Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.1.2017.3.PK
z 14 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 lutego 2017 r. (data wpływu 9 marca 2017 r.), uzupełnionym pismem z 5 czerwca 2017 r. (data wpływu 13 czerwca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży kodów doładowujących - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży kodów doładowujących. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 5 czerwca 2017 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 9 maja 2017 r. znak: 0111-KDIB3-3.4012.1.2017.1.PK.

We wniosku przedstawiono następujące stanu faktycznego.

Wnioskodawca, prowadzi działalność gospodarczą jako podatnik VAT na terenie Polski. W ramach prowadzonej działalności świadczy usługi telekomunikacyjne na rzecz klientów z krajów Wspólnoty Europejskiej, których siedziba prowadzenia działalności znajdowała się w krajach innych niż Polska.

Usługi te polegały na sprzedaży klientom kodów doładować telefonicznych (pre-paid), których nośnikiem może być generowany elektronicznie kod doładowania lub karta, na której ten kod się znajduje (tzw. zdrapka).

Wnioskodawca dokonuje sprzedaży usługi w następujący sposób:

1. Podmiot zagraniczny (podatnik z innego kraju Wspólnoty) zamawia usługi (daną ilość kodów pre-paid);
2. Następnie Wnioskodawca:
1. Przekazuje kody elektronicznie, w zabezpieczonych plikach - na adres poczty e-mail klienta, lub
   
2. Umożliwia klientowi pobranie w sposób nieograniczony kodów z własnej bazy, lub
   
3. Przekazuje upoważnionej przez klienta osobie kody na kartach (zdrapkach) lub wysyła za pośrednictwem firm transportowych.

Potwierdzeniem wykonania usługi przez Wnioskodawcę na rzecz klientów z innych krajów Wspólnoty Europejskiej są:

1. Potwierdzenie dokonania płatności przez klienta (odbiorcę usługi);
2. Umowa współpracy lub
3. Zamówienie/zlecenia wykonania usługi w formie papierowej lub wiadomości e-mail;
4. Korespondencję związaną z zamówieniem, ustaleniem terminu wykonania usługi, przekazania lub udostępnienia kodów;
5. Potwierdzenie od klienta odbioru usługi;
6. Potwierdzenia przewozu w przypadku gdy klientowi przekazywane są kody umieszczone na karta (zdrapkach).
   
   

Nabywca usługi ma możliwość wykorzystania usług na własne potrzeby, jak również odsprzedania jej dalej konsumentom lub przedsiębiorcom.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy aby uznać wyżej wskazaną transakcję za świadczenie usług na rzecz podatnika posiadającego siedzibę działalności gospodarczej w innych kraju Wspólnoty, Wnioskodawca zobowiązany jest w przypadku sprzedaży doładowań na nośniku w postaci kart (zdrapek), do wywiezienia tych kart poza granicę kraju (Polski)?

Zdaniem Wnioskodawcy dla wykonania usługi opisanej w zdarzeniu faktycznym, jako świadczenia niematerialnego, nie jest koniecznie posiadania dowodu wywiezienia kart (zdrapek) z kodami doładowującymi poza terytorium kraju (Polski).

Zgodnie z art. 28b ust. 1 uptu Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1 a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. Wskazane przepisy dotyczą szczególnych kategorii usług lub statusu stron transakcji, jak np. usługi związane z nieruchomościami czy usługi transportu. W omawianej sprawie zastosowanie znajdują zasady ogólne określone w cytowanym przepisie powyżej.

Art. 28b ust. 1 uptu określa przesłanki, dla których dana usługa może być rozpoznana, jako usługa wykonana w tzw. procedurze eksportu usług. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „eksportu usług”, jak również nie posługuje się tym sformułowaniem. Podatek od towarów i usług jest podatkiem terytorialnym, co oznacza, iż podatkowi, zgodnie z art. 5 ust. 1 uptu podlegają między innymi usługi świadczone na terenie kraju. Jeśli więc miejsce świadczenia usług nie będzie następowało na terenie kraju, nie będzie ono podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT według przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 roku.

Dla uznania, iż do świadczenia usług, zgodnie z omawianym przepisem, doszło poza granicami kraju, znaczenie mają następujące przesłanki:

1. Odbiorca ma status podatnika podatku od wartości dodanej;
2. Odbiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej na terenie innego państwa członkowskiego Wspólnoty;
3. Usługa została wykonana na rzecz ww. Odbiorcy;
   
   

Zgodnie z art. 2 pkt 25a) przez usługi telekomunikacyjne rozumie się usługi dotyczące transmisji, emisji i odbioru sygnałów, tekstów, obrazów i dźwięków lub wszelkiego rodzaju informacji drogą kablową, radiową, optyczną lub za pośrednictwem innych systemów elektromagnetycznych, w tym związane z nimi przeniesienie lub cesję praw do użytkowania środków dla zapewniania takiej transmisji, emisji i odbioru, wraz z zapewnieniem dostępu do ogólnoświatowych sieci informacyjnych, z uwzględnieniem art. 6a rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011.

Tak szeroka definicja usługi telekomunikacyjnej pozwala na przyjęcie, iż usługi te mogą obejmować także sprzedaż kodów pre-paid pozwalających na korzystanie ze środków (infrastruktury) zapewniających transmisję. W istocie bowiem, sprzedaż kodów pre-paid stanowi przeniesienie praw do użytkowania tego rodzaju infrastruktury.

Usługi, niezależnie od ich nośnika materialnego, mają charakter niematerialny i są to wszelkie czynności pożyteczne związane z pracą nieprodukcyjną, w odróżnieniu od czynności prowadzących do produkcji dóbr materialnych. Mówiąc o niematerialnym charakterze usług należy pamiętać o rozgraniczeniu usługi od materialnego narzędzia jej świadczenia. Należy również zwrócić uwagę, iż sama ustawa posługuje się pojęciem miejsca świadczeniu usług, a miejsca ich wykonania, definiując rozumienie tego pojęcia. Na tę rozbieżność pojęć zwrócił uwagę również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, który w wyroku z dnia 4 lutego 2010 roku, sygn. akt: I SA/OI 805/09, stwierdził, że:

„Miejsce wykonywania należy odróżnić od miejsca świadczenia, to ostatnie jest bowiem wyłącznie bytem prawnym (istniejącym jedynie w rzeczywistości konwencjonalnej), podczas gdy miejsce wykonywania jest konstrukcją osadzoną w fizykalnej czasoprzestrzeni”.

Również na poziomie podatkowych, należy rozgraniczyć dostawę towarów od świadczenia usług, przy świadczeniach na rzecz podmiotów z innych krajów Wspólnoty. Ustawa o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 roku określają inne wymogi do uznania danej transakcji za dostawę towarów w procedurze Wewnątrzwspólnotowej Dostawy Towarów. Art. 42 uptu określa warunki uznania transakcji za WDT i opodatkowania jej stawką 0%.

Jednakże w sprawie niniejszej wymogi określone w art. 42 uptu nie mają zastosowania. Wnioskodawca świadczy bowiem usługę, która jest niezależna od nośnika. Nośnik, nawet jeśli ma wymiar materialny - jak w przypadku kart (zdrapek) - nie podlega regulacjom właściwym dla dostawy towarów, bowiem materialny nośnik usługi, nie zmienia jej charakteru. Z uwagi więc na brak dodatkowych wymogów ustawowych do uznania danego świadczenia na rzecz podatników z innych krajów Wspólnoty za tzw. „eksport usług”, podatnik jedynie dla celów dowodowych (na okoliczność wykonania usługi) winien móc przedstawić dokumenty poświadczające relacje gospodarcze z Odbiorcą usługi, które mają jedynie charakter pomocniczy i nie stanowią warunku rozliczenia danej transakcji, jako usługi świadczonej w procedurze odwrotnego obciążenia.

Reasumując, skoro Wnioskodawca świadczy na rzecz kontrahentów z innych krajów członkowskich usługi telekomunikacyjne, a okoliczności tej usługi spełniają przesłanki określone w art. 28b ust. 1 uptu, nie jest konieczne by Wnioskodawca posiadał dowody dostawy nośnika tej usługi na terytorium kraju Odbiorcy, jak również fakt materialnego dostarczenia tego nośnika nie jest warunkiem realizacji usługi jeśli nie zmienia to charakteru jej użyteczności dla Odbiorcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a).

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ww. ustawy definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Gdzie przez towar rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy). Natomiast przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Biorąc pod uwagę powyżej przywołaną definicję świadczenia usług należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie, a w konsekwencji od tego będzie zależał sposób dokumentowanie usługi fakturą oraz wykazania w deklaracji VAT.

