INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30.12.2011 r. (data wpływu 02.01.2012 r.), uzupełnionym w dniu 27.02.2012 r. (data wpływu 29.02.2012 r.) oraz w dniu 05.03.2012 r. (data wpływu 07.03.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przeniesienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oraz prawa własności budynku posadowionego na tej nieruchomości, realizowanego w oparciu o umowę powierniczą. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02.01.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przeniesienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oraz prawa własności budynku posadowionego na tej nieruchomości, realizowanego w oparciu o umowę powierniczą. Przedmiotowy wniosek uzupełniony został przez Wnioskodawcę w dniu 27.02.2012 r. (data wpływu 29.02.2012 r.) oraz w dniu 05.03.2012 r. (data wpływu 07.03.2012 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wielu przedwojennych właścicieli nieruchomości położonych w W., które to nieruchomości zostały objęte działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta (Dz. U. Nr 50, poz. 279 ze zm.), utraciło własność nieruchomości na rzecz Gminy W.. Następnie w efekcie reformy administracyjnej nieruchomości te stały się własnością Skarbu Państwa.

Wnioskodawca — dalej „Spółka” - został utworzony w celu uzyskania w imieniu własnym, lecz na rzecz i na rachunek innych podmiotów, użytkowania wieczystego nieruchomości (poprzednio — „własności czasowej”) utraconych przez osoby fizyczne na podstawie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów. Spółkę założyło dwóch spadkobierców dwóch różnych przedwojennych właścicieli sąsiadujących ze sobą nieruchomości objętych działaniem w/w dekretu.

Pierwszy z przedwojennych właścicieli był właścicielem nieruchomości, która dalej będzie oznaczona jako „Nieruchomość 1”. W 1947 r. właściciel ten złożył wniosek o przyznanie na jego rzecz prawa własności czasowej „Nieruchomości 1”. Decyzją administracyjną z 1950 r. (dalej: „Decyzja z 1 950r.”) odmówiono mu jednak przyznania takiego prawa.

Podobnie drugi z przedwojennych właścicieli nieruchomości —zwanej dalej: „Działką 2”, sąsiadującej bezpośrednio z „Nieruchomością 1”, ubiegał się bezskutecznie o przyznanie mu własności czasowej „Działki 2”.

W wyniku zmian geodezyjnych, część „Nieruchomości 1” (dalej: „Działka 1”) oraz „Działka 2” utworzyły jedną nieruchomość i zabudowane zostały jednym budynkiem użytkowym.

Na skutek działań prawnych podjętych przez następców prawnych przedwojennego właściciela „Nieruchomości 1”, doszło do etapowego stwierdzenia nieważności „Decyzji z 1950r.”, w tym do stwierdzenia nieważności „Decyzji z 1950r.” w części obejmującej odmowę przyznania własności czasowej „Działki 1”. Skutkiem stwierdzenia nieważności „Decyzji z 1950r.”jest to, iż wniosek przedwojennego właściciela o przyznanie własności czasowej „Nieruchomości 1” (obecnie — o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości), jest ponownie rozpoznany przez właściwy organ administracyjny. Następcy prawni przedwojennego właściciela „Nieruchomości 1”, wnieśli o nadanie dalszego biegu sprawie zainicjowanej wnioskiem o przyznanie własności czasowej przedmiotowej nieruchomości i rozpoznanie na ich rzecz pierwotnego wniosku o przyznanie prawa własności czasowej „Nieruchomości 1”, poprzez ustanowienie na ich rzecz prawa wieczystego użytkowania „Nieruchomości 1” na 99 lat — w odpowiednich częściach wynikających z udziałów nabytych w spadku po poprzednikach prawnych, a także przeniesienie na nich własności zabudowy „Nieruchomości 1”.

Podobnie uczynili następcy prawni przedwojennych właścicieli „Działki 2”:

• uzyskali stwierdzenie nieważności decyzji odmawiającej/cych przedwojennym właścicielom „Działki 2” przyznania własności czasowej tej nieruchomości;

• wnieśli o nadanie dalszego biegu sprawie zainicjowanej wnioskiem o przyznanie własności czasowej „Działki 2” oraz o przyznanie im prawa użytkowania wieczystego „Działki 2” na 99 lat - w odpowiednich częściach wynikających z udziałów nabytych w spadku po poprzednikach prawnych, a także przeniesienie na nich własności zabudowy „Działki 2”.
  
  

Jak już wspomniano powyżej, Spółka została utworzona w celu dochodzenia całości praw i roszczeń dekretowych o ustanowienie własności czasowej (obecnie - użytkowania wieczystego) nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2”. Nastąpiło to z inicjatywy następców prawnych przedwojennych właścicieli „Nieruchomości 1” oraz z inicjatywy następców prawnych przedwojennych właścicieli „Działki 2”.

