Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB3.4510.1041.2016.1.DP
z 4 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2016 r. (data wpływu 7 listopada 2016 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych kwot odsetek oraz kosztów procesu zasądzonych prawomocnym wyrokiem sądowym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych kwot odsetek oraz kosztów procesu zasądzonych prawomocnym wyrokiem sądowym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „Wnioskodawca”) z siedzibą w Polsce i będącą polskim rezydentem podatkowym.
Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie usług mediowych, m.in. w zakresie doradztwa i planowania kampanii reklamowych, planowania mediów, kupowania i zarządzania kampaniami reklamowymi. Za świadczone usługi Wnioskodawca wystawiał faktury VAT.

Zakres świadczonych usług oparty był o przewidywany budżet klientów. Wnioskodawca świadcząc swoje usługi dla wielu klientów mógł wynegocjować od stacji telewizyjnych korzystniejsze warunki, tj. rabaty, upusty, które następnie Wnioskodawca przekazywał swoim klientom w formie rabatów. Kwota takich rabatów, które otrzymywali klienci miała stanowić 3% ogólnego budżetu przekazanego przez nich na kampanie reklamowe, a ich rozliczenie następowało na podstawie faktur korygujących VAT wystawianych przez Wnioskodawcę. Rozliczenie z tytułu świadczenia usług mediowych w danym roku kalendarzowym pomiędzy Wnioskodawcą a klientami następowało po jego zakończeniu.

Wnioskodawca w styczniu 2010 r. zawarł z inną spółką kapitałową (dalej jako: „Klient”) umowę o świadczenie usług mediowych (dalej jako: „Umowa”). Następnie po zakończeniu 2010 r. Wnioskodawca i Klient prowadzili rozmowy odnośnie rozliczenia współpracy za 2010 r. Klient zakwestionował rozliczenie za 2010 r. i w wyniku braku porozumienia, skierował sprawę na drogę sądową, domagając się od Wnioskodawcy udzielenia rabatu, w następstwie uzyskania przez Wnioskodawcę od stacji telewizyjnych upustów przy realizacji Umowy.

Dnia 28 stycznia 2016 r. Sąd okręgowy Wydział XVI Gospodarczy (dalej jako: „Sąd") wydał wyrok (dalej jako: „Wyrok”), w którym przychylił się do żądania Klienta. Na mocy Wyroku Wnioskodawca był zobowiązany zapłacić na rzecz Klienta żądaną przez Klienta kwotę wraz z odsetkami ustawowymi. Zasądzona kwota nie miała charakteru kary umownej, grzywny czy odszkodowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w świetle przepisów Ustawy o CIT, zasądzone prawomocnym wyrokiem ustawowe odsetki za zwłokę po ich zapłacie Klientowi będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu?
2. Czy koszty procesowe poniesione przez Wnioskodawcę w związku z przeprowadzonym postępowaniem sądowym, stanowią koszt uzyskania przychodu w świetle przepisów Ustawy o CIT?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy

Ad. 1. Zdaniem Wnioskodawcy w świetle przepisów Ustawy o CIT, zasądzone prawomocnym wyrokiem ustawowe odsetki za zwłokę po ich zapłacie Klientowi będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu.

Ad. 2. Zdaniem Wnioskodawcy, koszty procesowe poniesione przez Wnioskodawcę w związku z przeprowadzonym postępowaniem sądowym, stanowią koszt uzyskania przychodu w świetle przepisów Ustawy o CIT.

Uzasadnienie

Ad. 1. Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT), pod warunkiem, źe wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, albo służy zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodu. Tak więc kosztami uzyskami przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy.

Z treści przepisu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można było uznać za koszty uzyskania przychodu, muszą być one poniesione w sposób celowy.

Podatnik podejmując decyzje o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o jego racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych. Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie wydatki, jeżeli: (i) zostały poniesione przez podatnika, a więc zostały pokryte z jego zasobów majątkowych, (ii) są definitywne, a więc rzeczywiste, wartość poniesionego wydatku nie została zwrócona, (iii) pozostają w związku z prowadzoną działalnością, (iv) zostały poniesione w celu osiągnięcia, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, albo mogą mieć wpływ na wysokość uzyskanego przychodu; (v) zostaną należycie udokumentowane oraz nie zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ust. 1.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 11 Ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Wnioskując a contrario, kosztem uzyskania przychodów są odsetki, które zostały faktycznie zapłacone.

Przepisy Ustawy o CIT nie zawierają szczególnych rozwiązań dotyczących zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek za zwłokę zasądzonych prawomocnym wyrokiem, dlatego też w tym miejscu należy stosować ogólne zasady zaliczania wydatków do kosztów podatkowych. Odsetki za zwłokę zasądzone prawomocnym wyrokiem nie są objęte wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że spełnione są przesłanki przewidziane w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Przesłanką uznania, że odsetek za zwłokę zasądzonych prawomocnym wyrokiem za koszty uzyskania przychodów jest wykazanie, że przedmiotowe odsetki zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i zostały zapłacone.

