Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-543/13/15-S/JG
z 7 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 8 października 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 1598/14 – stwierdza, że stanowisko Spółdzielni Mieszkaniowej, przedstawione we wniosku z 5 listopada 2013 r. (data wpływu 7 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu na fundusz remontowy od lokali użytkowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu na fundusz remontowy od lokali użytkowych oraz określenia wysokości ww. odpisu jako kosztu podatkowego,
• ustalenia czy dochód uzyskany z wynajmu garaży stanowi dochód z gospodarki zasobami mieszkaniowymi,
• ustalenia czy wynik z działalności społeczno-wychowawczej i kulturalnej należy przypisać do działalności zwolnionej, czy opodatkowanej.
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

1.

Spółdzielnia prowadzi działalność z uwzględnieniem uregulowań określonych m.in. w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych z 15 grudnia 2000 r. z późn. zm., w tym w szczególności w art. 4 tej ustawy. Opłatami na finansowanie kosztów obciążane są zarówno osoby będące członkami, jak również niebędące członkami posiadające spółdzielcze własnościowe prawa do lokalu, właściciele będący członkami, jak również właściciele niebędący członkami.

Zgodnie z postanowieniami zawartymi w statucie i obowiązujących w Spółdzielni regulaminach dotyczących rozliczeń z poszczególnych tytułów opłat wszyscy użytkownicy mieszkań obciążani są zaliczkami na finansowanie modernizacji dźwigów osobowych (dot. budynków wyposażonych w dźwigi osobowe). Ze względu na to, że użytkownicy mieszkań znajdujących się na parterze budynków oraz na pierwszym piętrze nie korzystają z dźwigów osobowych lub korzystają w bardzo ograniczonym zakresie (dot. mieszkań położonych na pierwszym piętrze) – ustalono w statucie i regulaminach udział poszczególnych użytkowników lokali w kosztach bieżącej eksploatacji, konserwacji oraz remontach bieżących, tj.:

• nie obciążono użytkowników mieszkań położonych na parterze budynku ww. opłatami,
• osoby zamieszkałe na pierwszym piętrze obciążono opłatą w wysokości 50% obowiązującej opłaty,
• użytkownicy lokali powyżej pierwszego piętra wnoszą pełną opłatę.
  
  

2.

Spółdzielnia posiada w swoich zasobach budynki mieszkalne, budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich lokalami użytkowymi i pawilony handlowo-usługowe wolnostojące. Lokale użytkowe użytkowane są przez osoby posiadające spółdzielcze prawa do lokali użytkowych, właścicieli lokali oraz na zasadzie umów najmu. Lokale użytkowe użytkowane na zasadach umów najmu sfinansowane zostały ze środków własnych Spółdzielni w latach 60-70 oraz 2001-2003.

Realizując zapisy art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych z późn. zm., Spółdzielnia – w celu finansowania remontów zasobów mieszkaniowych – utworzyła fundusz remontowy zasobów mieszkaniowych. Odpisy na ten fundusz obciążają koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi.

Zgodnie z przepisami art. 6 ust. 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych z dnia 15 grudnia 2000 r. z późn. zm., wartość środków trwałych sfinansowanych funduszami spółdzielni, umarza się w ciężar tych funduszy. Wysokość odpisów na fundusz remontowy zgodnie z postanowieniami statutu oraz obowiązującymi w spółdzielni regulaminami jest zróżnicowana dla poszczególnych budynków (nieruchomości) w zależności od stanu funduszu remontowego oraz przewidywanych wydatków w następnych okresach rozliczeniowych (wysokie koszty wymagają kumulowania środków w dłuższym okresie czasu).

Spółdzielnia dokonuje odpisów na fundusz remontowy od lokali użytkowych zajmowanych na podstawie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego, własności wyodrębnionej, na umowę najmu, znajdujących się w budynkach mieszkalnych oraz w pawilonach handlowo-usługowych wolnostojących – zgodnie z obowiązującymi w Spółdzielni regulaminami, w wysokości ustalonej indywidualnie dla każdego budynku – zatwierdzonej przez Radę Nadzorczą.

Spółdzielnia nie zalicza do kosztów uzyskania przychodów odpisów na fundusz remontowy utworzony od lokali użytkowych na zasadach spółdzielczego prawa do lokalu, wyodrębnionej własności i umów najmu.

Z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 września 2013 r. sygn. akt II FSK 2581/11 wynika, że zwrot „zasoby mieszkaniowe” użyty w art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych obejmuje również „lokale użytkowe”. Uwzględniając zakres pojęcia „zasoby mieszkaniowe” stwierdzono, że odpisy na fundusz remontowy zasobów mieszkaniowych, o których mowa w art. 6 ust. 3 ww. ustawy, dokonane od lokali użytkowych, stanowią koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym osób prawnych.

3.

Spółdzielnia posiada w swoich zasobach garaże wolnostojące oraz garaże usytuowane w budynkach mieszkalnych. Garaże nie stanowią pomieszczeń przynależnych do lokali mieszkalnych, lecz użytkowane są na podstawie odrębnych tytułów prawnych, tj. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, prawa odrębnej własności lub umowy najmu. Garaże użytkowane są zarówno przez osoby zamieszkujące w zasobach Spółdzielni będące członkami, jak również niebędące członkami spółdzielni, jak i osoby niebędące jej mieszkańcami.

4.

Spółdzielnia w ramach swojej działalności, której celem jest m.in. zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych i innych potrzeb członków i ich rodzin prowadzi działalność społeczno-wychowawczą i kulturalną za pomocą klubu kultury o pow. ok. 1.000 m².

Klub uzyskuje przychody z prowadzonych zajęć, w których uczestniczą dzieci, młodzież, seniorzy i inni mieszkańcy z osiedli Spółdzielni. Ponadto klub uzyskuje przychody z wynajmu pomieszczeń (według cen rynkowych) oraz częściowo finansują działalność klubu opłaty ustalone zgodnie z art. 4 ust. 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.

Kalkulacja opłat sporządzona jest bez nastawienia się na osiąganie zysków, lecz na bieżące pokrycie kosztów odpłatnych zajęć. Koszty utrzymania i działalności klubu są jednak wyższe niż uzyskane przychody. W każdym roku strata z tej działalności finansowana jest na podstawie uchwały Walnego Zgromadzenia z nadwyżki bilansowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, będące przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia.

Czy uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 września 2013 r. sygn. akt II FSK 2581/11 naliczany odpis na fundusz remontowy od lokali użytkowych, zajmowanych na podstawie spółdzielczego własnościowego prawa (sfinansowanych z funduszu wkładów budowlanych), lokali użytkowych na umowę najmu (sfinansowanych z funduszu zasobowego) oraz lokali użytkowych stanowiących własność wyodrębnioną (wyksięgowane z ewidencji środków trwałych i funduszu wkładów budowlanych), stanowi koszt uzyskania przychodu, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – w pełnej wysokości ustalonej przez Radę Nadzorczą (bez względu na wykorzystanie środków w roku podatkowym – uwzględniając konieczność kumulowania środków na remonty), czy też do wysokości amortyzacji podatkowej – zgodnie z art. 16a–16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy do wysokości poniesionych w roku kosztów finansowanych z funduszu remontowego? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak podstawowe odpisy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy (obowiązek tworzenia funduszu remontowego w spółdzielni mieszkaniowej wynika z art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych).

Stosownie do art. 15 ust. 6, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a–16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 16c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji nie podlegają: budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe.

Zasoby mieszkaniowe w postaci budynków mieszkalnych i użytkowych bez względu na ich przeznaczenie zużywają się jak inne środki trwałe. Zużycie to powinno mieć odzwierciedlenie w rachunku kosztów. Aby nie powodować dublowania kosztów amortyzacji z odpisami na fundusz remontowy należy, zdaniem Wnioskodawcy, połączyć tworzenie tego funduszu z odpisami amortyzacyjnymi.

W związku z powyższym, a także uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 września 2013 r. sygn. akt II FSK 2581/11, zdaniem Spółdzielni, naliczony odpis na fundusz remontowy od lokali użytkowych do wysokości amortyzacji podatkowej (określono w art. 16a–16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) stanowi koszt uzyskania przychodów.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 6 lutego 2014 r. interpretację indywidualną nr ILPB3/423-543/13-2/JG, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu na fundusz remontowy od lokali użytkowych,
• bezprzedmiotowe – w części dotyczącej określenia wysokości ww. odpisu jako kosztu podatkowego.
  
  

W ww. interpretacji indywidualnej stwierdzono, że naliczany odpis na fundusz remontowy od lokali użytkowych, zajmowanych na podstawie spółdzielczego własnościowego prawa (sfinansowanych z funduszu wkładów budowlanych), lokali użytkowych na umowę najmu (sfinansowanych z funduszu zasobowego) oraz lokali użytkowych stanowiących własność wyodrębnioną (wyksięgowane z ewidencji środków trwałych i funduszu wkładów budowlanych) nie stanowi kosztu uzyskania przychodów w oparciu o art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym stanie rzeczy wniosek Spółdzielni Mieszkaniowej w zakresie określenia wysokości odpisu na fundusz remontowy jako kosztu podatkowego uznano za bezprzedmiotowy.

Pismem z 24 lutego 2014 r. Spółka wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Jednakże w wyniku ponownej analizy sprawy, tut. Organ stwierdził brak podstaw do zmiany tej interpretacji (odpowiedź na ww. wezwanie z 17 marca 2014 r. nr ILPB3/423W-14/14-2/BN).

W związku z powyższym, Strona wniosła w dniu 24 kwietnia 2014 r. skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu za pośrednictwem tut. Organu.

Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z 21 maja 2014 r. nr ILPB3/4240-18/14-2/BN.

Po rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wydał w dniu 8 października 2014 r. wyrok sygn. akt I SA/Wr 1598/14, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu powołując się na treść art. 15 ust. 1 zdanie 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stwierdził, że – na zasadzie wyjątku od reguły – istnieje możliwość ujęcia przez podatnika w kosztach podatkowych odpisów i wpłat na tworzone przez niego fundusze, o ile będą one spełniać łącznie dwie przesłanki o charakterze normatywnym, tj. obowiązek lub możliwość tworzenia takich funduszy przewiduje akt o randze ustawowej, zaś przepis nakładający obowiązek lub wprowadzający możliwość ich tworzenia stanowi, że odpisy i wpłaty dokonywane na te fundusze stanowią koszty uzyskania przychodu. Jednocześnie, ustawa podatkowa nie przesądza o tym, jakie konkretnie fundusze (odpisy, wpłaty na nie) mogą być uwzględniane w rachunku podatkowym, odsyłając w tym zakresie do przepisów odrębnych ustaw.

Jak wskazał Sad, kategoria „funduszu na remonty zasobów mieszkaniowych” funkcjonuje w porządku prawnym w oparciu o art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, w myśl którego, spółdzielnia tworzy fundusz na remonty zasobów mieszkaniowych. Przepis ten dodatkowo stanowi, że odpisy na ten fundusz obciążają koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi stanowiącymi mienie spółdzielni.

Zestawienie obu regulacji, tj. art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, nie pozostawia – zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego – wątpliwości, że fundusz na remonty zasobów mieszkaniowych, o jakim mowa w treści ww. przepisu, spełnia normatywne kryteria do tego, aby móc uznać dokonywane na jego rzecz odpisy i wpłaty za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (fundusz ten został wprowadzony ustawą, ma charakter obligatoryjny i zawiera zapis o tym, że dokonywane na fundusz odpisy obciążają koszty gospodarki mieszkaniowej).

Dodatkowo Sąd podniósł – odnosząc się do regulacji prawnych na gruncie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych – że pojęcie lokalu, o jakim mowa w treści art. 6 ust. 3 zdanie drugie ustawy, odnosić należy zarówno do kategorii lokalu mieszkalnego, jak i kategorii lokalu, jakim jest lokal użytkowy. Tym samym, pojęcie „lokalu użytkowego” – w opinii Sądu – zawiera się w zakresie pojęciowym „zasobów mieszkaniowych” w rozumieniu art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, a w konsekwencji odpisy na fundusz remontowy zasobów mieszkaniowych, dokonywane od takich lokali, stanowią koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pismem z 25 listopada 2014 r. nr ILRP-007-326/14-2/EŚ Minister Finansów – przez Organ upoważniony: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu – Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie – złożył od ww. wyroku, za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, która pismem z 29 czerwca 2015 r. nr ILRP-46-230/15-1/EŚ została wycofana.

W konsekwencji, Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 31 lipca 2015 r. sygn. akt II FSK 245/15 umorzył postępowanie kasacyjne.

W dniu 9 września 2015 r. do tut. Organu wpłynęło prawomocne – od dnia 31 lipca 2015 r. – orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 8 października 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 1598/14.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 8 października 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 1598/14 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 851, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje więc podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Wskazać należy, że stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak:

1. podstawowe odpisy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy,
2. odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.
   
   

Jak wynika z powyższego przepisu, ustawodawca wyłączył co do zasady odpisy i wpłaty na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika, zaś jednocześnie w art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustanowił wyjątek od tej zasady. Dotyczy on podstawowych odpisów i wpłat na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy. Tego rodzaju koszty stanowią koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że powołana powyżej regulacja jest przepisem odsyłającym. Ustawodawca odsyła tutaj do aktu prawnego rangi ustawy i zaznacza, że mogą to być zarówno odpisy czy wpłaty na fundusze tworzone obligatoryjnie bądź dobrowolne i z mocy ustawy odpisy te i wpłaty muszą być tworzone w ciężar kosztów.

W kontekście spółdzielni mieszkaniowych ustawą tą będzie ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t. j. Dz .U. z 2013 r., poz. 1222, z późn. zm.).

I tak, w myśl art. 1 ust. 1 powyższej ustawy, celem spółdzielni mieszkaniowej, jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych i innych potrzeb członków oraz ich rodzin, przez dostarczanie członkom samodzielnych lokali mieszkalnych lub domów jednorodzinnych, a także lokali o innym przeznaczeniu.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 ww. ustawy, przedmiotem działalności spółdzielni może być:

• budowanie lub nabywanie budynków w celu ustanowienia na rzecz członków spółdzielczych lokatorskich praw do znajdujących się w tych budynkach lokali mieszkalnych;
• budowanie lub nabywanie budynków w celu ustanowienia na rzecz członków odrębnej własności znajdujących się w tych budynkach lokali mieszkalnych lub lokali o innym przeznaczeniu, a także ułamkowego udziału we współwłasności w garażach wielostanowiskowych;
• budowanie lub nabywanie domów jednorodzinnych w celu przeniesienia na rzecz członków własności tych domów;
• udzielanie pomocy członkom w budowie przez nich budynków mieszkalnych lub domów jednorodzinnych;
• budowanie lub nabywanie budynków w celu wynajmowania lub sprzedaży znajdujących się w tych budynkach lokali mieszkalnych lub lokali o innym przeznaczeniu.
  
  

Stosownie do treści art. 2 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, lokalem w rozumieniu ustawy jest samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 oraz z 2004 r. Nr 141, poz. 1492).

Jak wynika z art. 4 cytowanej ustawy, członkowie spółdzielni, osoby niebędące członkami spółdzielni i inne osoby wymienione w tym przepisie, obowiązani są uczestniczyć w wydatkach związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni oraz w zobowiązaniach spółdzielni z innych tytułów przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu.

Zgodnie natomiast z brzmieniem art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, spółdzielnia tworzy fundusz na remonty zasobów mieszkaniowych. Odpisy na ten fundusz obciążają koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi. Obowiązek świadczenia na fundusz dotyczy członków spółdzielni, właścicieli lokali niebędących członkami spółdzielni oraz osób niebędących członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali.

Z powyższego wynika, że do zasobów mieszkaniowych – w kontekście wyżej powołanych przepisów – należy zaliczyć również lokale użytkowe.

Skoro zatem świadczenie na rzecz funduszu na remonty zasobów mieszkaniowych dotyczy tak samo właścicieli lokali mieszkalnych jak i użytkowych, a ustawa w tym zakresie nie rozróżnia regulacji, to należy uznać, że odpisy na fundusz remontowy dokonywane od lokali użytkowych także mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc zatem powyższe uregulowania prawne oraz przedstawione wyjaśnienia do wątpliwej kwestii przedstawionej przez Wnioskodawcę należy orzec, że spełnione zostały wszystkie warunki, o których stanowi treść art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji, naliczany przez Spółdzielnię Mieszkaniową odpis na fundusz remontowy od lokali użytkowych, zajmowanych na podstawie spółdzielczego własnościowego prawa (sfinansowanych z funduszu wkładów budowlanych), lokali użytkowych na umowę najmu (sfinansowanych z funduszu zasobowego) oraz lokali użytkowych stanowiących własność wyodrębnioną (wyksięgowane z ewidencji środków trwałych i funduszu wkładów budowlanych), może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.

Jednocześnie tut. Organ pragnie wskazać, że ani przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani przepisy ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych (co wynika z przytoczonych wyżej regulacji) nie odnoszą się do kwestii ustalania wysokości odpisu na fundusz remontowy.

Także ustawa z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1443, z późn. zm.) nie normuje tego zagadnienia. Przepis art. 78 § 1 tej ustawy stanowi jedynie, że zasadniczymi funduszami własnymi tworzonymi w spółdzielni są:

1. fundusz udziałowy powstający z wpłat udziałów członkowskich, odpisów na udziały członkowskie z podziału nadwyżki bilansowej lub innych źródeł określonych w odrębnych przepisach;
2. fundusz zasobowy powstający z wpłat przez członków wpisowego, części nadwyżki bilansowej lub innych źródeł określonych w odrębnych przepisach.
   
   

Spółdzielnia tworzy także inne fundusze własne przewidziane w odrębnych przepisach oraz w jej statucie (art. 78 § 2 ustawy Prawo spółdzielcze).

Podsumowując, należy stwierdzić, że przepisy powołanych ustaw nie określają zasad tworzenia i gospodarowania funduszem na remonty zasobów mieszkaniowych. Powyższa kwestia jest rozstrzygana indywidualnie przez daną spółdzielnię mieszkaniową (najczęściej w statucie spółdzielni).

Tym samym, tut. Organ nie jest uprawniony do rozstrzygnięcia kwestii w jakiej wysokości należy ustalić odpis na fundusz remontowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto należy dodać, że stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego przedstawione w wyroku z 4 września 2013 r. sygn. akt II FSK 2581/11 jest zgodne ze stanowiskiem Organu zaprezentowanym w niniejszym rozstrzygnięciu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.