Obecnie Spółka ma zawrzeć z tymi osobami umowę zlecenia, mocą której w imieniu własnym, lecz na rzecz i na rachunek następców prawnych przedwojennych właścicieli nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz „Działki 2”, będzie dochodzić od właściwych organów administracji ustanowienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz „Działki 2” oraz przeniesienia własności budynku posadowionego na tej nieruchomości. W tym celu następcy prawni przedwojennych właścicieli „Działki 1” oraz „Działki 2”zamierzają przenieść powierniczo na Spółkę przysługujące im prawa i roszczenia dekretowe:

• o ustanowienie na ich rzecz prawa użytkowania wieczystego „Działki 1” oraz o przeniesienie na nich własności zabudowy posadowionej na „Działce 1” w trybie określonym w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. nr 115, poz. 741 ze zm.);

• o ustanowienie na ich rzecz prawa użytkowania wieczystego „Działki 2” oraz o przeniesienie na nich własności zabudowy posadowionej na „Działce 2” w trybie określonym w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. nr 115, poz. 741 ze zm.).
  
  

Wspólnikami Spółki i zarazem członkami jej zarządu są jeden z następców prawnych dawnego właściciela „Działki 2” oraz jeden z następców prawnych dawnego właściciela „Działki 1”.

W wyniku powierniczego nabycia praw i roszczeń dekretowych o ustanowienie użytkowania wieczystego „Działki 1” oraz „Działki 2” oraz o przeniesienie własności zabudowy „Działki 1” oraz „Działki 2”, Spółka nabędzie roszczenie o ustanowienie na jej rzecz użytkowania wieczystego całości nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2” zabudowanej jednym budynkiem użytkowym oraz roszczenie o przeniesienie na nią własności tego budynku. Spółka wstąpi do toczącego się postępowania administracyjnego w miejsce, albo obok następców prawnych przedwojennych właścicieli „Nieruchomości 1” oraz ‚„Działki 2”.

W efekcie skumulowania wszystkich praw i roszczeń dekretowych dotyczących nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2” w rękach Spółki, organ administracyjny wyda decyzję o ustanowieniu na rzecz Spółki prawa użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2” oraz o przeniesieniu na Spółkę własności jedynego budynku użytkowego posadowionego na nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2”.

Umowa powiernicza ma przewidywać, że:

• po zakończeniu przedmiotowego postępowania administracyjnego oraz uzyskaniu ostatecznej i prawomocnej decyzji o ustanowieniu użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z „Działki 1” „oraz z „,Działki 2”,
• a także po zawarciu umowy notarialnej ustanawiającej użytkowanie wieczyste nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z Działki 2” i przenoszącej własność budynku posadowionego na tej nieruchomości, Spółka przeniesie na następców prawnych przedwojennych właścicieli „Nieruchomości 1” i „Działki 2” (albo na osoby przez nich wskazane) prawo użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2” oraz prawo własności budynku użytkowego posadowionego na tej nieruchomości. Finansowanie wydatków niezbędnych do nabycia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2” oraz prawa własności budynku użytkowego posadowionego na tej nieruchomości zostanie przekazane Spółce (zapewnione) przez powierzających.
  
  

W wykonaniu umowy powierniczej przez Spółkę:

• każdy z następców prawnych przedwojennych właścicieli „Działki 1” (albo wskazany przez niego podmiot) stanie się współużytkownikiem wieczystym nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2” oraz współwłaścicielem jedynego budynku użytkowego posadowionego na tej nieruchomości w części, która odpowiada jego udziałowi w spadku nabytym po dawnym właścicielu „Nieruchomości 1” z uwzględnieniem proporcji w jakiej powierzchnia „Działki 1” pozostaje do łącznej powierzchni nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2”;
• każdy z następców prawnych przedwojennych właścicieli „Działki 2” (albo wskazany przez niego podmiot) stanie się współużytkownikiem wieczystym nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2” oraz współwłaścicielem jedynego budynku użytkowego posadowionego na tej nieruchomości w części, która odpowiada jego udziałowi w spadku nabytym po dawnym właścicielu „Działki 2” z uwzględnieniem proporcji, w jakiej powierzchnia „Działki 2” pozostaje do łącznej powierzchni nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2”.
  
  

Za wykonaną usługę powierniczą Spółka otrzyma wynagrodzenie.

Powierniczym przeniesieniem praw i roszczeń dekretowych będą objęte jedynie prawa i roszczenia odnoszące się do części „Nieruchomości 1”, to znaczy prawa i roszczenia dekretowe odnoszące się do „Działki 1”. Roszczenia dekretowe o ustanowienie użytkowania wieczystego pozostałej części „Nieruchomości 1” nie będą przedmiotem umowy powierniczej, W tym zakresie następcy przedwojennego właściciela „Nieruchomości 1” będą kontynuowali postępowanie administracyjne bez udziału Spółki.

Spółka jest polskim rezydentem podatkowym.

Spółka nie jest podatnikiem podatku VAT.

Część powierzających jest polskimi rezydentami podatkowymi, a część nie posiada polskiej rezydencji podatkowej. Powierzający nie są podatnikami podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przeniesienie przez Spółkę (powiernika) na powierzających (albo na osoby przez nich wskazane), prawa użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z „Działki 1 „oraz z „Działki 2” oraz prawa własności budynku użytkowego posadowionego na tej nieruchomości, realizowane w oparciu o umowę powierniczą, jest dostawą towarów w rozumieniu podatku od towarów i usług ...

Zdaniem Wnioskodawcy, przeniesienie przez Spółkę (jako powiernika) na powierzających (albo na osoby przez nich wskazane), prawa użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2” oraz prawa własności budynku użytkowego posadowionego na tej nieruchomości, realizowane w oparciu o umowę powierniczą, jest dostawą towarów w rozumieniu podatku od towarów i usług.

Powiernictwo jako instytucja prawna nie jest uregulowane w prawie polskim (umowa nienazwana). Podstawą do konstruowania czynności powierniczych jest wyrażona w art. 353(1) Kodeksu cywilnego zasada swobody umów. Zgodnie z tym przepisem, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie, ani zasadom współżycia społecznego.

Prawa i obowiązki stron umowy powierniczej należy oceniać według przepisów o zleceniu. Jak wynika z art. 734-735 Kodeksu cywilnego, istotą umowy zlecenia jest odpłatne lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie, albo w imieniu własnym lecz na rachunek zlecającego. W tym ostatnim przypadku wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy, a powiernik ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonywaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociaż działał w imieniu własnym (art. 740 zd. 2 Kodeksu cywilnego).

Władztwo zdobyte przez powiernika nad nabytymi rzeczami/prawami jest:

1. ograniczone czasowo - powiernik zobowiązany jest nabyte prawa przekazać powierzającemu (zleceniodawcy) na jego żądanie;
2. ograniczone co do swobody obrotu - powiernik zobligowany jest dokonać rozporządzenia nabytymi prawami na rzecz powierzającego (zleceniodawcy) lub wskazanego przez niego podmiotu;
3. ograniczone co do ekwiwalentności świadczeń - powiernik nie otrzymuje od powierzającego (zleceniodawcy) wartości przenoszonych przez niego praw, a jedynie uzyskuje zwrot kosztów poczynionych w celu wykonania powiernictwa, jak również zwolnienie z zobowiązań zaciągniętych w tym samym celu.
   
   

Również ustawa z dn. 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późniejszymi zmianami — dalej: u.p.t.u) nie zawiera przepisów, które wprost regulują zasady opodatkowania czynności wykonywanych w ramach umów powierniczych. Z tego powodu wszelkie czynności dokonywane w ramach transakcji powierniczej winny być oceniane przez pryzmat przepisów ogólnych.

Podstawowe znaczenie dla określenia zakresu przedmiotowego podatku od towarów i usług ma art. 5 u.p.t.u. Zakreśla on generalnie granice przedmiotowe opodatkowania. W myśl wspomnianego przepisu, podatkowi temu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów i import towarów, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Opodatkowaniu podlegają również towary własnej produkcji, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów w przypadku: rozwiązania Spółki cywilnej lub handlowej, albo też zaprzestania przez podatnika będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Towarami w rozumieniu art. 2 pkt 6 u.p.t.u., są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 u.p.t.u., przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym m.in. zbycie prawa użytkowania wieczystego (art. 7 ust. 1 pkt 7 u.p.t.u.). Czynności takie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli mają odpłatny (ekwiwalentny) charakter.

W przedmiotowej prawie Spółka, działając jako powiernik, przeniesie na rzecz powierzających prawo użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z „Działki 1” i Działki 2” oraz prawo własności budynku usadowionego na tej nieruchomości. Finansowanie wydatków niezbędnych do nabycia prawa użytkowania wieczystego w/w nieruchomości oraz prawa własności budynku zostanie przekazane Spółce przez powierzających. Za wykonaną usługę Spółka otrzyma wynagrodzenie.

