2016.02.01 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-997/15/EB
z 1 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 6 października 2015 r. (data wpływu 16 października 2015 r.), uzupełnionym w dniu 27 stycznia 2016 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z „pojazdami dyspozycyjnymi” – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 27 stycznia 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z „pojazdami dyspozycyjnymi”.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym, prowadzącym działalność gospodarczą m.in. w zakresie produkcji okien oraz drzwi. W ramach prowadzonej działalności użytkuje samochody osobowe – pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 ton, których konstrukcja nie wyklucza ich użycia do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów nie związanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne, niebędące samochodami specjalnymi (zarówno będące jej własnością, jak również na podstawie umów leasingu oraz innych umów o podobnym charakterze), które przydzielane są zatrudnionym pracownikom w celu umożliwienia im właściwej realizacji powierzonych zadań służbowych.

W chwili obecnej Spółka rozważa wprowadzenie zmian w wewnętrznej procedurze korzystania z samochodów służbowych. W szczególności, wyodrębnione zostaną dwie kategorie samochodów służbowych, tj. „pojazdy użytkowe” (ogólnodostępne dla pracowników w celu wykonywania zadań służbowych) oraz „pojazdy dyspozycyjne”, przypisane do konkretnego pracownika. Decyzja o powierzeniu „pojazdu dyspozycyjnego” danemu pracownikowi uzależniona będzie od charakteru jego pracy, zajmowanego stanowiska i pełnionych funkcji a także wymogów w zakresie stałej mobilności oraz dyspozycyjności (tj. konieczności częstego przemieszczenia się w celach służbowych poza siedzibą Spółki).

Zgodnie z nowymi zasadami, pracownicy Spółki będą uprawnieni do użytkowania powierzonych „pojazdów dyspozycyjnych” również do celów innych niż służbowe. Z tego tytułu Spółka będzie pobierać od pracowników (potrącać z ich pensji) stosowne wynagrodzenie. Wysokość wynagrodzenia zostanie ustalona na poziomie stawek ryczałtowych przewidzianych w art. 3 ustawy z dnia 7 listopada 2013 r. o ułatwianiu wykonywania działalności gospodarczej, nowelizującej w tym zakresie art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wynagrodzenie to będzie należne Spółce za wszelkie korzystanie przez pracownika z „pojazdów dyspozycyjnych”, niezwiązane z wykonywanymi zadaniami służbowymi. Rozliczenie odpłatnego oddania pojazdu do użytkowania w celach innych niż służbowe następować będzie w comiesięcznych okresach rozliczeniowych. Spółka będzie traktować oddanie pojazdów do użytkowania prywatnego jako odpłatne świadczenie usług, z tytułu którego będzie wystawiać na rzecz pracowników faktury VAT.

Sposób użytkowania „pojazdów dyspozycyjnych” przez pracowników zostanie potwierdzony przez obowiązujące u Spółki zarządzenia oraz procedury dotyczące reguł użytkowania samochodów służbowych. Zgodnie z powyższymi regulacjami, udostępnienie samochodu będzie następować poprzez zawarcie umowy o powierzeniu samochodu do użytkowania służbowego oraz zostanie dodatkowo potwierdzone protokołem przekazania samochodu. Udostępniony „pojazd dyspozycyjny” stanowić będzie mienie pracodawcy powierzone pracownikowi w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, co oznacza, że pracownik ponosić będzie pełną odpowiedzialność materialną za powierzony pojazd.

Spółka pragnie podkreślić, że „pojazdy dyspozycyjne” będą użytkowane wyłącznie w sposób opisany powyżej, tj. w celu wykonywania zadań służbowych przez pracownika Spółki, któremu zostanie przypisany samochód oraz do odpłatnego udostępnienia samochodu na rzecz tego pracownika. Pojazdy dyspozycyjne nie będą udostępniane nieodpłatnie do czyjegokolwiek użytku prywatnego. Zgodnie z obowiązującymi zasadami, osobą wyłącznie uprawnioną do korzystania z „pojazdu dyspozycyjnego” będzie pracownik, któremu zostanie przypisany pojazd.

Wskazany sposób wykorzystania „pojazdów dyspozycyjnych” zostanie potwierdzony prowadzoną przez Spółkę ewidencją przebiegu pojazdu. Spółka planuje również złożyć naczelnikowi właściwego urzędu skarbowego stosowną informację o tych samochodach, zgodnie z art. 86a ust. 12 Ustawy VAT.

Spółka będzie pokrywać bieżące koszty użytkowania pojazdu (m.in. paliwo, opłaty parkingowe, opłaty za autostrady) jedynie w odniesieniu do służbowego użytku samochodów. Spółka nie będzie pokrywać bieżących kosztów użytkowania pojazdu w tym zakresie, w jakim samochód ten będzie odpłatnie udostępniony na rzecz pracownika Spółki do celów innych niż służbowe.