W zaistniałym stanie faktycznym, Wnioskodawca zawarł Umowę na świadczenie usług mediowych, co niewątpliwie było przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Nie budzi wątpliwości fakt, iż Wnioskodawca zawierając Umowę, dążył do uzyskania przychodu. Wszelkie rabaty, upusty, zwracane Klientowi tytułem dodatkowych korzyści wpływały na atrakcyjność oferowanych przez Wnioskodawcę usług, a tym samym przyczyniały się do pozyskiwania klientów, co z kolei zapewniało Wnioskodawcy osiąganie przychodów.

W Wyroku, Sąd przychylił się do żądania Klienta, tym samym zasądził od Wnioskodawcy na rzecz Klienta zwrot kwoty stanowiącej minimalne świadczenie należnej Klientowi na podstawie warunków Umowy tj. 3% z kwoty budżetu przeznaczonej na kampanie reklamowe w 2010 r.

W związku z faktem, iż termin spełnienia świadczenia z tytułu rozliczenia dodatkowych korzyści został wskazany w Umowie na dzień 30 kwietnia 2011 r., Sąd zasądził odsetki za okres od 1 maja 2011 r. do 31 grudnia 2015 r. Natomiast od dnia 1 stycznia 2016 r. zasądzeniu podlegały odsetki ustawowe za opóźnienie na podstawie art. 481 § 2 Kodeksu cywilnego w brzemieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. w związku z art. 55 ust. 1 ustawy z 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw.

Odnosząc powyższe do zasadności kwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów odsetek za zwłokę zasądzonych prawomocnym wyrokiem, istnieją uzasadnione podstawy prowadzące do uznania, ze ww. odsetki miały na celu osiąganie przychodów ale zachowanie, zabezpieczenie jego źródła, co w efekcie przekłada się na możliwość ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

Ad. 2. Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie – wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Jako że przepisy Ustawy o CIT nie przewidują bezpośredniego wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kosztów procesowych zasadnicze znaczenie dia dokonania oceny możliwości zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodu będzie miało – jak wskazano to powyżej – określenie, czy są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, co wynika wprost z normy art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Należy wskazać, że w zakresie zwykłego ryzyka gospodarczego mieszczą się zdarzenia uzasadniające toczenie sporów, dochodzenie należności oraz kwestionowanie obowiązku jej zapłaty, wykazanie wadliwości nabywanych świadczeń oraz obrona prawidłowego sposobu spełnienia świadczenia, działania zarówno w celu uzyskania zapłaty, jak i zmniejszenia kosztów (wydatków) własnych, a także spór dotyczący praw lub obowiązków niepieniężnych.

Kosztem podatkowym jest każdy koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodu albo zabezpieczenia lub zachowania źródła uzyskania przychodu. Jeżeli dla zachowania, istnienia, posiadania bądź funkcjonowania danego źródła przychodu niezbędne jest prowadzenie procesu sądowego, koszty takiego procesu spełniają w ocenie Wnioskodawcy definicję kosztu uzyskania przychodów. Tocząc spór sądowy Wnioskodawca dążył do udowodnienia prawidłowości rozliczeń z Klientem wynikających z zawartej Umowy. Będąc stroną sporu Wnioskodawca dążył do zabezpieczenia źródła przychodu, jakim miały być wpływy z tytułu Umowy. Fakt przegrania sporu, nie decyduje o możliwości zakwalifikowania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodu, ale decydujące znaczenie ma czy dany koszt został poniesiony w celu zabezpieczenia bądź zapewnienia źródła przychodu, a takimi bez wątpienia są przychody jakie Wnioskodawca uzyskuje z tytułu świadczenia usług medialnych. Wydatki poniesione na proces sądowy spełniają zdaniem Wnioskodawcy warunki zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodu.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 20 sierpnia 2012 r., nr IBPBI/2/423-566/12/JD, w której organ stwierdził, że „Wnioskodawca, bez względu na ostateczny wynik toczącego się przed sądem sporu podejmowała działania zmierzające do obrony własnej racji. Działania te podejmowane były w celu uchronienia się od niekorzystnych dla Wnioskodawcy skutków finansowych, były zatem działaniami zmierzającymi do zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów”.

Ponadto, prawidłowość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, kosztów procesowych potwierdzają interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 27 lutego 2013 r. nr ITPB4/423-21/12/AM, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 15 lipca 2015 r. nr IPTPB3/4510-121/15-5/IR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, który wydał interpretację (art. 54 § 1 ww. ustawy) adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.