Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-2.4510.1045.2016.1.AP
z 11 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 30 listopada 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 6 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na modernizację środka trwałego wziętego w leasing – jest prawidłowe,
• zastosowania art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na modernizację środka trwałego wziętego w leasing,
• zastosowania art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Podatnik jest osobą prawną prowadzącą działalność gospodarczą na terytorium RP. Jest czynnym podatnikiem VAT. Podatnik świadczy usługi oraz sprzedaje towary na rzecz zarówno osób fizycznych jak i jednostek prowadzących działalność gospodarczą. W ramach swojej działalności gospodarczej podatnik większą część usługi wykonuje poza miejscem prowadzenia działalności przy czym istnieje konieczność szybkiego przemieszczania się pomiędzy klientami, na rzecz których świadczone są usługi. W związku z powyższym podatnik ma zamiar podpisać umowę leasingu operacyjnego na użytkowanie samochodu osobowego. Wartość netto pojazdu wynosi ponad 600.000 zł. Pojazd nie będzie zgłoszony do odpowiedniego Naczelnika US w zakresie użytkowania pojazdu wyłącznie do celów służbowych (VAT-26). Podatnik w kosztach podatkowych swojej działalności gospodarczej będzie uwzględniać koszty związane z eksploatacją pojazdu na bieżąco (w chwili poniesienia kosztu). Za tego typu koszty uważać będzie: paliwo samochodowe, drobne materiały eksploatacyjne, opony oraz usługi dot. pojazdu. Podatnik będzie miał zamiar podnieść walory użytkowe pojazdu w postaci zwiększenia mocy silnika pojazdu. Ma to na celu jeszcze sprawniejsze przemieszczanie się pomiędzy siedzibami klientów co pomoże w zwiększeniu jakości świadczonych usług przez podatnika. Wartość netto usługi zwiększenia mocy silnika wynosić będzie ponad 61.000 zł. Będzie ona całkowicie pokryta przez podatnika za zgodą leasingodawcy. Zgodnie z tym, że modernizacja będzie miała miejsce w samochodzie osobowym podatnik będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych w postaci miesięcznych odpisów dotyczących amortyzacji samochodów osobowych sklasyfikowanych jako nr 741 wg stawki amortyzacyjnej 20%.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy podatnik w oparciu o art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych może uznać modernizację tego typu za koszt uzyskania przychodu i uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, tego typu modernizacja znacznie podniesie jakość wykonywanych przez niego usług poprzez usprawnienie funkcjonowania jego działalności na rynku. Konieczność szybkiego przemieszczania się między miejscami świadczenia usług zadecydowała o poniesieniu tego typu kosztu. Fakt, iż pojazd u podatnika nie będzie stanowił majątku firmy nie wyłącza możliwości ponoszenia kosztów związanych z ulepszeniem najmowanego pojazdu za zgodą wynajmującego (leasingodawcy).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki: 1) pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu; 2) nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych; 3) być właściwie udokumentowany. Mając na uwadze powyższe wg podatnika wszystkie powyższe warunki zostały spełnione co pozwala na zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne.

Na tle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka ma zamiar wziąć w leasing operacyjny samochód osobowy i dokonać w nim modernizacji.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że ustawa o CIT nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy o CIT, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1047 ze zm.). Środki trwałe w budowie to – w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości – zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

W praktyce przyjmuje się, że inwestycjami w obcych środkach trwałych są wydatki poniesione na ulepszenie środków dzierżawionych, wynajmowanych, leasingowanych lub używanych na potrzeby działalności gospodarczej na podstawie innej umowy.

Z kolei, jak wynika z art. 16g ust. 7 ustawy o CIT, wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się stosując odpowiednio ust. 3-5. Zatem, wartość początkową inwestycji w obcym środki trwałym wyznacza cena nabycia lub koszt jej wytworzenia, które koryguje się o ewentualne różnice kursowe naliczone do dnia przekazania jej do używania.

Dla celów podatkowych za inwestycje w obcym środku trwałym uznać należy ogół kosztów poniesionych (zarachowanych) przez podatnika od dnia rozpoczęcia inwestycji do dnia przyjęcia do używania odnoszących się do niestanowiących jego własności środka trwałego, które zmierzają do ulepszenia, tzn. polegające na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego (Ożóg I. Inwestycje w obcych środkach trwałych, P. Pod. 1997, nr 7, str. 1).

Ustawodawca podatkowy umożliwił bowiem tym podatnikom, którzy ponoszą wydatki na obce środki trwałe, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od sumy tych wydatków (nakładów), niezależnie od przewidywanego okresu używania i zaliczanie ich do kosztów uzyskania przychodów. Nakłady podatnika ustawodawca nazywa środkami trwałymi. W tym miejscu należy podkreślić, że mimo nazwania nakładów środkami trwałymi, de facto środkiem trwałym nie staje się jakaś rzecz, ale dokonane wydatki.

Odnosząc się do pytania wymienionego we wniosku jako pierwsze, tut. Organ wyjaśnia, jak już było wspomniane powyżej, że dla celów podatkowych za inwestycje w obcym środku trwałym uznać należy ogół kosztów poniesionych (zarachowanych) przez podatnika od dnia rozpoczęcia inwestycji do dnia przyjęcia do używania odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego. Tzn. w przypadku Spółki będzie to suma wydatków poniesionych na modernizację samochodu osobowego.

Zauważyć należy, że powołany przez Spółkę art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie, bowiem dotyczy on wydatków na ulepszenie środków trwałych, czyli składników majątku stanowiących własność podatnika. W związku z faktem, że nakłady jakie Spółka poniesie dotyczą leasingowanego samochodu, wydatki z tego tytułu powinny być rozpatrywane w aspekcie cytowanego powyżej art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, tj. jako inwestycja w obcym środku trwałym.

Reasumując, Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na modernizację samochodu osobowego wziętego w leasing operacyjny poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym. W tym zakresie stanowisko Spółki jest prawidłowe. Podstawą do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ustalonej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym nie będzie jednak art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, ale przepisy wskazane w niniejszej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Należy podkreślić, że Wnioskodawca w toku ewentualnego postępowania podatkowego powinien wykazać związek pomiędzy poniesionymi kosztami na modernizacje pojazdu o jakim mowa we wniosku a osiąganymi przychodami. Istnienie związku na potrzeby niniejszej interpretacji przyjęto za Spółką jako element zdarzenia przyszłego, który nie podlegał ocenie tut. Organu.

W zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.