniczny), np. komputer, faks, drukarkę, skaner, czy sprzęt, który pozwala na komunikowanie się pracownika z pracodawcą na odległość oraz podstawowe wyposażenie, np. biurko, krzesło. Dla pracownika niepełnosprawnego takim sprzętem stanowiącym wyposażenie stanowiska pracy niezbędnym do wykonywania pracy będzie wózek inwalidzki. Chodzi bowiem o sprzęt dostosowany do potrzeb fizycznych człowieka i zapewniający mu optymalne warunki pracy.

Wobec powyższego ekwiwalent, który zamierza wypłacać Wnioskodawca za używany przez pracownika, stanowiący jego własność wózek inwalidzki, również z silnikiem, będzie stanowił dla pracownika przychód ze stosunku pracy, korzystający jednak ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie będą ciążyły z tego tytułu obowiązki płatnika.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.