Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.40.2017.1.BKD
z 31 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 kwietnia 2017 r. (data wpływu 13 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwota uiszczona przez Spółkę Komandytową ze środków własnych tytułem pobranego od zagranicznego sprzedawcy „podatku u źródła”, będzie mogła być zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności w tej części, która zgodnie z umową spółki komandytowej przypada na Wnioskodawcę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwota uiszczona przez Spółkę Komandytową ze środków własnych tytułem pobranego od zagranicznego sprzedawcy „podatku u źródła”, będzie mogła być zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności w tej części, która zgodnie z umową spółki komandytowej przypada na Wnioskodawcę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

S1 Sp. z o.o. sp.k. (dalej: „Spółka Komandytowa”) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. S2 Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest wspólnikiem Spółki Komandytowej, która jest stroną wszystkich zawieranych umów. Spółka Komandytowa prowadzi działalność w zakresie tworzenia oprogramowania komputerowego. Spółka Komandytowa w ramach swojej działalności gospodarczej kupuje od podmiotów zagranicznych usługi wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm., dalej: „Ustawa CIT”). Przykładowymi usługami są: usługi dostępu do chmury internetowej, umieszczenie reklamy na stronach internetowych, opłaty za usługi hostingowe, opłata za zakup zdjęć. Na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, sprzedający usługi na rzecz polskiego nabywcy, co do zasady, uzyskuje przychód, którego opodatkowanie ma miejsce na terytorium Polski. Z tego tytułu, Spółka Komandytowa zobowiązana jest, w związku z zawarciem takiej transakcji, do rozliczenia i poboru „podatku u źródła” na terytorium Polski. Wspomniane usługi podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w wysokości 20% przychodów. Z doświadczenia Spółki Komandytowej wynika, że w większości przypadków przy płatności za zrealizowaną usługę brak jest możliwości potrącenia podatku u źródła, np. przy płatności kartą przez pracownika dokonującego zamówienia lub przy dokonaniu zapłaty przelewem. Sprzedawca z kolei traktuje uiszczone przez Spółkę Komandytową na jego rzecz wynagrodzenie, jako całkowity koszt jaki Spółka Komandytowa zobowiązana jest zapłacić bez uwzględniania kosztów związanych z przedmiotowym podatkiem. W związku z brakiem uregulowań w tym zakresie, to Spółka Komandytowa jako nabywca usług, zobowiązana jest do rozliczenia podatku za sprzedawcę, co w takich sytuacjach, następuje z własnych środków Spółki Komandytowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z opisanym stanem faktycznym, kwota uiszczona przez Spółkę Komandytową ze środków własnych tytułem pobranego od zagranicznego sprzedawcy „podatku u źródła”, będzie mogła być zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności w tej części, która zgodnie z umową spółki komandytowej przypada na Wnioskodawcę?

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, gdy Spółka Komandytowa nie może potrącić podatku u źródła przy realizacji opłaty za usługę i faktyczna wpłata podatku następuje do właściwego urzędu skarbowego ze środków należących do Spółki Komandytowej, Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia kwoty tego podatku do kosztów uzyskania przychodu w tej części, która zgodnie z umową spółki komandytowej przypada na Wnioskodawcę.

Podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że:

1. dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm., dalej: „są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,
2. są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
3. nie są wydatkami wymienionymi w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku Ustawa CIT”).
   
   

Analizując powyższe, stwierdzić należy, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek w postaci podatku u źródła, który Spółka Komandytowa uiszcza jako płatnik ze swoich środków, jest jednym z elementów prawidłowo przeprowadzonej i rozliczonej transakcji. Zakupione usługi, np. reklama, są częścią prowadzonej działalności i bez wątpienia przyczynią się w przyszłości do zwiększania liczby klientów, a tym samym do zwiększenia przychodu. Postępowanie Spółki Komandytowej jest w takim przypadku w pełni zrozumiałe, biorąc pod uwagę dużą konkurencyjność wśród podmiotów świadczących tego rodzaju usługi. Spółka Komandytowa, w związku z brakiem odmiennych uregulowań i postanowień, dokonując zapłaty przelewem lub kartą kredytową, zobowiązana jest do zapłaty wynagrodzenia bez potrącenia „podatku u źródła”, którego potrącić się nie da. Nie ma bowiem możliwości nabycia określonych usług uiszczając na rzecz dostawcy usługi tylko część należności po potrąceniu podatku. Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma w tym przypadku zastosowanie wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 15 Ustawy CIT. Powołany przepis stanowi, że do kosztów uzyskania przychodu nie zalicza się, m.in. wydatków na podatek dochodowy. Przepis ten dotyczy podatku dochodowego należnego od podatnika tego podatku. W wyżej opisanej sytuacji Spółka Komandytowa pełni rolę płatnika i reguluje zobowiązania podatkowe w imieniu podmiotu zagranicznego. Za brak spełnienia tego obowiązku grożą sankcje finansowe wynikające z przepisów podatkowych. Nie jest to zatem podatek należny od Spółki Komandytowej, ale od jej zagranicznego kontrahenta, jednak charakter transakcji oraz sposób jej dokonania, niejako wymuszają na Spółce Komandytowej zapłatę całej ceny swojemu kontrahentowi, tj. bez potrącenia „podatku u źródła”. Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 12 kwietnia 2016 r., nr IBPB-1-3/4510-218/16/AW, w której potwierdził stanowisko Wnioskodawcy, iż „...jako że kwota „podatku u źródła”, który zostanie z własnych środków finansowych Spółki przekazana do właściwego urzędu skarbowego stanie się dodatkowym kosztem związanym z wynajmem ciągników siodłowych oraz naczep od kontrahenta niemieckiego i Spółka nie ma możliwości uzyskania jej zwrotu od kontrahenta (wydatek ten będzie wydatkiem definitywnym), będzie stanowił koszt uzyskania przychodów dla Spółki. Co więcej, w ocenie Spółki istnieje z pewnością związek, pomiędzy poniesionym wydatkiem na „podatek u źródła”, a osiąganym lub planowanym do osiągnięcia przychodem”. W związku z powyższym Spółka wnosi o potwierdzenie, że zapłacony „podatek u źródła” ze środków własnych Spółki Komandytowej może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy w tej części, która zgodnie z umową spółki komandytowej przypada na Wnioskodawcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazać należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie była zasadność i wysokość poboru podatku u źródła, dlatego też wydając niniejszą interpretację tut. Organ przyjął założenie, że w opisanym stanie faktycznym pobór podatku „u źródła” był uzasadniony w świetle przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.