Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-1.4511.650.2016.2.MJ
z 9 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 grudnia 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 6 grudnia 2016 r.), uzupełnionym 6 lutego 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków do kosztów podatkowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2016 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków do kosztów podatkowych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 27 stycznia 2017 r., Znak: 2461-IBPB-1-1.4511.650.2016.1.MJ wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 6 lutego 2017 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2014 r. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą, jako wspólnik spółki jawnej (dalej: „Spółka”). Spółka składała się z trzech wspólników – osób fizycznych i prowadziła działalność w zakresie transportu materiałów płynnych cysternami.

Jeden ze wspólników (dalej: „Wspólnik”) miał zamiar wystąpić ze Spółki i zbyć swoje prawa oraz obowiązki w Spółce. W związku z powyższym, bez uzgodnienia z pozostałymi wspólnikami, zawarł on we wrześniu 2014 r., w imieniu Spółki, umowę o dzieło. Przedmiotem umowy było wykonanie opinii określającej wartość rynkową przedsiębiorstwa (spółki jawnej), w formie uproszczonej wyceny, w zakresie czynności zgodnym z kalkulacją do celu sprzedaży udziału lub rozliczenia pomiędzy wspólnikami.

Wspólnik zawarł tę umowę jednoosobowo, gdyż miał prawo do samodzielnego reprezentowania Spółki. Wynagrodzenie opiewało na kwotę netto 16.000,00 zł, a faktura, zgodnie z zawartą umową, została wystawiona na Spółkę.

Wspólnik dokonał płatności za fakturę dotyczącą wyceny z rachunku bankowego Spółki.

Wspólnik posługiwał się ww. wyceną Spółki do negocjacji z potencjalnymi osobami, które wyraziły chęć nabycia jego praw i obowiązków jako wspólnika spółki jawnej. Pozostali wspólnicy, ani Spółka, nie korzystali z tej wyceny.

Faktura za wycenę spółki, zgodnie z poleceniem pozostałych dwóch wspólników, została zaksięgowana jako „rozliczenie ze wspólnikiem” i nie została uwzględniona jako koszt uzyskania przychodów w Spółce.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 2 lutego 2017 r. wskazano ponadto, że Spółka prowadziła księgowość na podstawie ksiąg rachunkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy faktura za wycenę Spółki w celu odsprzedaży udziału lub rozliczenia ze wspólnikami może stanowić koszt uzyskania przychodów w Spółce?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, faktura za wycenę Spółki w celu odsprzedaży udziału lub rozliczenia ze wspólnikami nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów w Spółce.

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest występujący pomiędzy dokonanym wydatkiem, a osiągniętym przychodem, związek przyczynowo-skutkowy, polegający na tym, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, czy też zwiększenie przychodów. W związku z powyższym, zachodzi konieczność poniesienia wydatku w celu osiągnięcia przychodów. W przypadku kosztów związanych z wyceną Spółki nie zachodzi związek z przychodami.

Nie zostały one poniesione w celu osiągnięcia lub zwiększenia przychodów, ani nie są konieczne dla funkcjonowania źródła przychodów – Spółki, zatem, w ocenie Wnioskodawcy, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Koszty podatkowe, ponoszone przed podmiot w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, dzielą się na koszty bezpośrednie oraz koszty pośrednie.

Koszty bezpośrednie stanowią wydatki, które są bezpośrednio związane z danymi przychodami. Natomiast koszty pośrednie obejmują wydatki, które nie mają ścisłego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jednak ich ponoszenie warunkuje uzyskanie przychodów, czyli są to koszty związane z całokształtem działalności spółki, z funkcjonowaniem firmy.

Zasady zaliczania poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów reguluje art. 22 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm., winno być: t.j. Dz.U z 2016 r., poz. 2032 ze zm.). Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia.

W przypadku kosztów pośrednich, zaliczanie wydatków do kosztów podatkowych w momencie ich ponoszenia jest podatkowo uzasadnione, ponieważ dla tego rodzaju kosztów ustalenie ich bezpośredniego powiązania z przychodami nie jest możliwe. Koszty pośrednie są niewątpliwie związane z osiągniętymi przychodami, jednak nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Wskazanie zatem określonego roku lub okresu podatkowego, w którym wystąpi przychód, uzasadniający zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów, jest niemożliwe. W związku z powyższym koszty pośrednie stanowią koszty uzyskania przychodów w roku, w którym zostały poniesione.

Reasumując, przepisy ww. ustawy wskazują, że do kosztów uzyskania przychodów podatnicy mogą zaliczyć wydatki, które nie zostały wymienione w art. 23 oraz które pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, tj. wydatki, dzięki którym osiągnęli lub mogli osiągnąć przychód, a więc wydatki uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia.

W wyniku sprzedaży udziałów Spółki, otrzymany z tytułu transakcji kupna-sprzedaży przychód stanie się przychodem wspólnika, a więc osoby fizycznej. Przychód ten nie będzie stanowił przychodu Spółki, w związku z czym nie zaistnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskanymi przychodami, warunkujący zaliczenie tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w postanowieniach w sprawie interpretacji prawa podatkowego wydanych przez Pierwszy Urząd Skarbowy w Gdańsku 12 października 2006 r., Znak: BP/423-0018/06/RA oraz Drugi Urząd Skarbowy Łódź-Bałuty 27 lutego 2004 r., Znak: II/415-03/04/AE.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1578 ze zm.), spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna. Stosownie do art. 22 ww. ustawy, spółką jawną jest spółka osobowa, która prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą, a nie jest inną spółką handlową. Spółka jawna nie posiada osobowości prawnej, nie jest zatem podatnikiem podatku dochodowego, a dochód tej spółki nie stanowi odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki jawnej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w takiej spółce uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem ww. spółki jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w spółce jawnej podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. 2016 r., poz. 2032 ze zm., dalej: „updof”), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.
   
   

Zgodnie z art. 22 ust. 1 updof, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzałyby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny, czy pozostaje on nie tylko w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ale również czy nie stanowi wydatku przeznaczonego w głównej mierze na potrzeby osobiste podatnika lub osób trzecich.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że określony wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w 2014 r. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą jako wspólnik spółki jawnej. Spółka składała się z trzech wspólników – osób fizycznych i prowadziła działalność w zakresie transportu materiałów płynnych cysternami. Jeden ze wspólników miał zamiar wystąpić ze Spółki i zbyć swoje prawa oraz obowiązki w Spółce. W związku z powyższym, bez uzgodnienia z pozostałymi wspólnikami, zawarł on we wrześniu 2014 r., w imieniu Spółki, umowę o dzieło. Przedmiotem umowy było wykonanie opinii określającej wartość rynkową przedsiębiorstwa (spółki jawnej), w formie uproszczonej wyceny, w zakresie czynności zgodnym z kalkulacją do celu sprzedaży udziału lub rozliczenia pomiędzy wspólnikami. Wspólnik zawarł tę umowę jednoosobowo, gdyż miał prawo do samodzielnego reprezentowania Spółki. Wynagrodzenie opiewało na kwotę netto 16.000,00 zł, a faktura, zgodnie z zawartą umową, została wystawiona na Spółkę. Wspólnik dokonał płatności za fakturę dotyczącą wyceny z rachunku bankowego Spółki. Wspólnik posługiwał się ww. wyceną Spółki do negocjacji z potencjalnymi osobami, które wyraziły chęć nabycia jego praw i obowiązków jako wspólnika spółki jawnej. Pozostali wspólnicy, ani Spółka, nie korzystali z tej wyceny. Faktura za wycenę spółki, zgodnie z poleceniem pozostałych dwóch wspólników, została zaksięgowana jako „rozliczenie ze wspólnikiem” i nie została uwzględniona jako koszt uzyskania przychodów w Spółce.

Mając na uwadze powyższe, a w szczególności fakt, że z wyceny Spółki nie korzystali pozostali wspólnicy, a jak wskazano we własnym stanowisku Wnioskodawcy w sprawie, nie zachodzi związek między kosztami związanymi z ww. wyceną a osiągnięciem przychodu, stwierdzić należy, że wydatki, poniesione na wycenę wartości Spółki nie mogą zostać zaliczone w ciężar kosztów podatkowych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 oraz w zakresie możliwości zaliczenia wskazanego we wniosku wydatku do kosztów uzyskania przychodów z tytułu wystąpienia ze spółki innego niż Wnioskodawca wspólnika tej spółki wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-512 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.