Wniosek Spółki dotyczy kwestii, czy będzie jej przysługiwało prawo do pełnego odliczenia VAT z tytułu wydatków, które poniesie w związku z korzystaniem przez pracowników z pojazdów Spółki dla celów służbowych. Równocześnie, pytanie Spółki nie odnosi się do prawa do odliczenia VAT z tytułu wydatków nieponoszonych przez Spółkę, do których należą m.in. bieżące koszty użytkowania pojazdów dyspozycyjnych (m.in. paliwo, opłaty parkingowe, opłaty za autostrady), w zakresie w jakim będą one odpłatnie udostępnione na rzecz pracowników dla celów innych niż służbowe i które to wydatki obciążać będą pracowników. Jednocześnie zaznaczyć należy, że istnieje pewna grupa wydatków związanych z pojazdami innymi niż wynikające z bieżącego korzystania (koszty zakupu/leasingu, koszty przeglądów i napraw), które zawsze będzie ponosić Spółka i których także dotyczy jej Wniosek. W związku z tym, że Spółka będzie pokrywała bieżące koszty służbowego użytkowania pojazdów, faktury wystawione na Spółkę będą również dokumentowały poniesienie jedynie tego rodzaju wydatków. Jednak zakłada się, że w przypadku tych wydatków opłata za najem samochodu dla celów prywatnych pracownika, będzie pokrywać te koszty obciążające Spółkę. Sposób wykorzystania „pojazdów dyspozycyjnych” zostanie określony w wewnętrznych regulacjach dotyczących użytkowania tych pojazdów oraz zostanie dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez Spółkę ewidencją przebiegu pojazdu. Jednocześnie, jak wynika z treści stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 2, w przypadku, gdy „pojazd dyspozycyjny” zostanie wydany odpłatnie na rzecz pracownika poza czasem jego pracy, zdaniem Spółki wpis do ewidencji powinien zawierać elementy wskazane w art. 86a ust. 8 ustawy VAT, tj. m.in. dane wymienione w ust. 7 tego artykułu, za wyjątkiem podawania dokładnego celu wyjazdu oraz opisu trasy. Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że zakres danych ujętych w ewidencji przebiegu pojazdu (ustalony przez ustawodawcę) pozwalać będzie na określenie, które wydatki zostały poniesione w związku z użytkiem służbowym „pojazdów dyspozycyjnych”, a które dotyczą pozostałego zakresu ich użytkowania, tj. zostały poniesione w związku odpłatnym użytkiem prywatnym tych pojazdów. W obu tych przypadkach, przy każdorazowym wykorzystaniu danego pojazdu, w ewidencji przebiegu pojazdu należy bowiem wskazać liczbę przejechanych kilometrów, a w zakresie użytku służbowego - również cel wyjazdu oraz opis trasy. W związku z powyższym, znając liczbę przejechanych kilometrów, cel wyjazdu jak również opis trasy przejazdu, Spółka będzie mogła zweryfikować m.in.: koszt paliwa (na podstawie liczby przejechanych kilometrów oraz danych technicznych pojazdu wskazujących poziom średniego spalania 1/100 km), oraz wysokość opłat za parkingi lub autostrady (na podstawie opisu trasy), poniesione w związku z użytkiem służbowym „samochodów dyspozycyjnych”. Na podstawie tych ustaleń, Spółka będzie mogła również dokonać weryfikacji faktur dokumentujących poszczególne wydatki (przy czym z założeń przyjętych przez nią Spółka nie powinna otrzymywać dokumentów, które dotyczą użytku „prywatnego” dotyczących bieżącej eksploatacji pojazdów). Jednocześnie Spółka zaznacza, że szczegółowy sposób wykorzystania „pojazdów dyspozycyjnych” zostanie przez nią ustalony w wewnętrznych regulacjach, w których zostanie określony m.in. sposób dokumentowania wydatków związanych z użytkowaniem tych samochodów, które pozwolą m.in. na jednoznaczne przyporządkowanie faktur wystawionych na Spółkę do wydatków związanych z rzeczywistym użytkowaniem tych pojazdów dla celów służbowych. Jak wyżej wskazano, przepisy ustawy VAT nakazują ujęcie w ewidencji przebiegu pojazdu, w zakresie w jakim pojazd będzie wykorzystywany dla celów służbowych, m.in. opis trasy przejazdu. Przepisy te nie obligują jednak do przedstawienia żadnych dodatkowych dowodów dokumentujących rzeczywistą trasę przejazdu, w związku z tym Spółka nie zamierza ponosić dodatkowego wydatku na zakup i montaż systemu GPS w „pojazdach dyspozycyjnych”. Równocześnie Spółka zakłada, że każde przekazanie pojazdu służbowego pracownikowi powinno zostać stwierdzone protokołem – dotyczy to więc zarówno przekazania pojazdu dla celów służbowych, jak i odpłatnego użytkowania dla celów prywatnych pracownika. Co do zasady jednak, przekazanie pojazdu dla obu tych celów nastąpi w tym samym momencie, stąd Spółka przyjmuje, że czynność ta zostanie potwierdzona w jednym protokole. Równocześnie Spółka przewiduje, że podstawą odpłatnego udostępnienia pracownikom pojazdów dla celów prywatnych będzie zawarta pomiędzy Spółką a pracownikiem stosowna umowa o świadczenie usług (zakłada się, że kwestia ta będzie uregulowana w umowie o powierzeniu mienia pracownikowi). W ramach użytkowania pojazdów dla celów służbowych, miejsce ich parkowania będzie uzależnione od tego gdzie aktualnie pracownik będzie wykonywał swoje obowiązki pracownicze. W przypadku wykonywania pracy w siedzibie Spółki, pojazdy te będą parkowane w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę. W przypadku natomiast podróży służbowych, w tym również przy okazji spotkań z kontrahentami Spółki, miejsce parkowania pojazdu będzie zależało od konkretnego celu podróży oraz dostępnych na miejscu warunków infrastrukturalnych. Natomiast przy odpłatnym użytkowaniu pojazdów dla celów prywatnych, wybór miejsca parkowania pojazdu będzie uzależniony od indywidualnej decyzji pracownika. Dodatkowo podkreślić należy, że w przypadku pracowników Spółki będących przedstawicielami handlowymi i osobami zarządzającymi przedsiębiorstwem, Spółka uzyskała indywidualną interpretację prawa podatkowego, zgodnie z którą parkując powierzone im pojazdy w miejscu zamieszkania nie osiągają one przychodu podatkowego, z uwagi na uwarunkowania i rodzaj ich prac wymagający pełnej dyspozycyjności lub niezasadność powrotu do siedziby Spółki. Jak powyżej wskazano. Spółka nie będzie pokrywać bieżących kosztów użytkowania „pojazdów dyspozycyjnych” w tym zakresie, w jakim samochody te będą odpłatnie udostępnione na rzecz pracownika dla celów innych niż służbowe. W związku z tym, wszelkie tego rodzaju koszty pracownik będzie zobowiązany pokryć z własnych środków. W tym zakresie, nie wystąpi zatem konieczność dokonywania żadnych wzajemnych rozliczeń pomiędzy Spółką i pracownikiem. W tym miejscu należy również zaznaczyć, iż zgodnie z przedstawionym we Wniosku opisem zdarzenia przyszłego, z tytułu użytkowania „pojazdów dyspozycyjnych” dla celów prywatnych pracownicy będą obciążeni ryczałtową opłatą, potrącaną z ich wynagrodzenia za pracę w comiesięcznych okresach rozliczeniowych. Równocześnie, opłaty te będą traktowanie jako wynagrodzenie za odpłatne świadczenie usług przez Spółkę, w związku z czym zostaną udokumentowane fakturą VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w sytuacji opisanej we wniosku, tj. obciążania pracowników za użytkowanie „pojazdów dyspozycyjnych” do celów prywatnych, Spółka będzie miała możliwość pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z tymi pojazdami?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie:

Czy w zakresie, w jakim „pojazdy dyspozycyjne” będą oddane w odpłatne użytkowanie na rzecz pracowników, prowadzona przez Spółkę ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać elementy wskazane w art. 86a ust. 8 Ustawy VAT, tj. bez konieczności wskazywania celu danego wyjazdu oraz opisu trasy?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy, w sytuacji opisanej we wniosku, tj. odpłatnego oddania w użytkowanie „pojazdów dyspozycyjnych” na rzecz pracowników dla ich celów prywatnych Spółka będzie miała możliwość pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z tymi pojazdami.

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawcy, w zakresie, w jakim „pojazdy dyspozycyjne” będą oddane w odpłatne użytkowanie na rzecz jej pracowników, prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać elementy wskazane w art. 86a ust. 8 Ustawy VAT, tj. bez konieczności wskazywania celu wyjazdu oraz opisu trasy, ze wskazaniem natomiast stanu licznika na dzień udostępnienia oraz na dzień zwrotu pojazdu.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Ad 1

Zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jednakże, z dniem 1 kwietnia 2014 r. weszły w życie przepisy szczególne art. 86a Ustawy VAT, ograniczające w określonych sytuacjach prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z zakupem i eksploatacją pojazdów samochodowych (rozumie się przez to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony).

Zgodnie z art. 86a ust. 1 Ustawy VAT, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 Ustawy VAT, stanowi 50% kwoty podatku należnego. Do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi ustawa zalicza w szczególności koszty nabycia samochodu lub jego części składowych, koszty paliwa, koszty napraw oraz inne koszty związane z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Jednakże, na podstawie art. 86a ust. 3 pkt 1) Ustawy VAT, ograniczenie prawa do odliczenia VAT w pełnej wysokości nie znajduje zastosowania, jeżeli pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Zatem, w celu określenia czy podatnik ma prawo do pełnego odliczenia VAT należy wykazać, że pojazdy:

są wykorzystywane w ramach działalności gospodarczej podatnika, oraz
w ramach tej działalności nie są użytkowane dla celów prywatnych, tj. niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Odpłatne udostępnianie pojazdów na rzecz pracowników jako element działalności gospodarczej

Zdaniem Spółki, zgodnie z regułami wykładni systemowej wewnętrznej, przy interpretacji pojęcia „działalności gospodarczej”, o której mowa w art. 86a ust. 4 Ustawy VAT konieczne jest odwołanie się do definicji działalności gospodarczej przewidzianej w art. 15 ust. 2 Ustawy VAT. Zgodnie tym przepisem „działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.” Zakres unormowania art. 15 ust. 2 Ustawy VAT obejmuje każdy rodzaj działalności, bez względu na jej cele i rezultaty, która nie ma charakteru incydentalnego i ma charakter odpłatny. W szczególności, dla stwierdzenia prowadzenia działalności gospodarczej nie ma znaczenia wpis przedmiotu tej działalności do jakiegokolwiek rejestru. Nie jest także istotne to, czy wykonywana działalność przynosi jakikolwiek zysk, o ile ma ona charakter działalności, o której mowa w art. 15 ust. 2 Ustawy VAT (por. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 kwietnia 2014 r., nr ILPP4/443-68/14-2/EWW).

Jak wynika z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, „pojazdy dyspozycyjne” znajdujące się w posiadaniu Spółki będą wykorzystywane wyłącznie do:

wykonywania zadań służbowych związanych z działalnością gospodarczą Spółki przez pracowników, do których będą przydzielone,
świadczenia odpłatnej usługi na rzecz pracowników, polegającej na odpłatnym udostępnieniu do celów innych niż służbowe.

W ocenie Spółki, również w zakresie, w jakim będzie udostępniać odpłatnie „pojazdy dyspozycyjne” na rzecz swoich pracowników niewątpliwie będzie prowadzić działalność usługodawcy, mieszczącą się w zakresie art. 15 ust. 2 Ustawy VAT. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych. Jak stwierdził przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 16 września 2014 r. (nr IPPP1/443-746/14-2/AS): „odpłatne świadczenie usług udostępniania samochodów osobowych pracownikom do realizacji ich celów prywatnych stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. W związku z powyższym, oddawanie samochodów pracownikom do odpłatnego korzystania należy uznać za wykorzystywanie samochodów przez Spółkę do celów działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT.”

Wykorzystywanie pojazdów wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 Ustawy VAT, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika w szczególności, jeżeli sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Z literalnego brzmienia powyższego przepisu wynika, że w celu dokonania pełnego odliczenia podatku od towarów i usług muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj.:

sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza użycie tych pojazdów dla celów prywatnych, oraz
wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika ewidencją przebiegu tych pojazdów.

Należy jednak zaznaczyć, że przepisy Ustawy VAT nie określają w jaki dokładnie sposób podatnik ma zapewnić wyeliminowanie użytku prywatnego użytkowanych pojazdów. Wskazać należy, że przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń, oraz poprzez podjęcie dodatkowych działań zabezpieczających wykonanie. Działania te muszą być jednak dostosowane do specyfiki działalności danego przedsiębiorstwa oraz celów, dla których pojazdy są w nim użytkowane.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że dla skorzystania przez podatnika z pełnego odliczenia VAT istotne jest zapewnienie obiektywnych możliwości wyeliminowania użycia pojazdów w celach prywatnych. Jak wynika z wyroku WSA w Łodzi z dnia 25 maja 2015 r. (sygn. akt I SA/Łd 435/15), „chodzi tu o stworzenie takich mechanizmów i wprowadzenie takich zasad używania pojazdów, które dadzą maksymalną gwarancję wykorzystywania ich wyłącznie w działalności gospodarczej podatnika”. Podobne stanowisko zostało również zaprezentowane w wyroku WSA w Poznaniu z 20 sierpnia 2015 r. (sygn. akt I SA/Po 1124/14).

W tym kontekście należy wskazać, że zaprezentowane przez Spółkę rozwiązanie pozwoli na całkowite wyeliminowanie możliwości korzystania przez pracowników z „pojazdów dyspozycyjnych” do celów prywatnych bez uiszczenia stosownego wynagrodzenia.

