Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4510-55/16/DW
z 22 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 lutego 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 25 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu pełnej kwoty wierzytelności faktoringowej, w przypadku jej zbycia:

• za cenę wyższą lub równą cenie jej nabycia –jest prawidłowe,
• za cenę niższą od ceny jej nabycia – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2016 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu pełnej kwoty wierzytelności faktoringowej, w przypadku jej zbycia.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką zajmującą się świadczeniem usług faktoringowych. W ramach swoich usług spółka oferuje microfaktoring, faktoring niepełny i faktoring pełny. Wnioskodawca podpisał umowę z kontrahentem A na wykup jego wierzytelności (finansowanie) względem kontrahenta B w ramach faktoringu niepełnego. Faktoring niepełny to finansowanie faktur Faktoranta (Dostawcy: dalej „A”) bez przejęcia ryzyka niewypłacalności odbiorców. Wnioskodawca zgodnie z umową wypłacił A 392.987,50 zł tytułem faktoringu (kwota trafiła na rozrachunek faktoringowy - nie została uznana wynikowo). Wnioskodawca wystawiał faktury na usługi faktoringu dla A do czasu spłaty należności przez B (na konto Wnioskodawcy albo na konto A). Po pewnym czasie spłaty zarówno faktur jak i kapitału ustały. W chwili wniesienia wniosku widnieje saldo wobec A: - faktury 71.462,50 zł, oraz wobec B: - faktoring 181.131 zł. Wnioskodawca podjął decyzję odnośnie sprzedaży obydwu wierzytelności w 2016 roku. Planowanie jest podpisanie umowy cesji. Cesja wierzytelności uregulowana została w przepisach art. 509-518 ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.).Stosownie do przepisu art. 509 § 1 K.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Przeniesienie wierzytelności polega zatem na tym, że prawa przysługujące zbywcy (dotychczasowemu wierzycielowi) przechodzą na nabywcę wierzytelności. Właściwość zobowiązania, uprawnienia wierzyciela i zobowiązania dłużnika pozostają bez zmian, gdyż w wyniku umowy cesji wierzytelności zmienia się tylko wierzyciel. W wyniku przeniesienia (przelewu, cesji) wierzytelności wygasa u dotychczasowego wierzyciela (cedenta) stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem, powstają natomiast nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem) a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne. Wierzytelność jest zatem prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy należność faktoringowa w momencie sprzedaży w 2016 roku zostanie uznana jako koszt uzyskania przychodów w całości?

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli prowadzi on jako podatnik, działalność gospodarczą w zakresie obrotu wierzytelnościami, we własnym imieniu i na własny rachunek, w sposób zorganizowany i ciągły kupuje wierzytelności, celem ich wyegzekwowania lub odsprzedaży, to przychody uzyskane z tytułu wyegzekwowania zakupionej wcześniej wierzytelności lub jej zbycia, są przychodami ze źródła przychodów, jakim jest pozarolniczą działalność gospodarcza.

Zdaniem Wnioskodawcy poniesione w związku z transakcją zakupu wierzytelności koszty uzyskania przychodów są nierozerwalnie związane przychodami z działalności gospodarczej.

W sytuacji, gdy przedmiotem działalności gospodarczej jest obrót wierzytelnościami, w tym windykacja nabytych wierzytelności, wydatki poniesione na nabycie wierzytelności stanowią koszt uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Stanowisko to potwierdza interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 27 lipca 2012 r., Znak IPTPB1/ 415-266/12-5/AG.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie można stwierdzić, że cała kwota, za jaką nabyto pakiet wierzytelności, stanowi koszt uzyskania przychodu już w momencie poniesienia wydatku. Takim kosztem jednak stanie się cena zapłacona za wierzytelności przysługujące od konkretnego dłużnika w momencie wyegzekwowania od niego całości lub choćby części długu.

