Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-539/14/KK
z 14 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2014 r. (data wpływu 17 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków eksploatacyjnych z tytułu używania samochodów osobowych:

• jest nieprawidłowe - w części dotyczącej wydatków związanych z używaniem samochodów niestanowiących składnika majątku Wnioskodawcy,
• jest prawidłowe - w pozostałej części.

UZASADNIENIE

W dniu 17 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków eksploatacyjnych z tytułu używania samochodów osobowych.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż samochodów nowych i używanych, a także usługi serwisowe oraz naprawy gwarancyjne jak i pogwarancyjne samochodów. Działalność ta obejmuje także kompleksową obsługę klienta czyli zapewnienie mu samochodu zastępczego zwykle na czas trwania naprawy pojazdu.

Kompleksowa obsługa klienta polega również na zapewnieniu samochodów do jazd testowych, są to samochody demonstracyjne, które Spółka również posiada. W odniesieniu do tych samochodów Spółka prowadzi ewidencję przebiegu pojazdów oraz dokonuje zgłoszeń informacji VAT-26 we właściwym miejscowo urzędzie skarbowym. Spółka ponosi wszystkie koszty eksploatacji samochodów w tym koszty paliwa. Jedynym kosztem ponoszonym w takiej sytuacji przez klienta jest koszt paliwa. Klient oddaje samochód z pełnym bakiem, tak jak otrzymał.

Samochody zastępcze zakupione są na podstawie faktur VAT i cały (100%) podatek naliczony w fakturach zakupu pomniejsza należny podatek od towarów i usług. Samochody te stanowią środki trwałe. Spółka ponosi wszystkie koszty eksploatacji tych samochodów w tym koszty paliwa, prowadzi również ewidencję przebiegu pojazdu oraz dokonuje zgłoszeń informacji VAT-26 we właściwym miejscowo urzędzie skarbowym. Jedynym kosztem ponoszonym w takiej sytuacji przez klienta jest koszt paliwa. Klient oddaje samochód z pełnym bakiem, tak jak otrzymał.

Samochody zastępcze pozyskiwane są również od firm zewnętrznych na podstawie umów najmu, za co Spółka obciążana jest na podstawie faktur VAT. Spółka nie ponosi kosztów eksploatacyjnych samochodów w tym kosztów paliwa. Ponosi je klient. Jedynym kosztem ponoszonym w takiej sytuacji przez Spółkę jest koszt najmu samochodu od firmy zewnętrznej. Aktualnie w Spółce cały (100%) podatek naliczony zawarty w fakturach za najem pomniejsza należny podatek od towarów i usług w okresach rozliczeniowych. W odniesieniu do tych samochodów Spółka prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu oraz dokonuje zgłoszeń informacji VAT-26 we właściwym miejscowo urzędzie skarbowym.

Ww. samochody przeznaczone są wyłącznie do działalności opodatkowanej.

Zdarzają się sytuacje, że ww. samochody demonstracyjne lub zastępcze będące środkiem trwałym wykorzystywane są do bieżącej działalności Spółki np. podróż służbowa lub załatwianie spraw służbowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka uprawniona jest do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszystkich kosztów eksploatacji ww. samochodów również kosztów wymienionych delegacji czy wyjazdów służbowych lokalnych?

Zdaniem Spółki, należy uznać że:

• Spółka prowadzi działalność opodatkowaną w zakresie sprzedaży samochodów oraz ich serwisowania - zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1,
• art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera wydatków związanych z użytkowaniem samochodów do innych celów niż zostały przeznaczone,
• w zakresie działalności Spółki mieści się zawieranie umów najmu na samochody własne oraz wynajęte od firm zewnętrznych,
• wydatki ponoszone przez Spółkę na wynajem przedmiotowych samochodów zalicza się do wydatków dotyczących używania tych pojazdów związanych z tymi umowami.

