INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2012 r. (data wpływu 26 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży voucherów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ewentualnego obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży voucherów.

W złożonym wniosku, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest działalność noclegowa. Poza podstawowymi usługami Spółka oferuje szeroki zakres usług pomocniczych, takich jak: usługi gastronomiczne (oferowane w restauracji, lobby barze, jadalni), zabiegi lecznicze, usługi medyczne, zabiegi pielęgnacyjno-kosmetyczne itp. Spółka w najbliższym czasie planuje sprzedawać kontrahentom tzw. vouchery, które uprawniałyby do bezgotówkowego zakupu towarów lub usług do wykorzystania na terenie całego hotelu. Jak wskazała Spółka, będzie to zwykły voucher o określonej wartości nominalnej, uprawniający do dokonania zakupu jakichkolwiek usług lub towarów, bez żadnych ograniczeń ze strony sprzedawcy. Klienci nabywaliby vouchery, płacąc za nie cenę nominalną. Płatność za wydane vouchera następowałaby w momencie jego wydania lub w ściśle określonym terminie płatności, jaki wynikałby z dokumentów potwierdzających wydanie (tj. not księgowych). To, czy realizacja zakupionego vouchera odbędzie się przez osobę, która dokonała jego zakupu, czy też zostanie przekazany on osobie innej, zależy od decyzji kontrahentów. Vouchery wydawane byłyby odpłatnie bez wskazania imiennego. Co do zasady, vouchery wydawane przez Spółkę będą miały ściśle określony termin ważności, po przekroczeniu którego tracą ważność i nie mogą zostać już zrealizowane. Klient nie ma możliwości zwrotu vouchera. Jeżeli klient nie dokonana realizacji vouchera przed upływem terminu ważności, Spółka nie będzie zwracała gotówki. Po wygaśnięciu ważności vouchera klientowi nie przysługuje też roszczenie o zwrot zapłaconej kwoty. W sytuacji, gdy łączna wartość brutto zakupionych usług będzie niższa od wartości nominalnej vouchera, klient nie otrzyma zwrotu różnicy. W przypadku, gdy wartość zakupów będzie wyższa od wartości vouchera, klient dopłaci różnicę. Jeżeli klient nie dokonana realizacji vouchera przed upływem terminu ważności, Spółka nie będzie zwracała gotówki. W momencie wydania vouchera Spółka nie posiada wiedzy, z jakiego konkretnego świadczenia skorzysta jego posiadacz, kiedy konkretnie dokona zakupu usług, a także, jaka jest wartość tego świadczenia oraz stawka jego opodatkowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy sprzedaż klientom voucherów, uprawniających do bezgotówkowego skorzystania z usług świadczonych przez Spółkę i otrzymanie za nie zapłaty nie spowoduje obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług... Czy odpłatne przekazanie voucherów nie będzie traktowane jako otrzymanie zaliczki w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Spółki, zapłata dokonana przez klienta w celu uzyskania voucherów, które następnie będą upoważniać jego posiadacza do skorzystania z wybranych przez niego usług nie stanowi zaliczki w rozumieniu ustawy o podatków od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się, co do zasady, przeniesienie prawa do dysponowania towarami jak właściciel. Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, towary stanowią rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Tym samym, wskazała Spółka, należy uznać, że aby usługa mogła zaistnieć musi zaistnieć świadczenie.

Przepisy w zakresie podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „voucher”. Zdaniem Spółki, voucher jest jedynie dowodem uprawniającym do odbioru ściśle nieokreślonego świadczenia w postaci usługi lub towaru. Voucher sam w sobie nie zaspokaja żadnych potrzeb, nie stanowi więc on autonomicznego świadczenia. Dlatego też bezsporne jest, zdaniem Spółki, iż voucher nie mieści się w definicji usług ani towarów w rozumieniu ustawy o VAT, a jedynie jest dokumentem uprawniającym do uzyskania usługi lub towaru. W konsekwencji zatem, sama czynność wydania vouchera klientom nie powinna być utożsamiana z odpłatnym świadczeniem usług bądź dostawą towaru, podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 19 ust. 11 ustawy o VAT, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części. Należy podkreślić, że ustawodawca nie zamieścił w treści ustawy definicji zaliczki ani przedpłaty. Zgodnie z definicją wskazaną w „Słowniku języka polskiego PWN” (www.sjp.pwn.pl) zaliczka to część należności wpłacana lub wypłacana z góry na poczet należności. Zatem zaliczkę wpłaca się na poczet przyszłej dostawy towarów lub przyszłego wykonania usługi przed faktyczną dostawą lub faktycznym wykonaniem usługi. Natomiast przedpłata to określona suma pieniędzy, stanowiąca część ceny towaru lub usługi, wypłacona z góry w celu uzyskania gwarancji zakupu lub wykonania usługi w określonym terminie.

Zgodnie z powyższym, aby zapłatę na poczet przyszłej należności uznać za zaliczkę musi ona być powiązana z konkretną transakcją (usługą), co zostało potwierdzone także przez Trybunał Sprawiedliwości UE. W wyroku z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C-419/02 (BUPA Hospitals Ltd., Goldsborough Developments Ltd. przeciwko Commissioners Of Customs Excise) Trybunał stwierdził, że w zakresie art. 10 ust. 2 akapit drugi VI Dyrektywy VAT, tj. Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG), nie mieści się przedpłata dokonana w kwocie ryczałtowej na towary wskazane w sposób ogólny w wykazie, który może zostać w każdej chwili zmieniony za porozumieniem nabywcy i sprzedawcy, z którego nabywca może ewentualnie wybrać towary, na podstawie umowy, którą może on w każdej chwili rozwiązać, odzyskując w całości wykorzystaną przedpłatę. Należy wskazać, że art. 10 ust. 2 akapit drugi powyższej Dyrektywy stanowi, że w przypadku gdy zapłata następuje, przed wykonaniem dostawy towarów lub świadczenia usług, podatek staje się wymagalny w momencie otrzymania płatności i od jej wysokości.

W powyższym wyroku Trybunał podkreślił, iż „(...) w przypadku dokonania płatności zaliczkowej obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje zanim dostawa towarów lub świadczenie usług zostaną wykonane. Aby obowiązek podatkowy powstał w takiej sytuacji, wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszła dostawa lub przyszłe świadczenie usług, muszą już być znane, a zatem w szczególności, (...) w momencie dokonania takiej zapłaty, towary i usługi powinny być szczegółowo określone”.

Zdaniem Spółki, na gruncie powyższego wyroku można wysnuć wniosek, że aby zapłatę na poczet przyszłych należności uznać za zaliczkę/przedpłatę, zapłata musi zostać dokonana na poczet konkretnej usługi lub towaru tj. świadczenie przyszłe powinno być określone co do rodzaju w sposób jednoznaczny. Konkretyzacja świadczenie powinna określać zasadę opodatkowania, tj. móc określić stawkę opodatkowania.

Spółka dodała, iż powyższe stanowisko można potwierdzić między innymi w interpretacjach prawa podatkowego. Na przykład w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 13 października 2008 r. (IPPP1-443-1468/08-3/JF) czytamy: „w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego, opodatkowanie wpłat dokonanych przed wykonaniem usługi może nastąpić jedynie w przypadku, gdy Spółka będzie w stanie określić (przyporządkować) dokonaną wpłatę na poczet konkretnej usługi z przyporządkowanym rodzajem usługi, stawki opodatkowania itp.”. W kontekście powyższych komentarzy, zdaniem Spółki, prawidłowym jest stwierdzenie, że płatności otrzymywane w zamian za vouchery przed wykonaniem usługi nie stanowią zaliczki. W świetle art. 19 ust. 1 ustawy, co do zasady, obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi.

Reasumując Spółka stwierdziła, iż czynność sprzedaży voucherów, o których mowa we wniosku, nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (ani dostawy towarów ani świadczenia usług), natomiast środki pieniężne, które otrzymuje w związku z odpłatnym przekazaniem voucherów klientom, nie będą stanowić zaliczki ani przedpłaty w rozumieniu art. 19 ust. 11 ustawy. Spółka uważa, iż dopiero realizacja voucherów, czyli fizyczne nabycie przez klienta konkretnych usług lub towarów, regulującego zapłatę poprzez wręczenie vouchera, będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Wtedy to powyższa sprzedaż usług za vouchery będzie podlegała opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych, według stawek właściwych dla danych usług. Wówczas w przedmiotowej sprawie znajdują zastosowanie przepisy art. 19 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do wojewódzkiego sądu administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.