Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-1154/15-2/BC
z 22 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm. ) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2015 r. (data wpływu 14 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków konsumpcyjnych związanych z organizacją spotkań biznesowych z kontrahentami Spółki, w wysokości do 200 zł na osobę (uczestnika spotkania) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków konsumpcyjnych związanych z organizacją spotkań biznesowych z kontrahentami Spółki w wysokości do 200 zł na osobę (uczestnika spotkania).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

J. Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą polegającą głównie na dystrybucji sprzętu elektrycznych artykułów użytku domowego, takiego jak ekspresy do kawy, akcesoria do ekspresów do kawy a także zastawy stołowej oraz artykułów spożywczych, tj. kawy. Ponadto, Spółka prowadzi działalność usługową w zakresie pomocy w doborze odpowiedniego urządzenia oraz naprawy urządzeń. Wszystkie powyższe towary są produktami marki J., której główna siedziba jest w Szwajcarii, gdzie znajduje się siedziba Spółki - matki Spółki, tj. J. AG.

W ramach prowadzonej działalności, pracownicy Spółki inicjują i odbywają spotkania biznesowe z kontrahentami oraz potencjalnymi kontrahentami, na których omawiane są kwestie dotyczące współpracy, m.in. warunków handlowych, aktywności promocyjnych, osiąganych rezultatów, przestrzegania tzw. kryteriów jakościowych (kryteria te dotyczą sposobu, formy i miejsca prezentacji i sprzedaży produktów marki J., które to muszą być zgodne z polityką grupy). Spotkania organizowane są zarówno w siedzibie Spółki a także w lokalach gastronomicznych. Na potrzeby spotkań inicjowanych przez pracowników Spółki ponoszone są wydatki konsumpcyjne, tj. nabywane są usługi gastronomiczne (gdy spotkania odbywają się w lokalach) lub cateringowe, względnie produkty spożywcze lub gotowe posiłki (gdy spotkania organizowane są w siedzibie Spółki).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki konsumpcyjne, związane z organizacją spotkań biznesowych z kontrahentami w wysokości do 200 zł na osobę (uczestnika spotkania), Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki konsumpcyjne związane z organizacją spotkań biznesowych z kontrahentami, w wysokości do 200 zł na osobę (uczestnika spotkania), Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Okoliczności spotkań, ich cel oraz wartość nabywanych świadczeń, przy założeniu, iż wydatek przypadający na uczestnika nie przekracza 200 zł, świadczy o tym, że działanie nie ma charakteru reprezentacyjnego a co za tym idzie, przy zachowaniu warunku celowości koszty konsumpcji mogą być uwzględnione w rachunku podatkowym po stronie kosztów.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Stosownie natomiast do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 28, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Problem definicji pojęcia „reprezentacji” był przedmiotem zmagań wielu organów podatkowych, a także sądów administracyjnych (w tym Naczelnego Sądu Administracyjnego). Ze względu na fakt, że ustawodawca nie wprowadził do ustawy o CIT definicji rozumienia powyższego pojęcia przez prawo podatkowe, należy oprzeć się na wykładni dokonanej przez sądy oraz doktrynę, a także organy podatkowe. Przede wszystkim, należy na wstępie przytoczyć wyrok siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego, który niejako stał się fundamentem rozumienia pojęcia „reprezentacji”, z dnia 17 czerwca 2013 r. o sygn. akt: II FSK 702/11, w którym NSA stwierdził, że: „Celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności.

W tym celu należy odwołać się do etymologii tego terminu. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio”oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że „reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika na potrzeby ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia.

W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia. Ponownie należy podkreślić, że dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy.”

W ślad za powyższym wyrokiem, Minister Finansów, w dniu 25 listopada 2013 r. wydał interpretację ogólną, w której uznał, że: „Występujące rozbieżności w orzeczeniach sądów administracyjnych w zakresie kosztów reprezentacji wykluczonych z kosztów uzyskania przychodów znalazły swoje podsumowanie w wydanym, w składzie siedmiu sędziów, wyroku NSA z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11. Jakkolwiek NSA w wyroku tym podkreślił potrzebę indywidualnej oceny stanu faktycznego konkretnej sprawy dotyczącej kwalifikowania kosztów (wydatków) jako kosztów reprezentacji analiza tego orzeczenia pozwala na wysunięcie poniżej wskazanych tez o charakterze ogólnym, które powinny być pomocne przy wykładni przepisów art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. i art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. Z wyroku tego wynika zatem, iż:

