Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4510-233/15/ZK
z 10 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 27 listopada 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 1 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów:

• dokonanych uprzednio odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej naczepy ciężarowej, która została nabyta przez Wnioskodawcę od nieuprawnionego podmiotu – jest nieprawidłowe,
• zaliczonych uprzednio w ciężar kosztów podatkowych wydatków związanych z eksploatacją ww. naczepy ciężarowej – jest prawidłowe,
• niezamortyzowanej wartości początkowej tej naczepy – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 1 grudnia 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów dokonanych uprzednio odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej naczepy ciężarowej, która została nabyta przez Wnioskodawcę od nieuprawnionego podmiotu, zaliczonych uprzednio w ciężar kosztów podatkowych wydatków związanych z eksploatacją ww. naczepy ciężarowej oraz niezamortyzowanej wartości początkowej tej naczepy.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W maju 2014 r. Spółka zakupiła naczepę ciężarową Feldbinder KIP 60.3 od przedsiębiorstwa X. Naczepa posiadała polski dowód rejestracyjny oraz aktualne ubezpieczenie OC. W dniu nabycia podmiot sprzedający był zarejestrowanym przedsiębiorcą, którego aktywny status Spółka potwierdziła wydrukiem z Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności Gospodarczej (nadany NIP i REGON). Po zapłaceniu faktury (która zawierała wszelkie wymagane prawem informacje)

Spółka zarejestrowała naczepę w miejscowym Wydziale Komunikacji oraz opłaciła ubezpieczenie OC w PZU. Naczepa była zakupiona i wykorzystywana do celów prowadzonej działalności gospodarczej. Została wprowadzona do ewidencji środków trwałych w miesiącu zakupu (faktyczny odbiór nastąpił w tym samym miesiącu), a od kolejnego miesiąca dokonywano odpisów amortyzacyjnych oraz ponoszono wydatki eksploatacyjne zaliczane w ciężar kosztów uzyskania przychodu. W listopadzie 2015 r. ww. naczepa została Spółce odebrana przez policję, gdyż okazało się, że pochodziła z kradzieży.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy nabyta i wykorzystywana na potrzeby działalności gospodarczej naczepa ciężarowa mogła stanowić dla potrzeb podatkowych środek trwały?

Czy dokonane odpisy amortyzacyjne oraz wydatki poniesione w związku z eksploatacją stanowią koszt uzyskania przychodu?

Czy pozostałą niezamortyzowaną część wartości netto naczepy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu?

Jaki jest odpowiedni moment zaliczenia wydatku związanego z zakupem naczepy do kosztów uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne, jak i wydatki eksploatacyjne do momentu odebrania rzeczy przez policję mogą stanowić koszt uzyskania przychodu. W miesiącu odebrania rzeczy należy wykreślić przedmiot z ewidencji środków trwałych, tym samym zaprzestać dokonywania odpisów amortyzacyjnych, a niezamortyzowaną część zaliczyć jednorazowo do pozostałych koszów operacyjnych, jako koszt uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki, działała ona w dobrej wierze i dokonała należytej staranności upewniając się, że jednostka, od której dokonała zakupu naczepy działa legalnie i jest aktywnie działającym podmiotem. Cena zakupu nie była zaniżona. Spółka dysponowała naczepą, jak swoją własnością nie mając świadomości, że pochodzi ona z kradzieży.

Zdaniem Spółki, wydatek na zakup naczepy, zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest kosztem poniesionym w celu osiągnięcia przychodów, a także zachowania i zabezpieczenia źródeł przychodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Podkreślić przy tym należy, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części, wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia. Przy czym, w myśl art. 16f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Jednakże prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środka trwałego uzależnione jest w pierwszej kolejności od tego, czy określony środek trwały w chwili dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowił własność lub współwłasność podatnika.

Zgodnie bowiem z art. 16a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w maju 2014 r. Spółka zakupiła naczepę ciężarową. Naczepa posiadała polski dowód rejestracyjny oraz aktualne ubezpieczenie OC. W dniu nabycia podmiot sprzedający był zarejestrowanym przedsiębiorcą, którego aktywny status Spółka potwierdziła wydrukiem z Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności Gospodarczej (nadany NIP i REGON). Po zapłaceniu faktury, która zawierała wszelkie wymagane prawem informacje, Spółka zarejestrowała naczepę w miejscowym Wydziale Komunikacji oraz opłaciła ubezpieczenie OC w PZU. Naczepa była zakupiona i wykorzystywana do celów prowadzonej działalności gospodarczej. Została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w miesiącu zakupu (faktyczny odbiór nastąpił w tym samym miesiącu), a od następnego miesiąca dokonywano odpisów amortyzacyjnych oraz ponoszono wydatki eksploatacyjne zaliczane w ciężar kosztów uzyskania przychodu. W listopadzie 2015 r. ww. naczepa została Spółce odebrana przez policję, gdyż okazało się, że pochodziła z kradzieży.

Jak wynika z powołanych przepisów, jedną z podstawowych przesłanek warunkujących możliwość uznania określonego składnika majątku za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej jest posiadanie określonego tytułu prawnego do tego składnika majątku, m.in. prawa własności.

Dla uznania, czy naczepa ciężarowa, o której mowa we wniosku, stanowiła własność Wnioskodawcy, należy odnieść się do uregulowań zawartych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.). W myśl przepisów Kodeksu cywilnego, nabycie własności rzeczy ruchomej zależy od zawarcia umowy przeniesienia własności oraz od przysługiwania zbywcy uprawnienia do rozporządzania rzeczą.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku Wnioskodawca nabył przedmiotową naczepę ciężarową w dobrej wierze. Wskazać należy, że dobra wiara danej osoby, polega na jej usprawiedliwionym mniemaniu istnienia jakiegoś prawa lub stosunku prawnego do rzeczy, której dysponentem jest sprzedający. W stanie dobrej wiary jest osoba, która pomimo dołożenia należytej staranności nie mogła dowiedzieć się o jej rzeczywistym stanie prawnym. Zatem dobra wiara istnieje wtedy, gdy nabywca jest przekonany, że posiada rzecz zgodnie z przysługującym mu prawem. Zgodnie bowiem z art. 169 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli osoba nieuprawniona do rozporządzania rzeczą ruchomą zbywa rzecz i wydaje ją nabywcy, nabywca uzyskuje własność z chwilą objęcia rzeczy w posiadanie, chyba że działa w złej wierze.

Jednakże gdy rzecz zgubiona, skradziona lub w inny sposób utracona przez właściciela zostaje zbyta przed upływem lat trzech od chwili jej zgubienia, skradzenia lub utraty, nabywca może uzyskać własność dopiero z upływem powyższego trzyletniego terminu (art. 169 § 2 Kodeksu cywilnego). Natomiast stosownie do art. 174 Kodeksu cywilnego, posiadacz rzeczy ruchomej niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada rzecz nieprzerwanie od lat trzech jako posiadacz samoistny, chyba że posiada w złej wierze.

Wobec powyższego, warunkiem uznania za własność Wnioskodawcy nabytej w dobrej wierze naczepy ciężarowej jest fakt posiadania jej przez okres co najmniej trzech lat.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca był samoistnym posiadaczem naczepy ciężarowej przez okres krótszy niż trzy lata, co oznacza, że nie została spełniona przesłanka określona w art. 174 Kodeksu cywilnego, pozwalająca uznać, że ww. naczepa stała się własnością Wnioskodawcy. Skoro zatem Wnioskodawca nie był właścicielem (ani współwłaścicielem) przedmiotowej naczepy ciężarowej, to nie mogła ona stanowić środka trwałego w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, ponieważ nie spełniała podstawowej przesłanki określonej w art. 16a ust. 1 ww. ustawy, pozwalającej uznać ją za środek trwały. Tym samym odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej ww. naczepy nie mogły stanowić kosztów uzyskania przychodów tej działalności. Konsekwencją powyższego jest również brak możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości początkowej ww. naczepy ciężarowej. Skoro bowiem naczepa ciężarowa nie stanowiła, ze wskazanego wyżej powodu, środka trwałego w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, to w tej sytuacji (już tylko z tej przyczyny) nie znajdzie również zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wyłączający z kosztów uzyskania przychodów straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, tylko jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Odnosząc się natomiast do możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów, zaliczonych uprzednio do kosztów podatkowych wydatków związanych z eksploatacją ww. naczepy ciężarowej, wskazać należy, że aby wydatki związane z eksploatacją tej naczepy, która wykorzystywana była w działalności gospodarczej mogły stanowić koszty podatkowe podatnik nie musi być jej właścicielem. Jednakże niezbędnym jest w tej mierze dokonanie oceny, czy wydatki z tego tytułu spełniają ogólne przesłanki zaliczenia wydatków do kosztów podatkowych, określone w cyt. art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W tym też kontekście zauważyć należy, że ww. wydatki nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako nieuznawane za koszty uzyskania przychodów. Ponadto, jak wynika z wniosku, naczepa ciężarowa od maja 2014 r. wykorzystywana była na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Wobec tego wydatki poniesione na eksploatację przedmiotowej naczepy ciężarowej, miały związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Wydatki te mogą zatem stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, pod warunkiem ich właściwego udokumentowania.

Z uwagi na powyższe przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów:

• dokonanych uprzednio odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej naczepy ciężarowej, która została nabyta przez Wnioskodawcę od nieuprawnionego podmiotu – jest nieprawidłowe,
• zaliczonych uprzednio w ciężar kosztów podatkowych wydatków związanych z eksploatacją ww. naczepy ciężarowej – jest prawidłowe,
• niezamortyzowanej wartości początkowej tej naczepy – jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem

skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.