Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-74/15-2/AG
z 31 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2015 r. (data wpływu 5 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia kosztów paliwa do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia kosztów paliwa do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Przedmiotem działalności jest sprzedaż hurtowa i detaliczna artykułów gospodarstwa domowego. Spółka posiada samochody ciężarowe i osobowe, które zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych lub jest przedmiotem umów leasingu. Część samochodów wykorzystywana jest wyłącznie do celów służbowych i zgłoszona na formularzu VAT-26. W przypadku części samochodów Spółka nie wyklucza sporadycznego ich wykorzystywania do celów prywatnych pracowników. Jednocześnie w przypadku wykorzystywania samochodów przez pracowników do celów prywatnych Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych rozpoznaje przychód u pracowników z tytułu udostępnienia samochodów zgodnie z zasadami określonymi w art. 12 ust. 2a-2c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.). Niezależnie od powyższego, jeżeli paliwo związane z jazdami prywatnymi pracowników nie zostało przez nich sfinansowane Spółka rozpoznaje przychód z nieodpłatnych świadczeń u pracowników, który podlega opodatkowaniu PIT-4. Zarząd Spółki wprowadził możliwość wykorzystywania samochodów służbowych przez pracowników do celów prywatnych w ramach pakietu motywacyjnego. Po zakończeniu każdego miesiąca pracownicy przedkładają oświadczenia o ilości km przejechanych w danym miesiącu w celach prywatnych (pracownicy we własnym zakresie prowadzą ewidencje przebiegu pojazdu w celu wskazania przebiegu do celów prywatnych). Ewidencja kosztów prowadzona jest ze szczegółowością umożliwiającą wyodrębnienie kosztów związanych z eksploatacją każdego samochodu, ponadto Spółka posiada informacje o łącznym przebiegu każdego z samochodów w danym miesiącu. Zatem jest możliwość wyodrębnienia kosztów paliwa stanowiącego przychód pracowników obliczony zgodnie z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Procentowy współczynnik kosztów paliwa w zakresie jazd prywatnych, wynikających z informacji przekazanej przez pracowników, w całości jazd doliczany jest do przychodów pracownika ze stosunku pracy jako świadczenie rzeczowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych koszty paliwa do samochodów stanowiących środki trwałe oraz będących przedmiotem umów leasingu, również w części dotyczącej jazd prywatnych pracowników, które wynikają z wewnętrznych ewidencji przebiegu pojazdu, które stanowią motywacyjne dodatkowe świadczenie rzeczowe podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz, 397 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Niewątpliwie do kosztów uzyskania przychodów podlegają zaliczeniu wynagrodzenia pracowników z tytułu umów o pracę. Stosownie do art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zatem na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość paliwa sfinansowanego przez Spółkę podlega zaliczeniu do przychodu pracownika. Z kolei zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zaliczeniu do kosztów podlegają zarówno wynagrodzenie podstawowe, jak również wynagrodzenia dodatkowe, w tym w ocenie podatnika zarówno premie pieniężne, jak i świadczenia w naturze. Dodatkowo art. 16 ust. 1 ustawy zawierający tzw. „katalog negatywny” nie wymienia świadczeń będących przedmiotem zapytania, jako kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, jeżeli spełnione są przesłanki określone w art. 15 ust. 1.

Również Ministerstwo Finansów przychyliło się do powyższego stanowiska w informacji prasowej z dn. 22 kwietnia 2015 r., stwierdzając, że: „(...) wydatki na paliwo zużywane przez pracownika wykorzystującego samochód służbowy dla celów prywatnych, stanowią koszty uzyskania przychodów tylko wtedy, gdy wartość tego paliwa stanowi przychód pracownika” (Biuletyn Informacyjny dla Służb Ekonomiczno - Finansowych nr 14 (877) z dnia 10 maja 2015 r., Wydawnictwo Podatkowe Gofin).

Zdaniem podatnika powyższe stanowisko zasługuje na aprobatę. Podobna sytuacja wystąpiłaby w przypadku przyznania pracownikowi premii pieniężnej w wysokości zużytego paliwa na cele prywatne oraz refakturowania tego paliwa na rzecz pracownika. Efekt ekonomiczny pozostałby niezmienny, zaś możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów premii pieniężnej nie budziłaby wątpliwości.

W związku z powyższym zdaniem podatnika są podstawy do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych kosztów paliwa do samochodów stanowiących środki trwałe oraz będących przedmiotem umów leasingu, również w części dotyczącej jazd prywatnych pracowników, które wynikają z wewnętrznych ewidencji przebiegu pojazdu, które stanowią motywacyjne dodatkowe świadczenie rzeczowe podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodu pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną na mocy ustawy uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  
• został właściwie udokumentowany,
  
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
  
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  

Każdy wydatek wymaga zatem indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodem i racjonalności działania podatnika.

W oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny i przywołane przepisy prawne należy stwierdzić, że wydatki Spółki związane z zakupem paliwa wykorzystywanego w ramach jazd służbowych przejawiają związek z uzyskiwanym przez Spółkę przychodem, zatem są dla niej kosztem uzyskania przychodu ponoszonym zgodnie z art. 15 ust. 1, z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Kosztem uzyskania przychodów dla Spółki będą także, na podstawie ww. przepisów, wydatki na rzecz pracowników z tytułu wynagrodzenia ze stosunku pracy, gdyż mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i służą osiągnięciu przychodów Spółki.

Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Uwzględniając fakt, że świadczenie rzeczowe w postaci paliwa udostępnianego pracownikom do samochodów służbowych w części dotyczącej jazd prywatnych, wynikających z wewnętrznych ewidencji przebiegu pojazdu, stanowi pozapłacową formę wynagradzania i jest dla nich przychodem ze stosunku pracy, to wydatki na paliwo ponoszone w tym zakresie przez Spółkę będą stanowić dla niej koszt uzyskania przychodu. Z tego względu należy zauważyć, że pomiędzy wydatkami poniesionymi na paliwo, a przychodem Spółki istnieje związek przyczynowo-skutkowy w tym znaczeniu, że są one uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, a w rezultacie ich poniesienie może mieć wpływ na zwiększenie przychodów przez Spółkę, gdyż wydatki te stanowią dla pracownika przychód i są dla niego czynnikiem motywującym. Zatem, jeżeli wydatki na paliwo zużywane przez pracownika wykorzystującego samochód służbowy do celów prywatnych są dla niego przychodem opodatkowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych, wtedy Spółka może zaliczyć wartość tego paliwa do kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując, w świetle przedstawionego stanu faktycznego Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych koszty paliwa do samochodów stanowiących środki trwałe oraz będących przedmiotem umów leasingu, również w części dotyczącej jazd prywatnych pracowników, które wynikają z wewnętrznych ewidencji przebiegu pojazdu, które stanowią motywacyjne dodatkowe świadczenie rzeczowe podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, stanowisko Spółki w zakresie możliwości zaliczenia kosztów paliwa do kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.