W konsekwencji, w ocenie Spółki, już samo ustanowienie tego typu odpłatności na zasadach przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego stanowi „sposób wykorzystania” tych pojazdów, który „wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą” Spółki w rozumieniu art. 86a ust. 4 pkt 1 Ustawy VAT. W związku z powyższym, wprowadzenie powyższego rozwiązania stanowić będzie wystarczającą przesłankę do uznania, że „pojazdy dyspozycyjne” będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki (pod warunkiem odzwierciedlenia powyższych reguł w wewnętrznych procedurach korzystania z pojazdów Wnioskodawcy a także w ewidencji przebiegu pojazdu).

Jak zostało wskazane w zaprezentowanym na wstępie opisie zdarzenia przyszłego:

przedstawiony sposób wykorzystania „pojazdów dyspozycyjnych” zostanie określony w wewnętrznych regulacjach dotyczących użytkowania tych pojazdów,
dodatkowo, sposób wykorzystania pojazdów zostanie potwierdzony prowadzoną przez Spółkę ewidencją przebiegu pojazdu,
Spółka złoży naczelnikowi właściwego urzędu skarbowego stosowną informację o tych samochodach, zgodnie z art. 86a ust. 12 Ustawy VAT.

W konsekwencji, zdaniem Spółki spełnione zostaną wszystkie przesłanki uprawniające do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT od wydatków związanych z „pojazdami dyspozycyjnymi” znajdującymi się w jej posiadaniu.

Wynagrodzenie należne Spółce.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, wynagrodzenie Spółki zostanie określone na podstawie reguł przewidzianych w ustawie z dnia 7 listopada 2013 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej. Jak zostało wskazane w uzasadnieniu do projektu ww. ustawy: „Często przyjmuje się, że wartość świadczenia, jakie otrzymuje pracownik z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych, powinna bazować na koszcie wynajmu takiego samego pojazdu w wypożyczalni samochodów i taka wartość powinna stanowić podstawę opodatkowania. W wyniku braku precyzyjnych i prostych przepisów w tym zakresie wiele osób narażonych jest na ryzyko podatkowe. (...) Proponuje się zatem rozwiązanie polegające na określeniu wartości tego świadczenia, co pozwoli uniknąć wątpliwości co do sposobu ustalenia przychodu z tego tytułu.”

W ocenie Spółki, ustawodawca przyjął na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uproszczone zasady ustalenia wartości świadczenia polegającego na udostępnieniu samochodu służbowego pracownikom, które mogą znaleźć zastosowanie również na potrzeby określenia wartości tego świadczenia na gruncie VAT. Działając w zaufaniu do prawa stanowionego przez ustawodawcę, trudno bowiem oczekiwać, aby wartość tego samego świadczenia (usługi) mogła być różnie oceniana na gruncie dwóch ustaw podatkowych. W ocenie Spółki, przyjęcie uproszczonego sposobu dokonywania rozliczeń jest również zasadne w świetle zasady proporcjonalności, w jakiej muszą pozostawać środki służące realizacji normy derogacyjnej art. 86a ust. 1 Ustawy VAT, stanowiącej wyjątek od zasady przewidzianej w art. 86 ust. 1 Ustawy VAT, do celu wprowadzonego ograniczenia.

Zatem w opinii Spółki, ustalenie przez nią wysokości wynagrodzenia za odpłatne użytkowanie „pojazdów dyspozycyjnych” na podstawie stawek ryczałtowych przewidzianych w art. 3 ustawy z dnia 7 listopada 2013 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej, w świetle powyższych zasad należy uznać za prawidłowe.

Racjonalność ustawodawcy.

Za przedstawionym wyżej rozumieniem art. 86a ust. 1 oraz ust. 4 Ustawy VAT przemawia również wykładnia celowościowa powyższych przepisów. Należy wskazać, że odpłatne udostępnienie samochodów służbowych na rzecz pracowników Spółki będzie stanowić odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. I Ustawy VAT. W konsekwencji, „pojazdy dyspozycyjne” znajdujące się w posiadaniu Spółki będą wykorzystywane wyłącznie do prowadzenia działalności opodatkowanej VAT. W tej sytuacji, odmowa prawa do pełnego odliczenia VAT prowadziłaby do przeniesienia ekonomicznego ciężaru VAT na podatnika. Podatnik byłby bowiem zobowiązany do zapłaty VAT (w związku z prowadzeniem sprzedaży opodatkowanej, w tym świadczeniem odpłatnej usługi „wynajmu” samochodów), a jednocześnie nie przysługiwałoby mu prawo do odliczenia pełnej kwoty VAT od wydatków poniesionych w celu wykonania tych czynności. Taka interpretacja art. 86a Ustawy VAT stałaby natomiast w sprzeczności z zasadą neutralności VAT dla podatnika tego podatku.