1. Wymienienie w przepisach podatkowych jako przykładowych kosztów reprezentacji wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, iż wydatki tego rodzaju zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, pod kątem warunków i okoliczności uzasadniających poniesienie takich wydatków.
2. Dla kwalifikacji danych wydatków jako wydatków na reprezentację wykluczonych z kosztów uzyskania przychodów nie jest istotne miejsce podawania poczęstunków, świadczenia usług gastronomicznych etc, tj. nie bierze się pod uwagę tego, czy poczęstunki odbywają się w siedzibie firmy, czy też poza nią. Dla oceny takich wydatków nie są także istotne takie cechy jak wystawność, wytworność, okazałość poczęstunków. Nie ma bowiem możliwości skonstruowania miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności, okazałości czy przepychu jednakowego dla wszystkich podmiotów gospodarczych.
3. Za wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. i art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. należy uznać te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami takich spotkań.
4. Każda sprawa powinna być przedmiotem odrębnej oceny pod kątem okoliczności w jakich doszło do poniesienia omawianych wydatków. Poniesione wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych powinny spełniać wymogi przepisów art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. lub art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., czyli być poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Nie pozostają zatem w jakimkolwiek związku z przychodami podatnika wydatki np. na „obiady dla rodziny”, „fundowane przyjęcia dla znajomych”, „na usługi rozrywkowe”. Tego rodzaju, przykładowo podane wydatki, nie mieszczące się w kategorii kosztów uzyskania przychodów, nie mogą być w ogóle rozważane w kontekście wyłączeń z art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. i art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f.
   
   

Reasumując, należy stwierdzić, że analiza tez wyroku NSA z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt IIFSK 702/11 prowadzi do wniosku, iż nie podlegają wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. i art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. ponoszone przez podatników wydatki na drobne poczęstunki (np. ciastka, paluszki, kanapki), napoje (np. kawa, herbata, woda mineralna, soki), a także posiłki (np. obiady, lunche), niezależnie od miejsca ich podawania (w siedzibie podatnika, czy też poza nią), podawane podczas prowadzenia rozmów z kontrahentami, inwestorami, wykonawcami etc. dotyczących zakresu prowadzonej przez podatników działalności gospodarczej.”

Tym bardziej zatem, nie podlegają wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów wydatki na posiłki podczas spotkań z kontrahentami, w wysokości do 200 zł na osobę.

Spotkania biznesowe z kontrahentami, podczas których omawiane są główne aspekty działalności firmy, takie jak akcje promocyjne, warunki handlowe, osiągane rezultaty i in., nie służą pozyskaniu klienta poprzez stworzenie dobrego wizerunku Spółki, a służą i dotyczą wyłącznie prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej oraz omówienia współpracy.

Mając na uwadze powyższe, należy jeszcze wskazać inne interpretacje, potwierdzające pogląd Spółki, np. w interpretacji indywidualnej z dnia 12 grudnia 2014 r. (Izba Skarbowa w Katowicach, znak: IBPBI/1/415-1075/14/ESZ) stwierdzono, że: „na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie podlegają wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na drobne poczęstunki (np. ciastka, paluszki, kanapki), napoje (np. kawa, herbata, woda mineralna, soki, zwyczajowo podawane napoje alkoholowe i bezalkoholowe), a także posiłki (np. obiady, lunche, kolacje), niezależnie od miejsca ich podawania (w siedzibie podatnika, poza nią), podawane obecnym i potencjalnym kontrahentom podczas wskazanych we wniosku spotkań biznesowych, mających na celu szczegółowe omówienie warunków świadczonych usług, postępu bieżących prac, czy też przyszłych wspólnych projektów, z których Wnioskodawca będzie czerpać przychód w postaci wynagrodzenia za świadczone usługi prawne. W konsekwencji wydatki te, jako związane z (mające na celu) uzyskiwaniem (e) przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tej działalności. Należy jednak pamiętać, że spotkania z obecnymi i potencjalnymi kontrahentami nie mogą mieć czysto konsumpcyjnego, czy rozrywkowego charakteru, a wydatki nie powinny wykraczać poza główny cel spotkania, jakim jest wzmocnienie relacji z kontrahentami i partnerami biznesowymi, omówienie warunków świadczonych usług, nawiązanie kontaktów biznesowych oraz prowadzenie rozmów biznesowych.

Ponadto zapraszając kontrahenta, bądź potencjalnego kontrahenta na spotkania biznesowe do restauracji cieszących się uznaną renomą i zapewniających odpowiedni poziom usług należy również mieć na uwadze, aby celem takiego spotkania, nie była chęć okazania przepychu, stworzenia pozytywnego wizerunku Wnioskodawcy oraz prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.”

(podobnie w interpretacjach indywidualnych wydanych z upoważnienia Ministra Finansów przez: Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 26 maja 2014 r. znak: IBPBI/2/423-259/14/AP; Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 11 lipca 2013 r., znak: ITPB3/423-167b/13/MK; z dnia 10 stycznia 2014 r. znak: ITPB3/4240-77/13/PST; Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 5 marca 2014 r. znak: IPTPB3/423-489/13-2/IR; Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 maja 2014 r. Znak: IPPB5/423-165/14-2/AM).

Spółka zdaje sobie sprawę z faktu, że wyżej przytoczone interpretacje nie tworzą prawa, lecz należy mieć je na uwadze, dokonując analizy przepisów art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 28) ustawy o CIT. W związku z powyższym ponad wszelką wątpliwość trzeba stwierdzić, że wydatki na poczęstunki podczas spotkań biznesowych z kontrahentami oraz potencjalnymi kontrahentami, Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Uwzględniając zaprezentowaną powyżej ugruntowaną wykładnię i odnosząc ją do stanu faktycznego właściwego dla Spółki a przywołanego w niniejszym wniosku, należy stwierdzić, że skoro spotkania mają charakter stricte biznesowy, ich uczestnikami są kontrahenci względnie przyszli kontrahenci, którzy współpracują ze Spółką, w tym uczestniczą w procesie dystrybucji towarów Spółki, już tylko z tego powodu brak jest przesłanek do doszukiwania się w nich znamion działań reprezentacyjnych. Jednocześnie przyjęty na potrzeby jednolitego stosowania zasad prawa podatkowego „umowny” limit kwotowy 200 zł na osobę (uczestnika spotkania), poprzez odwołanie się do niewygórowanej kwoty dodatkowo jeszcze potwierdza, iż nie może być mowy o „reprezentacji” czyli o działaniu, którego celem miałoby być tworzenie wizerunku. Jednym słowem, okoliczności (tj. spotkania biznesowe) oraz niewygórowana wartość poczęstunku (na uczestnika) przemawiają za tym, że tego rodzaju spotkania nie służą reprezentacji.

Jednocześnie podkreślić trzeba, że dla ułatwienia funkcjonowania, wyraźnego wskazania pracownikom w jakich okolicznościach spotkanie nie stanowi reprezentacji, Spółka zamierza uzyskać potwierdzenie, że okoliczności zaprezentowane w niniejszym wniosku przemawiają za brakiem reprezentacyjnego charakteru ponoszonych wydatków.

Informacyjnie tylko, a zarazem dodatkowo potwierdzając zaprezentowane stanowisko warto przypomnieć, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w art. 21 ust. 1 pkt 68a, prawodawca zwolnił od podatku dochodowego wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą - jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 200 zł. Oczywiście, Spółka ma świadomość, że powyższy przepis nie ma w niniejszej sprawie bezpośredniego zastosowania, jednakże stanowi on swoiste potwierdzenie, że dla ustawodawcy podatkowego świadczenia o wartości właśnie do 200 zł zawiera się w kategorii tych działań, które nie mają charakteru wystawnego, powodującego istotne przysporzenie, korzyść etc. jednym słowem, trudno świadczenie w takiej wartości uznać za służące reprezentacji (tym bardziej realizowane w okolicznościach jak wskazane w niniejszym wniosku).

Reasumując należy stwierdzić, że w sytuacji opisanej w niniejszym wniosku, wydatki konsumpcyjne związane z organizacją spotkań biznesowych z kontrahentami, w wysokości do 200 zł na osobę, Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów (przy zachowaniu warunku celowości, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.; dalej: updop).

Art. 15 ust. 1 updop stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

W myśl art. 9 ust. 1 updop, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Należy również wskazać, że kosztami mogą być zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim, tzw. koszty pośrednie) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Jak wskazano powyżej, ocena prawna danego wydatku wymaga uwzględnienia unormowań art. 16 ust. 1 updop. Stosownie do regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji terminu reprezentacja. Próbę zdefiniowania tego pojęcia podejmowały wielokrotnie sądy administracyjne, w tym Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11. Sąd ten stwierdził, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Dla uznania wydatków za koszty poniesione na reprezentację nie jest koniecznie, by posiadały one takie cechy jak wystawność, wytworność, czy okazałość. Nie są to bowiem wartości wymierne, nie ma możliwości stworzenia jednakowego miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności, okazałości, czy przepychu dla wszystkich podmiotów gospodarczych. Oceniając,czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny.

Ponadto NSA uznał za zasadne odwołanie się do etymologii terminu reprezentacja. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że ,,reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 updop stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia.

Dokonując oceny kwalifikacji wydatków w okolicznościach konkretnej sprawy należy posłużyć się również dynamiczną wykładnią funkcjonalną, spowodowaną zmieniającą się rzeczywistością gospodarczą. To co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje. Dotyczy to akceptowanych i stosowanych powszechnie zachowań, bez których nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej. Każdy wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub jego zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W innej sytuacji zbędne stają się rozważania dotyczące dalszej kwalifikacji konkretnego wydatku ze względu na dodatkowe kryteria wprowadzone w art. 16 ust. 1 updop (w tym wypadku wynikające z omawianego pkt 28).

Z powyższym stanowiskiem NSA koreluje treść interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 25 listopada 2013 r., nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521, w której wskazano m.in., że: „wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 updop i art. 23 ust. 1 pkt 23 updof należy uznać te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami takich spotkań. (…) Poniesione wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych powinny spełniać wymogi przepisów art. 15 ust. 1 updop lub art. 22 ust. 1 updof, czyli być poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów”.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą głównie na dystrybucji sprzętu elektrycznych artykułów użytku domowego, takiego jak ekspresy do kawy, akcesoria do ekspresów do kawy a także zastawy stołowej oraz artykułów spożywczych, tj. kawy. Ponadto, Spółka prowadzi działalność usługową w zakresie pomocy w doborze odpowiedniego urządzenia oraz naprawy urządzeń.

W ramach prowadzonej działalności, pracownicy Spółki inicjują i odbywają spotkania biznesowe z kontrahentami oraz potencjalnymi kontrahentami, na których omawiane są kwestie dotyczące współpracy, m.in. warunków handlowych, aktywności promocyjnych, osiąganych rezultatów, przestrzegania tzw. kryteriów jakościowych. Spotkania organizowane są zarówno w siedzibie Spółki a także w lokalach gastronomicznych. Na potrzeby spotkań inicjowanych przez pracowników Spółki ponoszone są wydatki konsumpcyjne, tj. nabywane są usługi gastronomiczne lub cateringowe, względnie produkty spożywcze lub gotowe posiłki.

Należy podkreślić także, że Ustawodawca nie wskazał granicznej wartości, w oparciu o którą można by dokonać zaliczenia wydatku do kategorii kosztów reprezentacji. W związku z powyższym, sama kwota 200 zł na osobę wskazana przez Wnioskodawcę jako maksymalna wartość wydatków nie ma tu znaczenia przesądzającego o kwalifikacji poniesionych kosztów.

Przy rozważaniu tej kwestii, zaakcentować należy, iż nie koszt posiłku decyduje o tym, czy ma on charakter reprezentacyjny, lecz jego wpływ na kształtowanie pozytywnego wizerunku Spółki.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wydatki przedstawione w opisie stanu faktycznego nie noszą znamion reprezentacji, gdyż nie mają na celu stworzenie pozytywnego wizerunku Spółki. Nie należą zatem do katalogu wydatków, które zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 updop nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Wydatki konsumpcyjne, związane z organizacją spotkań biznesowych z kontrahentami w wysokości do 200 zł na osobę (uczestnika spotkania), Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych interpretacji w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, że interpretacje te co do zasady wiążą w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Ponadto interpretacja nr IBPBI/1/415-1075/14/ESZ została wydana w innym stanie prawnym, tj. w zakresie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( tj. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.