Kwestia określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług została uregulowana w Rozdziale 3 Dział V ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 28a ustawy o VAT, na potrzeby stosowania Rozdziału 3 „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W myśl art. 15 ust. 2 cyt. ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy o VAT, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 i 2 ww. ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 i art. 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ww. przepisy wiążą miejsce świadczenia usług z siedzibą usługobiorcy, który winien być podatnikiem tj. podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, a w sytuacji gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności usługobiorcy to z tym miejscem.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności świadczy usługi telekomunikacyjne na rzecz klientów z krajów Wspólnoty Europejskiej, których siedziba prowadzenia działalności znajdowała się w krajach innych niż Polska. Usługi te polegały na sprzedaży klientom kodów doładować telefonicznych (pre-paid), których nośnikiem może być generowany elektronicznie kod doładowania lub karta, na której ten kod się znajduje (tzw. zdrapka). Wnioskodawca dokonuje sprzedaży usługi m.in. poprzez przekazanie upoważnionej przez klienta osobie kody na kartach (zdrapkach) lub wysyła za pośrednictwem firm transportowych. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy Wnioskodawca zobowiązany jest w przypadku sprzedaży doładowań na nośniku w postaci kart (zdrapek) - na rzecz podatnika posiadającego siedzibę działalności gospodarczej w innych kraju Wspólnoty - do wywiezienia tych kart poza granicę kraju (Polski)?

Aby odpowiedzieć na pytanie wnioskodawcy należy ustalić jaką role pełniom w opisanym świadczeniu przedmiotowe zdrapki. Jak wynika z wniosku na zdrapkach zapisany jest kod umożliwiający doładowanie telefoniczne czyli przedpłacenie usługi z której klient będzie uprawniony następnie korzystać. W opisanym przypadku celem transakcji nie jest dostawa towarów ale sprzedaż prawa do skorzystania z usługi telekomunikacyjnej. Można zatem stwierdzić, że towar w postaci zdrapki jest ściśle związany ze świadczoną usługą, a jego samoistna dostawa nie ma żadnego znaczenia z punktu widzenia gospodarczego celu transakcji. W takim przypadku zdrapka stanowi substrat materialny usługi. Zatem w sytuacji świadczenia usług, w związku z którymi następuje wydanie pewnych towarów, które to same w sobie nie mają wartości użytkowej, czynności takie w całości kwalifikowane być powinny jako świadczenie usług.

Odnosząc powyższe do pytania Wnioskodawcy należy stwierdzić, że skoro sama zdrapka nie stanowi przedmiotu transakcji to fakt czy zostanie ona wywieziona z kraju czy też nie, jest bez znaczenia dla stwierdzenia faktu świadczenia usługi jak i dla określenia miejsca świadczenia usługi. Zatem w przypadku sprzedaży opisanej usługi na rzecz podatników z innych krajów członkowskich (o ile usługa nie jest świadczona na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski) miejsce świadczenia (opodatkowania) tych usług będzie znajdować się poza terytorium kraju niezależnie od tego czy dojdzie do wywiezienia zdrapek z kraju czy też nie.

Odnośnie klasyfikacji opisanych usług jako usługi telekomunikacyjne to należy zauważyć, że zgodnie z przepisem art. 2 pkt 25a) ustawy o VAT, przez usługi telekomunikacyjne rozumie się usługi dotyczące transmisji, emisji i odbioru sygnałów, tekstów, obrazów i dźwięków lub wszelkiego rodzaju informacji drogą kablową, radiową, optyczną lub za pośrednictwem innych systemów elektromagnetycznych, w tym związane z nimi przeniesienie lub cesję praw do użytkowania środków dla zapewniania takiej transmisji, emisji i odbioru, wraz z zapewnieniem dostępu do ogólnoświatowych sieci informacyjnych, z uwzględnieniem art. 6a rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem 282/2011”.

Odwołując się natomiast do przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. Nr 347 s. 1 ze zm.), należy przytoczyć art. 24 ust. 2, zgodnie z którym „usługi telekomunikacyjne” oznaczają usługi dotyczące transmisji, emisji i odbioru sygnałów, tekstów, obrazów i dźwięków lub wszelkiego rodzaju informacji drogą kablową, radiową, optyczną lub za pośrednictwem innych systemów elektromagnetycznych, w tym związane z nimi przeniesienie lub cesja praw do użytkowania środków dla zapewniania takiej transmisji, emisji i odbioru, wraz z zapewnieniem dostępu do ogólnoświatowych sieci informacyjnych.

Jak stanowi art. 6a ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2011 r. Nr 77, s. 1 ze zm.), usługi telekomunikacyjne w rozumieniu art. 24 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE obejmują w szczególności następujące usługi:

1. usługi telefonii stacjonarnej i komórkowej służące do przesyłania i przełączania komunikacji głosowej, danych i obrazu, łącznie z usługami telefonicznymi obejmującymi element obrazu, nazywane inaczej usługami wideotelefonicznymi;
2. usługi telefoniczne świadczone przez internet, łącznie z usługami telefonii internetowej (VoIP);
3. poczta głosowa, oczekiwanie na połączenie, przekazywanie połączenia, identyfikacja dzwoniącego, telekonferencja i inne usługi obsługiwania połączeń;
4. usługi przywoływania;
5. usługi »audiotekst«;
6. faks, telegraf i teleks;
7. dostęp do internetu i stron World Wide Web;
8. prywatne połączenia sieciowe oddające łącza telekomunikacyjne do wyłącznego użytku usługobiorcy.
   
