Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-31/16/WLK
z 13 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 22 października 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 27 października 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Spółka ma prawo uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów ujęty na dowodach sprzedaży zagraniczny podatek od wartości dodanej z krajów w których nie jest zarejestrowanym podatnikiem, a więc nie może mieć pewności do jego odzyskania (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Spółka ma prawo uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów ujęty na dowodach sprzedaży zagraniczny podatek od wartości dodanej z krajów w których nie jest zarejestrowanym podatnikiem, a więc nie może mieć pewności co do jego odzyskania.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Firma wykonuje usługi przewozu osób na terenie krajów Unii Europejskiej i poza nią. Zleceniodawcami są zarówno osoby fizyczne, firmy polskie jak i firmy zagraniczne. Miejscem świadczenia usług transportu pasażerów jest miejsce, gdzie odbywa się transport, z uwzględnieniem pokonanych kilometrów. Firma jest zarejestrowana na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytoriach krajów członkowskich. Firma jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych na terenie Polski. Firma wystawia faktury za przewóz osób zgodnie z art. 106 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. odcinek Polski wykazuje na fakturze ze stawką obniżoną 8%, natomiast odcinek poza terytorium kraju wykazuje jako niepodlegający opodatkowaniu zgodnie z art. 28f. Na odcinek usług świadczonych poza terytorium kraju mogą się składać kilometry pokonane na terenie kilku państw członkowskich, w tym państw w których firma jest zarejestrowana jako podatnik i zobowiązana do odprowadzenia podatku od wartości dodanej. W części krajów członkowskich firma jest zobowiązana do rozliczania i opodatkowania wykonanych usług zgodnie ze wzorami stosowanymi przez urzędy skarbowe dla przewoźników okazjonalnych, tj. obrót x km na terenie danego kraju/km całkowite.

Przykład:

Firma świadczyła usługę międzynarodowego okazjonalnego przewozu osób na odcinku Polska (200 km) - Niemcy (600 km) - Austria (400 km) - Włochy (300 km), za co wystawiła fakturę na kwotę brutto 15.000,00 zł (1500 km), w której wyszczególniła 2 pozycje:

1. przewóz osób na ter. kraju na kwotę netto 1.851,85 zł - 8% podatek 148,15 zł, brutto 2.000,00 zł
2. przewóz osób poza granicami kraju netto 13.000,00 zł bez podatku (art. 28f ustawy).
   
   

Rozliczenie podatkowe wykazanej na fakturze poz. 2, tj. przewozu osób poza granicami kraju, może się odbywać (w zależności od przepisów poszczególnych krajów) w terminach miesięcznych, kwartalnych, bądź raz do roku. W ewidencji księgowej już w chwili ujęcia faktury w księgach rachunkowych wartość 13.000,00 zł dzielona jest na wartości netto i należny podatek, np.:

odcinek niemiecki 600 km - brutto 6.000,00 zł - netto 5042,02 zł - 19% podatek 957,98 zł odcinek austriacki 400 km - brutto 4.000,00 zł - netto 3636,36 zł - 10% podatek 636,36 zł odcinek włoski 300 km - brutto 3.000,00 zł zwolnione z opodatkowania.

Pomimo, że na fakturze w poz. 2 figuruje kwota 13.000,00 zł, nie jest to realna wartość netto sprzedaży. Faktyczny przychód wynosi 11.678,38 zł, natomiast różnica 1.594,34 zł stanowi kwoty podatku od wartości dodanej z których firma jest zobowiązana rozliczyć się w poszczególnych krajach członkowskich.

Dokonując zakupów na terytorium Unii Europejskiej firma stara się uzyskiwać faktury. W sytuacjach gdy jest to niemożliwe, dowodami poniesionych kosztów są paragony. Dotyczy to głównie opłat za autostrady i parkingi. Na dokumentach zakupu wyszczególnione są kwoty brutto, netto oraz podatku. Spółka jest zobligowana regulować swoje zobowiązania w kwotach brutto.