Czynność przeniesienia przez Spółkę (powiernika) na powierzających prawa użytkowania wieczystego nieruchomości i własności budynku posadowionego na tej nieruchomości, nabytych w wykonaniu umowy powierniczej, należy uznać na dostawę towarów w rozumieniu art. 7 u.p.t.u.

Należy przy tym podkreślić, że Spółka przeniesie na powierników (lub wskazane przez nich podmioty) prawo użytkowania wieczystego nieruchomości i prawo własności budynku, a osoby te nabędą wspomniane prawa w częściach ułamkowych. Z punktu widzenia Spółki, dokona ona jednorazowo zbycia całości (100%) prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności budynku w ramach jednej transakcji, a zatem nie będzie etapowo (w odrębnych transakcjach) zbywać udziałów we współwłasności budynku i udziałów we współużytkowaniu wieczystym gruntu. Transakcję taką należy uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 u.p.t.u., choć w jej efekcie pomiędzy kilkoma podmiotami powstanie prawo współużytkowania wieczystego gruntu i współwłasność jego zabudowy. Na przedmiotową transakcję należy bowiem spojrzeć z punktu widzenia Spółki (powiernika), która rozporządza całością prawa użytkowania wieczystego gruntu i całością prawa własności budynku, a nie z punktu widzenia nabywców.

Z daleko posuniętej ostrożności, Spółka pragnie podkreślić, że nawet w razie przyjęcia, że dokona ona rozporządzania udziałami w przedmiotowych prawach, to w takiej sytuacji również mielibyśmy do czynienia z dostawą towarów, Kwestia, czy sprzedaż udziału w prawie użytkowania gruntu oraz udziału we współwłasności budynku stanowi dostawę towarów, czy też świadczenie usług, została bowiem jednoznacznie rozstrzygnięta w uchwale siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 października 2011 r. (sygnatura akt: I FPS 2/11, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych). W uchwale tej Sąd stwierdził, że „sprzedaż udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz udziału we współwłasności budynków stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w zw. z art. 2 pkt 6 tej ustawy”.

Pogląd, że następujące w wykonaniu umowy powierniczej, przeniesienie własności nieruchomości przez powiernika na powierzających (lub wskazane przez nich osoby), nabytej wcześniej przez powiernika w imieniu własnym, ale na rzecz i na rachunek powierzających, stanowi dostawę towarów znajduje swoje potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe. Przykładowo można tu wskazać następujące fragmenty z uzasadnień takich interpretacji.

„Stosownie do powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów czyli przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel, zaś towarem zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy jest również grunt.

Za wykonaną czynność nabycia nieruchomości, Wnioskodawca — powiernik - otrzyma od Zlecających oprócz zwrotu kosztu zakupu gruntu, opłat związanych z ww. nabyciem również wynagrodzenie określone w umowie zlecenia powierniczego — co stanowi o odpłatności transakcji przeniesienia własności przedmiotowej nieruchomości.

Zatem w świetle przedstawionych powyżej przepisów ustawy przeniesienie własności przedmiotowej nieruchomości na rzecz zlecającego stanowi odpłatną dostawę towarów zdefiniowaną w ww. art. 7 ust. 1 ustawy, opodatkowaną podatkiem VAT na zasadach ogólnych”. (Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 stycznia 2010 r., sygn. IPPP1/443-1093/09-2/AW).

„Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka, w ramach zawartej umowy zlecenia, nabyła od dewelopera nowe lokale mieszkalne oraz stanowiska parkingowe. Powyższa czynność nabycia została udokumentowana fakturą VAT wystawioną na Wnioskodawcę. Następnie, w wykonaniu umowy powierniczej Spółka zobowiązana jest przenieść własność przedmiotowych lokali na Zleceniodawcę. Czynność ta spełnia przesłanki zawarte w art. 7 ust. 1 ustawy, nastąpi bowiem przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na kontrahenta. Wynagrodzenie należne Spółce z tytułu wykonania umowy zlecenia w ramach umowy powierniczej stanowi natomiast odpłatność za świadczenie usług, jako odrębna czynność podlegająca opodatkowaniu”. (Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 lipca 2008 r., sygn. IPPP1/443-856/08-4/AP).

Ze względu na podobieństwo prawa użytkowania wieczystego do prawa własności nieruchomości, interpretacje te zachowują swoją aktualność również, w przypadku przeniesienia w takich okolicznościach prawa użytkowania wieczystego nieruchomości wraz z prawem własności posadowionego na nieruchomości budynku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Organ podatkowy pragnie ponadto wskazać, iż z dniem 26.08.2011r. został wprowadzony nowy tekst jednolity ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. Nr 177 poz. 1054 ze zm.).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.