Tak więc, w ocenie Spółki, spełnione są kumulatywne niezbędne warunki pozwalające na uznanie, że Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszystkich kosztów eksploatacji ww. samochodów, również kosztów wymienionych delegacji czy wyjazdów służbowych lokalnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe w części dotyczącej wydatków związanych z używaniem samochodów niestanowiących składnika majątku Wnioskodawcy, prawidłowe - w pozostałej części.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy zatem przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie tego źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu sprawy, Spółka posiada:

• samochody demonstracyjne, w odniesieniu do których prowadzi ewidencję przebiegu pojazdów oraz dokonuje zgłoszeń informacji VAT-26 we właściwym miejscowo urzędzie skarbowym; ponosi wszystkie koszty eksploatacji w tym koszty paliwa.
• samochody zastępcze, zakupione są na podstawie faktur VAT i cały (100%) podatek naliczony w fakturach zakupu pomniejsza należny podatek od towarów i usług, samochody te stanowią środki trwałe; Spółka ponosi wszystkie koszty eksploatacji tych samochodów w tym koszty paliwa, prowadzi również ewidencję przebiegu pojazdu oraz dokonuje zgłoszeń informacji VAT-26 we właściwym miejscowo urzędzie skarbowym.
• samochody zastępcze, pozyskiwane również od firm zewnętrznych na podstawie umów najmu, za co Spółka obciążana jest na podstawie faktur VAT; Spółka nie ponosi kosztów eksploatacyjnych samochodów w tym kosztów paliwa, ponosi je klient; jedynym kosztem ponoszonym w takiej sytuacji przez Spółkę jest koszt najmu samochodu od firmy zewnętrznej; cały (100%) podatek naliczony zawarty w fakturach za najem pomniejsza należny podatek od towarów i usług w okresach rozliczeniowych; w odniesieniu do tych samochodów Spółka prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu oraz dokonuje zgłoszeń informacji VAT-26 we właściwym miejscowo urzędzie skarbowym.

Ww. samochody przeznaczone są wyłącznie do działalności opodatkowanej. Zdarzają się sytuacje, że ww. samochody demonstracyjne lub zastępcze będące środkiem trwałym wykorzystywane są do bieżącej działalności Spółki np. podróż służbowa lub załatwianie spraw służbowych.

W tym miejscu wskazać należy, że wydatki związane z użytkowanymi w prowadzonej działalności gospodarczej samochodami osobowymi stanowią – co do zasady – koszt uzyskania przychodów. Niemniej jednak przepisy zawierają w tej kwestii kilka ograniczeń. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczą one m.in. kosztów używania samochodów niebędących własnością podatnika.

Ograniczenie wynika wprost z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków z tytułu kosztów używania dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu. Sposób prowadzenia ewidencji – w przypadku wykorzystywania samochodów osobowych nienależących do składników majątku podatnika – został szczegółowo określony w art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 5 ww. ustawy, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd–dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Z powyższego przepisu wynika więc, że warunkiem zaliczenia wydatków z tytułu kosztów używania samochodów niestanowiących składników majątku podatnika do kosztów uzyskania przychodów jest prowadzenie przez podatnika, według obowiązującego wzoru, ewidencji przebiegu pojazdu. Brak tej ewidencji lub też jej prowadzenie w sposób nie spełniający ww. wymogów powoduje, że wydatki poniesione z tytułu używania samochodu osobowego, niestanowiącego jednocześnie składnika majątku podatnika, nie mogą zostać zaliczone w poczet kosztów uzyskania przychodów, pomimo iż wydatki te spełniają przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższe ograniczenie ma więc zastosowanie w przypadkach użytkowania przez podatników samochodów osobowych niestanowiących składników ich majątku i dotyczy wszystkich wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego.

Zarówno wydatki eksploatacyjne jak również wydatki związane z używaniem samochodu ponoszone w ramach podróży służbowej czy załatwiania spraw służbowych podczas jazd lokalnych są niewątpliwie wydatkami związanymi z używaniem samochodu. O ile zatem dotyczą one samochodów osobowych stanowiących składnik majątku podatnika, mogą zostać w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Jeśli natomiast wydatki te dotyczą samochodów niestanowiących składnika majątku – podlegają limitowaniu zgodnie z dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym os osób prawnych.

Analiza powyższych uregulowań prawnych w kontekście opisanego stanu faktycznego prowadzi do wniosku, że wydatki (tj. koszty eksploatacyjne oraz koszty związane z używaniem samochodów ponoszone w ramach delegacji czy wyjazdów służbowych) dotyczące samochodów osobowych – demonstracyjnych i zastępczych, stanowiących własność Spółki i będących środkami trwałymi, spełniają warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowią zatem koszt uzyskania przychodu.

Natomiast w odniesieniu do takich wydatków związanych z używaniem samochodów osobowych niestanowiących składników majątku Wnioskodawcy (np. samochody zastępcze pozyskiwane od firm zewnętrznych na podstawie umów najmu) zastosowanie znajdzie ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy. Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest zatem nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.