W krajach, w których Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem, wszelkie prawidłowo wystawione dowody zakupu stanowią podstawę do uwzględnienia w składanych deklaracjach rozliczeniowych. Fakt uwzględnienia dowodu zakupu, jak również wysokości sprzedaży, znajduje swoje odzwierciedlenie bezpośrednio w deklaracjach podatkowych, jak również w dokumentach stanowiących załączniki do rozliczeń podatkowych. W deklaracjach tych, wartość sprzedaży, która figuruje na polskiej fakturze w wartości brutto, zostaje już prawidłowo podzielona zgodnie z obowiązującą w danym kraju stawką podatkową, a wykazana w ten sposób kwota podatku podlega wpłacie na rachunek właściwego urzędu. Analogicznie do przepisów krajowych podatnicy mają prawo do pomniejszenia zadeklarowanych kwot podatku od wartości dodanej o podatek wynikający z faktur zakupu. Tym samym w krajach, w których Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem, nie zachodzą żadne wątpliwości, czy też obawy, co do możliwości rozliczenia podatku od wartości dodanej wykazanego na fakturach zagranicznych.

W pozostałych przypadkach, raz do roku Spółka składa wnioski o zwrot podatku od wartości dodanej zapłaconych w państwach członkowskich, w których nie jest zarejestrowanym podatnikiem. Z uwagi na fakt, iż każdy kraj wprowadził określone ograniczenia i limity, w tym kwoty minimalne, możliwe są sytuacje, w których pomimo poniesienia określonych kosztów, nie będzie możliwe złożenie wniosku o zwrot podatku bądź wniosek taki zostanie rozpatrzony negatywnie. Z uwagi na mnogość przepisów podatkowych na terenie Unii Europejskiej oraz bariery językowe nie można mieć 100% pewności co do odzyskania zapłaconego na terytorium innych państw podatku.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy firma ma prawo uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów ujęty na dowodach sprzedaży zagraniczny podatek od wartości dodanej z krajów w których nie jest zarejestrowanym podatnikiem, a więc nie może mieć pewności co do jego odzyskania? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Spółka uważa, że będzie miała prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków w kwocie brutto pod warunkiem wykazania związku poniesionego kosztu z przychodami Spółki. Prawo to będzie jej przysługiwało niezależnie od późniejszego ubiegania się o zwrot zapłaconego podatku. Natomiast, w przypadku otrzymania zwrotu podatku będzie on przychodem w dacie jego otrzymania. Co prawda, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, jednak za podatek od towarów i usług w tym przepisie należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług, a ustawa o podatku od towarów i sług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Tym samym, z punktu widzenia ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w państwie spoza Unii Europejskiej z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce. Dlatego art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT, nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania. W konsekwencji, Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatek od wartości dodanej wynikający z faktur bądź rachunków otrzymywanych od podmiotów zagranicznych. Natomiast, gdy uzyska zwrot zaliczonego uprzednio do kosztów uzyskania przychodów podatku o charakterze podobnym do podatku od wartości dodanej, powinna wykazać przychód z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Powyższe oznacza, że poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a updop wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  

Zgodnie z art. 4a pkt 7 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o podatku od towarów i usług oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, ze zm.). Tak więc, przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług.

Z kolei, przez podatek od wartości dodanej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Z powyższego wynika więc, że ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim niż Polska z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ dotyczy podatku od towarów i usług, a nie podatku od wartości dodanej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca ponosi wydatki w państwach Unii Europejskiej, w związku z prowadzoną działalnością usługową – przewóz osób. W związku z ponoszeniem tych wydatków Wnioskodawca otrzymuje od zagranicznych dostawców faktury lub inne dokumenty zakupu.

Na dokumentach zakupu wyszczególnione są kwoty brutto, netto oraz podatku. Spółka jest zobligowana regulować swoje zobowiązania w kwotach brutto.

Raz do roku Spółka składa wnioski o zwrot podatku od wartości dodanej zapłaconych w państwach członkowskich, w których nie jest zarejestrowanym podatnikiem.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że Wnioskodawca może co do zasady zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatek od wartości dodanej, wynikający z dokumentów wystawionych przez zagranicznych dostawców, a dokumentujących wydatki poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, niezależnie od późniejszego ubiegania się o jego zwrot.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Wskazać przy tym należy, że stosownie do zadanego pytania (wyznaczającego zakres wniosku) przedmiotem niniejszej interpretacji była wyłącznie ocena tej części przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz stanowiska Wnioskodawcy, która dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej. Nie była przedmiotem interpretacji ta część przedstawionego zdarzenia przyszłego, która odnosiła się do ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.