Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/4510-889/15-2/JBB
z 15 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015r., poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015r., poz.643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko  przedstawione we wniosku z dnia 20.10.2015r. (data wpływu 21.10.2015r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodu związanych z wydaniem majątku polikwidacyjnego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2015r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodu związanych z wydaniem majątku polikwidacyjnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 23 kwietnia 2010r. otwarta została likwidacja względem spółki.
W toku procesu likwidacji spółki w likwidacji (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) upłynniła trwałe składniki aktywów Spółki, wypełniła zobowiązania i w zasadzi zakończyła znaczną część bieżących interesów. Względem niskocennych składników majątku, w całości zamortyzowanych, planowana jest ich fizyczna likwidacja.

W aktywach Spółki poza środkami pieniężnymi pozostały wyłącznie przeterminowane wierzytelności z tytułu usług najmu i powiązanej z nimi dostawy mediów, z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu najmu oraz z tytułu usług drukarskich itp. związanych z działalnością wydawniczą Spółki (dalej: wierzytelności własne). Wierzytelności te powiększone są o odsetki ustawowe, koszty postępowań sądowych, jak również o koszty egzekucyjne. Spółka podejmuje działania celem ściągnięcia wierzytelności.

Usługi najmu, związana z nimi dostawa mediów, jak również usługi związane z działalnością wydawniczą Spółka dokumentowała fakturami VAT wystawionymi zgodnie z ówcześnie obowiązującymi przepisami ustawy o VAT. Wierzytelności z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu najmu dokumentowane były notami obciążeniowymi.

Wartość netto ww. wierzytelności Spółka zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT rozpoznawała jako przychody związane z działalnością gospodarczą.

Ww. wierzytelności znajdują się co do zasady na następujących etapach postępowania windykacyjnego:

• wystosowano nakaz zapłaty (etap przedsądowy);
• postępowanie sądowe w toku;
• w stosunku do wierzyciela oddalono wniosek o ogłoszenie upadłości;
• upadłość układowa;
• egzekucja w toku;
• umorzenie postępowania egzekucyjnego;
• zakończone postępowanie egzekucyjne.
  
  

Żadna z ww. wierzytelności nie jest wierzytelnością przedawnioną lub umorzoną. Spółka co do zasady nie uznaje odpisów aktualizujących wartość wierzytelności za koszt uzyskania przychodów.

Spółka przewiduje, że wartość rynkowa ww. wierzytelności jest niższa od ich wartości nominalnej.

Spółka, celem zakończenia procesu likwidacji, planuje w odniesieniu do ww. wierzytelności, które nie spełniają kryteriów do uznania ich za wierzytelności nieściągalne, przekazać je w ramach mienia polikwidacyjnego jedynemu akcjonariuszowi. Wierzytelności, które spełniają kryteria do uznania ich za wierzytelności nieściągalne, zostaną za takie uznane przed dniem podziału majątku.

Zgodnie z art. 474 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks Spółek Handlowych (tj. Dz.U. z 2013 r. poz. 1030 ze zm.; dalej: KSH), majątek likwidowanej Spółki może zostać wydany jej akcjonariuszom, po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli nie wcześniej niż przed upływem roku od dnia ostatniego ogłoszenia o otwarciu likwidacji i wezwaniu wierzycieli. W doktrynie uznaje się za dopuszczalne wydanie majątku polikwidacyjnego w formie rzeczowej zamiast w formie pieniężnej, jeżeli przewiduje to odpowiednia uchwała Walnego Zgromadzenia.

W odniesieniu do Spółki odpowiednia uchwała Walnego Zgromadzenia zostanie podjęta w stosownym terminie, Spółka będzie mogła zatem dokonać podziału majątku pozostałego po zaspokojeniu wierzycieli w planowanej formie.

Kapitał zakładowy Spółki wynosi 13.000.000 zł. Jedynym akcjonariuszem Spółki posiadającym 100% udziałów tj. 130.000 akcji nieuprzywilejowanych, o wartości nominalnej 100 zł każda, jest Skarb Państwa.

W związku z powyższym zastosowanie do mienia polikwidacyjnego będą mieć zapisy ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa (tj. Dz.U. z 2012 r. poz. 1224 ze zm., dalej: ustawa o wykonywaniu uprawnień Skarbu Państwa). Ustawa o wykonywaniu uprawnień Skarbu Państwa wskazuje, że to Minister Skarbu Państwa wykonuje uprawnienia wynikające z praw majątkowych m.in. w stosunku do mienia pozostałego po likwidacji spółki z udziałem Skarbu Państwa. Niemniej jednak art. 7b ust. 1 pkt a) tej ustawy wskazuje, że do zadań wojewody należy m.in. gospodarowanie mieniem pozostałym po zlikwidowanych spółkach Skarbu Państwa. Niniejsze oznacza, że Spółka ww. przeterminowane wierzytelności wyda Wojewodzie (dalej: Wojewoda).

Zgodnie z obowiązującymi Spółkę wytycznymi dotyczącymi postępowania w procesie likwidacji spółek z większościowym udziałem Skarbu Państwa i przedsiębiorstw państwowych przekazanie mienia polikwidacyjnego do Wojewody nastąpi na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego niezwłocznie po zatwierdzeniu sprawozdania likwidacyjnego. Spółka planuje ponadto zawarcie z Wojewodą umowy lub umów cesji ww. wierzytelności. Kopię protokołu oraz umowę lub umowy cesji Spółka przekaże do Ministerstwa Skarbu Państwa.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wydanie wierzytelności własnych akcjonariuszowi w ramach mienia polikwidacyjnego (cesja wierzytelności) będzie stanowić czynność objętą zakresem ustawy o VAT tj. usługę, która zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania
2. Czy wydanie wierzytelności własnych akcjonariuszowi w ramach mienia polikwidacyjnego spowoduje zgodnie z art. 14a ust. 1 ustawy o CIT powstanie u Spółki przychodu w wysokości wartości rynkowej wierzytelności?
3. Czy kosztem uzyskania przychodów Spółki w odniesieniu do przekazanych wierzytelności jest zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT ich wartość stanowiąca uprzednio przychód podatkowy, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, powiększona o należny podatek od towarów i usług?
   
   

Niniejsza interpretacja stanowi odpowiedź na zapytania oznaczone we wniosku numerem drugim i trzecim, odnoszące się do zagadnień w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie podatku VAT zostanie wydana odrębna interpretacja.

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do pytania drugiego), wydanie przeterminowanych wierzytelności własnych w ramach majątku polikwidacyjnego wiąże się zgodnie z art. 14a ust 1 ustawy o CIT z powstaniem po stronie Spółki przychodu podatkowego. Przychodem tym jest wartość rynkowa wierzytelności, które zostają przekazane.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o CIT przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 ustawy o CIT, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe oraz wartości otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń. Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o-CIT przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie.

Od 1 stycznia 2015 r. do przepisów ww. ustawy dodano art. 14a. Zgodnie z jego brzmieniem w przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Przepisy art. 14 ust. 1-3 ustawy o CIT stosuje się odpowiednio.

Ww. norma posługuje się sformułowaniem „wykonanie świadczenia niepieniężnego”, nie zaś pojęciem świadczenia rzeczowego. W opinii Wnioskodawcy cesja wierzytelności co do zasady będzie również wchodziła w zakres stosowania tej regulacji.

Zgodnie z brzmieniem art. 12 ust. 1 ustawy o CIT przychód podatkowy stanowią wszelkie przysporzenia majątkowe, które powodują trwały wzrost aktywów po stronie podatnika. Katalog wartości uznawanych za przychód na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, wyszczególnionych w ww. przepisie ma charakter otwarty. Wśród wskazanych źródeł przychodu nie zostało wprost wymienione przekazanie majątku spółki na rzecz jej akcjonariusza w związku z jej likwidacją. Również art. 14a ustawy o CIT nie wyszczególnia takiej czynności. W opinii Wnioskodawcy podział majątku polikwidacyjnego w formie rzeczowej wiąże się z powstaniem przychodu, o ile Spółka reguluje poprzez wydanie wierzytelności wobec Skarbu Państwa określone zobowiązanie.

Dotychczas w orzecznictwie w tożsamych lub analogicznych stanach faktycznych akcentowany był brak istnienia stosunku zobowiązaniowego o charakterze cywilnoprawnym pomiędzy spółką a wspólnikami, a także fakt, iż wydanie majątku polikwidacyjnego nie jest umową, na podstawie której wspólnik bądź akcjonariusz zrzeka się roszczenia przysługującego mu względem likwidowanej spółki, a świadczeniem. Zatem czynność ta nie stanowi zwolnienia z długu uregulowanego w art. 508 Kodeksu cywilnego.

Tę tezę potwierdza wyrok WSA we Wrocławiu z 7 lipca 2011 r., sygn. I SA/Wr 707/11. Sąd zauważył, iż wypłata dywidendy rzeczowej lub pieniężnej, dokonana w oparciu o przepisy KSH przyznające wspólnikom prawo do udziału w zysku spółki, nie może być rozpoznana jako zwolnienie z długu. Zdaniem sądu, które Wnioskodawca w całości popiera, należy rozróżnić wygaśnięcie zobowiązania wskutek zwolnienia z długu od wygaśnięcia zobowiązania wskutek spełnienia świadczenia, będącego przedmiotem tego zobowiązania.

Biorąc pod uwagę powyższe, w opinii Wnioskodawcy, przekazanie majątku polikwidacyjnego należy uznać za spełnienie świadczenia na rzecz akcjonariusza, prowadzące do wykonania zobowiązania ciążącego na Spółce na podstawie art. 474 KSH. W związku z tym uprawnione jest stwierdzenie, że Spółka poprzez przekazanie do Skarbu Państwa wierzytelności będzie regulowała swoje zobowiązanie.

Wnioskodawca zwraca ponadto uwagę na Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 12 marca 2015 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) podatników podatku dochodowego od osób prawnych oraz częściowego zaniechania poboru wpłat z zysku(Dz. U. z 2015 r. poz. 399). Zgodnie z tym rozporządzeniem jednoosobowe spółki Skarbu Państwa w likwidacji są do 31 grudnia 2016r. zwolnione z obowiązku rozliczenia podatku dochodowego od tej części dochodów, która uzyskana jest w wyniku przekazania przez te spółki na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości lub prawa użytkowania wieczystego gruntu, w wykonaniu uchwały o podziale majątku w procesie likwidacji.

W opinii Wnioskodawcy z analizy treści przepisów prawa wynika, że obecnie w intencji ustawodawcy przekazanie majątku w formie rzeczowej lub w formie innego świadczenia w ramach majątku polikwidacyjnego wywołuje skutek w postaci powstania przychodu podatkowego.

Spółka zauważa, że literalne brzmienie art. 14a ust. 1, a także konieczność odpowiedniego stosowania art. 14 ust 1-3 ustawy o CIT wskazuje na konieczność określenia wartości tynkowej wydawanych wierzytelności. Przychodem podatnika zgodnie z ww. regulacją jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie wykonania świadczenia, a jeżeli wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego.

W opisanym zdarzeniu przyszłym wartość zobowiązania nie może zostać inaczej wyznaczona niż poprzez określenie wartości rynkowej przekazywanych w ramach majątku polikwidacyjnego wierzytelności.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że brzmienie art. 14a ust. 1 ustawy o CIT wymaga od niej, by w momencie wydania wierzytelności w ramach majątku polikwidacyjnego rozpoznała przychód podatkowy w wysokości wartości rynkowej przekazanych wierzytelności.

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do pytania trzeciego), w opisywanym zdarzeniu przyszłym w związku z brzmieniem art. 15 ust 1 i art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT kosztem uzyskania przychodów Spółki będzie wartość wierzytelności, która uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny, powiększona o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, ze wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

W przypadku Spółki wydanie wierzytelności oznacza, że rozpoznany zostanie przychód pozostający w związku z kończoną działalnością gospodarczą. Zasób majątkowy Spółki - należności będące aktywem-zostanie definitywnie uszczuplony. Wydanie wierzytelności zostanie udokumentowane, a kopia umowy cesji oraz protokołu zdawczo - odbiorczego przedstawiona Ministrowi Skarbu Państwa.

Co do zasady zatem wydanie przedmiotowych wierzytelności w ramach mienia polikwidacyjnego, wiążące się zgodnie z art. 14a ust. 1 ustawy o CIT z powstaniem przychodu podatkowego, oznaczać będzie, że Spółka rozpoznać powinna koszt uzyskania przychodu. Zasadniczo brak odrębnych uregulowań w tym zakresie. W opinii Wnioskodawcy wskazywać może na uprawnienie do uznania za koszt uzyskania przychodów całej wartości wierzytelności, a zatem łącznie z naliczonymi z tytułu zwłoki w płatności odsetkami ustawowymi.

Niemniej jednak Wnioskodawca ma na względzie dotychczasowy pogląd organów podatkowych, zgodnie z którym przeniesienie własności składników majątkowych w celu wykonania obowiązku polegającego na zaspokojeniu roszczenia akcjonariusza opartego na podstawie przepisu zawartego w art. 474 KSH wypełnia hipotezę art. 14 ust. 1 ustawy o CIT, gdzie mowa o „odpłatnym zbyciu rzeczy lub praw majątkowych”. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 6 lutego 2015 r. (sygn. ILPB4/423-541/14-2/MC) stwierdził „jakkolwiek przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają wprost, że przeniesienie praw własności składników majątkowych w drodze likwidacji Spółki rodzi przychód podatkowy po stronie Spółki, na gruncie powołanej ustawy, zdarzenie to należy traktować na równi ze zbyciem tych praw”. (...) „Należy zauważyć, że z punktu widzenia konsekwencji podatkowych sytuacja jest taka sama, jak ta, w której Spółka dokonałaby odpłatnego zbycia składników majątkowych, tym samym osiągnęłaby przychód do opodatkowania, a następnie środki pieniężne z tego zbycia przekazałaby uprawnionemu udziałowcowi ”.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, została zarachowana jako przychód należny. W związku z powyższym w opinii Wnioskodawcy, uwzględniając dotychczasowe podejście organów podatkowych oraz okoliczność, że wprowadzenie art. 14a do ustawy o CIT - według uzasadnienia projektu do zmian - miało na celu jedynie doprecyzowanie przepisów ustawy, Spółka powinna ograniczyć poziom rozpoznanych z tytułu wydania wierzytelności kosztów uzyskania przychodów w związku z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT.

Zatem zdaniem Spółki tylko ta część przekazywanych wierzytelności, która uprzednio została zarachowana jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT stanowić będzie koszt uzyskania przychodów. W związku z tym kwota naliczonych odsetek ustawowych za zwłokę, jak również wartość wydatków poniesionych w związku z procedurą windykacyjną, nie będzie stanowiła kosztu uzyskania przychodu.

W opinii Wnioskodawcy wydanie wierzytelności w ramach majątku polikwidacyjnego będzie uprawniało go również do rozpoznania należnego podatku od towarów i usług jako koszt uzyskania przychodu. Zdaniem Spółki ww. uprawnienie zostało wielokrotnie zaakcentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych, a w szczególności w uchwale siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 czerwca 2012 r., sygn. akt I FPS 3/11, w której wskazano, że zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności na podstawie na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT następuje przy uwzględnieniu wartości wierzytelności z należnym podatkiem od towarów i usług.

Słuszność powyższego stanowiska potwierdzają m.in. następujące interpretacje indywidualne:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 2 marca 2015r., sygn. IBPBI/2/423-1437/14/JP;
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 16 maja 2014 r., sygn. IPPB3/423-142/14-2/MS1.
  
  
  

Podsumowując, skoro wydanie wierzytelności w ramach majątku polikwidacyjnego stanowi przychód na gruncie art. 14a ust. 1 ustawy o CIT, to kosztem uzyskania przychodów będzie wartość wierzytelności zarachowana uprzednio jako przychód podatkowy zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT powiększona o należny podatek od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych w odniesieniu do pytań oznaczonych we wniosku numerem 2 i 3, uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późń. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.