Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.3.2017.2.SK
z 24 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 3 marca 2017 r., który złożono osobiście 17 marca 2017 r., uzupełnionym 10 i 16 maja 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należności wypłacanych pracownikom w związku z obywaniem przez nich podróży służbowych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2017 r. złożono osobiście do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należności wypłacanych pracownikom w związku z obywaniem przez nich podróży służbowych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 5 maja 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4011.7.2017.1.SK, 0111-KDIB2-3.4010.3.2017.1.SK wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków. Uzupełnienia dokonano 10 i 16 maja 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą polegającą m.in. na wykonywaniu międzynarodowego transportu drogowego. Z tego tytułu zatrudnia pracowników na stanowisku kierowców, wykonujących na jego polecenie przewozy drogowe poza granicami Polski, samochodami o dopuszczalnej masie pow. 3,5 tony. W ślad za postanowieniami wynikającymi z art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców, zatrudnieni przez podatnika kierowcy, wykonujący na jego polecenie przewóz drogowy, poza siedzibą podatnika, są w podróży służbowej, w rozumieniu tej ustawy. Jak wynika bowiem z definicji ujętej w wyżej przywołanym przepisie, za podróż służbową należy uznać każde zadanie służbowe, polegające na wykonywaniu - na polecenie pracodawcy - przewozu drogowego lub wyjazdu poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub jego oddział w celu wykonywania przewozu drogowego.

Wnioskodawca w oparciu o obowiązujące w zakładzie pracy postanowienia regulaminu wynagradzania, wypłaca pracownikom zatrudnionym na stanowisku kierowcy z tytułu podróży służbowych związanych z przewozami międzynarodowymi lub zagranicą delegacje za podróż zagraniczną, niezależnie od kraju podróży zagranicznej, 50 euro za dobę podróży.

W kwocie delegacji zagranicznej ujęta jest kwota diety - 23,32% kwoty delegacji, tj. ok. 11,66 euro oraz zryczałtowana kwota noclegowa - 76,68% kwoty delegacji, tj. ok. 38,34 euro. Ponadto Wnioskodawca zamierza wprowadzić dla pracowników zatrudnionych na stanowisku kierowców, będących w podróży zagranicznej, dodatek do sanitariatów. Dodatek ten będzie mógł być wypłacany do wysokości 15 euro jednostkowo, tj. do jednej podróży zagranicznej.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w świetle postanowień orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24.112016 r. sygn. akt K 11/15, wedle których :

1. art. 21a ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców w związku z art. 77⁵ § 2, 3 i 5 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy w związku z § 16 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym, jest niezgodny z art. 2 konstytucji,
2. art. 21a ustawy z 16 kwietnia 2004 r. powołanej w punkcie 1 w związku z art. 77⁵ § 2, 3 i 5 ustawy z 26 czerwca 1974 r. powołanej w punkcie 1 w związku z § 9 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym, jest niezgodny z art. 2 konstytucji,

wypłata przez podatnika środków o których mowa w pkt 1 tj. diet, kwot ryczałtu za noclegi oraz dodatków do sanitariatów stanowi zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszt uzyskania przychodów podatnika? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2).

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Jak wynika z art. 15 ust. 1 przywołanej powyżej ustawy, kosztami uzyskania przychodów mogą być wszelkie wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przez podatnika przychodów, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów.

Tymczasem ponoszone przez Wnioskodawcę delegacje są wydatkowane w celu osiągnięcia przychodów, gdyż podczas podróży służbowej pracownicy realizują zlecone im przewozy, które z kolei stanowią przedmiot usług sprzedawanych przez podatnika, w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Ponadto, w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez pracodawcę na diety i inne należności związane z odbywaniem przez pracowników podróży służbowych. Wspomniany katalog wyłączeń nie zawiera również żadnych ograniczeń kwotowych w tym zakresie, w szczególności brak jest wymogu zachowania limitu wynikającego z rozporządzenia, jako warunku zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów podatnika.

W związku z powyższym, Wnioskodawca uprawniony jest do zaliczenia do kosztów podatkowych, wydatków ponoszonych na - podstawie obowiązujących przepisów wewnątrzzakładowych, z tytułu wypłat delegacji, jako związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Na zasadność powyższego stanowisko wskazuje pogląd prezentowany w orzecznictwie sądów administracyjnych. Tytułem przykładu przywołuje się wyrok z 1 kwietnia 2004 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu sygn. akt: I SA/Wr 2273/01, wedle którego (...) Diety i inne należności za czas podróży służbowej wypłacone pracownikowi stanowią u pracodawcy zgodnie z art. 15 ust. 1 updop koszt uzyskania przychodu. Oczywiście warunkiem koniecznym jest istnienie związku pomiędzy przychodami firmy a odbywaną przez pracownika podróżą służbową. Kosztem uzyskania przychodu jest pełna kwota wypłaconych należności, zarówno części objętej limitami, jak i w części je przekraczającymi (...). Ograniczenia dotyczą tylko zwrotu kosztów używania prywatnego samochodu pracownika na potrzeby podatnika. Jednak warunkiem - koniecznym zaliczenia omawianych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest ich prawidłowe udokumentowanie (…).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

W katalogu ujętym w art. 16 ust. 1 updop nie zawarto ani zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracodawcę tytułem, ryczałtów za noclegi, bądź innych należności wypłacanych pracownikom w związku z odbywaniem podróży służbowych.

W konsekwencji, niezależnie od tego czy wypłacone pracownikom środki pieniężne na podstawie odrębnych przepisów, tj. przepisów prawa pracy (niebędących przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej), są – ryczałtem za noclegi lub inną należnością, wypłacaną w związku podróżami służbowymi pracowników, to mogą stanowić u pracodawcy koszt uzyskania przychodów, jeśli oczywiście będą spełniać przesłanki ujęte w cyt. art. 15 ust. 1 updop, tj. zostaną poniesione w celu osiągnięcia przychodów bądź też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Z treści wniosku wynika m.in. że przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę jest międzynarodowy transport drogowy towarów. Wnioskodawca w oparciu o obowiązujące w zakładzie pracy postanowienia regulaminu wynagradzania wypłaca pracownikom zatrudnionym na stanowisku kierowcy delegację za podróż zagraniczną w wysokości 50 euro za dobę podróży. W kwocie delegacji z ujęta jest kwota diety - 23,32% kwoty delegacji, tj. ok. 11,66 euro oraz zryczałtowana kwota noclegowa - 76,68% kwoty delegacji, tj. ok. 38,34 euro. Ponadto, Wnioskodawca zamierza wprowadzić dla pracowników zatrudnionych na stanowisku kierowców, będących w podróży zagranicznej, dodatek do sanitariatów do wysokości 15 euro za jedną podróż zagraniczną.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawcy przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłacanych pracownikom zatrudnionym na stanowisku kierowcy będącym w podróży służbowej wartości diet, kwot ryczałtu za noclegi oraz dodatków do sanitariatów.

Wskazać przy tym należy, że kwestie dotyczące zasad wypłacania pracownikom należności z tytułu podróży służbowych, nie są uregulowane przepisami prawa podatkowego, co oznacza, że nie mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.