Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPB3.4510.44.2017.2.JBB
z 31 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2017 r. (data wpływu 31 stycznia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 7 marca 2017r. (data wpływu 10 marca 2017r.), na podstawie wezwania organu z dnia 27 lutego 2017r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku złożonym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. produkcja i sprzedaż mięsa drobiowego i jego przetworów. We wrześniu 2012 r. Spółka zawarła z firmą windykacyjną (firma X) Umowę Powierniczego Przelewu Wierzytelności, w ramach której zleciła egzekucję wierzytelności należnej od dłużnika (zlecenie egzekucji wierzytelności nastąpiło w ramach tzw, „Cesji wierzytelności”). Na podstawie zawartej umowy powiernik (firma X) zobowiązany był do prowadzenie wszelkich prawem dozwolonych czynności zmierzających do spieniężenia wierzytelności.

W czerwcu 2014 r. firma X uzyskała wyrok sądowy, na mocy którego, sąd zasądził na rzecz firmy X kwotę należności przypadających od dłużnika. W kwietniu 2016 r. w/w wyrok został opatrzony klauzulą wykonalności i tym samym stał się prawomocny. Firma X, w swoim imieniu, zleciła egzekucję wierzytelności właściwemu komornikowi. W tym samym roku, tj. w sierpniu 2016 r., komornik wydał postanowienie (na rzecz firmy X jako wierzyciela) o umorzeniu postępowania na zasadzie art. 824 § 1 pkt 3 kpc. W związku z tym, firma X we wrześniu 2016 r. dokonała notarialnie poświadczonej cesji zwrotnej wierzytelności na rzecz pierwotnego wierzyciela, tj. spółki S. S.A.

Wierzytelności, o których mowa we wniosku:

• były zarachowane przez spółkę S. S.A. jako przychody należne w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej,
  

• nie były przedawnione,
  

• z postępowania komornika sądowego jednoznacznie wynika, iż w toku postępowania nie ustalono żadnego majątku.
  
  
  

W odpowiedzi na wezwanie Spółka wskazała, że:

Przedmiotowa wierzytelność została odpisana w księgach rachunkowych, jako nieściągalna w kwocie netto wynikającej z faktur sprzedaży, w 2016 r., tj. po umorzeniu przez komornika postępowania i otrzymaniu zawiadomienia o dokonaniu cesji zwrotnej.

W wyniku zawarcia cesji zwrotnej wierzytelności Spółka nie dokonała, żadnych zapisów w księgach, gdyż przez cały okres trwania umowy powierniczego przelewu wierzytelności, przedmiotowa wierzytelność widniała w księgach Spółki, w kwocie wynikającej z niezapłaconych faktur.

Spółka wskazuje, że umowa powierniczego przelewu wierzytelności nie jest umową sprzedaży, co potwierdza m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w wydanej interpretacji indywidualnej sygn. IPPP2/443-596/13-2/IŻ: „(…) Jak wynika z powyższego, firma windykacyjna, „nabywając wierzytelności na podstawie umowy określanej potocznie mianem „przelewu powierniczego”, nie przejmuje ryzyka niewypłacalności dłużnika, chociaż działa w imieniu własnym. Dlatego istotą omawianej czynności prawnej nie jest sprzedaż wierzytelności (powiększenie majątku cesjonariusza o wartość przelanej wierzytelności), lecz odpłatne świadczenie usługi ściągania długów oraz ewentualnie pośrednictwo w obrocie wierzytelnościami.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż zawarcie przez Wnioskodawcę umowy powierniczego przelewu wierzytelności nie jest równoznaczne ze zbyciem wierzytelności. Wobec powyższego zawarcie umowy powierniczego przelewu wierzytelności nie oznacza ich zbycia”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy, w świetle w/w okoliczności, Spółka ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, w/w wierzytelności uznanej za nieściągalną zgodnie z art. 16 ust.1 pkt 25 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bez konieczności ponownego prowadzenia egzekucji sądowej i komorniczej w dacie otrzymania cesji zwrotnej wierzytelności, tj. we wrześniu 2016 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16 ust.1 pkt 25 lit. a), Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako nieściągalne, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy zostały zarachowane przez Spółkę jako przychód należny i których nieściągalność została udokumentowana postanowieniem o nieściągalności uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego. Zdaniem Spółki udokumentowanie wierzytelności w sposób opisany we wniosku daje prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów przedmiotowej wierzytelności, bez konieczności ponownego prowadzenia egzekucji sądowej i komorniczej przez Spółkę w dacie otrzymania cesji zwrotnej wierzytelności, tj. we wrześniu 2016 r.

Stanowisko powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacjach prawa podatkowego wydanych przez Ministra Finansów m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 23.10.2014r. znak IBPBI/1/415-890/14/JS., który stwierdził: „Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej (z uwzględnieniem proporcji, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), wskazaną we wniosku wierzytelność na podstawie postanowienia o nieściągalności, wydanego przez komornika sądowego (o ile zostało ono uznane za odpowiadające stanowi faktycznemu), niezależnie od faktu, że postanowienie to zostało wydane na firmę windykacyjną, z której usług korzystała spółka jawna”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.