INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2011 r. (data wpływu 05 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką prawa polskiego specjalizującą się w kompleksowej obsłudze podmiotów sektora publicznego, w tym zakładów opieki zdrowotnej oraz sektora służby zdrowia, w szczególności poprzez obsługę rozliczeń oraz udzielanie finansowania.

Spółka jest jednym z najważniejszych partnerów szpitali oraz dostawców artykułów i usług do szpitali w zakresie finansowania ich bieżącej działalności. Spółka dostarcza finansowanie swoim klientom poprzez udzielanie pożyczek na finansowanie działalności bieżącej, udzielanie finansowania długoterminowych projektów restrukturyzacyjnych, inwestycyjnych, zapewnienie produktów bankowych oraz zarządzanie należnościami.

W ramach finansowania jakiego Spółka udziela podmiotom sektora służby zdrowia jednym z głównych produktów jest umowa, w ramach której następuje cesja wierzytelności od dotychczasowego wierzyciela wraz z równoczesnym podpisaniem umowy (porozumienia) z dłużnikiem – zakładem opieki zdrowotnej. Konstrukcja tej umowy zakłada, że Spółka na podstawie umowy cesji wstępuje w prawa zaspokojonego wierzyciela i w ten sposób przejmuje od niego, po wartości równej lub zbliżonej do nominalnej, wymagalne, ale nieprzeterminowane wierzytelności i równocześnie podpisuje z dłużnikiem – zakładem opieki zdrowotnej umowę jako wierzyciel, w ramach której rozkłada spłatę zadłużenia na raty ustanawiając nowe terminy płatności i z tego tytułu pobiera prowizję od dłużnika.

Tym samym, Spółka udziela finansowania poprzez przejęcie wymagalnej wierzytelności od dotychczasowego wierzyciela i ustanowienie nowych terminów spłaty dla dłużnika, co daje identyczny efekt z innym produktem Spółki, w którym udziela on pożyczki, z której to pożyczki spłacany jest dotychczasowy wierzyciel.

Równocześnie Spółka na sfinansowanie prowadzonej działalności pozyskuje środki finansowe od podmiotów trzecich w ramach między innymi zawierania umów kredytów oraz emisji papierów dłużnych itp.

Jedną z form finansowania prowadzonej przez Spółkę działalności jest Umowa – Generalna umowa o wykup wierzytelności (dalej: „Umowa Generalna”) – zawarta z jednym z podmiotów należącym do tej samej Grupy Kapitałowej, co Spółka (dalej: „Spółka Siostrzana”), w której to Spółce Siostrzanej głównym akcjonariuszem jest podmiot, który jest również głównym akcjonariuszem w Spółce, tj. w obydwu podmiotach akcjonariusz ten posiada więcej niż połowę akcji dających mu prawo do większości głosów na WZA. Na podstawie Umowy Generalnej, Spółka Siostrzana zobowiązuje się do nabywania wierzytelności wynikających z wymagalnych rat płatności z umów na finansowanie zawieranych przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności.

Umowa Generalna jest tak skonstruowana, iż Spółka Siostrzana zobowiązana jest do przekazania środków pieniężnych w chwili podpisania zlecenia na wykup określonej wierzytelności, zgodnie z formularzem wykupu. Natomiast wierzytelność przechodzi na Spółkę Siostrzaną z chwilą, gdy zgodnie z umową zawartą pomiędzy Spółką a zakładem opieki zdrowotnej staje się ona wymagalna.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Umowa Generalna zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką Siostrzaną jest kwalifikowana jako któraś z czterech umów zrównanych przez ustawodawcę z umową pożyczki na potrzeby cienkiej kapitalizacji w rozumieniu art. 16.7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. pożyczką, depozytem nieprawidłowym, lokatą bądź emisją papierów wartościowych o charakterze dłużnym, a tym samym czy odsetki płacone w związku z tą umową stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16.1.61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych przez spółkę innej spółce, jeżeli w obu tych podmiotach ten sam udziałowiec (akcjonariusz) posiada nie mniej niż po 25% udziałów (akcji), a wartość zadłużenia spółki otrzymującej pożyczkę (kredyt) wobec udziałowców (akcjonariuszy) tej spółki posiadających co najmniej 25% jej udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale tych udziałowców (akcjonariuszy) oraz wobec spółki udzielającej pożyczki (kredytu) osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki - w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu udziałowego takiej spółdzielni.

