Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPB3.4510.22.2017.1.AK
z 14 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2017 r. (data wpływu 17 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na remont – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na remont.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca X sp. z o. o. w .., zwana dalej Spółką, której właścicielem jest Gmina-Miasto .., posiadająca 100% udziałów, wpisana do Rejestru Przedsiębiorców pod nr KRS … postanowieniem z dnia 27 czerwca 2002 r. Sądu Rejonowego w .., jest osobą prawną, której przedmiotem działalności oprócz zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków, jest również działalność związana z wywozem odpadów.

Jednym z wielu zadań statutowych Spółki są remonty będących w posiadaniu Spółki środków trwałych w postaci budynków. W miesiącu sierpniu 2016 r. Spółka dokonała remontu łazienki w wybudowanym w 1974 roku budynku warsztatu, między innymi w związku ze słabym odpływem ścieków z instalacji wewnętrznej do głównych odpływów.

Remont polegał na:

• skuciu płytek z jednej ze ścian oraz z podłogi,
• rozebraniu pozostałych warstw podłogowych w zakresie niezbędnym do wymiany podejść odpływowych oraz wymiana na nowe podejścia odpływowe z rur PCV oraz nową instalację wodociągową z rur PP zgrzewanych,
• wyburzeniu istniejących murowanych ścianek prysznicowych,
• wykonaniu izolacji przeciwwodnej na podłodze oraz ścianie z kabinami prysznicowymi,
• uzupełnieniu, naprawie i wyrównaniu tynków ścian,
• obłożeniu jednej ściany płytkami o wymiarach i wzorze zbliżonym do istniejącego oraz podłogi płytkami antypoślizgowymi,
• uzupełnieniu przewodów instalacji elektrycznej i wymianie osprzętu elektrycznego,
• pomalowaniu farbą lateksową sufitu i ścian nad płytkami oraz farba olejną drzwi z ościeżnicami i rur instalacyjnych,
• zainstalowaniu armatury (kabin natryskowych, umywalek) oraz wymianie grzejnika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione na roboty budowlane, wykonane w łazience budynku warsztatu można zakwalifikować jako remontowe i zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, roboty budowlane przeprowadzone w łazience budynku warsztatu powinny być zakwalifikowane jako remont i stanowić koszty uzyskania przychodu w momencie ich poniesienia. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. 2016 r., poz. 290, tj. z późn. zm.), remontem jest wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych w toku eksploatacji środka trwałego jego składników technicznych, niezwiększające wartości początkowej tego środka. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont, a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych. W kontekście powyższego stwierdzić należy, że w opisanej sytuacji bez wątpienia budynek nie ulega przebudowie ani rozbudowie, nie zmienia się jego przeznaczenie, ani wartość użytkowa z uwagi na inne zastosowanie

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Zatem, aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny,
• jest związany z działalnością gospodarczą podatnika,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie, koszty uzyskania przychodów powinny być racjonalnie i gospodarczo uzasadnione.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że Spółka dokonała remontu łazienki w wybudowanym w 1974 roku budynku warsztatu między innymi w związku ze słabym odpływem ścieków z instalacji wewnętrznej do głównych odpływów. W związku z tym odtworzenie ww. instalacji pozwoli na przywrócenie do stanu „używalności” środków trwałych Spółki.

W dalszej kolejności kluczowe jest odróżnienie wydatków na ulepszenie od wydatków na remont środków trwałych, ponieważ determinuje to moment i sposób ujęcia dokonanych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, tj. ujęcie „wprost” lub wyłączenie tych wydatków z kosztów uzyskania przychodów i ujęcie ich w formie odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wydatki na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 tej ustawy powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. W myśl powyższego przepisu, środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Niemniej ustawodawca nie definiuje w sposób jednoznaczny działań, które prowadzą do ulepszenia środka trwałego. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą sądów administracyjnych, ulepszenie następuje gdy zachodzi:

• przebudowa, czyli zmiana (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny, rozbudowa, tj. poprawienie składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
• adaptacja, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,
• rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
• modernizacja, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Wymaga pokreślenia, że powyżej wskazane działania nie będą uznane za ulepszenie, jeżeli łącznie nie zostaną spełnione następujące warunki:

• ulepszenie spowodowało wzrost wartości użytkowej środka trwałego,
• istnieje możliwość zmierzenia wartości ulepszenia tego środka

(por. wyrok: WSA w Łodzi z dnia 21 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 414/13, WSA we Wrocławiu z dnia 31 sierpnia 2005 r. sygn. akt I SA/Wr 948/04).

Tutejszy Organ pragnie podnieść, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają definicji remontu ani nie wprowadzają szczególnych reguł determinujących ujęcie wydatków na remont środków trwałych do kosztów uzyskania przychodów.

Remontem − zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290) − jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Podsumowując, ulepszenie środka trwałego polega na jego unowocześnieniu lub przystosowaniu do spełniania innych, nowych funkcji, skutkującym istotną zmianą cech użytkowych środka trwałego. Remont natomiast sprowadza się do podtrzymania lub przywrócenia do stanu pierwotnego wartości środka trwałego.

W przedstawionym przez Spółkę stanie faktycznym, prace budowlane przeprowadzone w związku z wymianą instalacji sanitarnej polegają na przywróceniu pierwotnego stanu technicznego łazienki, nie zmieniając przy tym funkcji i charakteru tego pomieszczenia sprzed remontu. Planowanym efektem wykonanych prac budowlanych nie jest zasadniczo zwiększenie wartości technicznej i użytkowej pomieszczenia.

Tym samym zakres rzeczowy wykonanych prac budowlanych przy uwzględnieniu zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej postępu technicznego, mającego znaczący wpływ na sposób i środki realizacji tych prac, pozwala uznać poniesione wydatki za koszt odtworzeniowe i zaliczyć je − bez względu na ich wielkość − bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji, wydatki przeznaczone na wykonanie prac zmierzających do przywrócenia stanu pierwotnego środka trwałego − jako koszty remontu – są zaliczane bezpośrednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powyższe wydatki odtworzeniowe − nieprowadzące do ulepszenia środka trwałego − są potrącalne na zasadach określonych w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten stanowi, iż koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednie związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia.

Należy ponadto wskazać, że w myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Mając powyższe na uwadze, skoro prace budowlane przeprowadzone w łazience warsztatu miały charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość i nie zmieniły jej charakteru, to poniesione przez Wnioskodawcę wydatki miały charakter remontowy.

Konkludując, wydatki związane z pracami budowlanymi w łazience znajdującej się w warsztacie, których celem było przywrócenie pierwotnej zdolności użytkowej łazienki, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów potrącalne w dacie ich poniesienia, zatem stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-001 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.