Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-201/15-2/MW
z 15 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2015 r. (data wpływu 9 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy koszty związane ze sprzedażą lokali mieszkalnych oraz reklamą i promocją prowadzonych inwestycji deweloperskich stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami uzyskiwanymi ze sprzedaży mieszkań (tzw. koszty pośrednie), które powinny zostać rozliczone w rachunku podatkowym jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. są potrącalne zgodnie z art. 15 ust. 4e w zw. z ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy czym za dzień poniesienia uważa się dzień (datę), na który ujęto dany wydatek w księgach rachunkowych Spółki (zaksięgowano) jako koszt w rozumieniu prawa bilansowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy koszty związane ze sprzedażą lokali mieszkalnych oraz reklamą i promocją prowadzonych inwestycji deweloperskich stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami uzyskiwanymi ze sprzedaży mieszkań (tzw. koszty pośrednie), które powinny zostać rozliczone w rachunku podatkowym jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. są potrącalne zgodnie z art. 15 ust. 4e w zw. z ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy czym za dzień poniesienia uważa się dzień (datę), na który ujęto dany wydatek w księgach rachunkowych Spółki (zaksięgowano) jako koszt w rozumieniu prawa bilansowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) – będąc członkiem grupy deweloperskiej – prowadzi zarobkową działalność gospodarczą na rynku nieruchomości w zakresie inwestycji budowlano-mieszkaniowych. Istotą tej działalności jest realizacja projektów deweloperskich polegających na wybudowaniu budynków wielomieszkaniowych oraz sprzedaży znajdujących się w tych budynkach lokali mieszkalnych na rzecz klientów.

W toku opisanej działalności Wnioskodawca ponosi szereg kosztów związanych z procesem sprzedaży lokali mieszkalnych oraz reklamą i promocją prowadzonych inwestycji budowlanych na rynku mieszkaniowym. Do obciążających Spółkę kosztów związanych z obsługą sprzedaży oraz działaniami o charakterze marketingowym zaliczyć należy m.in.:

1. opracowanie strategii oraz organizację systemu sprzedaży mieszkań (w tym organizację biur sprzedaży),
   
2. prowadzenie sprzedaży przez wykwalifikowany personel (w zakresie obsługi klientów, przygotowania umów, organizacji obsługi notarialnej itp.),
   
3. uczestnictwo w negocjacjach z bankami i instytucjami finansowymi w zakresie przygotowania ofert dla klientów, zainteresowanych uzyskaniem kredytu hipotecznego na zakup mieszkania,
   
4. prowadzenie obsługi posprzedażowej,
   
5. opracowanie i prowadzenie działań marketingowych związanych z promocją projektów deweloperskich (przygotowanie strony internetowej, uczestnictwo w targach mieszkaniowych, reklama w mediach, prowadzenie analiz atrakcyjności oferowanych mieszkań itp.).

Zgodnie z zasadami rachunkowości oraz przyjętą przez Spółkę polityką rachunkowości, ww. wydatki związane z reklamą i obsługą sprzedaży Spółka ujmuje dla celów księgowych (księguje) na koncie rozliczeń międzyokresowych czynnych, na podstawie faktur lub innych dowodów dokumentujących poniesienie tych wydatków. Następnie, na dzień sprzedaży lokali mieszkalnych, wydatki te stają się kosztem w ujęciu bilansowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty związane ze sprzedażą lokali mieszkalnych oraz reklamą i promocją prowadzonych inwestycji deweloperskich stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami uzyskiwanymi ze sprzedaży mieszkań (tzw. koszty pośrednie), które powinny zostać rozliczone w rachunku podatkowym jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. są potrącalne zgodnie z art. 15 ust. 4e w zw. z ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy czym za dzień poniesienia uważa się dzień (datę), na który ujęto dany wydatek w księgach rachunkowych Spółki (zaksięgowano) jako koszt w rozumieniu prawa bilansowego ?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na działalność reklamową i promocyjną oraz związane ze sprzedażą lokali stanowią koszty uzyskania przychodu inne niż związane bezpośrednio z przychodami Spółki (tzw. koszty pośrednie), o których mowa w art. 15 ust. 4d in initio ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o PDOP”).

Konsekwentnie, koszty pośrednie powinny zostać rozliczone (potrącone), jako koszty uzyskania przychodu Spółki, jednorazowo w dacie ich poniesienia, stosownie do art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o PDOP, tj. w dniu (dacie), na który ujęto te koszty w księgach rachunkowych Spółki na odpowiednim koncie kosztowym (tj. zapisano daną pozycję kosztową w ciężar konta o charakterze wynikowym, co jest równoznaczne z jej kwalifikacją jako kosztu z punktu widzenia przepisów o rachunkowości).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest istnienie – między tym wydatkiem, a osiąganym przychodem – związku przyczynowo-skutkowego wyrażającego się tym, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie przychodu. Zdaniem Spółki, w sprawie przedstawionej w niniejszym wniosku zależność taka zachodzi. Nie ulega bowiem wątpliwości, że koszty związane ze sprzedażą lokali mieszkalnych oraz reklamą/promocją prowadzonych inwestycji budowlanych, jako koszty poniesione w celu osiągnięcia przez Spółkę przychodów ze sprzedaży lokali wykazują oczywisty i nierozerwalny związek funkcjonalny z tymi przychodami.

Dla ustalenia momentu, w którym określone wydatki mogą zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów koniecznym jest ustalenie rodzaju ich powiązania z generowanymi dzięki nim przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (tj. możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód – art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o PDOP),
  
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), których nie można przypisać do określonych przychodów, choć są one racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do osiągnięcia przychodów i są z tymi przychodami związane (art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o PDOP).
  
  

Obowiązujące przepisy prawa podatkowego nie zawierają legalnej definicji kosztu „bezpośredniego” ani kosztu „pośredniego”. Brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i trudnością w ustaleniu stałych, niezmiennych kryteriów dla oceny rzeczywistego charakteru związku (bezpośredniego lub pośredniego) kosztów z przychodami osoby prawnej w każdym konkretnym przypadku. W praktyce gospodarczej te same wydatki mogą być bowiem w danych warunkach uznane za bezpośrednio, a w innych warunkach za jedynie pośrednio związane z przychodami. Ocena charakteru związku danego kosztu z przychodami musi być więc dokonywana odrębnie w każdym przypadku, na tle określonej sytuacji, tj. przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika oraz warunków, w której wydatek ten jest ponoszony. Należy także podkreślić, że w określonym stanie faktycznym, o charakterze kosztów decyduje przyjęta polityka rachunkowości, będąca odzwierciedleniem rodzaju działalności wykonywanej przez podatnika.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów innymi niż bezpośrednio związane z przychodami (kosztami pośrednimi) są takie wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, czyli takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu pomimo, iż ich ponoszenie warunkuje uzyskanie przychodów podatkowych, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym i jednoznacznym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający ich potrącenie w rozliczeniu podatkowym.

W ocenie Wnioskodawcy, koszty związane z procesem sprzedaży mieszkań oraz reklamą i promocją inwestycji realizowanych przez Spółkę powinny zostać uznane za koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami Spółki. Podstawową przesłanką przemawiającą za taką kwalifikacją jest brak możliwości prostego przyporządkowania i jednoznacznego powiązania tych kosztów z konkretnymi przychodami, uzyskiwanymi przez Spółkę ze sprzedaży mieszkań. Wydatki te są związane z całokształtem działalności Wnioskodawcy i, co do zasady, nie można ich przypisać konkretnym przychodom. Wnioskodawca nie ma możliwości szczegółowego i wiarygodnego ustalenia stopnia/zakresu, w jakim określony wydatek na działalność marketingową lub związany z procesem sprzedaży przyczynił się/wpłynął na osiągane przezeń przychody. Choć zatem niewątpliwie omawiane wydatki poniesione zostały w celu obliczonym na uzyskanie przychodu z tytułu sprzedaży lokali mieszkalnych, ich powiązanie z tymi przychodami można określić jako pośrednie, ogólne, odległe i wtórne. Tym samym, wydatki związane z organizacją procesu sprzedaży oraz dotyczące działalności marketingowej nie stanowią kosztów bezpośrednio związanych z przychodami. A contrario, należy je uznać za koszty pośrednie, z wszelkimi tego podatkowymi konsekwencjami.

Moment potrącalności kosztów pośrednio związanych z przychodami został uregulowany w ustawie o PDOP. Stosownie do treści art. 15 ust. 4d tej ustawy – koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że w przypadku będącym przedmiotem niniejszego wniosku wydatków marketingowych oraz wydatków związanych z organizacją sprzedaży mieszkań nie tylko nie sposób wskazać okresu, którego one dotyczą, ale także nie można wiarygodnie ustalić, jaka ich część dotyczy konkretnego roku podatkowego. W związku z powyższym, wydatków tych nie można rozliczać proporcjonalnie, lecz powinny one zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dacie poniesienia, stosownie do art. 15 ust. 4d in initio ustawy o PDOP.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP, za datę/dzień poniesienia kosztu uważa się co do zasady dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) – z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z literalnego brzmienia tego przepisu wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment potrącalności wydatku w rozliczeniu podatkowym od momentu ujęcia kosztu w księgach rachunkowych. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych dany wydatek jako koszt bilansowy, a tym samym przesądzają o dacie rozpoznania kosztu podatkowego, z wyłączeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Oznacza to, że ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu dla celów podatkowych. Powyższe nie narusza, zdaniem Spółki, autonomii prawa podatkowego i jego rozłączności względem przepisów rachunkowych. Przepisy ustawy o rachunkowości nie są co prawda podatkotwórcze, jednak w pewnych obszarach rozwiązania przyjęte w prawie bilansowym mogą przekładać się wprost na skutki podatkowe. Należy również wskazać na treść art. 9 ust. 1 ustawy o PDOP, zgodnie z którym podatnicy są zobowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i należnego podatku. Odrębne przepisy w rozumieniu powołanego art. 9 ust. 1 są zamieszczone w ustawie o rachunkowości. Nie ulega kwestii, że użyte w art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP sformułowanie „dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych”, należy odnosić do ksiąg prowadzonych według zasad określonych w ustawie o rachunkowości.

W konsekwencji, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dokonując wykładni pojęcia „dzień poniesienia kosztu”, którym jest – zgodnie z literą przepisu – dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych należy zwrócić uwagę, że nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach (gdy dla celów bilansowych dany wydatek ujmowany jest np. na koncie czynnych rozliczeń międzyokresowych), tylko o jego ujęcie „jako kosztu”, tj. uznanie przez podatnika za taki koszt przy zachowaniu zasad rachunkowości. Innymi słowy, „dzień, na który ujęto koszt w księgach” to dzień, w którym koszt ten pojawił się w księgach rachunkowych na koncie kosztowym.

Rodzaj konta, na którym dokonywany jest zapis księgowy odzwierciedlający poniesienie danego wydatku (kosztu pośredniego) ma zatem kluczowe znaczenie dla możliwości jego zaliczenia w poczet kosztów podatkowych. Ujęcie wydatku wyłącznie na kontach o charakterze wynikowym, odpowiadające jego uznaniu za koszt w rozumieniu zasad prawa bilansowego, stanowi przesłankę umożliwiającą rozpoznanie kosztu w rachunku podatkowym. Tym samym, moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest uzależniony od uznania go za koszt w ujęciu bilansowym.

Mając powyższe na uwadze – w mniemaniu Wnioskodawcy – właściwa jest taka wykładnia art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP, w myśl której za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów należy uznać dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury/rachunku/innego dowodu, przy czym chodzi tu o jego ujęcie jako kosztu bilansowego wpływającego na wynik finansowy, tzn. uznanie za koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości.

Przenosząc powyższe na grunt sprawy będącej przedmiotem niniejszego wniosku stwierdzić należy, że ponoszone przez Spółkę wydatki związane z organizacją procesu sprzedaży oraz reklamą i promocją sprzedawanych lokali mieszkalnych – pierwotnie aktywowane na koncie czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów – stają się kosztem w ujęciu bilansowym na dzień sprzedaży tych lokali. W konsekwencji, moment sprzedaży lokali mieszkalnych, który przesądza o zewidencjonowaniu ww. kosztów w ciężar konta kosztowego (wynikowego), jest także dniem poniesienia kosztu w znaczeniu podatkowym, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP.

Stanowisko Wnioskodawcy sprowadzające się do uznania, że dzień poniesienia kosztu, o którym mowa w art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP powinien być rozumiany jako dzień, na który dany wydatek został ujęty jako koszt księgowy, czyli wpływający na wynik finansowy potwierdzają liczne przykłady orzecznictwa sądów administracyjnych oraz interpretacji organów podatkowych, dotyczące analogicznych do przedstawionego w niniejszym wniosku stanów faktycznych. Przykładowo:

• w wyroku z dnia 27 września 2012 r. (sygn. II FSK 253/11) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, co następuje: „(...) Z przepisu tego [ art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP – przyp. Wnioskodawcy] jednoznacznie wynika, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych. Moment poniesienia kosztu powiązano zatem z dniem, na który ujęto go jako koszt w księgach rachunkowych (...). W związku z poczynionymi uwagami należy stwierdzić, że ujęcie (zaksięgowanie) wydatku w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (...)”.
  
• w wyroku z dnia 10 października 2013 r. (sygn. III SA/Wa 1324/13) Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: „WSA”) w Warszawie zważył, co następuje: „(...) Prawidłowa wykładnia art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP prowadzi do wniosku, że w istocie przepis ten dotyczy nie wszystkich ksiąg rachunkowych, ale zapisów na koncie kosztowym. Świadczy o tym sformułowanie „ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano)” na podstawie stosownego dowodu księgowego (...)”.
  
• w wyroku z dnia 19 grudnia 2012 r. (sygn. I SA/Łd 1349/12) WSA w Łodzi stwierdził, że: „(...) Jeżeli też przepis art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP określa, że „za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów (...) uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) (...)”, to nie może to oznaczać nic innego jak ujęcie (zapisanie) danego zdarzenia na koncie kosztowym w odpowiedniej księdze rachunkowej, a nie jak chce tego wnioskodawca na dowolnym koncie, czy jak to określił w pytaniu – „bez względu na rodzaj konta, na jakim dokonany zostanie księgowy zapis poniesionych kosztów” (...). Jeżeli zatem zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości Spółka dla celów bilansowych wydatki stanowiące pośrednie koszty uzyskania przychodów rozlicza jednorazowo, to powinna je w tym samym czasie zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych (...)”.
  
• w interpretacji z dnia 1 grudnia 2014 r. (sygn. IPPB5/423-956/14-3/AM) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie przyznał, że: „(...) z brzmienia przepisu art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodu od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości. Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko jego „ujęcie jako kosztu”, tzn. uznania przez podatnika za taki koszt przy zachowaniu zasad rachunkowości (…). Dzień, na który ujęto koszt w księgach to dzień, w którym w księgach pojawił się koszt na koncie kosztowym (...). Dopiero moment odpisu kosztu w ewidencji rachunkowej w ciężar kont o charakterze wynikowym, mający wpływ na ustalenie prawidłowego wyniku finansowego, jest momentem mającym określone konsekwencje na gruncie podatku dochodowego (...)”.
  
  
  

Podobne stanowisko wyrażone zostało także w: (i) wyroku WSA w Warszawie z dnia 30 września 2010 r. sygn. VIII SA/Wa 419/10, (ii) w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 7 stycznia 2015 r., sygn. IPTPB3/423-359/14-3/IR, (iii) w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 30 czerwca 2014 r., sygn. IBPB1/2/423-368/14/PC i wielu innych.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że kierując się specyfiką prowadzonej działalności deweloperskiej, przedstawione w niniejszym wniosku koszty należy uznać za inne niż bezpośrednio związane z przychodami ze sprzedaży lokali, które uwzględnia się w rachunku podatkowym w dacie poniesienia. Jednocześnie, mając na uwadze literę przepisów art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o PDOP oraz ugruntowane na tle tych regulacji orzecznictwo sądów administracyjnych i organów podatkowych, za dzień poniesienia kosztu uważać należy datę ujęcia wydatku jako kosztu w rozumieniu przepisów o rachunkowości. Jeżeli – dla celów bilansowych – zgodnie z przyjętą przez Spółkę polityką bilansową koszty związane z procesem sprzedaży mieszkań oraz reklamą/promocją realizowanych inwestycji (stanowiące pośrednie koszty uzyskania przychodów) rozliczane są jednorazowo, to Spółka powinna je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do wyroków sądów administracyjnych powołanych przez Wnioskodawcę, wskazać należy, iż przedstawione we wniosku orzeczenia sądów administracyjnych, zostały wydane w indywidualnych sprawach w określonych, odrębnych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą. Nie są natomiast wiążące dla tut. organu, który wydał przedmiotową interpretację indywidualną. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.