   

W myśl art. 6a ust. 2 ww. rozporządzenia, usługi telekomunikacyjne w rozumieniu art. 24 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE nie obejmują następujących usług:

1. usług świadczonych drogą elektroniczną;
2. usług nadawczych radiowych i telewizyjnych (dalej zwanych »usługami nadawczymi«).
   
   

Ustosunkowując się do przedstawionego opisu sprawy, mając na względzie przywołaną powyżej definicję usługi telekomunikacyjnej należy stwierdzić, że pojęcie usługi telekomunikacyjnej rozumiane jest szeroko i usługa ta obejmuje nie tylko transmisję sygnałów i dźwięków jako taką, lecz również wszystkie usługi „polegające” na takiej transmisji oraz odnośne przeniesienie praw do używania środków dla zapewnienia takiej transmisji. Powyższe znajduje potwierdzenie w wyroku TSUE z dnia 3 maja 2012 r. w sprawie C-520/10 Lebara Ltd przeciwko Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs.

We wskazanym wyroku TSUE analizując transakcje dotyczące sprzedaży kart telefonicznych, wskazał, że: „(...) karty telefoniczne są przeznaczone do jednorazowego wykorzystania w zakresie, w jakim umożliwiają wyłącznie wykonywanie (...) połączeń telefonicznych (...) po określonych uprzednio kosztach. Umożliwiają one zatem dostęp wyłącznie do jednego rodzaju usług, którego charakter i ilość są uprzednio określone i który to rodzaj usług podlega jednej stawce opodatkowania.” (pkt 28).

W wyroku tym TSUE stwierdził, że: „Zachowanie (...) zasady neutralności podatkowej jest zatem zapewnione w przypadku łańcucha dystrybucji usług telekomunikacyjnych (...). Zarówno bowiem początkowa sprzedaż karty telefonicznej, jak i dalsza jej sprzedaż są transakcjami podlegającymi opodatkowaniu. Na każdym etapie łańcucha podatek VAT jest ściśle proporcjonalny do zapłaconej ceny i umożliwia odliczenie podatku naliczonego. W szczególności w ramach ostatniej sprzedaży karty telefonicznej użytkownikowi końcowemu podatek VAT jest ściśle proporcjonalny do zapłaconej ceny, nawet jeśli ta cena nie jest tożsama z wartością nominalną karty. W rezultacie (...) operator telefonii oferujący usługi telekomunikacyjne obejmujące sprzedaż na rzecz dystrybutora kart telefonicznych zawierających wszystkie informacje konieczne do wykonania (...) połączeń telefonicznych z wykorzystaniem infrastruktury udostępnionej przez wskazanego operatora, a które są odsprzedawane przez dystrybutora w jego własnym imieniu i na jego własny rachunek użytkownikom końcowym, bezpośrednio lub za pośrednictwem innych podatników – hurtowników lub detalistów – świadczy odpłatnie usługi telekomunikacyjne na rzecz dystrybutora” (pkt 42 i 43).

Analiza przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy w kontekście przytoczonych wyżej przepisów prawa, z uwzględnieniem tez płynących z powołanego orzeczenia TSUE pozwala stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży telefonicznych kodów doładowujących będzie świadczyć na rzecz swojego kontrahenta usługę telekomunikacyjną. Jak już bowiem wskazano, sprzedaż jednostek uprawniających do skorzystania z usług telekomunikacyjnych, w tym przypadku kodów doładowujących (niezależnie od miejsca podmiotu sprzedającego w łańcuchu dystrybucji usług telekomunikacyjnych) należy uznać za świadczenie usługi telekomunikacyjnej.

Podsumowując:

• opisane we wniosku świadczenie stanowi świadczenie usług telekomunikacyjnych,
• świadczenie to należy rozpoznać jako świadczenie usług, którego miejsce świadczenia winno być określone na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy - w sytuacji gdy jest świadczone na rzecz podatników z innych krajów członkowskich (o ile usługa nie jest świadczona na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski) - niezależnie od tego czy dojdzie do wywiezienia zdrapek z kraju czy też nie.
  
  

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Przedmiotem interpretacji nie była szczególna procedura rozliczania VAT od usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych świadczonych na rzecz osób niebędących podatnikami, zlokalizowanych w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej, tj. procedura MOSS albowiem kwestia ta nie była przedmiotem zapytania jak i też - mając na uwadze, że Spółka świadczy usługi dla podatników – nie miała ona zastosowania w opisanej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.