Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-489/13-2/IR
z 5 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 listopada 2013 r. (data wpływu 6 grudnia 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na biznesowe obiady z klientami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na biznesowe obiady z klientami.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako Spółka) prowadzi działalność w zakresie produkcji i projektowania części elektronicznych dla przemysłu AGD. Należy do międzynarodowego koncernu, będącego światowym liderem w branży, którego oddziały znajdują się zarówno w Europie, Ameryce Północnej jak i w Azji. Spółka stale współpracuje ze znanymi w skali światowej i renomowanymi podmiotami gospodarczymi, producentami sprzętu.

W ramach współpracy z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami (klientami, dostawcami, innymi partnerami biznesowymi) Spółka zaprasza przedstawicieli kontrahentów na spotkania, a Jej przedstawiciele są zapraszani na takie spotkania przez kontrahentów. W zależności od okoliczności, spotkania odbywają się w siedzibie Spółki, w siedzibach kontrahentów lub poza siedzibami np. w restauracjach. W czasie spotkań omawiane są różnego rodzaju sprawy biznesowe, takie jak negocjowanie nowego projektu, rozbudowa już istniejącego projektu, omówienie zaistniałego problemu z klientem, omówienie relacji z audytu przeprowadzanego przez kontrahenta czy potencjalnego kontrahenta w siedzibie Wnioskodawcy w celu weryfikacji działalności Wnioskodawcy, omówienie propozycji współpracy itp. Zgodnie z niepisaną zasadą handlu spotkanie w restauracji finansowane jest przez dostawcę, bez względu na to czy Wnioskodawca udaje się do kontrahenta czy kontrahent zapraszany jest do Wnioskodawcy. Spotkania w restauracji nie mają charakteru szczególnie uroczystego, wytwornego czy okazałego, a ich celem jest omówienie spraw biznesowych na neutralnym, sprzyjającym prowadzeniu negocjacji gruncie.

Wydatki dotyczące tych spotkań dokumentowane są rachunkami lub fakturami VAT wystawionymi na Spółkę oraz opisywane przez Jej przedstawicieli w sposób umożliwiający ustalenie kontrahenta (partnera biznesowego) i celu spotkania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione przez Spółkę w związku z zapłatą rachunków/faktur za biznesowe obiady z klientami mogą być dla Spółki kosztami uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”. Na tle powyższego przepisu uznaje się, że kosztami podatkowymi mogą być wszystkie poniesione przez podatnika wydatki, za wyjątkiem tych określonych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym także kiedy służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Należy podkreślić, że kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i te pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, jeżeli zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, a także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody w przyszłości.

Przy czym z katalogu wydatków zaliczanych do kosztów podatkowych, stosownie do brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostały wyłączone wydatki na reprezentację, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Znaczenie powyższego przepisu budziło dużo kontrowersji w procesie stosowania prawa. Ustawodawca nie zdefiniował bowiem dla celów prawa podatkowego pojęcia reprezentacji, nie pozostawił też wytycznych dla wykładni w ramach uzasadnienia do projektu ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 217, poz. 1589), która to wprowadzała niniejszy przepis.

Z uwagi na powstałe wątpliwości kwestia interpretacji pojęcia reprezentacji została skierowana do rozstrzygnięcia przez 7 osobowy skład sędziowski Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w dniu 17 czerwca 2013 r. wydał wyrok w przedmiotowej sprawie (sygn. akt II FSK 702/11). W przywołanym orzeczeniu stwierdzono, że wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu.

Zgodnie z wyrokiem z wydatkami o charakterze reprezentacyjnym mamy do czynienia wówczas, gdy wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego pozytywnego wizerunku podatnika. Jeżeli zatem głównym celem spotkania są cele biznesowe polegające m.in. na omówieniu bieżących spraw biznesowych związanych z realizowanym bądź potencjalnym kontraktem, a ich jedynym bądź dominującym celem nie jest kreowanie wizerunku podatnika, to ponoszone wydatki na spotkania w restauracji nie stanowią wydatków o charakterze reprezentacyjnym i w przypadku spełnienia warunków zaliczania wydatków do kosztów podatkowych wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić u podatnika koszty uzyskania przychodów. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, zgodnie z wyrokiem nie oznacza, iż wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny.

Na takie rozumienie sformułowania wskazuje także jego etymologia. Wyraz „reprezentacja” pochodzi bowiem od łacińskiego "repraesentatio" oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy.

Oznacza to, że „reprezentacja" w rozumieniu art. 16 ust. l pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów.

Jak wskazuje orzecznictwo NSA w procesie wykładni prawa interpretatorowi nie wolno ograniczyć się wyłącznie do wykładni językowej pojedynczego przepisu, ignorując równocześnie wykładni systemowej lub funkcjonalnej. Może się bowiem okazać, że sens przepisu, który wydaje się językowo jasny, okaże się wątpliwy, gdy go skonfrontujemy z innymi przepisami lub weźmiemy pod uwagę cel regulacji prawnej (uchwała z dnia 14 marca 2011 r, sygn. akt II FPS 8/10). Tak jest w tym wypadku, w związku z tym, kierując się podstawowymi wytycznymi nauki prawa, należy sięgnąć do ustaleń wykładni pozajęzykowej.

W cytowanym już orzeczeniu NSA z dnia 17 czerwca 2013 r. wskazano na konieczność zastosowania w tym momencie także dynamicznej wykładni funkcjonalnej, co jest powodowane zmieniającą się rzeczywistością gospodarczą. To co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje. Dotyczy to akceptowanych i stosowanych powszechnie zachowań, bez których nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej – uzyskiwanie przychodów podlegających opodatkowaniu w ramach prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności. Przykładowo zatem w przypadku całodniowego audytu przeprowadzanego przez kontrahenta Wnioskodawcy w siedzibie Wnioskodawcy, który weryfikuje proces produkcji bądź projektowania zamawianych wyrobów, zapewnienie kontrahentowi posiłku w siedzibie Spółki bądź w restauracji, w trakcie którego istnieje możliwość przedyskutowania prowadzonych spraw biznesowych, stanowi standardową praktykę i przejaw dobrych obyczajów i w obecnych czasach nie spełnia funkcji budowania wizerunku. Przeciwnie, niezaproponowanie posiłku w takim przypadku przyjmowane byłoby jako przejaw złych obyczajów i brak zapewnienia kontrahentowi odpowiedniego przyjęcia na powszechnie przyjętym poziomie, który stosowany jest także w sytuacjach, gdy kontrahent zaprasza Wnioskodawcę na spotkanie.

Aktualność zaprezentowanych wyżej poglądów NSA została potwierdzona w wyroku z dnia 10 września 2013 r. (sygn. akt II FSK 2019/13).

Odnosząc powyższe ustalenia do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że w obecnych czasach standardem jest prowadzenie rozmów z kontrahentami bądź potencjalnymi kontrahentami w trakcie spotkań w restauracji. Czasami nawet jedyną możliwością przeprowadzenia rozmowy biznesowej z kontrahentem jest jego zaproszenie do restauracji, w szczególności gdy spotkanie ma się odbyć poza siedzibą Wnioskodawcy. Ani głównym ani jedynym celem odbywania przedmiotowych spotkań nie jest wywarcie wrażenia na kontrahencie ani zbudowanie wizerunku spółki, bowiem najczęściej są to spotkania z podmiotami, którzy są już kontrahentami Wnioskodawcy, a ich głównym celem jest omówienie bieżących spraw w zakresie planowanego projektu, zmian do projektu, zmiany zasad współpracy, bieżące ustalenia związane z prowadzonym projektem, rozwiązywanie bieżących problemów, omówienie audytu przeprowadzanego przez kontrahenta, który chce monitorować zasady działania Wnioskodawcy. Wnioskodawca współpracując z dużymi podmiotami, będącymi liderami na rynku, poprzez zapewnienie posiłku w siedzibie Wnioskodawcy bądź w restauracji nie buduje swojego wizerunku ani nie wywołuje wrażenia, ale podejmuje kontrahenta zgodnie z przyjętymi zwyczajami i standardowym poziomem przyjmowanym w ramach wzajemnych spotkań (podobnie jak zaproponowanie kontrahentowi herbaty, kawy czy ciastka).

Wobec powyższego Spółka stoi na stanowisku, że wydatki poniesione na posiłki w ramach spotkań i współpracy z kontrahentami, jako niestanowiące wydatków na reprezentację w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogą być zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodu na zasadach ogólnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacji podatkowej (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Spółki.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.