Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.21.2017.2.BG
z 31 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 15 marca 2017 r. (data wpływu do Organu 20 marca 2017 r.), uzupełnionym 17 maja 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy wartość umorzonej części wierzytelności stanowi przychód podatkowy Spółki z dniem umorzenia (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy wartość umorzonej części wierzytelności stanowi przychód podatkowy Spółki z dniem umorzenia. W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 27 kwietnia 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.21.2017.1.BG, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia. Uzupełnienia dokonano 17 maja 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność w zakresie wynajmu nieruchomości będących własnością Spółki. Spółka w 2014 r. uzyskała informację, że 14 stycznia 2014 r. ogłoszona została upadłość innej spółki z o.o., będącej dłużnikiem Spółki z tytułu najmu nieruchomości będących własnością Spółki. W tym czasie Spółka była związana umową najmu nieruchomości, która była kontynuowana także po ogłoszeniu upadłości ww. dłużnika. Równocześnie jednak, ze względu na upadłość dłużnika i niewywiązywanie się przez niego z bieżących płatności, Spółka dokonała odpisu aktualizującego należności Spółki z tego tytułu. Odpisu tego jednak nie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), mimo spełnienia formalnych przesłanek wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 26a updop w związku z ust. 2a pkt 1 lit. a tego artykułu ww. ustawy, zakładając, że prowadzone z dłużnikiem rozmowy doprowadzą do tego, że płatności związane z najmem dotyczące okresu po ogłoszeniu upadłości dłużnika będą przez niego regulowane. Działania te nie przyniosły jednak pożądanego rezultatu. W październiku 2016 r. zawarte zostało porozumienie z dłużnikiem, na mocy którego umorzona została część jego zobowiązania w wysokości 520.645,60 zł brutto (tj. 423.289,11 zł netto - bez podatku od towarów i usług). Należności objęte odpisem aktualizującym stanowiły w momencie ich powstania (w kwocie netto) przychód podatkowy w rozumieniu przepisów ustawy. Wierzytelności te nie były przedawnione w dacie podpisania porozumienia o ich umorzeniu.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wartość umorzonej części wierzytelności w stanie faktycznym opisanym powyżej stanowi przychód podatkowy Spółki w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 4d updop z dniem umorzenia? (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 1)

Zdaniem Spółki, wartość umorzonej części wierzytelności w stanie faktycznym opisanym w niniejszym wniosku nie stanowi przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 4d updop. Zgodnie z tym przepisem do przychodów zalicza się m.in. wartość należności umorzonych, przedawnionych lub odpisanych jako nieściągalne w tej części, od której dokonane odpisy aktualizujące zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Przepis ten nie uzależnia więc wystąpienia przychodu z tytułu umorzenia wierzytelności od tego, czy w przeszłości odpis aktualizujący mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, lecz wyłącznie od tego czy faktycznie był tak potraktowany. Inaczej mówiąc, w sytuacji, gdy mimo wystąpienia okoliczności faktycznych umożliwiających uznanie odpisu aktualizującego za koszt podatkowy podatnik nie skorzysta z tej możliwości, np. ze względu na ocenę, że mimo wystąpienia tych okoliczności istnieje szansa na uzyskanie zapłaty tej wierzytelności, to późniejsze umorzenie tej wierzytelności (lub jej części) nie powoduje powstania przychodu podatkowego w rozumieniu ww. przepisu, skoro odpis aktualizujący nie był zaliczony przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 4d updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności wartości należności umorzonych, przedawnionych lub odpisanych jako nieściągalne w tej części, od której dokonane odpisy aktualizujące zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Umorzenie wierzytelności ma istotne znaczenia dla utworzonego uprzednio na tę wierzytelność odpisu aktualizującego jej wartość, a mianowicie pociąga za sobą obowiązek zwiększenia przychodu do opodatkowania o kwotę dokonanego na nie odpisu aktualizującego, zaliczonego wcześniej do kosztów uzyskania przychodów.

Wierzytelność stanowi uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego, przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika. Jest ona zbywalnym prawem majątkowym. „Umorzyć” natomiast to – zgodnie ze znaczeniem funkcjonującym w języku powszechnym – zrezygnować całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych. Na gruncie updop pojęcie umorzenia wierzytelności ma węższe znaczenie niż na gruncie prawa cywilnego. Umorzeniem wierzytelności w rozumieniu przepisów omawianej ustawy podatkowej jest zwolnienie dłużnika z obowiązku wykonania zobowiązania, tj. zwolnienie go z długu. Instytucję tę reguluje art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459), zgodnie z którym zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że 14 stycznia 2014 r. ogłoszona została upadłość dłużnika Spółki. Spółka była związana umową najmu nieruchomości, która była kontynuowana także po ogłoszeniu upadłości ww. dłużnika. Ze względu na upadłość dłużnika i niewywiązywanie się przez niego z bieżących płatności, Spółka dokonała odpisu aktualizującego należności Spółki z tego tytułu. Odpisu tego jednak nie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu updop, mimo spełnienia formalnych przesłanek wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 26a w związku z ust. 2a pkt 1 lit. a updop, zakładając, że prowadzone z dłużnikiem rozmowy doprowadzą do tego, że płatności związane z najmem dotyczące okresu po ogłoszeniu upadłości dłużnika będą przez niego regulowane. Działania te nie przyniosły jednak pożądanego rezultatu. W październiku 2016 r. zawarte zostało porozumienie z dłużnikiem, na mocy którego umorzona została część jego zobowiązania w wysokości brutto. Należności objęte odpisem aktualizującym stanowiły w momencie ich powstania (w kwocie netto) przychód podatkowy w rozumieniu przepisów updop. Wierzytelności te nie były przedawnione w dacie podpisania porozumienia o ich umorzeniu.

W świetle przytoczonych powyżej regulacji prawnych, na tle przedstawionego stanu faktycznego, należy stwierdzić że wartość umorzonej części wierzytelności, nie stanowi przychodu podatkowego z dniem umorzenia stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 4d updop, gdyż odpisy aktualizujące – jak wynika z opisu sprawy – nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Nadmienia się, że w zakresie pytania nr 2 i 3 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.