2015.12.04 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-427/15-5/JG
z 4 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika – przedstawione we wniosku z 27 sierpnia 2015 r. (data wpływu 7 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na rzecz pracowników takich jak dodatkowe ubezpieczenie medyczne oraz kartę A. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2015 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismami z 24 listopada 2015 r. (data wpływu 25 listopada 2015 r. oraz 26 listopada 2015 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na rzecz pracowników takich jak dodatkowe ubezpieczenie medyczne oraz kartę A.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka (dalej zwana: Spółka, Wnioskodawca) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej finansuje ze środków obrotowych świadczenia pozapłacowe na rzecz pracowników – dodatkowe ubezpieczenie medyczne pracowników w firmie M. oraz karty dostępu do obiektów sportowych. Spółka przekazuje pracownikom ww. świadczenia traktując je jako dodatkowe świadczenia związane z systemem wynagradzania pracowników, o charakterze niepieniężnym, wynikające z zawartej umowy o pracę oraz wewnętrznych regulacji Spółki. Zakres dodatkowych świadczeń jest podobny do świadczeń otrzymywanych przez pracowników innych firm z branży IT.

Spółka dolicza ich wartość do przychodu indywidualnego pracownika i jako płatnik od tak zwiększonej bazy przychodu potrąca stosowne składki na ubezpieczenia społeczne oraz PIT.

W piśmie z 24 listopada 2015 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie o doprecyzowanie stanu faktycznego, Spółka złożyła następujące wyjaśnienia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Z powyższego wynika, iż podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi ort zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wskazać należy, iż aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Wydatki na zakup świadczeń pozapłacowych nie będą wydatkami na działalność socjalną, więc nie będą wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie wyżej wymienionego artykułu. Wydatki poniesione na karnety na siłownię i inne formy wypoczynku ruchowego (karty A.) lub dodatkowego ubezpieczenia medycznego należy traktować jako koszty uzyskania przychodów, ponieważ ich zakup wynika z regulacji obowiązujących w Spółce (system wynagradzania pracowników, z których część to obcokrajowcy) i pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Jednocześnie należy wskazać, że wydatki te mają na celu pozyskanie pracowników o odpowiednim profilu (w większości są to informatycy), którzy oczekują od pracodawcy pewnego pakietu świadczeń dodatkowych – obejmujących między innymi karnety na siłownię i dodatkowe świadczenia medyczne. Są to typowe świadczenia zapewniane pracownikom przez firmy informatyczne i stanowią one niejaki standard, który zapewniają zatrudnionym pracownikom, międzynarodowe i krajowe firmy z branży IT. Pozostali pracownicy Wnioskodawcy (np. pracownicy administracyjni, pracownicy Centrum Usług Wspólnych) nie są dyskryminowani i zapewniany jest im analogiczny pakiet świadczeń dodatkowych – ma to między innymi na celu stworzenie dobrej atmosfery, zacieśnienie więzi między pracownikami i pracodawcą, poprawę komunikacji wewnętrznej, co w ocenie Wnioskodawcy, przekładać się będzie na zwiększenie atrakcyjności pracy w Spółce, wpłynie na efektywności pracy, a więc pośrednio na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów.

Należy tu podkreślić, że Spółka dostosowuje pakiet świadczeń dodatkowych do oferty rynkowej. Cytując za artykułem „Jak firmy organizują nam życie” udostępnionym na portalu (...) według raportu (...) trzy czwarte firm oferuje swoim pracownikom tzw. świadczenia pozapłacowe. Nie bez znaczenia pozostaje tutaj wielkość danej firmy oraz stanowisko pracownika. Wśród mikroprzedsiębiorstw takie świadczenia oferuje 53 proc. firm, tymczasem w wielkich korporacjach jest to 90 proc. Porównując z 2012 rokiem jest to wynik o 9 pkt proc. wyższy. Rosnąca popularność tego typu wynagradzania wynika z oszczędności. Pracodawcy kupują pakiet usług w cenie hurtowej, dzięki czemu w ogólnym rozrachunku wychodzi to taniej niż np. premia. Świadczenia dodatkowe są nie tylko narzędziem motywacyjnym, ale także sposobem, by silniej związać pracownika z firmą. Najbardziej popularne to: podstawowa opieka medyczna, zajęcia sportowe, szkolenia i kursy, nie wspominając o telefonie czy laptopie, które niejako weszły w standard przywilejów pracowniczych. Do mniej popularnych należą takie dodatki jak specjalistyczna opieka medyczna, dofinansowanie „wczasów pod gruszą”, pożyczki czy udział w zakładowych funduszach emerytalnych.

Powyższy artykuł potwierdza, że świadczenia pozapłacowe „dodatkowe” stanowią popularny i racjonalny ekonomicznie sposób uatrakcyjnienia wynagrodzenia pracownika. Jak zauważają inni autorzy np. w artykule „Centra pełne benefitów” opublikowany na stronie (...)
coraz szybciej rozwijający się rynek staje się powoli polem bitwy o kandydata. Z najnowszego Raportu (...) poświęconego centrom usług wynika, że zarobki w tych firmach kształtują się zachęcająco. (...) Atrakcyjne płace w korporacjach w porównaniu z innymi rodzimymi firmami to jednak niejedyny wabik na przyszłych pracowników. Obecnie konkurencja pomiędzy firmami rozgrywa się również na polu oferowanych pakietów benefitów, czyli tak zwanych dodatków pozapłacowych. Są one zachętą zarówno dla nowych pracowników, jak i narzędziem służącym motywacji dla już zatrudnionych. Zdecydowana większość centrów oferuje pakiet dodatków pozapłacowych w standardzie. Wielkość pakietów w dużej mierze zależy od kultury organizacyjnej firmy. Na tym tle, ze względu na bardziej ugruntowane podejście kulturowe, lepiej wypadają firmy o zagranicznej strukturze kapitału. Różnice są jednak nieznaczne. Według danych niemalże podstawowym i najbardziej popularnym benefitem jest opieka medyczna (aż 90 proc. badanych firm). Pracodawcy dają tutaj możliwość wyboru specjalizacji świadczeń służby zdrowia zarówno dla pracownika, jak i dla członków jego rodziny.

Na drugim miejscu w hierarchii popularności benefitów plasują się pakiety kafeteryjne, czyli różnego rodzaju dofinansowania na cele kulturalno-rozrywkowe. Oferuje je aż 85 proc. centrów. Są to przede wszystkim bilety do kina, teatru czy na imprezy sportowe. Równie popularnym benefitem w centrach są dopłaty do zajęć sportowych, w tym dopłaty do kart B., oferujące karty typu A..

Wnioskodawca funkcjonuje na rynku pracodawcy konkurując z innymi centrami usług biznesowych o tych samych kandydatów, zatem oferuje analogiczne do konkurencji pakiety korzyści.

Podsumowując, w oparciu o przytoczone przepisy oraz przedstawione we wniosku argumenty racjonalne, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca może – zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki, na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów na siłownie i inne formy wypoczynku ruchowego (karty A.) oraz ubezpieczenie medyczne, ponieważ są one oczekiwanym przez pracowników zestawem świadczeń dodatkowych, których oczekują absolwenci informatyki oraz potencjalni pracownicy centrum usług biznesowych. Od jakości kandydatów do pracy i od stopnia zadowolenia pracowników i ich zaangażowania, zależy sukces rynkowy Wnioskodawcy, a tym samym wysokość jego przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka może wskazane powyżej świadczenia pozapłacowe (dodatkowe ubezpieczenie medyczne oraz kartę A.), które stanowią element wynagrodzenia pracownika o charakterze niepieniężnym, który zwiększa jego przychody do opodatkowania, traktować jako koszt uzyskania przychodów?

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W związku z powyższym, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W świetle powyższego, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wskazać należy, że aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Na podatniku, jako podmiocie odnoszącym ewidentne korzyści z zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów (zmniejszenie podstawy opodatkowania), spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek stanowi koszt podatkowy. Istotne jest również to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze, które obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników, np. w postaci zakupu karnetów wstępu na siłownie, pływalnie, korty tenisowe, fitness oraz opłaty za korzystanie z innych obiektów sportowych, jednakże każdorazowo należy przeanalizować, jaki jest cel takiego przedsięwzięcia.

Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka zawarła umowy z dostawcą usług medycznych oraz dostawcą kart wstępu do klubów/ośrodków sportowych w ten sposób zapewniając pracownikom dodatkową ochronę medyczną oraz możliwość korzystania z obiektów i zajęć sportowych. Należy niniejszym wskazać, że w firmach w branży IT, zatrudniającej absolwentów, ludzi młodych, świadczenia te stanowią istotny element ich systemu motywacji i wynagradzania. Dodatkowo Spółka zatrudnia grupę pracowników spoza Polski, dla których istotnym ułatwieniem w przypadku jakikolwiek problemów medycznych jest możliwość korzystania z porad medycznych w językach obcych, co umożliwia M.

Dokonując oceny charakteru wydatków związanych z opłaceniem abonamentu za dostęp do usług medycznych oraz sportowych dla pracowników Spółki należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Mając na względzie przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że wydatki na rzecz pracowników w postaci zapewnienia dostępu do usług medycznych i sportowych ponoszone przez Spółkę ze środków obrotowych, są pośrednio związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością. Zapewnienie pracownikom Spółki możliwości korzystania dodatkowych świadczeń zwiększa atrakcyjność ofert pracy w Spółce co sprawia, że zatrudnienie cały czas rośnie, Wnioskodawca oferuje świadczenia rzeczowe zgodne z aktualnymi trendami w firmach o podobnym profilu (jest to bardzo istotne w szczególności dla absolwentów, którzy przykładają dużą wagę do świadczeń okołopłacowych), co w konsekwencji przekłada się na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów. Zatem, ponoszone z tego tytułu wydatki są związane w sposób pośredni z uzyskiwanymi przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej. Należy więc uznać, iż zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Przedmiotowe wydatki nie mogą być również zaliczane do wydatków określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty podatkowe, zarówno pakiety sportowe jak i usługi medyczne nie zostały wskazane jako koszty niestanowiące kosztu uzyskania przychodu w świetle katalogu w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Należy tu wspomnieć, że w ocenie Wnioskodawcy, abonament medyczny/sportowy nie może być traktowany jak „świadczenie socjalne” (wyłączone z kosztów uzyskania przychodów w świetle art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) – przyznawane świadczenia nie są uzależnione od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej poszczególnych pracowników, a więc nie spełniają definicji wydatków na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Są to elementy wynagradzania o charakterze pozapieniężnym, a nie element realizacji działalności socjalnej przez Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi ( art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin