INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30.01.2012r. (data wpływu 06.02.2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 06.04.2012r. (data wpływu – 12.04.2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 06.02.2012r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny

Sp. z o.o. budując centrum handlowo - usługowe musiała dokonać rozbudowy, przebudowy i modernizacji systemów infrastruktury technicznej w zakresie układów drogowych, kanalizacji deszczowej i kanalizacyjnej oraz sieci wodociągowej. Wykonanie tych prac niezbędne było dla prowadzenia przez Spółkę działalności w zakresie centrum. Zgodnie z dyspozycją art. 16 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2007 roku Nr 19, poz. 115 ze zmianami) budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia. Szczegółowo warunki takiej budowy lub przebudowy dróg określa umowa między zarządcą drogi a inwestorem inwestycji niedrogowej. W związku z powyższym Sp. z o. o. zawarła z Miastem porozumienie regulujące wzajemne stosunki między stronami odnośnie przebudowy, rozbudowy i budowy publicznej infrastruktury drogowej pozwalającej na dojazd do budowanego centrum handlowo - usługowego. Uzgodniono, że wykonanie przez inwestora systemowej infrastruktury technicznej oznacza nabycie przez Miasto prawa własności wraz z własnością gruntów, na których je posadowiono. Uzgodniono, że przebudowa, rozbudowa i budowa zaplanowanych dróg będzie realizowana na działkach stanowiących własność Spółki, a jeśli zajdzie taka potrzeba Galeria nabędzie grunty konieczne do wykonania tych zadań. Uzgodniono, że Miasto i Inwestor zawrą umowę darowizny, w której Spółka zrzeknie się roszczeń w stosunku do Miasta z tytułu zwrotu nakładów - przekazywanych inwestycji drogowych i infrastruktury technicznej.

Realizując postanowienia porozumienia Spółka zwarła z Miastem umowę darowizny na podstawie, której Miasto przyjęło od Sp. z o.o. określone nieruchomości gruntowe wraz ze znajdującą się na nich infrastrukturą z przeznaczeniem na cele komunikacyjne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość przekazanego Miastu gruntu stanowiącego własność Galerii będzie dla Spółki kosztem uzyskania przychodów w dacie przekazania...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2007 roku Nr 19, poz. 115 ze zmianami) budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia. Ustęp 2 tego przepisu stwierdza, iż warunki realizacji przedmiotowego obowiązku winna określać umowa. Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 roku, Nr 74 poz. 397 ze zmianami) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust 1 tej ustawy.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a wyżej powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie gruntów. Wydatki te są jednak kosztem uzyskania przychodu w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkie go rodzaju. Za darowiznę zgodnie z art. 888 Kodeksu cywilnego, uważa się bezpłatne świadczenie na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy.

W stanie faktycznym, w którym Spółka przekazuje Miastu posiadane grunty, które wykorzystała do przebudowy i rozbudowy istniejącej publicznej infrastruktury drogowej nie można mówić o darowiźnie, mimo iż nie dochodzi do odpłatnego zbycia tych gruntów. Spółka bowiem nie przekazuje gruntów dobrowolnie kosztem swojego majątku, ale jest do tego zobligowana umową do której zawarcia zobowiązuje zarówno Spółkę jak i Miasto ustawa o drogach publicznych. Nie powinien również budzić wątpliwości fakt istnienia związku pomiędzy koniecznością przebudowy istniejącej infrastruktury drogowej a uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami. Przeprowadzenie powyższych prac dotyczących infrastruktury drogowej jest niezbędne w celu zapewnienia właściwego dojazdu do prowadzonej inwestycji niedrogowej i warunkuje możliwość użytkowania obiektu. Rozbudowana i przebudowana infrastruktura drogowa zapewni lepszy dostęp klientom budowanego centrum handlowo - usługowego, co potencjalnie zwiększy ilość osób odwiedzających centrum i podniesie obroty firm posiadających swoje punkty sprzedaży w tej nieruchomości. Mając na względzie fakt, że wysokość czynszu płaconego Spółce przez najemców zależy od wysokości ich obrotów lepszy dostęp do centrum handlowo- usługowego powinien zapewnić Spółce wyższe przychody z tytułu czynszów najmu. Konieczne jest więc nie tylko zbudowanie nieruchomości wraz z infrastrukturą wewnętrzną, ale również partycypacja w kosztach budowy i przebudowy publicznej infrastruktury drogowej, której warunki określone są w umowie zawartej na podstawie art. 16 ust. 2 ustawy o drogach publicznych.

Mając na uwadze opisany powyżej cel przekazania Miastu działek gruntu, zdaniem Spółki wartość ich zakupu powinna być w dacie przekazania odniesiona w ciężar kosztów uzyskania przychodu jako koszt inny niż bezpośredni, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – dalej pdop (t.j. Dz. U z 2011r., nr 74, poz. 397 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika podlega indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Jednocześnie art. 16 ust. 1 ustawy zawiera zamknięty katalog wydatków, których podatnik nie może zaliczyć do kosztów pomniejszających przychody nawet wówczas, gdy mają one związek z prowadzoną przez niego działalnością i zostały poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W niniejszej sprawie rozstrzygnięcia wymaga kwalifikacja wydatków na nabycie gruntów, na których dokonano przebudowy, rozbudowy i budowy dróg, w związku z realizacją przez Spółkę inwestycji w postaci centrum handlowo-usługowego. Grunty te, stanowiące własność Spółki, zostały przejęte przez Miasto, na podstawie zawartej umowy darowizny. Zdaniem Spółki wartość gruntu, stanowi pośredni koszt podatkowy w dacie jego przekazania Miastu.