Równocześnie ustawodawca wprowadza definicję legalną pojęcia „pożyczka” na potrzeby interpretacji tego przepisu w art. 16.7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym to przepisem: ,,(...) przez pożyczkę, o której mowa w ust. 1 pkt 60 i 61 oraz w ust. 7, rozumie się każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy; przez pożyczkę tę rozumie się także emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę (...)”.

W stanie faktycznym wynikającym z zawartej Umowy Generalnej nie dochodzi do żadnej z czterech umów, które w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uważane są za pożyczkę na potrzeby określania skutków podatkowych związanych z tzw. niedostateczną kapitalizacją.

Zgodnie z obowiązującym stanem prawnym, odsetki nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, o ile wynikają one z którejś z czterech umów imiennie nazwanej i oznaczonej w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, określanych wspólnie jednym pojęciem jako „pożyczka”, tj.:

1. pożyczki – art. 720 ustawy Kodeks cywilny,
2. depozytu nieprawidłowego – art. 845 ustawy Kodeks cywilny,
3. lokaty – art. 49 i następne ustawy Prawo bankowe,
4. papiery wartościowe o charakterze dłużnym – art. 921 § 6 ustawy Kodeks cywilny oraz różnego rodzaju ustawy szczególne, w tym ustawa Prawo bankowe, ustawa o obligacjach i inne.

Treść normy prawnej inkorporowanej w art. 16.7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie pozwala na rozszerzanie zakresu jej oddziaływania na innego rodzaju umowy, w ramach których Spółka Siostrzana uzyskuje prawo do wynagrodzenia, w tym również pod postacią odsetek. Zgodnie bowiem z dyrektywami wykładni językowej aktów prawa podatkowego exceptiones non sunt extentendae – co oznacza, iż wyjątków nie należy interpretować rozszerzająco. Niedopuszczalne jest również stosowanie analogii w prawie podatkowym w sytuacji, gdyby miało to prowadzić do pogorszenia pozycji podatnika bądź uszczuplenia jego praw.

Taki sposób interpretowania przepisu art. 16.7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych został wielokrotnie potwierdzony przez zapadłe w tej materii orzeczenia sądów administracyjnych, by przytoczyć w tym miejscu przykładowo wyroki:

1. WSA w Warszawie z dnia 3 grudnia 2010 r. (III SA/Wa 2365/10) „(...) Funkcja przepisów o niedostatecznej kapitalizacji, polega, jak to już zostało powiedziane, przede wszystkim na zabezpieczeniu interesów państwa przed nadmiernym obniżaniem podatków przez podatników, przy wykorzystaniu mechanizmu finansowania spółek poprzez udzielanie im pożyczek, a nie wnoszenie wkładów do kapitałów zakładowych, w wyniku czego dochodzi do transferu zysków za granicę i unikania opodatkowania w kraju, z którego wypłacane są odsetki. W tym znaczeniu, zdaniem Sądu, chodzi ustawodawcy o pożyczki, w powszechnym rozumieniu, a nie o jakiegokolwiek typu zobowiązania. Słusznie strona podkreśla, że pojęcie „wartość zadłużenia” obejmuje wyłącznie pożyczki i kredyty zaciągnięte przez spółkę wobec określonych podmiotów, a nie każde zobowiązanie do uregulowania, w stosunku do wymienionych podmiotów. (...)”.
2. WSA w Bydgoszczy z dnia 9 listopada 2010 r. (I SA/Bd 815/10), czy też przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie sygn. IPPB5/423-582/10-2/IŚ z dnia 2 grudnia 2010 r., w których to wyrokach i interpretacjach każdorazowo podkreślano konieczność literalnego stosowania rozumienia pojęć używanych w przepisach regulujących zagadnienia wynikające z tzw. niedostatecznej kapitalizacji.

Umowa Generalna zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką Siostrzaną nie jest tożsama z żadną z wymienionych przez ustawodawcę umów kwalifikowanych na potrzeby przepisów o niedostatecznej kapitalizacji jako „pożyczka”. Pomimo tego, iż w trakcie trwania tej umowy Spółka Siostrzana przekazuje na rzecz Spółki środki pieniężne, których wartość uwzględnia wynagrodzenie przeliczone na odsetki (dyskonto), to jednak przedmiotem umowy jest przejęcie wierzytelności pochodzących z działalności prowadzonej przez Spółkę w zamian za finansowanie, co powoduje, że umowa ta jest w swoim charakterze zbliżona do umowy o nabywanie wierzytelności.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, nie ma podstaw do tego, aby odsetek wynikających z innego rodzaju umów aniżeli te wymienione literalnie przez ustawodawcę nie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów z uwagi na restrykcje dotyczące niedostatecznej kapitalizacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) (…).

Stosownie natomiast do treści art. 16 ust. 1 pkt 11 powołanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Odsetki od pożyczki mogą więc zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów dopiero w momencie ich faktycznej zapłaty lub kapitalizacji, jednak pod warunkiem, że nie zachodzą m. in. okoliczności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

I tak, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych spółce przez jej udziałowca (akcjonariusza) posiadającego nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo udziałowców (akcjonariuszy) posiadających łącznie nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec udziałowców (akcjonariuszy) tej spółki posiadających co najmniej 25% udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale takiego udziałowca (akcjonariusza) osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki - w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu udziałowego takiej spółdzielni.

Ponadto, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 61 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych przez spółkę innej spółce, jeżeli w obu tych podmiotach ten sam udziałowiec (akcjonariusz) posiada nie mniej niż po 25% udziałów (akcji), a wartość zadłużenia spółki otrzymującej pożyczkę (kredyt) wobec udziałowców (akcjonariuszy) tej spółki posiadających co najmniej 25% jej udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale tych udziałowców (akcjonariuszy) oraz wobec spółki udzielającej pożyczki (kredytu) osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki - w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu udziałowego takiej spółdzielni.

Ograniczeniom przewidzianym w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 omawianej ustawy podlegają zatem odsetki od pożyczek (kredytów) udzielonych spółce przez określoną grupę podmiotów (pożyczkodawców), tj.:

1. udziałowca posiadającego bezpośrednio nie mniej niż 25% udziałów w kapitale zakładowym spółki,
2. udziałowców bezpośrednich posiadających łącznie co najmniej 25% udziałów w kapitale zakładowym spółki,
3. spółkę - siostrę, jeżeli w obydwu spółkach (pożyczkodawcy i pożyczkobiorcy) ten sam udziałowiec posiada bezpośrednio co najmniej 25% udziałów.

Według art. 16 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskaźnik procentowy, o którym mowa w ust. 1 pkt 60 i 61, posiadanych przez udziałowców (akcjonariuszy) udziałów (akcji) w spółce określa się na podstawie liczby praw głosu, jakie w związku z posiadanymi udziałami (akcjami) przysługują tym udziałowcom (akcjonariuszom).

Natomiast przez pożyczkę, o której mowa w ust. 1 pkt 60 i 61 oraz w ust. 7, rozumie się każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy; przez pożyczkę tę rozumie się także emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę – art. 16 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na względzie treść przytoczonego powyżej przepisu zauważyć należy, iż definicja pożyczki wprowadzona przez ustawodawcę do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odbiega od definicji funkcjonującej na gruncie prawa cywilnego.

Stosownie bowiem do treści art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Porównując powyższą definicję pożyczki funkcjonującą na gruncie Kodeksu cywilnego z definicją zawartą w art. 16 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy zauważyć, iż ustawa podatkowa rozszerza zakres pożyczki w stosunku do art. 720 Kodeksu cywilnego o czynności w postaci emisji papierów wartościowych o charakterze dłużnym, złożenia depozytu nieprawidłowego lub założenia lokaty.

A zatem pojęcie pożyczki na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obejmuje zarówno pożyczkę sensu stricte, czyli pożyczkę zdefiniowaną w Kodeksie cywilnym (art. 16 ust. 7b ww. ustawy: przez pożyczkę rozumie się każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy) oraz pożyczkę sensu largo w postaci emisji papierów wartościowych o charakterze dłużnym (tj. weksle, obligacje), depozyt nieprawidłowy oraz lokatę (art. 16 ust. 7b ww. ustawy: przez pożyczkę rozumie się także emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę).

Podsumowując powyższe, dyspozycja art. 16 ust. 1 pkt 60 i pkt 61 w związku z brzmieniem art. 16 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obejmuje czynności prawne (umowy) spełniające essentialia negotii umowy pożyczki zdefiniowanej w Kodeksie cywilnym oraz inne czynności prawne, które zostały wskazane przez ustawodawcę w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych takie jak emisja papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy oraz lokata.

W analizowanym stanie faktycznym, w ramach finansowania jakiego Spółka udziela podmiotom sektora służby zdrowia jednym z głównych produktów jest umowa, w ramach której następuje cesja wierzytelności od dotychczasowego wierzyciela wraz z równoczesnym podpisaniem umowy (porozumienia) z dłużnikiem – zakładem opieki zdrowotnej. Konstrukcja tej umowy zakłada, że Spółka na podstawie umowy cesji wstępuje w prawa zaspokojonego wierzyciela i w ten sposób przejmuje od niego, po wartości równej lub zbliżonej do nominalnej, wymagalne, ale nieprzeterminowane wierzytelności i równocześnie podpisuje z dłużnikiem – zakładem opieki zdrowotnej umowę jako wierzyciel, w ramach której rozkłada spłatę zadłużenia na raty ustanawiając nowe terminy płatności i z tego tytułu pobiera prowizję od dłużnika. Równocześnie na sfinansowanie prowadzonej działalności Spółka pozyskuje środki finansowe od podmiotów trzecich. Jedną z form finansowania prowadzonej przez Spółkę działalności jest Umowa – Generalna umowa o wykup wierzytelności zawarta z jednym z podmiotów należącym do tej samej Grupy Kapitałowej, co Spółka, w której to spółce głównym akcjonariuszem jest podmiot, który jest również głównym akcjonariuszem w Spółce, tj. w obydwu podmiotach akcjonariusz ten posiada więcej niż połowę akcji dających mu prawo do większości głosów na WZA. Na podstawie Umowy Generalnej, Spółka Siostrzana zobowiązuje się do nabywania wierzytelności wynikających z wymagalnych rat płatności z umów na finansowanie zawieranych przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności. Umowa ta jest tak skonstruowana, iż Spółka Siostrzana zobowiązana jest do przekazania środków pieniężnych w chwili podpisania zlecenia na wykup określonej wierzytelności, zgodnie z formularzem wykupu. Natomiast wierzytelność przechodzi na Spółkę Siostrzaną z chwilą, gdy zgodnie z umową zawartą pomiędzy Spółką a zakładem opieki zdrowotnej staje się ona wymagalna.

Jak wynika z treści wniosku, w trakcie trwania Umowy Generalnej, Spółka Siostrzana przekazuje na rzecz Spółki środki pieniężne, których wartość uwzględnia wynagrodzenie przeliczone na odsetki (dyskonto). Jak zaznacza Wnioskodawca, przedmiotem umowy jest przejęcie wierzytelności pochodzących z działalności prowadzonej przez Spółkę w zamian za finansowanie, co powoduje, że umowa ta jest w swoim charakterze zbliżona do umowy o nabywanie wierzytelności.

Mając na uwadze powyższe, zauważyć należy, iż przedmiotowa umowa nie stanowi żadnej z czynności wskazanej expressis verbis przez ustawodawcę w art. 16 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. A zatem zbadać należy, czy umowa ta zawiera essentialia negotii umowy pożyczki.

Jak wskazano wcześniej, pożyczka jest umową, na podstawie której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki, a biorący zobowiązuje się zwrócić przedmiot pożyczki w pieniądzach o tej samej wielkości lub w rzeczach tego samego gatunku i takiej samej jakości.

Natomiast w analizowanej sytuacji Spółka otrzymuje od Spółki Siostrzanej środki pieniężne, których wartość uwzględnia wynagrodzenie przeliczone na odsetki (dyskonto), a wierzytelność przechodzi na Spółkę Siostrzaną z chwilą, gdy zgodnie z umową zawartą pomiędzy Spółką a zakładem opieki zdrowotnej staje się ona wymagalna.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika zatem, iż w przypadku zawarcia pomiędzy spółkami Umowy Generalnej, przeniesienie na Spółkę środków pieniężnych następuje tytułem zapłaty za przeniesienie praw majątkowych (wierzytelności). Zauważyć przy tym należy, iż otrzymane przez Spółkę środki pieniężne z tytułu przeniesienia na Spółkę Siostrzaną wierzytelności oznacza, iż środki pieniężne nie zostaną uzyskane przez Spółkę pod tytułem zwrotnym, który charakterystyczny jest dla konstrukcji pożyczki zawartej w art. 16 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, iż Umowa Generalna zawarta pomiędzy Spółką a Spółką Siostrzaną stanowi czynność odmienną od umowy pożyczki. Nie stanowi ona również innych czynności wskazanych przez ustawodawcę w art. 16 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższe oznacza, iż do Umowy Generalnej zawartej pomiędzy Spółką a Spółką Siostrzaną zastosowania nie znajdą przepisy dotyczące niedostatecznej kapitalizacji zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym odsetki płacone w związku z tą umową stanowić mogą dla Spółki koszt uzyskania przychodów, pod warunkiem spełnienia przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Ponadto, tut. Organ pragnie zauważyć, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Końcowo, w odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę pisma urzędowego stwierdzić należy, że zapadło ono w sprawie konkretnego zainteresowanego i nie jest wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Również wskazane przez Spółkę orzeczenia sądów administracyjnych są rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.