Jak stwierdził ustawodawca w uzasadnieniu do projektu ustawy nowelizującej Ustawę VAT z dniem 1 kwietnia 2014 r.: „Wprowadzenie zryczałtowanego ograniczenia prawa do odliczania podatku VAT jest rozwiązaniem mającym na celu zapobieżenie ryzyku omijania opodatkowania, upraszczając jednocześnie procedurę weryfikacji”. W ocenie Spółki, ratio legis rozwiązania wprowadzonego w art. 86a Ustawy VAT jest zatem wyeliminowanie negatywnych skutków fiskalnych związanych z unikaniem opodatkowania VAT nieodpłatnych świadczeń w postaci bezpłatnego udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych. W przypadku natomiast, gdy udostępnianie samochodów do celów prywatnych ma charakter odpłatny i jest opodatkowane VAT powyższe ryzyko nie powstanie. W konsekwencji, niedopuszczalne jest w takiej sytuacji ograniczenie prawa do odliczenia VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi.

Wnioskodawca pragnie również wskazać, że odmienna interpretacja przepisów Ustawy VAT byłaby niezgodna z treścią Decyzji derogacyjnej wydanej polskim władzom przez Radę UE z dnia 17 grudnia 2013 r. nr 2013/805/UE (Dz.U.UE.L.2013.353.51), która stanowiła podstawę do wprowadzenia przepisu szczególnego art. 86a Ustawy VAT. W przypadku rezygnacji z prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu oraz dokonania zgłoszenia informacyjnego do urzędu skarbowego Wnioskodawca byłby bowiem pozbawiony prawa do odliczenia pełnej kwoty VAT naliczonego od pojazdów przeznaczonych wyłącznie do realizacji przedmiotu działalności gospodarczej. Tymczasem, zgodnie z art. 1 ust. 3 Decyzji derogacyjnej: „ograniczenie do wysokości 50%, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do VAT naliczonego od wydatków, które są w całości związane z działalnością gospodarczą podatnika.”

Reasumując, w ocenie Spółki, będzie uprawniona do zastosowania pełnego odliczenia VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi w sytuacji, gdy „pojazdy dyspozycyjne” będą przeznaczone wyłącznie do wykonywania powierzonych zadań służbowych a także do odpłatnego korzystania przez pracowników Spółki (pod warunkiem spełnienia obowiązków ewidencyjnych oraz informacyjnych przewidzianych w art. 86a Ustawy VAT).

Ad. 2.

Zgodnie z art. 86a ust. 7 Ustawy VAT, ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać:

numer rejestracyjny pojazdu samochodowego;
dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji;
stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji;
wpis osoby kierującej pojazdem samochodowym dotyczący każdego wykorzystania tego pojazdu, obejmujący:

kolejny numer wpisu,
datę i cel wyjazdu,
opis trasy (skąd - dokąd),
liczbę przejechanych kilometrów,
imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem

liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.

Natomiast zgodnie z art. 86a ust. 8 Ustawy VAT, w przypadku, gdy pojazd samochodowy jest udostępniany osobie niebędącej pracownikiem podatnika, wpis, o którym mowa w ust. 7 pkt 4:

jest dokonywany przez osobę, która udostępnia pojazd obejmuje:

kolejny numer wpisu,
datę i cel udostępnienia pojazdu,
stan licznika na dzień udostępnienia pojazdu,
liczbę przejechanych kilometrów,
stan licznika na dzień zwrotu pojazdu,
imię i nazwisko osoby, której udostępniony został pojazd.

Różnica pomiędzy przytoczonymi uregulowaniami polega na tym, że w przypadku udostępnienia samochodu osobie niebędącej pracownikiem podatnika wpis do ewidencji przebiegu pojazdu nie musi zawierać opisu trasy, powinien natomiast obejmować stan licznika na dzień udostępnienia oraz na dzień zwrotu pojazdu.

W ocenie Spółki, elementy wpisu wskazane w art. 86a ust. 7 pkt 4 Ustawy VAT znajdują odniesienie wyłącznie do tych sytuacji, w których pojazd samochodowy wydawany jest pracownikowi w ramach wykonywania przez niego obowiązków służbowych na rzecz pracodawcy. Jeżeli natomiast samochód służbowy zostanie wydany odpłatnie na rzecz pracownika poza czasem jego pracy, to wpis do ewidencji powinien zawierać elementy wskazane w art. 86a ust. 8 Ustawy VAT, tj. bez konieczności wskazywania celu danego wyjazdu oraz opisu trasy.

Zdaniem Spółki, decydujące znaczenie posiada w tym względzie okoliczność, że w przypadku oddania samochodu pracownikowi poza czasem pracy pracodawca nie posiada wiedzy na temat celu oraz trasy przejechanej przez pracownika, która jest niezbędna dla zweryfikowania prawidłowości wpisu. Jednocześnie, tego typu zapisy w ewidencji nie są istotne dla potrzeby wykluczenia wykorzystania pojazdu „na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą”. Sam bowiem fakt, że samochód jest wydawany w ramach odpłatnej czynności podlegającej VAT stanowi wystarczającą przesłankę przemawiającą za wykluczeniem w tym zakresie wykorzystania samochodu „do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika”. Innymi słowy, każdy przejazd pracownika w celach prywatnych, bez względu na cel i miejsce docelowe przejazdu, stanowić będzie przejazd związany z działalnością Spółki, tj. związany z odpłatną usługą świadczoną na rzecz pracownika. Pracownik korzystający z samochodu służbowego poza czasem pracy będzie zatem występować faktycznie w roli osoby trzeciej - najemcy samochodu, a nie w roli osoby wykonującej określone czynności na rzecz pracodawcy w ramach wiążącego strony stosunku pracy. W taki też sposób powinien być on traktowany na gruncie art. 86a ust. 7 oraz ust. 8 Ustawy VAT.

Reasumując, w ocenie Spółki:

w sytuacji opisanej we wniosku, tj. w przypadku odpłatnego użytkowania „pojazdów dyspozycyjnych” przez pracowników Spółki do celów prywatnych, Spółka będzie miała możliwość pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z używaniem pojazdów,
w zakresie, w jakim „pojazdy dyspozycyjne” będą oddane w odpłatne użytkowanie na rzecz pracowników, prowadzona przez Spółkę ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać elementy wskazane w art. 86a ust. 8 Ustawy VAT, tj. bez konieczności wskazywania celu oraz opisu trasy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jak wynika z ww. przepisu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ponadto w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego.

Należy wskazać, że od dnia 1 stycznia 2014 r. kwestie związane z odliczeniem podatku od towarów i usług związanego z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane przepisami art. 86a ustawy. Natomiast z dniem 1 kwietnia 2014 r. na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą, przepisy art. 86a ustawy uległy zmianie.

Podstawą wprowadzonych zmian jest przede wszystkim decyzja wykonawcza Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. upoważniająca Rzeczpospolitą Polską do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 353 z dnia 28 grudnia 2013 r., str. 51).

Zmiany wynikają również z konieczności dostosowania przepisów o podatku od towarów i usług do tez wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawie C-160/11 Bawaria Motors.

Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:

świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;

należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Stosownie do zapisu ust. 2 tego artykułu, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Według regulacji art. 2 pkt 34 ustawy, przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Na podstawie art. 86a ust. 3 ww. ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:

wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;

do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W świetle ust. 4 cytowanego artykułu, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Jak stanowi ust. 5 ww. artykułu, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:

odprzedaży,
sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze

w odniesieniu do których:

kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Zgodnie z ust. 6 tego artykułu, ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności.

W myśl ust. 7 ww. artykułu, ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać:

numer rejestracyjny pojazdu samochodowego;
dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji;
stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji;
wpis osoby kierującej pojazdem samochodowym dotyczący każdego wykorzystania tego pojazdu, obejmujący:

kolejny numer wpisu,
datę i cel wyjazdu,
opis trasy (skąd - dokąd),
liczbę przejechanych kilometrów,
imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem

liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.

Jak przewidziano w ust. 8 cytowanego artykułu, w przypadku gdy pojazd samochodowy jest udostępniany osobie niebędącej pracownikiem podatnika, wpis, o którym mowa w ust. 7 pkt 4:

jest dokonywany przez osobę, która udostępnia pojazd;
obejmuje:

kolejny numer wpisu,
datę i cel udostępnienia pojazdu,
stan licznika na dzień udostępnienia pojazdu,
liczbę przejechanych kilometrów,
stan licznika na dzień zwrotu pojazdu,
imię i nazwisko osoby, której udostępniony został pojazd.

Jak wynika z ust. 12 tego artykułu, podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami.

Na podstawie ust. 13 cyt. artykułu, w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.

Według regulacji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do brzmienia art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak stanowi ust. 2 tego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że odpłatne udostępnianie „pojazdów dyspozycyjnych” pracownikom na ich prywatny użytek będzie stanowiło odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, a więc czynność podlegającą opodatkowaniu. Fakt ten nie spowoduje jednak, że – w świetle art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy – pojazdy te zostaną „automatycznie” uznane za wykorzystywane przez Spółkę wyłącznie do działalności gospodarczej.

Spółka wskazała, że będzie ponosić wyłącznie koszty dotyczące użytku służbowego samochodów (paliwo, opłaty za autostrady i parkowanie) i nie będzie ponosić bieżących kosztów użytkowania pojazdów w zakresie, w jakim pojazdy te będą odpłatnie udostępniane na rzecz pracowników dla celów innych niż służbowe i które to wydatki obciążać będą pracowników. Jednocześnie podała, że poniosła/będzie ponosić także wydatki ogólne dotyczące tych pojazdów, tj. zakup/leasing pojazdów, koszty ich napraw. Zatem w analizowanej sprawie istotne jest w jaki sposób będą wykorzystywane „pojazdy dyspozycyjne” oraz czy Spółka jest w stanie obiektywnie stwierdzić, ze nie są one wykorzystywane przez pracowników w czasie pracy do celów innych niż działalność gospodarcza. Faktem jest, że zarówno używanie ww. samochodów przez pracowników do wykonywania ich zadań służbowych związanych z działalnością gospodarczą Spółki, jak i ich odpłatne udostępnianie pracownikom do celów innych niż służbowe, będzie stanowiło niewątpliwie wykorzystywanie pojazdów do działalności gospodarczej. W ocenie tut. organu, sposób użytkowania „pojazdów dyspozycyjnych”, jaki Spółka przedstawiła we wniosku, nie wyklucza jednak możliwości wykorzystania ich do celów prywatnych również poza „odpłatnym udostępnianiem samochodu na rzecz pracownika”. Ta sama osoba będzie bowiem użytkować samochód do celów służbowych jak i osobistych – prywatnych. Należy wskazać, że wykorzystywanie samochodów przez pracowników w celu realizacji ich obowiązków oraz udostępnienie tych samych samochodów pracownikom do wykorzystania w celach prywatnych nie pozwala na stworzenie jasnych i przejrzystych zasad, z których wynikałby brak możliwości użycia samochodów do celów prywatnych w czasie używania ich do wykonywania obowiązków służbowych. Z uwagi na to, że „pojazdy dyspozycyjne” będą wykorzystywane do celów prywatnych pracowników – wbrew stanowisku Spółki – nie ma obiektywnej możliwości wyeliminowania ich użycia w takim celu również w czasie, kiedy powinny być wykorzystywane wyłącznie do wykonywania obowiązków na jej rzecz. W takiej sytuacji niemożliwe jest dokładne określenie z góry w jakim czasie (danego dnia) samochód będzie wykorzystywany do realizacji obowiązków służbowych, a w związku z tym, czy nie będzie wykorzystywany na cele prywatne poza czasem, w którym będzie podlegał odpłatnemu udostępnieniu. Nie zmienia tego również fakt, że Spółka będzie prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 86a ust 4 pkt 1 ustawy oraz wprowadzi wewnętrzne regulacje określające sposób dokumentowania wydatków związanych z użytkowaniem tych pojazdów do celów służbowych, które pozwolą na m.in. na jednoznaczne przyporządkowanie faktur wystawionych na Spółkę do wydatków związanych z rzeczywistym użytkowaniem tych pojazdów dla celów służbowych, gdyż nie wyklucza to możliwości użycia „samochodu dyspozycyjnego” jednocześnie do celów prywatnych pracownika, tym bardziej, że samochody nie będą posiadać systemu GPS, a przekazanie zarówno do celów służbowych, jak i prywatnych zostanie dokonane równocześnie i potwierdzone jednym protokołem.

Zdaniem tut. organu, w tak przedstawionych okolicznościach nie można obiektywnie i jednoznacznie stwierdzić, że ww. samochody będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej oraz że wprowadzenie regulacji wewnętrznych wykluczy możliwość ich użycia w celu prywatnym pracowników w czasie ich godzin pracy. W okolicznościach przedstawionych we wniosku opisane reguły wykorzystania pojazdów służbowych przez pracowników w celu realizacji obowiązków służbowych, w zestawieniu z odpłatnym udostępnieniem tych samych samochodów pracownikom, do wykorzystania w celach prywatnych, nie pozwala na stworzenie jasnych i przejrzystych zasad, z których wynikałby brak możliwości użycia tych samochodów do celów prywatnych w czasie wykorzystywania ich do wykonywania obowiązków służbowych.

We wskazanych okolicznościach zdarzenia przyszłego nie zostanie zatem wypełnia hipoteza przepisu art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy w związku z ust. 4 pkt 1 tego artykułu, a w konsekwencji Spółka nie będzie mogła korzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z ww. pojazdami w pełnej wysokości. W analizowanej sprawie, zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego od – określonych w art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy – wydatków związanych z eksploatacją i używaniem ww. „pojazdów dyspozycyjnych”, o ile nie zajdą ograniczenia, o których mowa w art. 88 ustawy.

Należy wskazać, że na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane orzeczenia Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, ponieważ stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach osadzonych w określonych stanach faktycznych. Nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są na podstawie zebranego w danej sprawie materiału dowodowego.

Ze względu na fakt, że tutejszy organ w wydanym rozstrzygnięciu ocenił stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 1 jako nieprawidłowe, przy warunkowej formule pytania nr 2, ocena stanowiska korelującego z tym pytaniem stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin