Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-3.4010.56.2017.1.JBB
z 17 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2017 r. (data nadania 7 kwietnia 2017r., data wpływu 11 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku złożonym przedstawiono następujący stan faktyczny.

X Sp. z o.o. (zwana dalej: „X”, „Wnioskodawcą” lub „Spółką”) to jeden z największych touroperatorów w Polsce, który należy do międzynarodowego koncernu turystycznego T. Na polskim rynku X działa od 1999 r. Spółka posiada główną siedzibę pełniącą jednocześnie funkcję centrali w Polsce oraz swoje przedstawicielstwa na terenie całej Polski. X, jako organizator imprez turystycznych (touroperator), sprzedaje swoje usługi poprzez własne placówki sprzedaży korzystając ze swoich pracowników oraz poprzez sieć agentów. Spółka posiada wpis do rejestru organizatorów i pośredników turystycznych prowadzonego przez właściwego miejscowo marszałka województwa.

Zgodnie z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 187 i 1334, zwaną dalej: „Ustawą o usługach turystycznych”), znowelizowaną ustawą z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy o usługach turystycznych oraz ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1334, zwana dalej: „Nowelą do Ustawy”), każdy podmiot, będący organizatorem turystyki lub pośrednikiem turystycznym, w tym także Spółka, począwszy od dnia 26 listopada 2016 r. zobowiązany jest do odprowadzenia na rzecz Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego (zwanego dalej:, „TFG”), którego obsługę zapewnia Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny (zwany dalej: „UFG”), składki od każdego klienta z tytułu zawartej przez X umowy o świadczenie usług turystycznych polegających na organizowaniu imprez turystycznych lub umowy w zakresie pośredniczenia w zawieraniu takich umów.

Zgodnie z Ustawą o usługach turystycznych składka na TFG jest należna od Spółki z dniem zawarcia przez Wnioskodawcę umowy ze swoim klientem.

Jednocześnie, X, zgodnie z Ustawą o usługach turystycznych jest zobowiązany do obliczenia i wpłacenia do TFG składki na każdy miesiąc prowadzonej przez Spółkę działalności w terminie do 21-go dnia następnego miesiąca oraz do sporządzenia i przesłania w tym terminie stosownej deklaracji do UFG zawierającej informacje odnośnie ww. składki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zapłacona przez Spółka składka na TFG będzie stanowić dla X koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy,obligatoryjna składka na TFG, do uiszczania której zobowiązana jest Spółka stanowi dla X koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm., zwaną dalej: „Ustawą o CIT”).

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy.

Art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT zawiera katalog, w którym ustawodawca określił wydatki, które pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Poniesiony przez Spółkę wydatek tytułem składki na TFG jest dla X obligatoryjny, a składka jest należna od Spółki już w momencie zawarcia umowy z klientem. Wnioskodawca jest zobligowany na podstawie odrębnych przepisów, wskazanych w opisie stanu faktycznego do przedmiotowego wniosku, do uiszczenia składki niezależnie od zapłaty wynagrodzenia za usługi przez klienta.

Zatem, niezależnie od rozliczenia z klientem z tytułu świadczonych, X usług musi ponieść wydatek na zapłacenie przedmiotowej składki z majątku własnego Spółki. Ponadto, sama wpłata składki na TFG, także z uwagi na jej obligatoryjność, jest bezpośrednio związana z działalnością gospodarczą Spółki, a jej poniesienie niewątpliwie służy osiągnięciu przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.

Jednocześnie, X, zgodnie z Ustawą o usługach turystycznych jest zobowiązany do obliczenia i wpłacenia do TFG składki na każdy miesiąc prowadzonej przez Spółkę działalności w terminie do 21-go dnia następnego miesiąca oraz do sporządzenia i przesłania w tym terminie stosownej deklaracji do UFG zawierającej informacje odnośnie ww. składki. Zatem, X dokumentuje dokonany wydatek tytułem składki na TFG.

Dodatkowo, w katalogu wydatków wskazanym w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, które to wydatki ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów, brak jest wydatku z tytułu obligatoryjnej składki na TFG.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy, należy zauważyć, iż brak jest podstaw do stwierdzenia, iż przedmiotowy wydatek Spółki na zapłatę obligatoryjnej składki na TFG nie będzie stanowić dla X kosztu uzyskania przychodów. Tym samym wydatki ponoszone na wyżej wymienioną składkę mogą być każdorazowo zaliczane w koszty uzyskania przychodu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.