2016.01.07 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/4512-864/15/EK
z 7 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 września 2015 r. (data wpływu 7 października 2015 r.) uzupełnionym pismem z 21 grudnia 2015 r. (data wpływu 22 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług pośrednictwa - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2015 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług pośrednictwa.

Wniosek został uzupełniony pismem z 21 grudnia 2015 r. (data wpływu 22 grudnia 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 11 grudnia 2015 r. znak: IBPP2/4512-864/15/EK.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

M.Spółka jawna (dalej: Podatnik, Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą polegającą między innymi na świadczeniu na rzecz osób fizycznych oraz przedsiębiorstw usług pośrednictwa finansowego w zakresie pozyskiwania finansowania dla tych podmiotów. W tym celu Wnioskodawca zawierać będzie umowy, na podstawie których świadczył będzie na rzecz Zleceniodawców (zwanych dalej również „Klientami”) usługi w zakresie pośrednictwa w pozyskiwaniu kredytów (dalej: Umowy). Celem usługi będzie skojarzenie Klienta potrzebującego finansowania dla realizowanego bądź planowanego przezeń projektu z odpowiednią instytucją finansową (w szczególności bankiem), poprzez m.in. przedstawienie Klientowi ofert produktów kredytowych najbardziej odpowiadających jego potrzebom i w konsekwencji doprowadzenie do zawarcia przez klienta umowy kredytu z wybranym bankiem, w efekcie której, Klient uzyska finansowanie projektu. Przedmiotem Umowy będzie zatem stricte pośrednictwo przez Wnioskodawcę w zawarciu przez Zleceniodawcę - Klienta umowy kredytu, na warunkach proponowanych przez daną instytucję finansową i zaakceptowanych przez Zleceniodawcę. Należy przy tym dodać, że sam Podatnik nie będzie stroną zawieranej umowy między klientem a podmiotem udzielającym kredytu.

Z uwagi na kompleksowy charakter świadczonej usługi, Podatnik w ramach zawieranych Umów będzie zobowiązany do podejmowania licznych działań, mających na celu doprowadzenie do zawarcia przez Klienta umowy (umów) kredytu.

Do obowiązków Wnioskodawcy należeć będzie między innymi:

sprawdzenie wstępnej oceny zdolności kredytowej Klienta w celu określenia właściwej strategii pozyskania kredytu;
poinformowanie Klienta o warunkach zawarcia poszczególnych umów kredytowych oferowanych przez banki oraz wymogów przewidzianych do skorzystania z wybranego produktu finansowego z oferty banku;
przekazanie Klientowi wszelkich niezbędnych informacji związanych z kompletowaniem dokumentów niezbędnych celem złożenia w banku wniosku o uzyskanie kredytu;
fachowa pomoc przy sporządzaniu wniosku kredytowego dla Klienta, uwzględniająca szczegółowe wytyczne banku w przypadku ubiegania się o wybrany produkt kredytowy;
weryfikacja dokumentacji zgromadzonej do wniosku o udzielenie kredytu;
pośrednictwo w relacjach Klient-Bank, w szczególności poprzez przekazywanie dokumentacji niezbędnej do podjęcia decyzji przez bank;
podejmowanie innych niezbędnych czynności w celu umożliwienia bądź wskazania okazji klientowi do zawarcia przez niego umowy kredytowej.

Jak wynika z powyższego wyliczenia, usługi Wnioskodawcy dotyczą czynności faktycznych zmierzających do zawarcia umowy między klientem a Zleceniobiorcą (a w konsekwencji z bankiem lub instytucją finansową) której przedmiotem są kredyty, pożyczki, względnie inne usługi finansowe. Jednocześnie należy wskazać, że w wykonaniu powyższych usług Podatnik nie świadczy jako takich usług doradztwa na rzecz Klienta. Ewentualne przekazywanie informacji na temat wybranych produktów finansowych stosownie do sygnalizowanych przez klientów potrzeb i oczekiwań, nie stanowi bowiem, czynności doradczej samej w sobie, a jest jedynie integralną i nierozerwalną częścią świadczonej usługi pośrednictwa i ma na celu wyłącznie skuteczne doprowadzenie do zawarcia przez Zleceniodawcę umowy kredytowej.

Jednocześnie, z tytułu wykonywania powyższej usługi Wnioskodawcy przysługiwać będzie wynagrodzenie od Klienta, w postaci prowizji, pod warunkiem jednak otrzymania przez Klienta wnioskowanego finansowania. Należy przy tym wskazać, że należne Wnioskodawcy wynagrodzenie prowizyjne z tytułu świadczonych usług jest, co do zasady uzależnione (zarówno jeżeli chodzi o uzyskanie prawa do niego, jak i jego wysokość) od zawarcia przez pozyskanego przez klienta umowy z instytucją finansową, której przedmiotem są oferowane produkty finansowe. W przypadku zatem, gdy klient nie uzyska finansowania, Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało wynagrodzenie.

W piśmie uzupełniającym z Wnioskodawca doprecyzował opis sprawy i w następujący sposób udzielił wyjaśnień.

W ramach wykonywania umowy pośrednictwa Wnioskodawca będzie umocowany do negocjowania w imieniu i na rzecz Klienta postanowień umowy pożyczki lub umowy kredytowej (w szczególności: wysokości oprocentowania oraz marży instytucji finansowej lub banku, a także terminu i warunków spłaty pożyczki/kredytu). Co do zasady Podatnik będzie prowadził tego typu negocjacje w ramach realizacji umowy ze Zleceniodawcą. Biorąc jednak pod uwagę realia rynkowe, a także wewnętrzne regulacje banków i instytucji finansowych, które nie zawsze umożliwiają zmiany warunków oferowanych usług finansowych. Podatnik, przewiduje że mogą wystąpić przypadki świadczenia przezeń usług pośrednictwa, w których podejmowane negocjacji w imieniu i na rzecz Klienta nie będzie możliwe a w konsekwencji nie będzie miało miejsca w procesie realizacji umowy.
Celem świadczenia Wnioskodawcy w trakcie realizacji umowy pośrednictwa jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne aby obie strony umowy kredytowej lub pożyczki zawarły umowę przy czym sam pośrednik (Wnioskodawca) nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy.
W przypadku realizacji umowy pośrednictwa objętej niniejszym wnioskiem, Wnioskodawcy nie będzie łączyć stosunek prawny z instytucjami finansowymi lub bankami, których ofertę Podatnik, będzie przedstawiał Zleceniodawcy (Klientowi).
W przypadku realizacji umowy objętej zapytaniem zawartym w treści niniejszego wniosku Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało jakiekolwiek wynagrodzenie od instytucji finansowych bądź banków. Wynagrodzenie z tytułu zawarcia umowy instytucji finansowej lub banku ze Zleceniodawcą (Klientem), będzie należne Wnioskodawcy wyłącznie ze strony Zleceniodawcy (Klienta), z którym Podatnik zawarł umowę pośrednictwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisana usługa pośrednictwa, którą zamierza świadczyć Wnioskodawca, będzie podlegać zwolnieniu na gruncie przepisów ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa, którą zamierza świadczyć Podatnik, będzie podlegać zwolnieniu od podatku od towarów i usług, jako usługa pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy VAT. Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT zwalnia się od podatku usług i udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Należy przy tym nadmienić, że przytoczony art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT został wprowadzony do ustawy VAT w wyniku implementacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada

2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (zwanej dalej „Dyrektywą VAT”), przewidującej zwolnienie od opodatkowania usług, pośrednictwa kredytowego art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy VAT). Co prawda przepisy ustawy VAT ani Dyrektywy w zakresie ww. zwolnienia nie wskazują wprost, co należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa”, to jednak dotychczasowy dorobek orzeczniczy (tak krajowy jak i unijny) pozwala na jego zdefiniowanie dla potrzeb stosowania przytoczonych przepisów. W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (Dalej: TSUE) w sprawie Commissioners of Customs Excise v. CSC Financial Services Ltd. (C-235/00) TSUE stwierdził, że „pośrednikiem jest więc podmiot niebędący żadną ze stron umowy, ale świadczący usługę na rzecz strony w zamian za wynagrodzenie. W skład usługi może wchodzić zwłaszcza prowadzenie negocjacji. Celem pośrednictwa jest zaś uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę". Z kolei w wyroku w sprawie Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde (C-453/05) TSUE stwierdził, że „działalność pośrednictwa stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy”.

Podobnie podchodzą do kwestii definicji „usługi pośrednictwa” również krajowe organy podatkowe. Przykładowo, w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 listopada 2013 roku, nr IPPP1/443-830/13-2/AP, organ wskazał, że w świetle orzecznictwa sądów europejskich „usługa pośrednictwa” powinna mieć następujące cechy:

pośrednik nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowanego i jego działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów,
strona transakcji finansowej wypłaca pośrednikowi wynagrodzenie za świadczoną, przez niego usługę pośrednictwa,
celem działań pośrednika jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę (a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy),
czynności pośrednika nie ograniczają się do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową.

Jak zostało wskazane na wstępie, Spółka zamierza świadczyć usługę w zakresie pośrednictwa w uzyskaniu finansowania dla swoich klientów. Celem usługi będzie skojarzenie klienta z odpowiednim podmiotem finansującym (w szczególności bankiem), poprzez m.in. przedstawienie klientowi ofert kredytowych najbardziej odpowiadających jego potrzebom, i doprowadzenie do zawarcia przez klienta umowy z wybranym bankiem, w efekcie której, klient uzyska finansowanie swojego projektu. Spółka nie będzie stroną zawieranej umowy finansowania projektu między klientem a podmiotem finansującym.

Przy czym za świadczoną usługę, Spółce będzie przysługiwać od klienta prowizja (liczona jako procentowa wartość uzyskanego finansowania) jedynie jednak w przypadku otrzymania przez klienta kredytu od podmiotu finansującego.

Należy w tym miejscu wskazać, że prowizja za doprowadzenie do podpisania umowy jedną z istotnych elementów wyróżniających usługi pośrednictwa. Prowizyjny sposób wynagrodzenia świadczy bowiem, że celem działania Spółki będzie uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę finansowania projektu. Ze względu na kompleksowy charakter usługi, Spółka będzie także dokonywać wielu wskazanych wcześniej czynności administracyjnych (np. pomoc w przygotowaniu wniosku kredytowego klienta, weryfikacja wniosku oraz dokumentacji a także przedłożenie podmiotowi finansującemu wniosku kredytowego klienta). Jednakże nie można uznać, aby usługa świadczona przez Spółkę ograniczała się jedynie do tych czynności. Istotą i celem usługi świadczonej przez Spółkę będzie natomiast doprowadzenie do podpisania umowy między klientem a podmiotem finansującym. Tylko bowiem w przypadku zawarcia umowy na finansowanie projektu klienta przez podmiot finansujący, usługę będzie można uznać za wykonaną, a Spółce będzie przysługiwać wynagrodzenie.

Należy jednocześnie wskazać, że w myśl obowiązującej regulacji art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT, dla zastosowania zwolnienia, bez znaczenia pozostaje, czy usługa pośrednictwa świadczona jest na rzecz potencjalnego pożyczkodawcy czy na rzecz potencjalnego pożyczkobiorcy (Klienta), a co za tym idzie od tego która z potencjalnych stron umowy pożyczki zobowiązana będzie do zapłaty wynagrodzenia za świadczoną usługę. To, na czyją rzecz pośrednik świadczy usługi, zależy od przyjętego przez niego modelu biznesowego i nie zmienia w żaden sposób natury świadczonej usługi pośrednictwa.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, usługa, którą Podatnik zamierza świadczyć, będzie stanowić usługę pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a jej świadczenie będzie podlegać zwolnieniu od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz art. 8 ww. ustawy.

I tak, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej - na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy - rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Stosownie do art. 43 ust. 13 ustawy o VAT zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

W świetle art. 43 ust. 15 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w cyt. art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1, ze zm.). Zgodnie z regulacją zawartą w art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady, Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Istotne zatem, dla zastosowania zwolnienia od podatku w przypadku usług pomocniczych do usług finansowych polegających na udzielaniu kredytów lub pożyczek pieniężnych jest to, aby określona usługa, stanowiąca odrębną całość, zmierzała do realizacji zasadniczych funkcji ww. usługi finansowej objętej zwolnieniem. Przy czym, z omawianego zwolnienia nie mogą korzystać usługi stanowiące element usługi pośrednictwa.

Z treści powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, stanowiącego implementację regulacji unijnych w tym zakresie, wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Należy stwierdzić, że wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi – cechy, które ją wyróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów.

Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), w którym Trybunał stwierdził, że: „zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem”. Można zatem stwierdzić, że wg TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa”, warto odwołać się do wyroku w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, w której TSUE stwierdził, że: „(…) pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy”.

Z kolei w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs & Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd. TSUE wskazał, że znaczenie słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywaniu kontaktu z drugą stroną lub negocjowaniu, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków dot. zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem”.

Zatem zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,
z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,
celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),
usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza świadczyć usługi na rzecz osób fizycznych oraz przedsiębiorstw usług pośrednictwa w zakresie pozyskiwania finansowania dla tych podmiotów. Na szczegółowy zakres obowiązków składają się m.in. następujące czynności: sprawdzenie wstępnej oceny zdolności kredytowej Klienta, poinformowanie klienta o warunkach zawarcia poszczególnych umów kredytowych, przekazanie klientowi wszelkich niezbędnych informacji związanych z kompletowaniem dokumentów, fachowa pomoc przy sporządzaniu wniosku kredytowego dla klienta, pośrednictwo w relacjach klient-bank. Wnioskodawca w wykonaniu powyższych usług nie świadczy usług doradztwa. Wnioskodawca nie jest stroną umowy kredytowej, ani umowy pożyczki zawartej przez Klienta z bankiem. W ramach wykonywania umowy pośrednictwa Wnioskodawca będzie umocowany do negocjowania w imieniu i na rzecz Klienta postanowień umowy pożyczki lub umowy kredytowej. Celem świadczenia Wnioskodawcy w trakcie realizacji umowy pośrednictwa jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne aby obie strony umowy kredytowej lub pożyczki zawarły umowę przy czym sam pośrednik (Wnioskodawca) nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. W przypadku realizacji umowy pośrednictwa, Wnioskodawcy nie będzie łączyć stosunek prawny z instytucjami finansowymi lub bankami, których ofertę Podatnik, będzie przedstawiał Zleceniodawcy. Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało jakiekolwiek wynagrodzenie od instytucji finansowych bądź banków. Wynagrodzenie z tytułu zawarcia umowy instytucji finansowej lub banku ze Zleceniodawcą (Klientem), będzie należne Wnioskodawcy wyłącznie ze strony Zleceniodawcy (Klienta), z którym Podatnik zawarł umowę pośrednictwa.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do rozstrzygnięcia kwestii, czy usługa pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów i pożyczek jest zwolniona od podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że czynności, wykonywane przez Wnioskodawcę w przedstawionym we wniosku sposobie funkcjonowania stanowią usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów i pożyczek. Wnioskodawca nie jest żadną ze stron umowy kredytowej i umowy pieniężnej zawartej przez klienta z bankiem. Należy podkreślić, co wynika z powyższej analizy, że zasadniczym celem pośrednictwa jest spowodowanie wszystkiego co możliwe, aby bank i klient zawarli ze sobą umowę – co niewątpliwie ma miejsce w omawianej sprawie. Ponadto, z treści wniosku wynika, że opisane czynności wykonywane przez Wnioskodawcę nie obejmują usług doradztwa.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że wskazane w stanie sprawy usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów i pożyczek podlegają zwolnieniu od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zmiana któregokolwiek elementu opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku lub zmiana stanu prawnego powoduje, że interpretacja traci ważność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin