INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością , przedstawione we wniosku z dnia 10 listopada 2011 r. (data wpływu 14 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 13 grudnia 2011 r. (data wpływu 19 grudnia 2011 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

W spółce komandytowej, w której Wnioskodawca jest komplementariuszem (dalej: „Spółka”), funkcjonuje Regulamin refundacji kosztów zakupu okularów korygujących wzrok, w którym wskazano wysokość refundowanej kwoty oraz zasady postępowania związane ze zwrotem pracownikom kosztów zakupu okularów korekcyjnych do pracy przy obsłudze monitorów ekranowych.

W Regulaminie wskazano, że częstotliwość zwrotu kosztów wynika z częstotliwości wykonywania badań okresowych, ustalonej przez lekarza medycyny pracy, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. Nr 69, poz. 332 ze zm.).

W odniesieniu do jednego zaświadczenia przysługuje jedna refundacja. Regulamin przewiduje ograniczenie kwotowe jednorazowej refundacji.

W dniu 16 marca 2011 r. Minister Finansów wydał interpretację ogólną (nr DD3/033/30/CRS/11/95), w której stwierdził, iż zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 Ustawy PIT, podlega zarówno zrefundowany pracownikom zakup okularów, jak i szkieł kontaktowych.

W związku z tą interpretacją zaistniała potrzeba rozważenia kwestii dotyczącej ewentualnego zwrotu pracownikom wydatków za zakup szkieł kontaktowych spełniających wymogi wskazane w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe do wykonywania pracy przy monitorze ekranowym (Dz. U. Nr 148, poz. 973).

Spółka komandytowa planuje zatem w Regulaminie dodatkowo zapisać, iż pracownikowi przysługuje w tych samych granicach i na identycznych zasadach, jak dla okularów, prawo do zwrotu kosztów nabycia soczewek korekcyjnych (zamiast tradycyjnych okularów). Z faktury / rachunku musi jednoznacznie wynikać, że dane soczewki są szkłami korekcyjnymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy każdy wydatek na soczewki kontaktowe (zgodnie z Regulaminem), w części odpowiadającej udziałowi w zysku spółki komandytowej, będzie stanowił koszt uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 237⁶ § 1 i 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jednolity Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm., dalej: „Kodeks pracy”), pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informować go o sposobach posługiwania się tymi środkami. Pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi środki ochrony indywidualnej, które spełniają wymagania dotyczące oceny zgodności określone w odrębnych przepisach.

Przepis art. 237¹⁵ § 1 i 2 Kodeksu pracy wskazuje natomiast, iż Minister Pracy i Polityki Socjalnej w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określi, w drodze rozporządzenia, ogólnie obowiązujące przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące prac wykonywanych w różnych gałęziach pracy oraz że Ministrowie właściwi dla określonych gałęzi pracy lub rodzajów prac w porozumieniu z Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej oraz Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określą, w drodze rozporządzenia, przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące tych gałęzi lub prac.

W rozpatrywanym przypadku należy odwołać się do przepisu § 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe (Dz. U. Nr 148, poz. 973, dalej też: „rozporządzenie bhp”), na podstawie którego pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom okulary korygujące wzrok, zgodne z zaleceniem lekarza, jeżeli wyniki badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej w zakresie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach, wykażą potrzebę ich stosowania podczas pracy przy obsłudze monitora ekranowego. Powyższe oznacza, że kwestią zasadniczą jest, aby pracownik – względem którego stwierdzono, na podstawie badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej, potrzebę stosowania przy obsłudze monitora okularów korygujących wzrok – został zaopatrzony w okulary zgodne z zaleceniem lekarza, tj. o określonych parametrach (odpowiednich do stanu wzroku pracownika), przeznaczone do pracy przy monitorze.

Jak wynika ze wskazanej w stanie faktycznym interpretacji ogólnej, zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 Ustawy PIT, podlega zarówno zrefundowany pracownikom zakup okularów, jak i szkieł kontaktowych. Uznano, powołując się na opinię Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, że soczewki kontaktowe niewątpliwie pełnią tę samą funkcję, co okulary korekcyjne. Jeżeli więc lekarz specjalista, w wyniku badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej, zaleci stosowanie przy obsłudze monitora zamiast okularów – soczewki kontaktowe, gdyż przy danej wadzie wzroku pracownika nie jest możliwe skorygowanie wzroku przy pomocy okularów, to pracodawca ma obowiązek je również zapewnić. Z dalszych wyjaśnień zawartych w ww. interpretacji ogólnej wynika również, iż pracodawca winien tak skalkulować wysokość środków finansowych przeznaczonych na okulary i soczewki kontaktowe, aby umożliwiała ich zakup zgodnie z zaleceniem lekarza.

Jeśli chodzi o wady wzroku, które mogą być korygowane jedynie przy pomocy soczewek kontaktowych, to ich lista została przedstawiona m. in. w interpretacji indywidualnej z dnia 30 września 2010 r. nr IPPB2/415-599/10-4/MK1, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazał, iż: „Z wyjaśnień Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej wynika bowiem, że w pewnych przypadkach pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy do zapewnienia pracownikom również soczewek kontaktowych. Chodzi tu o sytuacje, kiedy lekarz specjalista w wyniku badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej, zaleci stosowanie przy obsłudze monitora zamiast okularów - soczewki kontaktowe, gdyż przy danej wadzie wzroku pracownika nie jest możliwe skorygowanie wzroku przy pomocy okularów, tj. w szczególności:

• gdy różnica wady wzroku pomiędzy jednym okiem a drugim jest większa niż 4 dioptrie (wada w jednym oku jest duża, a w drugim mała lub jej wcale nie ma),
• przy dużym astygmatyzmie wzroku,

zdaniem Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, w takich sytuacjach należy uznać, że soczewki (szkła) kontaktowe przeznaczone (zgodnie z zaleceniem lekarza) do korekty wzroku pracownika przy obsłudze monitora spełniają ten sam cel, co okulary korygujące wzrok. Pracodawca powinien wówczas, zgodnie z zaleceniem lekarza zapewnić pracownikowi soczewki (szkła) kontaktowe”.

Jednakże, jak wynika z cyt. przepisu § 8 ust. 2 rozporządzenia bhp, pracodawca jest obowiązany zapewnić okulary korygujące wzrok zgodnie z zaleceniem lekarza, o określonych parametrach odpowiednich do stanu wzroku pracownika, przeznaczone do pracy przy monitorze ekranowym.

Zatem dotyczy to sytuacji, gdy okularów noszonych na co dzień, pracownik nie powinien stosować przy obsłudze monitora ekranowego.

O tym, że pracownik powinien mieć okulary czy soczewki kontaktowe do pracy z monitorem, decyduje lekarz okulista, wystawiając przy tym odpowiednie zaświadczenie. W zaświadczeniu tym lekarz powinien określić dokładnie m. in. moc szkieł oraz że w przypadku tej wady, do pracy przy obsłudze monitora ekranowego można wyłącznie stosować soczewki kontaktowe. Takie zalecenie co do zasady może zostać wydane w związku z okresowymi badaniami lekarskimi, którym podlega każdy pracownik, niezależnie od rodzaju wykonywanej pracy. Częstotliwość badań okresowych określa rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników z zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. Nr 69, poz. 332 z późn. zm.). W zakresie zagrożenia związanego z obsługą monitorów ekranowych częstotliwość badań okresowych wynosi 4 lata. Nie ma jednak szczegółowych przepisów normujących częstotliwość refundacji kosztów okularów korekcyjnych pracownikom, pracującym przy komputerach.

Zgodnie z Regulaminem Spółki, refundacja kosztów zakupu okularów korekcyjnych przysługuje pracownikowi raz na 3 lata, na podstawie zaświadczenia lekarza medycyny pracy z przeprowadzonych badań profilaktycznych i wskazaniem konieczności ich używania do pracy przy monitorze komputerowym.

Należy także zauważyć, iż przepisy odnoszące się do zapewnienia przez pracodawcę okularów korekcyjnych nie ograniczają wysokości kosztów związanych z ich nabyciem. Niewątpliwie wskazują natomiast, że okulary korekcyjne zapewnia pracodawca, natomiast nie wyznaczają udziału pracodawcy w kosztach zakupu takich okularów pracownikowi, który pracuje przy monitorze komputerowym.