Nie jest przy tym istotne wg Wnioskodawcy, ile i jakie konkretnie wierzytelności składają się na sumę należną od danego dłużnika. Natomiast w sytuacji, gdyby od danego dłużnika nie udała się wyegzekwować choćby części jego zadłużenia, cała kwota zapłacona za tę część pakietu stanowi wg Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w momencie zaistnienia okoliczności wskazujących na nieściągalność wierzytelności, na zasadach identycznych jak dla należności własnych uznawanych za nieściągalne (art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) lub których nieściągalność uznaje się za uprawdopodobnioną (art. 16 ust. 2a ustawy). O zaliczeniu do kosztów podatkowych mogą decydować bowiem wyłącznie kryteria obiektywne, niezależne od podatnika. Zatem w przypadku przedawnienia nabytej wierzytelności, czy też rezygnacji podatnika z jej windykacji z przyczyn leżących po stronie podatnika, cena nabycia tych wierzytelności nie mogłaby być uznana za koszt uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy, zgodnie z którym za koszt uzyskania przychodu nie uznaje się strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność została uprzednio zarachowana jako przychód należny, nie ma w tej sprawie zastosowania. Nawet przy zbyciu nabytej w tym celu wierzytelności jest ona quasi-towarem i podobnie jak towar winna być traktowana.

Zakup towaru zaś jest co do zasady kosztem uzyskania przychodu. Wykładnia celowościowa przepisu wskazuje, iż intencją ustawodawcy było ograniczenie możliwości uznawania za koszt podatkowy straty w związku z odpłatnym zbyciem wierzytelności pierwotnej, powstałej u danego podatnika. Zawarte w przepisie odniesienie do wierzytelności, które wcześniej zaliczone były do przychodów podatkowych, należy rozumieć nie jako wykluczenie z kosztów podatkowych strat z wierzytelności nabytych od innego podmiotu, lecz jedynie jako zapobieżenie zaliczaniu do strat wierzytelności powstałych u danego podatnika, które wcześniej jego przychodem podatkowym nie były (np. przychody zwolnione od podatku, przychody wynikające z wystawionych not odsetkowych itp.).

Zasadą ogólną jest bowiem, że wszelkie wydatki poniesione przez podatnika, racjonalnie uzasadnione z punktu widzenia możliwości uzyskania przychodu, są kosztami uzyskania przychodów. Jeżeli np. podatnik nabywa dwie wierzytelności, których ocena w obu przypadkach wskazuje na prawdopodobieństwo ich ściągnięcia, byłoby całkowicie nieuzasadnione twierdzenie, że w sytuacji, gdy obie wierzytelności zostaną wyegzekwowane częściowo (tzn. w kwocie niższej, niż ich wartość nominalna), z tym że z pierwszej uzyskano kwotę przekraczającą cenę nabycia, z drugiej zaś kwotę od ceny nabycia niższą, to w pierwszym przypadku podatnik uzyskał dochód do opodatkowania, w drugim poniósł stratę pozostająca bez wpływu na podatek dochodowy.

Oznaczałoby to bowiem, że nawet gdy zysk z jednej wierzytelności jest mniejszy niż strata z drugiej, w sumie więc podatnik poniósł stratę, osiągnął jednak dochód podatkowy. Taka interpretacja przepisu byłaby w przekonaniu Wnioskodawcy wyrazem skrajnego fiskalizmu, oderwanego od realiów ekonomicznych i wprost naruszałaby art. 2 Konstytucji, zgodnie z którym Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Nie do pogodzenia z zasadą sprawiedliwości byłoby twierdzenie, że ponoszone ryzyko, które jest przecież immanentną cechą działalności gospodarczej, daje korzyści tylko państwu, bowiem pobiera ono podatek od zysków osiągniętych dzięki podjęciu tego ryzyka, natomiast tam gdzie w identycznej sytuacji występuje strata, obciąża ona podatnika, który nie może tej straty odliczyć od zysku z tego samego rodzaju operacji. Warto wskazać, że obecnie powszechnie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wydatki na zakup towaru, czy produkcję wyrobu, mimo że do ich sprzedaży nie doszło z przyczyn niezawinionych przez podatnika. Nie wydaje się uzasadnione twierdzenie, że przy nabyciu wierzytelności winna obowiązywać odmienna zasada.

Reasumując, wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę, na nabycie wierzytelności może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w formie spółki z o.o. w momencie uzyskania przychodu ze sprzedaży tej wierzytelności lub spłaty przez dłużnika chociażby części wierzytelności, ponieważ dopiero w dacie otrzymania tych należności powstaje przychód z tego źródła, a co za tym idzie dopiero w tym momencie poniesiony wydatek pozostaje w związku z uzyskanym przychodem. Przy czym jeżeli przychód uzyskiwany będzie w różnych odstępach czasu - z tytułu częściowej realizacji wierzytelności - to koszty uzyskania przychodów winny być rozliczane proporcjonalnie do uzyskanego przychodu przypadającego na daną wyegzekwowaną wierzytelność.

Na tle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Na wstępie, zauważyć należy, że stosownie do przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego oraz zadanego pytania (wyznaczających zakres wniosku) przedmiotem niniejszej interpretacji była wyłącznie kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu pełnej kwoty wierzytelności faktoringowej, w przypadku jej zbycia. Nie była przedmiotem interpretacji ta część przedstawionego stanowiska, która odnosiła się m.in. do skutków podatkowych spłaty wierzytelności, wierzytelności nieściągalnych, czy przedawnionych.

Umowę faktoringu zalicza się do tzw. umów nienazwanych. Faktoring uważany jest za umowę łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy zlecenia, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. W praktyce przyjęła się definicja, na podstawie której można stwierdzić, że faktoring polega na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję faktora. Ponadto, w ramach umowy faktor zobowiązuje się do dokonania czynności dodatkowych.

Z kolei, kwestia dot. wierzytelności oraz ich cesji uregulowane zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380).

Wierzytelność stanowi uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika spełnienia określonego działania lub zaniechania, np. zapłaty ceny za wykonaną usługę lub zapłaty ceny za sprzedany towar. Przepisy Kodeksu cywilnego w tytule IX, dziale I (art. 509-518) przewidują możliwość przeniesienia wierzytelności.

W myśl art. 509 § 1 ww. ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przeniesienie wierzytelności może nastąpić, jak wynika z art. 510 § 1 cytowanej ustawy, w wyniku umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, która przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Przeniesienie wierzytelności dochodzi do skutku w wyniku umowy zawartej między wierzycielem (cedentem) a osobą trzecią (cesjonariuszem), co oznacza że zgoda dłużnika nie jest konieczna do dokonania tej czynności, chyba że strony w pierwotnej umowie tak postanowiły. Przeniesienie wierzytelności może być dokonane pod tytułem odpłatnym bądź darmym.

Pod pojęciem odpłatnego zbycia wierzytelności należy rozumieć wszystkie sytuacje, w których jedna ze stron umowy przenosi wierzytelność (której jest wierzycielem) na inną osobę odpłatnie (w zamian za zapłatę w pieniądzu lub przeniesienie własności innej rzeczy, bądź prawa). Stronami tej umowy są: wierzyciel jako zbywca oraz osoba trzecia jako nabywca. Pomimo zmiany osoby uprawnionej treść zbywanego prawa nie ulega zmianie. W praktyce najczęściej odpłatne zbycie wierzytelności jest dokonywane w drodze umowy sprzedaży. Przeniesienie wierzytelności pod tytułem odpłatnym ma miejsce najczęściej w sytuacji, gdy zagrożone jest realne odzyskanie należnych świadczeń, egzekucja może być utrudniona lub zagrożona.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem to wydatki, których poniesienie przyczynia się wprost do osiągnięcia konkretnych przychodów składających się na całość przychodów osiąganych przez podatnika w roku podatkowym. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika, brak jest bowiem możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośredniego z odpowiadającym mu przychodem, chyba że koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończonym roku podatkowym – w takim przypadku jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy. Koszty bezpośrednie należy więc ujmować podatkowo w momencie wykazania odpowiadających im przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest spółką zajmującą się świadczeniem usług faktoringowych. W ramach swoich usług spółka oferuje microfaktoring, faktoring niepełny i faktoring pełny. Wnioskodawca podpisał umowę z kontrahentem A na wykup jego wierzytelności (finansowanie) względem kontrahenta B w ramach faktoringu niepełnego, tzn. bez przejęcia ryzyka niewypłacalności odbiorców. Wnioskodawca zgodnie z umową wypłacił A 392.987,50 zł tytułem faktoringu (kwota trafiła na rozrachunek faktoringowy - nie została uznana wynikowo). Wnioskodawca wystawiał faktury na usługi faktoringu dla A do czasu spłaty należności przez B (na konto Wnioskodawcy albo na konto A). Po pewnym czasie spłaty zarówno faktur jak i kapitału ustały. W chwili wniesienia wniosku widnieje saldo wobec A: - faktury 71.462,50 zł, oraz wobec B: - faktoring 181.131 zł Wnioskodawca podjął decyzję odnośnie sprzedaży obydwu wierzytelności w 2016 roku. Planowanie jest podpisanie umowy cesji.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, oraz przywołane wyżej przepisy, wskazać należy, że co do zasady koszty nabycia wskazanych we wniosku wierzytelności, nabytych w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, jako koszty bezpośrednie, będą potrącalne w momencie ich dalszej odsprzedaży.

Zauważyć jednak należy, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy została zarachowana jako przychód należny. Oznacza to, że strata powstała z odpłatnego zbycia wierzytelności może być kosztem uzyskania przychodu, jeżeli zbyta wierzytelność stanowiła przychód z działalności gospodarczej lub przychód z działów specjalnych produkcji rolnej oraz została wcześniej zarachowana do przychodów należnych. Z powyższego wynika, że w opisanej w niniejszej sprawie sytuacji nie może dojść do zaliczenia ewentualnej straty w koszty podatkowe na podstawie wyłączenia zawartego w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT. Skoro bowiem wierzytelność została przez Wnioskodawcę nabyta (poniesiony został wydatek na jej nabycie), to wierzytelność ta nie mogła zostać zarachowana do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że co do zasady wydatki na nabycie wskazanych we wniosku wierzytelności, w przypadku ich zbycia, stanowić będą koszty podatkowe w całości w sytuacji, gdy cena sprzedaży będzie wyższa bądź równa poniesionym wydatkom na ich nabycie. Natomiast w sytuacji, gdy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na nabycie wierzytelności przekraczać będą cenę ich odsprzedaży, zastosowanie znajdzie przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT. Wówczas wydatki na nabycie tych wierzytelności w kwocie przekraczającej otrzymaną cenę z ich zbycia nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Ustosunkowując się do argumentacji Wnioskodawcy odnoszącej się do zakresu stosowania przepisu art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT, wskazać należy, że w konstrukcji tego przepisu ustawodawca nie wprowadził podziału wierzytelności na własne (wynikające z podstawowej działalności zbywcy) i wierzytelności obce (wierzytelności nabyte od innych podmiotów). W przepisie tym jest mowa o odpłatnym zbyciu wierzytelności, a Wnioskodawca zamierza dokonać tego typu transakcji, dlatego też odnosi się do niego zakaz zaliczenia w koszty straty poniesionej na przedmiotowej transakcji. Powyżej przedstawione rozumienie omawianego przepisu wynika z bezpośredniej wykładni językowej. Brak jest przy tym przesłanek do zastosowania w tym przypadku innych rodzajów wykładni omawianego przepisu. Wnioskodawca, uzasadniając swoje stanowisko, odnosi się do intencji ustawodawcy wprowadzającego ten przepis i stąd wywodzi korzystną dla siebie argumentację. Nie podaje przy tym jednak źródła (np. uzasadnienie projektu ustawy wprowadzającej w życie przedmiotowy przepis, inne źródła dokumentujące przebieg prac związanych z wprowadzeniem tej normy prawnej), na podstawie którego Wnioskodawca odnosi się do intencji ustawodawcy, co do zakresu działania omawianego przepisu. Tak więc teza, zgodnie z którą nie można stosować przepisu art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT do wierzytelności „obcych” (nabytych od innego podmiotu), nie została przez Wnioskodawcę w sposób dostateczny udowodniona. Mając na uwadze powyższe, nie sposób zgodzić się z tokiem rozumowania zaprezentowanym we wniosku, gdyż konstrukcja omawianego przepisu jest jasna i nie wzbudza żadnych wątpliwości. Nie dzieli on wierzytelności na różne kategorie, dlatego też nie można uznać, jakoby ustawodawca chciał aby norma ta miała zastosowanie wyłącznie do pewnego rodzaju wierzytelności. Poza tym zakładając zasadę racjonalnego działania ustawodawcy należy uznać, że w sytuacji, gdy stosowanie ww. przepisu nasuwałoby wątpliwości wobec rozwoju rynku usług finansowych, dokonane zostałyby odpowiednie zmiany w zakresie obowiązujących norm prawnych w celu usunięcia tychże wątpliwości. W obecnym stanie prawnym nie jest możliwe stosowanie tego przepisu tylko do określonego rodzaju wierzytelności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu pełnej kwoty wierzytelności faktoringowej, w przypadku jej zbycia:

• za cenę wyższą lub równą cenie jej nabycia uznano za prawidłowe,
• za cenę niższą od ceny jej nabycia uznano za nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.