Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-352/15-5/AG
z 14 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2015 r. (data wpływu 28 października 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 stycznia 2016 r. (data nadania 4 stycznia 2016 r., data wpływu 7 stycznia 2016 r.) na wezwanie z dnia 22 grudnia 2015 r. Nr IPPB6/4510-352/15-3/AG (data nadania 23 grudnia 2015 r., data odbioru 28 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieodliczonego podatku od towarów i usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieodliczonego podatku od towarów i usług.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

B. Sp. z o.o. (dalej „Spółka” bądź „Wnioskodawca”) jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie nabywania i sprzedaży specjalistycznych systemów i urządzeń do obróbki blachy. Zważywszy na prowadzoną działalność, która wymaga stałych wyjazdów do klientów (sprzedaż urządzeń, naprawy gwarancyjne i pogwarancyjne, konsultacje dla klientów), Spółka posiada flotą samochodów własnych (środki trwałe) oraz użytkowanych na podstawie umów leasingu operacyjnego (razem 17 sztuk), w skład której wchodzą wyłącznie samochody osobowe w rozumieniu art. 2 pkt 34 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT). Pojazdy te wykorzystywane są zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą jak i niezwiązanych z taką działalnością (np. są udostępniane pracownikom również do ich jazd prywatnych). Spółka nie złożyła do urzędu skarbowego oświadczenia o wykorzystywaniu pojazdów wyłącznie do działalności gospodarczej, a zatem istnieje domniemanie wykorzystywania przez Spółką pojazdów samochodowych do użytku mieszanego, tj. zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i do celów niezwiązanych z tą działalnością. W odniesieniu do wspomnianych pojazdów Spółka korzysta obecnie i zamierza korzystać z możliwości dokonywania bezgotówkowych nabyć (np. paliw, płynów samochodowych, artykułów eksploatacyjnych, usług myjni, serwisu, parkingu i przejazdu płatnymi autostradami), w szczególności na stacjach paliw, przy wykorzystaniu tzw. kart paliwowych. W tym celu Spółka zawarła umową (dalej „Umowa”) ze Spółką będącą spółką paliwową działającą w Polsce poprzez zarejestrowany Oddział (dalej: „Spółka paliwowa”) oraz ze Spółką X (dalej: („Spółka X”), w sprawie korzystania z kart paliwowych. Spółka paliwowa jest zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT czynny. Spółka X jest natomiast spółką mającą siedzibę na terytorium Wielkiej Brytanii, posiadającą brytyjski VAT-UE, jest jednak także zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT czynny, dla potrzeb polskiego podatku od towarów i usług (dalej „VAT”).

Przedmiotowa umowa reguluje zasady wydawania i używania kart paliwowych, przeznaczonych do dokonywania zakupów paliw (i innych towarów związanych z eksploatacją samochodów) i usług na stacjach benzynowych należących do Spółki Paliwowej (zarówno w Polsce jak i za granicą) lub należących do podmiotów współpracujących ze Spółką Paliwową lub Spółką X. Umowa określa także zasady dokonywania zapłaty za zakupy przy użyciu wydanych w tym celu kart paliwowych.

Karty paliwowe umożliwiają bezgotówkowe rozliczenia z tytułu nabywanych od Spółki Paliwowej i Spółki X towarów i usług. Karty są własnością Spółki Paliwowej i Spółki X. Karty te uprawniają do dokonywania zakupów zarówno na stacjach należących do Spółki Paliwowej, bądź jej spółek zależnych, jak również na stacjach prowadzonych przez podmioty trzecie, z którymi Spółka Paliwowa oraz Spółka X zawarły umowy w zakresie dostaw towarów i świadczenia usług realizowanych przy wykorzystaniu kart paliwowych. Karty paliwowe mogą być wykorzystywane do nabywania jedynie określonych towarów lub usług w punktach sprzedaży (na określonych stacjach paliw). Należą do nich m.in. paliwa silnikowe, płyny eksploatacyjne, akcesoria samochodowe czy usługi myjni samochodowej, a także koszty przejazdów autostradami.