Odnosząc się do powyższego na wstępie należy zauważyć, że wydatki na nabycie gruntów z punktu widzenia skutków podatkowych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów ani poprzez jednorazowe odpisanie ich w ciężar kosztów ( wynika to wprost z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a) pdop), ani poprzez odpisy amortyzacyjne (art. 16c pkt 1 ustawy). Wydatki na nabycie gruntu, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, są jednak kosztem uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia tego gruntu (art. 16 ust. 1 pkt 1) in fine). Oznacza to, że wydatki te zrealizują się jako koszt podatkowy dopiero w momencie uzyskania przychodu z tytułu zbycia gruntów. I nie chodzi tu wyłącznie o sprzedaż, ale o każdą inną czynność skutkującą przejściem własności gruntu, o ile tylko czynność ta będzie mieć charakter odpłatny, a zatem skutkować będzie uzyskaniem przez podatnika przychodu.

Spółka argumentując konieczność, jej zdaniem, odniesienia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartości zakupu gruntów wskazała cel przekazania ich Miastu: „Nie powinien również budzić wątpliwości fakt istnienia związku pomiędzy koniecznością przebudowy istniejącej infrastruktury drogowej a uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami. Przeprowadzenie powyższych prac dotyczących infrastruktury drogowej jest niezbędne w celu zapewnienia właściwego dojazdu do prowadzonej inwestycji niedrogowej i warunkuje możliwość użytkowania obiektu. Rozbudowana i przebudowana infrastruktura drogowa zapewni lepszy dostęp klientom budowanego centrum handlowo - usługowego, co potencjalnie zwiększy ilość osób odwiedzających centrum i podniesie obroty firm posiadających swoje punkty sprzedaży w tej nieruchomości. Mając na względzie fakt, że wysokość czynszu płaconego Spółce przez najemców zależy od wysokości ich obrotów lepszy dostęp do centrum handlowo- usługowego powinien zapewnić Spółce wyższe przychody z tytułu czynszów najmu. Konieczne jest więc nie tylko zbudowanie nieruchomości wraz z infrastrukturą wewnętrzną, ale również partycypacja w kosztach budowy i przebudowy publicznej infrastruktury drogowej, której warunki określone są w umowie zawartej na podstawie art. 16 ust. 2 ustawy o drogach publicznych”.

Odnosząc się do powyższego organ zgadza się ze Spółką, że zarówno inwestycja niedrogowa, jak i partycypacja w kosztach budowy i przebudowy publicznej infrastruktury drogowej mają niewątpliwie związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Na Spółce jako inwestorze inwestycji niedrogowej na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych ciąży obowiązek pokrycia kosztów budowy, przebudowy drogi publicznej, umożliwiającej obsługę komunikacyjną inwestycji. Chcąc jednak zakwalifikować wydatek do kosztów podatkowych należy mieć na uwadze treść przepisu art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak wskazano wyżej ustawodawca enumeratywnie wymienił wydatki, których nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów. Takie uregulowanie wyraźnie wskazuje, że żaden z wymienionych w tym ustępie wydatków nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów i nie jest możliwe dokonywanie jakiejkolwiek interpretacji sprzecznej z jego postanowieniami.

W świetle art. 16 ust. 1 pkt 1 lit a ustawy oraz art. 16 ust. 1 pkt 1 in fine wydatków na nabycie gruntów, przekazanych nieodpłatnie Miastu nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów. Inna interpretacja sprzeczna z literalnym brzmieniem przepisu art. 16 ust. 1 pkt 1 stanowiłaby rażące naruszenie prawa mimo, że „Spółka (…) nie przekazuje gruntów dobrowolnie kosztem swojego majątku, ale jest do tego zobligowana umową do której zawarcia zobowiązuje zarówno Spółkę jak i Miasto ustawa o drogach publicznych”. Skoro przepis zawarty w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wymienia tylko odpłatne zbycie gruntu jako warunek uprawniający do zaliczenia wydatku na jego nabycie do kosztów podatkowych, to nie można uznać, że Spółka jest uprawniona do zaliczenia wydatku na zakup gruntu również w sytuacji, gdy dokonuje przekazania gruntu nieodpłatnie. Stanowi to niedopuszczalną wykładnię rozszerzającą przepisów podatkowych. Przy tym nie ma znaczenia istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkiem na nabycie gruntów a późniejszymi przychodami z tytułu czynszów od najemców.

Uznając, że wydatek na nabycie gruntów nie stanowi kosztu podatkowego, odniesienie się do momentu zaliczenia tego wydatku do kosztów jest bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock