Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-18/16/MJ
z 25 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 31 grudnia 2015 r. (data wpływu 5 stycznia 2016 r.), uzupełnionego pismem z dnia 16 marca 2016 r. (data wpływu 21 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki ponoszone przez Spółkę na utrzymanie samochodów stanowiących własność Spółki, które będą wykorzystywane zarówno na cele działalności gospodarczej Spółki jak i na cele prywatne członków rady nadzorczej będą kosztem uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie ustalenia, czy wydatki ponoszone przez Spółkę na utrzymanie samochodów stanowiących własność Spółki, które będą wykorzystywane zarówno na cele działalności gospodarczej Spółki jak i na cele prywatne członków rady nadzorczej będą kosztem uzyskania przychodów.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 26 lutego 2016 r. nr ITPB3/4510-18/16-2/MJ wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 16 marca 2016 r. (data wpływu 21 marca 2016 r.).

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

X Spółka z o. o. z siedzibą w Y prowadzi działalność gospodarczą począwszy od dnia 16 listopada 2012 r., polegającą głównie na przygotowywaniu terenu pod budowę, budowie mieszkań na sprzedaż, pozostałe pośrednictwo finansowe a także obrót nieruchomościami i wynajem nieruchomości. W przyszłości Wspólnicy Spółki zamierzają powołać radę nadzorczą składającą się z osób nie będących pracownikami Spółki i przyznać comiesięczne stałe wynagrodzenie z tyt. pełnionej funkcji członka rady nadzorczej. Poza tym członkowie rady nadzorczej będą mieli do dyspozycji samochody służbowe Spółki, które będą wykorzystywane zarówno na cele prowadzonej działalności gospodarczej Spółki jak i w celach prywatnych członków rady nadzorczej. Z tytułu używania samochodów do celów prywatnych członkom rady nadzorczej będzie ustalony przychód na podstawie art. 11 ustawy o PDOF.

W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazał, że będzie ponosiła koszty utrzymania samochodów stanowiących jej własność tj. będących środkami trwałymi, a w szczególności będą to następujące rodzaje wydatków związanych z użytkowaniem pojazdów:

1. zakup paliwa,
2. zakup materiałów eksploatacyjnych,
3. niezbędne naprawy i wymiany części,
4. opłaty za parkowanie,
5. koszty przeglądów technicznych i okresowych,
6. czyszczenie pojazdów,
7. ubezpieczenia pojazdów tj. OC/AC/NNW

Poza wydatkami na utrzymanie samochodów kosztem Spółki będzie amortyzacja tych pojazdów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (po uzupełnieniu):

Czy określone w opisie stanu faktycznego

1. wydatki ponoszone przez spółkę na utrzymanie samochodów,
2. amortyzacja pojazdów

stanowiących własność Spółki, które będą wykorzystywane na zarówno na cele działalności gospodarczej Spółki jak i na cele prywatne członków rady nadzorczej będą kosztem uzyskania przychodów X Sp. z o.o.?

Wnioskodawca przedstawił następujące stanowisko:

Rada nadzorcza sprawuje stały nadzór nad działalnością spółki we wszystkich dziedzinach jej działalności (jest to organ nadzorujący).W myśl art. 16 ust. 1 pkt 38a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na rzecz osób wchodzących m.in. w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych lub organów stanowiących osób prawnych, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji.

Przepis mówi, że wyłączone są wydatki na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych. Często przyjmuje się więc podział wydatków wg tego, czy są ponoszone na rzecz osób - poszczególnych członków rady - wydatki osobiste, czy też są ponoszone na rzecz rady jako całości. Wtedy często jest wyciągany wniosek, że wydatki związane z funkcjonowaniem rady nadzorczej, których nie można przypisać personalnie do żadnego z członków rady nadzorczej, powinny być wyłączone z dyspozycji przepisu art. 16 ust. 1 pkt 38a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako wydatki ponoszone na rzecz rady nadzorczej jako obligatoryjnego organu spółki.

Reasumując wydatki na utrzymanie samochodów służbowych (osobowych) stanowiących własność Spółki, wyszczególnione w opisie stanu faktycznego wraz z kosztami amortyzacji, które będą wykorzystywane zarówno na cele działalności gospodarczej Spółki jak i na cele prywatne członków rady nadzorczej będą kosztem uzyskania przychodów X Sp. z o. o.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm., dalej updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy zatem przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie tego źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka w przyszłości zamierza powołać radę nadzorczą składającą się z osób nie będących pracownikami Spółki i przyznać comiesięczne stałe wynagrodzenie z tyt. pełnionej funkcji członka rady nadzorczej. Poza tym członkowie rady nadzorczej będą mieli do dyspozycji samochody służbowe Spółki, które będą wykorzystywane zarówno na cele prowadzonej działalności gospodarczej Spółki jak i w celach prywatnych członków rady nadzorczej. Z tytułu używania samochodów do celów prywatnych członkom rady nadzorczej będzie ustalony przychód na podstawie art. 11 ustawy pdof.

W związku z powyższym należy wskazać na art. 16 ust. 1 pkt 38a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych lub organów stanowiących osób prawnych oraz spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji.

W niniejszej sprawie zaznaczyć trzeba także, że co do zasady wszystkie wydatki związane z eksploatacją samochodów osobowych stanowiących środki trwałe stanowią koszty uzyskania przychodów. Należy jednakże mieć na uwadze, że ustawodawca wyłączył określone koszty związane z użytkowaniem samochodów przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych z kategorii kosztów uzyskania przychodów. I tak:

• do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się m.in. składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20 000 euro, przeliczona na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia – art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• w sytuacji, gdy samochód nie jest objęty ubezpieczeniem dobrowolnym, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się strat powstałych w wyniku jego utraty lub likwidacji oraz kosztów jego remontu powypadkowego – art. 16 ust. 1 pkt 50 ww. ustawy.

W powyższej kwestii należy także uwzględnić regulacje prawne dotyczące amortyzacji.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych, z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają – z zastrzeżeniem art. 16c – stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 16d ust. 2 zdanie pierwsze tej ustawy, składniki majątku, o których mowa w ww. przepisach, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Wprowadzenie takiego składnika majątku do ewidencji wymaga ustalenia jego wartości początkowej.

Z art. 16f ust. 1 i 3 omawianej ustawy wynika, że podatnicy – z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej – dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 oraz w art. 16b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3 500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3 500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Jednocześnie, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a - 16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Tak więc, jeżeli Spółka w ramach prowadzonej działalności wykorzystuje samochody osobowe, których wartość przewyższa równowartość 20 000 euro i jednocześnie stanowią one środki trwałe, to do kosztów uzyskania przychodów może zaliczyć odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodów nie przewyższającej tę wartość.

Ponadto wskazać należy, że wydatki na eksploatację będą stanowiły koszty uzyskania przychodu w części, w jakiej faktycznie służą uzyskiwaniu przychodów z działalności. Jedynie takie wydatki, które rzeczywiście związane są z wykorzystaniem samochodu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, spełniają bowiem warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tak więc koszty amortyzacji oraz wydatki związane z eksploatacją samochodu będącego środkiem trwałym, które związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą, takie jak np. naprawa, przegląd okresowy, ubezpieczenie itp., przedsiębiorca zalicza do kosztów podatkowych w całości z uwzględnieniem przepisów art. 15 ust. 1 ustawy.

Warunkiem niezbędnym ich kwalifikacji jest oczywiście wykazanie, że między tymi wydatkami a przychodem istnieje związek przyczynowo-skutkowy w tym znaczeniu, że są one uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, a w rezultacie ich poniesienia Spółka zwiększy swoje przychody.

Natomiast wydatki bezpośrednio związane z wykorzystaniem samochodów służbowych dla celów prywatnych, (takie jak zakup paliwa, opłaty parkingowe) przez członków rady nadzorczej, nie stanowią kosztu uzyskania przychodów Wnioskodawcy, gdyż nie spełniają warunków o których mowa powyżej, tj. określonych w art. 15 ust. 1 z uwzględnieniem regulacji art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 z późn. zm.). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.