Podmioty prowadzące stacje paliwowe objęte systemem sprzedaży za pośrednictwem ww. kart nazywane są Operatorami.

Umowa określa szczegółowy asortyment produktów i usług, które będzie można nabyć przy użyciu kart. Umowa określa także warunki finansowe transakcji przewidując, że Spółka Paliwowa lub Spółka X (w zależności u jakiego Operatora będą dokonane nabycia) będą obciążały Spółkę za dokonane zakupy w cenach stosowanych przez Operatorów. Ponadto Strony ustaliły, że Spółka otrzymuje dodatkowy rabat (rabat kwotowy odnoszący się do litra paliwa) za paliwa zakupione na stacjach należących do Spółki paliwowej. Oznacza to, że Spółka nabywa paliwa za cenę istotnie niższą niż gdyby nie współpracowała ze Spółką Paliwową i Spółką X na podstawie Umowy.

Transakcje dokonywane przy użyciu kart paliwowych oraz opłaty za obsługę transakcji przy użyciu kart są fakturowane na Wnioskodawcę odpowiednio przez: (1) Spółkę Paliwową – w przypadku zakupu towarów bądź usług u Operatorów firmowanych przez Spółkę Paliwową, bądź (2) przez Spółkę X – w przypadku zakupu towarów bądź usług u Operatorów nie firmowanych przez Spółkę Paliwową (np. na stacjach benzynowych innych firmy paliwowych), bądź w przypadku zakupów towarów i usług za granicą.

Zgodnie z zawartą umową Spółka Paliwowa i Spółka X, oferują możliwość nabycia asortymentu produktów w oznaczonych miejscach (u Operatorów), natomiast Spółka (ostateczny nabywca) podejmuje niezależne decyzje o zakupie konkretnego towaru lub usługi (rodzaj, ilość itp.). Umowa zawiera także postanowienia co do terminów i sposobu płatności, skutków niewykonania lub nienależytego wykonania umowy itd. Spółka, jako użytkownik karty (karty przypisane są do konkretnych samochodów), zobowiązuje się do przestrzegania procedur postępowania z kartami, które są ustalone w Regulaminie (stanowiącym integralną część Umowy) wydawania i posługiwania się kartami systemu „R...” oraz do dokonywania i rozliczania transakcji zawartych przy użyciu tych kart - i ponosi pełną odpowiedzialność w tym zakresie. W przypadku zagubienia lub zniszczenia karty, Spółka zobowiązana jest zawiadomić Spółkę Paliwową o tym fakcie. Wszelkie reklamacje dotyczące wad towarów lub nieprawidłowego wykonania usług, a także inne zastrzeżenia dotyczące zawartych przy pomocy kart transakcji, Spółka zgłasza pisemnie Spółce Paliwowej, która rozpatruje taką reklamację. Oznacza to, iż Spółka Paliwowa ponosi pełną odpowiedzialność wobec Spółki za świadczenia nabywane przy użyciu kart paliwowych (przyjmuje ewentualne roszczenia reklamacyjne i podejmuje działania mające na celu rozpatrzenie reklamacji). W zakresie reklamacji wszelkie stosunki cywilnoprawne istnieją i funkcjonują pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką Paliwową. W zakresie reklamacji nie występują żadne relacje cywilnoprawne pomiędzy Wnioskodawcą a Operatorem/Operatorami.

Należy dodać, że wszelkie ustalenia dotyczące zasad wydawania i zasad korzystania z kart paliwowych, wskazanie pojazdów, dla których wydane będą karty, uzgodnienia co do terminów płatności należności związanych z nabywanymi świadczeniami, jak również ustalenia co do ich cen, w tym przysługujących rabatów itp., były i mogą być dokonywane wyłącznie bezpośrednio pomiędzy Spółką Paliwową a Wnioskodawcą. Spółka nie dokonuje analogicznych uzgodnień bezpośrednio z Operatorami. Nie łączy jej także z Operatorami żaden stosunek prawny. Dodatkowo, Spółka Paliwowa i Wnioskodawca ustaliły wzajemnie następujące kwestie:

• Limity dobowe, co do ilości i wartości transakcji, dokonywanych poprzez karty paliwowe.
  
• Wysokość i rodzaj ewentualnych rabatów odnośnie cen towarów i usług, które będą mogły być nabywane z wykorzystaniem kart paliwowych.
  
• Możliwość zmiany warunków handlowych umowy w określonych sytuacjach, w tym możliwość zablokowania bądź zawieszenia przez Spółkę Paliwową korzystania z kart paliwowych przez Wnioskodawcę.
  
  

Możliwość zawieszania i blokowania kart przez Spółkę Paliwową oznacza, że na bieżąco zarządza ona wydanymi kartami (zgodnie z Regulaminem przez cały okres trwania Umowy Spółka Paliwowa i Spółka X pozostaną ich właścicielami), zachowuje bieżącą kontrolę nad sposobem ich wykorzystania, w tym m.in. poprzez kontrolę wykorzystania kart. Spółka Paliwowa – poprzez proponowanie danego asortymentu do zakupów – posiada także kontrolę nad (1) asortymentem towarów i usług nabywanych przez Spółkę, (2) nad zmianą limitów ilościowych i wartościowych na kartach paliwowych, (3) nad całkowitym zablokowaniem kart, w przypadku zaistnienia przesłanek uzasadniających takie działanie.

Istnieją także świadczenia, w stosunku do których Spółka Paliwowa nie udziela rabatów, a ich cena w Umowie jest określona jako cena obowiązująca u danego Operatora w momencie realizacji transakcji. Taka sytuacja będzie mieć miejsce m.in. w odniesieniu do opłat drogowych za przejazdy drogami. Zgodnie z ww. Umową, prawny schemat realizacji świadczeń przy użyciu kart paliwowych będzie następujący:

• Nabycie przez Wnioskodawcę towarów od Spółki Paliwowej lub Spółki X poprzedzone będzie zawarciem umowy sprzedaży towarów pomiędzy Spółką Paliwową (lub Spółką X) – reprezentowaną przez Wnioskodawcę, a Operatorem. Zawarcie ostatnio wymienionej umowy sprzedaży towarów (tj. Spółka Paliwowa – Operator) nastąpi poprzez i z chwilą zakomunikowania Operatorowi przez Wnioskodawcę (tj. poprzez użytkownika karty) o skorzystaniu z karty w odniesieniu do wskazanych przez użytkownika, a dostępnych u Operatora, towarów.
  
• Na podstawie Umowy, w celu nabycia dla siebie towarów, Wnioskodawca jest zobowiązany i uprawniony – w następstwie zawartej pomiędzy Spółką Paliwową (Spółką X) a Operatorem ww. umowy do odebrania towarów od Operatora i posiadania ich w imieniu właściciela (Spółki Paliwowej lub Spółki X),
  
• Bezpośrednio po uzyskaniu posiadania towarów, Spółka Paliwowa (Spółka X) zobowiązują się przenieść własność tych towarów na Wnioskodawcę za cenę określoną w Umowie. Wnioskodawca ma obowiązek odebrać towary i zapłacić cenę, na podstawie faktur wystawionych przez Spółkę Paliwową bądź Spółkę X.
  
• Wykonanie na rzecz Wnioskodawcy usługi następuje w następstwie zawarcia umowy o świadczenie usługi. Zawarcie umowy o świadczenie usługi następuje poprzez i z chwilą zakomunikowania Operatorowi przez Wnioskodawcę (tj. poprzez użytkownika karty) o skorzystaniu z karty w odniesieniu do wskazanych przez użytkownika, a dostępnych u Operatora, usług. W zależności od statusu Operatora, stronami umowy o świadczenie usług są odpowiednio: Wnioskodawca i Spółka Paliwowa, bądź Wnioskodawca i Spółka X, a Operator jest tylko upoważnionym – przez Spółkę Paliwową bądź Spółkę X – wykonawcą usług.
  
  

Z uwagi na ww. schemat realizacji świadczeń przy użyciu kart paliwowych, faktury dokumentujące ww. transakcje będą wystawiane w pierwszej kolejności przez Operatorów (innych niż Spółka Paliwowa) na rzecz Spółki Paliwowej bądź Spółki X. Następnie, na koniec uzgodnionego okresu rozliczeniowego, Spółka Paliwowa oraz Spółka X wystawią na rzecz Wnioskodawcy faktury dokumentujące transakcje dokonane w danym okresie przy użyciu kart paliwowych wydanych Spółce (z uwzględnieniem przysługujących Spółce rabatów i upustów w stosunku do cen stosowanych przez Operatorów, u których użytkownicy wyznaczeni przez Spółkę będą dokonywać zakupów).Ponadto, Spółka Paliwowa i Spółka X mogą pobierać od Spółki okresowe opłaty administracyjne dotyczące obsługi kart paliwowych.

Na podstawie Umowy zawartej ze spółkami, Wnioskodawca nabywa określone towary lub usługi. Jednakże fizyczne wydanie towarów, a także faktyczne świadczenie usług ma miejsce jedynie raz, tj. pomiędzy stacją paliw – Operatorem (należącym do Spółki Paliwowej) bądź innym Operatorem – podmiotem współpracującym (podmiot pierwszy w łańcuchu) a Wnioskodawcą (ostatni podmiot) w łańcuchu dostawy. Nabywane przez Spółkę, przy użyciu kart paliwowych towary i usługi, związane są wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług. W fakturach dokumentujących sprzedaż dokonywaną przez Spółkę Paliwową oraz Spółkę X, obydwa te podmioty występują jako zarejestrowani podatnicy VAT czynni w Polsce i podają na fakturach wszystkie niezbędne dane wymienione w art . 106b ustawy o VAT, w tym swoje numery NIP, za pomocą których są oni zidentyfikowani dla potrzeb podatku od towarów i usług w Polsce.

Wnioskodawca pismem z dnia 4 stycznia 2015 r. doprecyzował opisany we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe poprzez wskazanie, że:

Pojazdy są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą lub do jazd prywatnych pracowników.

Obecnie w Spółce jest prowadzona ewidencja ilości zużytego paliwa w okresach rozliczeniowych ustalonych w umowie ze Spółką Paliwową oraz Spółką X za pomocą systemu informatycznego obsługującego karty paliwowe na podstawie którego generowane są faktury dla Spółki (Wnioskodawcy) i do którego Spółka (Wnioskodawca) ma dostęp za pomocą loginów i hasła i może generować dla swoich potrzeb zestawienia zużycia paliwa przypadającego na kartę paliwową.

Od 1 lutego 2016 w Spółce (Wnioskodawcy) będzie prowadzona ww. ewidencja oraz obowiązkowe będzie podawanie aktualnych stanów licznika przez pracowników Spółki (Wnioskodawca) obsłudze stacji, na której tankowane będzie paliwo rozliczane za pomocą karty paliwowej.

Zarówno obecnie jak i w przyszłości – co wynika z umów o używaniu samochodów służbowych zawartych pomiędzy Spółką (Wnioskodawca) a pracownikami – koszty zwykłego utrzymania oraz używania samochodu do celów służbowych ponosi Spółka, a koszty używania samochodu do celów prywatnych ponosi Pracownik.

Praktycznie odbywa się to w ten sposób, iż pracownicy mają obowiązek uzupełniać tankując na swój koszt wyjeżdżone do celów prywatnych paliwo.

Pracownicy spółki mają w obecnym stanie faktycznym oraz w przyszłym obowiązek uzupełnić na swój koszt paliwo zużyte do celów prywatnych, zakupione w ciężar kart paliwowych. Nie zwracają i nie będą zwracać kwot pieniężnych na wydatki do celów prywatnych.

Każdy wydatek dotyczący kosztów użytkowania samochodu do celów związanych z działalnością gospodarczą można przypisać do konkretnej karty paliwowej, a tym samym do danego pracownika i przydzielonego samochodu służbowego.

Udostępnienie samochodów do jazd prywatnych pracowników stanowi dla nich pozapłacowy składnik wynagrodzenia.

Przychodem opodatkowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest wartość nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych. Wydatki na jazdy prywatne nie są dla pracowników przychodem opodatkowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż – co wynika z umów o używaniu samochodów służbowych zawartych pomiędzy Spółką (Wnioskodawca) a pracownikami – koszty zwykłego utrzymania oraz używania samochodu do celów służbowych ponosi Spółka, a koszty używania samochodu do celów prywatnych ponosi Pracownik.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółce przysługuje prawo do obniżenia podatku VAT należnego o 50% kwoty podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT wystawianych na jej rzecz przez Spółkę Paliwową oraz Spółkę X, a dokumentujących nabycie towarów (paliwa, środki do eksploatacji samochodów, itp.) i usług (opłaty drogowe, inne usługi związane z eksploatacja samochodów) przy użyciu Kart, w sytuacji, w której nabyte w ten sposób towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT, a paliwo i inne towary i usługi wykorzystywane są do eksploatacji samochodów osobowych wykorzystywanych do użytku mieszanego?
2. Czy na gruncie art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 86a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług Wnioskodawca postępuje prawidłowo, uznając za podatkowy koszt uzyskania przychodu nieodliczony podatek od towarów i usług (50% podatku VAT wykazanego w fakturach zakupu towarów i usług od Spółki Paliwowej i Spółki X)?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2, dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych. Natomiast w części dotyczącej podatku od towarów i usług (pytanie nr 1) wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej „ustawa o CIT”) w związku z art. 86a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca postępuje prawidłowo uznając za podatkowy koszt uzyskania przychodu nieodliczony podatek od towarów i usług (50% podatku VAT wykazanego w fakturach zakupu towarów i usług). Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Poniesienie wydatku, który nie został wyłączony z kosztów w art. 16 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu. W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT ma charakter zamknięty. Jednakże część pozycji z ww. katalogu prowadzi do bezwzględnego wyłączenia określonych rodzajów kosztów z kategorii kosztów podatkowych, część służy limitowaniu wysokości kosztów uzyskania przychodów. Jak wskazał Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego, w ramach swojej działalności gospodarczej wykorzystuje samochody osobowe, które są (1) ujęte w ewidencji środków trwałych i stanowią środki trwałe w prowadzonej działalności gospodarczej, jak również samochody (2) użytkowane na podstawie umów leasingu operacyjnego. Samochody te są również wykorzystywane na inne cele nie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą („użytek mieszany”). Do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca zalicza wszystkie wydatki na eksploatację samochodów osobowych wykorzystywanych przez Spółkę. Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu i nieodliczony podatek od towarów i usług, lub jego nieodliczoną część uznaje jako koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony: jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług, w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek naliczony, o którym mowa w powyższym przepisie, to suma kwot podatku VAT określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika m. in. przy nabyciu towarów i usług. Powyższe wynika z treści art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, zgodnie z którym, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie zaś z ust. 1 ww. przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. W myśl natomiast art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Zatem, zgodnie z powyższym przepisem, 50% kwoty podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur od Spółki Paliwowej i Spółki X, związanych z eksploatacją samochodu osobowego – nie obniża podatku należnego. Stąd, ww. 50% kwoty podatku naliczonego powinno zostać uznane za koszt uzyskania przychodów. Innymi słowy, do kosztów uzyskania przychodów może zostać zaliczony nieodliczony podatek VAT od tych wydatków, który nie obniżył podatku należnego w podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego – jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodu pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną na mocy ustawy uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  
• został właściwie udokumentowany,
  
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
  
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  

Zgodnie z opisanym we wniosku stanem faktycznym oraz zdarzeniem przyszłym, Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie nabywania i sprzedaży specjalistycznych systemów i urządzeń do obróbki blachy. Zważywszy na prowadzoną działalność, która wymaga stałych wyjazdów do klientów (sprzedaż urządzeń, naprawy gwarancyjne i pogwarancyjne, konsultacje dla klientów), Spółka posiada flotą samochodów własnych (środki trwałe) oraz użytkowanych na podstawie umów leasingu operacyjnego (razem 17 sztuk), w skład której wchodzą wyłącznie samochody osobowe w rozumieniu art. 2 pkt 34 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT). Pojazdy te wykorzystywane są zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą jak i niezwiązanych z taką działalnością (np. są udostępniane pracownikom również do ich jazd prywatnych). Spółka nie złożyła do urzędu skarbowego oświadczenia o wykorzystywaniu pojazdów wyłącznie do działalności gospodarczej, a zatem istnieje domniemanie wykorzystywania przez Spółką pojazdów samochodowych do użytku mieszanego, tj. zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i do celów niezwiązanych z tą działalnością. W odniesieniu do wspomnianych pojazdów Spółka korzysta obecnie i zamierza korzystać z możliwości dokonywania bezgotówkowych nabyć (np. paliw, płynów samochodowych, artykułów eksploatacyjnych, usług myjni, serwisu, parkingu i przejazdu płatnymi autostradami), w szczególności na stacjach paliw, przy wykorzystaniu tzw. kart paliwowych.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązuje generalna zasada, w myśl której, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Warunku tego nie spełniają wydatki związane z używaniem samochodu osobowego na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą.

Zasada ta, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych obowiązuje również podatników, którzy odliczą 50% VAT naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi – zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), jak i tych, którzy odliczą podatek VAT w pełnej wysokości. Wejście w życie przepisów ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312), nie oznacza, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych podatnicy ci zobligowani są do automatycznego pomniejszenia kosztów używania samochodu osobowego o 50%.

Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego zaznaczył, że zarówno obecnie jak i w przyszłości – co wynika z umów o używaniu samochodów służbowych zawartych pomiędzy Spółką (Wnioskodawca) a pracownikami – koszty zwykłego utrzymania oraz używania samochodu do celów służbowych ponosi Spółka, a koszty używania samochodu do celów prywatnych ponosi Pracownik. Praktycznie odbywa się to w ten sposób, że pracownicy mają obowiązek uzupełniać tankując na swój koszt wyjeżdżone do celów prywatnych paliwo. Udostępnienie samochodów do jazd prywatnych pracowników stanowi dla nich pozapłacowy składnik wynagrodzenia i wartość nieodpłatnego świadczenia z tego tytułu zaliczana jest do przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, należy przyznać rację Wnioskodawcy, że skoro koszty zwykłego utrzymania oraz używania samochodu do celów służbowych ponosi Spółka, zaś koszty używania samochodu do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą Spółki, ponoszą jej pracownicy, to kwota nieodliczonego podatku VAT wynikającego z otrzymanych faktur, może zostać przez Spółkę uznana za koszt uzyskania przychodu.

Podsumowując, wydatki Wnioskodawcy związane ze zwykłym utrzymaniem samochodu służbowego oraz z jego używaniem do celów służbowych, mają na celu osiągnięcie lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, zatem nieodliczony podatek VAT od tych wydatków, stanowi koszt uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowy od osób prawnych w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) tej ustawy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieodliczonego podatku od towarów i usług, jest prawidłowe.

Jednocześnie wskazać należy, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów), obciąża podatnika.

Jak bowiem stanowi art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno też wynikać, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Ponadto, tutejszy Organ nadmienia, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.). Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.