Oznacza to, zdaniem Wnioskodawcy, że wysokość środków finansowych przeznaczonych na ten cel określa pracodawca. Pracodawca może zatem w przepisach wewnętrznych firmy – Regulaminie – ustalić, że zwrotowi podlegają jedynie określone kwoty (np. koszt najtańszych na rynku szkieł i oprawek). Również taką samą zasadą należy – zdaniem Spółki – objąć szkła kontaktowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zaznaczyć należy, iż jak wynika z art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. la, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady te stosuje się odpowiednio do 1) rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat, 2) ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

Wydatki ponoszone przez pracodawcę w celu zapewnienia pracownikom okularów korekcyjnych czy soczewek do pracy przy komputerze należą do grupy wydatków ponoszonych w związku z zapewnieniem bezpiecznych warunków pracy, zatem będą kosztem uzyskania przychodów Spółki (przy uwzględnieniu cyt. art. 8 ust. 1 i 2 Ustawy PIT). Wynika to także z faktu, że pracodawca ma nie tyle prawo, ile obowiązek zrekompensować pracownikowi koszt zakupu szkieł do okularów korekcyjnych, w sytuacji gdy pracownik otrzymał zaświadczenie od lekarza medycyny pracy wskazujące potrzebę zaopatrzenia pracownika w takie okulary.

Wskazane wydatki nie podlegają żadnym wyraźnym ograniczeniom kwotowym, jednakże – w ocenie Spółki – w tym zakresie należy kierować się ogólnymi regułami oceny zasadności wydatku. Spółka zauważa, że ze względu na bardzo dużą rozpiętość cenową szkieł i oprawek pracodawca nie został zobligowany do każdorazowego zwrotu całego dokonanego przez pracownika wydatku. To samo należy także odnieść do szkieł kontaktowych. Poza tym przepisy rozporządzenia bhp wskazują, że to lekarz specjalista, w wyniku badań okresowych, wydaje odpowiednie zaświadczenie, z którego jednoznacznie musi wynikać, że pracownik powinien korzystać przy pracy z monitorem ekranowym z okularów korekcyjnych lub soczewek (w ściśle określonych wypadkach).

Zatem to również potwierdza, że pracodawca jest zobowiązany do zapewnienia okularów korekcyjnych lub szkieł kontaktowych – co do zasady – po przedstawieniu przez pracownika stosownego zaświadczenia lekarza medycyny pracy i tym samym, Spółka jako komplementariusz, ma prawo uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów wydatki w określonej wysokości związane z refundacją.

Wobec tego, nie każdy zakup przez pracownika okularów korekcyjnych czy soczewek będzie stanowił w Spółce koszt uzyskania przychodów, a jedynie wynikający z Regulaminu i potwierdzony odpowiednim zaświadczeniem lekarskim, w części w jakiej Spółka uczestniczy w podziale zysku spółki komandytowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Generalnie można więc przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, w tym także dla zagwarantowania jego funkcjonowania.

Kosztami podatkowymi mogą być również tzw. „koszty pracownicze”, gdyż wydatki ponoszone na rzecz pracowników, co do zasady stanowią dla pracodawcy koszty uzyskania przychodów, jeśli tylko spełniają wymóg art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, różnego rodzaju premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników.

Zgodnie z art. 207 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), pracodawca ponosi odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładzie pracy.

Na podstawie art. 237⁶ § 1 ww. ustawy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informować go o sposobach posługiwania się tymi środkami. W myśl § 3 tego przepisu, pracodawca jest obowiązany dostarczać pracownikowi środki ochrony indywidualnej, które spełniają wymagania dotyczące oceny zgodności określone w odrębnych przepisach.

Zgodnie z art. 237¹⁵ § 1 Kodeksu pracy, Minister Pracy i Polityki Socjalnej w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określi, w drodze rozporządzenia, ogólnie obowiązujące przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące prac wykonywanych w różnych gałęziach pracy. Z kolei § 2 tego przepisu wskazuje, że Ministrowie właściwi dla określonych gałęzi pracy lub rodzajów prac w porozumieniu z Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej oraz Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określą, w drodze rozporządzenia, przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące tych gałęzi lub prac.

W myśl § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe z dnia 1 grudnia 1998 r. (Dz. U. Nr 148, poz. 973), pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym na stanowiskach z monitorami ekranowymi profilaktyczną opiekę zdrowotną, w zakresie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach.

Pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom okulary korygujące wzrok, zgodne z zaleceniem lekarza, jeżeli wyniki badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej, o której mowa w ust. 1, wykażą potrzebę ich stosowania podczas pracy przy obsłudze monitora ekranowego (§ 8 ust. 2 ww. rozporządzenia). Obowiązek ten ma zastosowanie łącznie z przepisem § 2 ust. 4 rozporządzenia, a zatem dotyczy pracowników użytkujących w czasie pracy monitor ekranowy co najmniej przez połowę dobowego wymiaru czasu pracy.

Pracodawca określa formę zapewnienia okularów korygujących wzrok. Kwestią zasadniczą, w tym przypadku jest, aby pracownik został zaopatrzony w okulary korekcyjne lub szkła kontaktowe, które spełniają ten sam cel co okulary korygujące wzrok, zgodnie z zaleceniem lekarza. Zapewnienie pracownikowi okularów korekcyjnych / szkieł kontaktowych poprzez zakupienie ich przez pracownika (w porozumieniu z pracodawcą) i następnie dokonanie zwrotu poniesionych wydatków na podstawie przedstawionej pracodawcy faktury stanowi – podobnie jak poniesienie tegoż wydatku przez pracodawcę, na podstawie faktury wystawionej na niego – spełnienie obowiązku jaki spoczywa na pracodawcy na podstawie art. 8 ust. 2 ww. rozporządzenia.

Wnioskodawca wskazał, że w spółce komandytowej, w której jest komplementariuszem, funkcjonuje Regulamin refundacji kosztów zakupu okularów korygujących wzrok, w którym wskazano wysokość refundowanej kwoty oraz zasady postępowania związane ze zwrotem pracownikom kosztów zakupu okularów korekcyjnych do pracy przy obsłudze monitorów ekranowych. W Regulaminie tym wskazano, że częstotliwość zwrotu kosztów wynika z częstotliwości wykonywania badań okresowych, ustalonej przez lekarza medycyny pracy, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. Nr 69, poz. 332 ze zm.). W odniesieniu do jednego zaświadczenia przysługuje jedna refundacja. Regulamin przewiduje ograniczenie kwotowe jednorazowej refundacji. W Regulaminie tym spółka komandytowa planuje dodatkowo zapisać, iż pracownikowi przysługuje w tych samych granicach i na identycznych zasadach, jak dla okularów, prawo do zwrotu kosztów nabycia soczewek korekcyjnych (zamiast tradycyjnych okularów). Z faktury / rachunku musi jednoznacznie wynikać, że dane soczewki są szkłami korekcyjnymi.

W tym miejscu należy wskazać, iż w myśl art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), spółka komandytowa jest zaliczana do spółek osobowych. Zgodnie z art. 8 § 1 i § 2 tej ustawy, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana. Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą.

Sposób opodatkowania przychodów podatników będących osobami prawnymi z udziału w spółce niebędącej osobą prawną uregulowany został w art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, z zastrzeżeniem art. 1 ust. 3, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Z kolei na podstawie art. 5 ust. 2 tej ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Z powyższej regulacji wynika, że przychód wspólnika z udziału w spółce osobowej, jak i koszty uzyskania tego przychodu ustala się na podstawie posiadanego przezeń udziału w tej spółce.

Podział przychodów i kosztów między wspólnikami spółki osobowej powinien być dokonany jednolicie, w takiej proporcji w jakiej partycypują oni w zyskach tej spółki.

Zatem proporcję, o której mowa w art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustala się w stosunku do przysługującego wspólnikowi będącego osobą prawną udziału w przychodach i kosztach spółki osobowej, stosownie do postanowień zawartych w umowie tej spółki, przy czym pod pojęciem udziału należy rozumieć udział w zyskach tej spółki.

Jednocześnie dodać należy, iż powołany przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku w sprawie art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) dotyczy rozliczenia przychodów, kosztów uzyskania przychodów i ulg podatkowych przez wspólnika spółki osobowej będącego osobą fizyczną.

W świetle powyższego, wydatki związane z refundacją kosztów zakupu soczewek kontaktowych (poprzedzony badaniami profilaktycznymi, których obowiązek poniesienia wynika z przepisów prawa pracy) w wysokości określonej w Regulaminie, Wnioskodawca jako komplementariusz spółki komandytowej, ma prawo uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów w części przypadającej proporcjonalnie do wielkości Jego udziałów w tej spółce.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.