2016.05.02 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-16/16-6/JK2
z 2 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2016 r. (data wpływu 11 stycznia 2016 r.) uzupełniony pismem z dnia 29 lutego 2016 r. (data nadania 29 lutego 2016 r., data wpływu 1 marca 2016 r.) na wezwanie z dnia 17 lutego 2016 r. Nr IPPB4/4511-16/16-2/MP (data nadania 17 lutego 2016 r., data doręczenia 23 lutego 2016 r.) oraz pismem z dnia 11 kwietnia 2016 r. (data nadania 12 kwietnia 2016 r., data wpływu 13 kwietnia 2016 r.) na wezwanie z dnia 31 marca 2016 r. Nr IPPB4/4511-16/16-4/MP (data nadania 31 marca 2016 r., data doręczenia 5 kwietnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest:

prawidłowe – w części dotyczącej możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne poniesionych przed datą wydania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności w rozliczeniu za 2015 r., ale w roku, w którym to orzeczenie zostało wydane,

nieprawidłowe – w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2016 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 17 lutego 2016 r. Nr IPPB4/4511-16/16-2/MP (data nadania 17 lutego 2016 r., data doręczenia 23 lutego 2016 r.) oraz pismem z dnia 31 marca 2016 r. Nr IPPB4/4511-16/16-4/MP (data nadania 31 marca 2016 r., data doręczenia 5 kwietnia 2016 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 29 lutego 2016 r. (data nadania 29 lutego 2016 r., data wpływu 1 marca 2016 r.) oraz pismem z dnia 11 kwietnia 2016 r. (data nadania 12 kwietnia 2016 r., data wpływu 13 kwietnia 2016 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła braki formalne wniosku w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na utrzymaniu Wnioskodawczyni i Jej męża jest wspólne dziecko urodzone 20 lipca 2012 r. W związku z chorobą syna w sierpniu 2015 r. zostało wydane orzeczenie o niepełnosprawności z powodu autyzmu. Zgodnie z orzeczeniem o niepełnosprawności, niepełnosprawność datuje się od wczesnego dzieciństwa. Z orzeczenia o niepełnosprawności wynika, m.in. konieczność:

zaopatrzenia w środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie, oraz
korzystanie z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych prze instytucje pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki.

Syn Wnioskodawczyni posiada również orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, z którego wynika konieczność objęcia opieką psychologiczno – pedagogiczną, której stosowanie ma na celu stymulowanie rozwoju dziecka. Z orzeczenia tego wynika konieczność objęcia dziecka terapią: psychologiczną, pedagogiczną, logopedyczną, integracji sensorycznej (SI) oraz zajęcia uspołeczniające wg Metody Ruchu Rozwijającego W. Sherborne.

W związku z powyższym, syn Wnioskodawczyni uczęszcza do prywatnego specjalistycznego przedszkola terapeutycznego, w ramach którego realizowane są różnego rodzaju terapie wynikające z orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego oraz przygotowywanego na tej podstawie w przedszkolu Indywidualnego Programu Edukacyjno – Terapeutycznego. Dodatkowo syn Wnioskodawczyni uczęszcza na dodatkowe prywatne zajęcia terapeutyczne – logopedyczne, SI oraz dogoterapię.

Ponadto Wnioskodawczyni doprecyzowała, że wydatki, o których mowa we wniosku, nie zostały i nie zostaną sfinansowane ze środków zakładowego fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Również wydatki, które będą ponoszone w przyszłości, na obecną chwilę, Wnioskodawczyni nie przewiduje, aby podlegały takiemu sfinansowaniu (dofinansowaniu).

Wnioskodawczyni ponosi wydatki na czesne w prywatnym przedszkolu terapeutycznym. Wydatki te obejmują również inne koszty związane z pobytem syna w przedszkolu. Wydatki te nie obejmują natomiast wyżywienia, które jest płatne dodatkowo i wydatki z tego tytułu nie są przedmiotem zapytania. Obecnie kwota czesnego obejmuje łączną kwotę za pobyt w przedszkolu i w taki sposób, tj. jako czesne obejmujące łączną kwotę za pobyt w przedszkolu, były też dokonywane płatności. Niemniej jednak istnieje możliwość uzyskania z przedszkola – w stosunku do płatności już dokonanych – dokumentu wskazującego, w jakiej części płatność dotyczy terapii (zabiegów rehabilitacyjnych). Ponadto w odniesieniu do płatności na przyszłość, również istnieć będzie możliwość takiego dokonywania płatności, aby koszty terapii (zabiegów rehabilitacyjnych) były oddzielnie wskazane. Jednocześnie Wnioskodawczyni poinformowała, że zgodnie z zaświadczeniem wydanym przez S., Centrum Diagnostyki Dziecięcej – Poradnia dla osób z autyzmem dziecięcym, w którym znajduje się rozpoznanie choroby, tj. autyzm dziecięcy (wydanym przez lekarza – psychiatrę oraz psychologów), znalazło się zalecenie objęcia syna Wnioskodawczyni „Spójną, intensywną i opartą na zweryfikowanych metodach terapią i edukacją w wymiarze 25 h/tydz. w warunkach przedszkola dla dzieci z autyzmem w ośrodku wyspecjalizowanym w oddziaływaniach na rzecz dzieci z autyzmem, dynamika włączenia dziecka w zajęcia grupowe do ustalenia z psychologiem”. Wnioskodawczyni zwróciła uwagę, że syn uczęszcza do specjalistycznej placówki (przedszkola terapeutycznego), zapewniającej dziecku program terapii i edukacji dostosowany do jego niepełnosprawności i realizowany w trakcie codziennych (od poniedziałku do piątku), pięciogodzinnych zajęć rehabilitacyjnych, co spójne jest w ww. zaleceniami. Na ośmiogodzinny pobyt dziecka w przedszkolu składa się: pięć godzin terapii, dostosowanej do potrzeb dziecka (koszt to 800 zł miesięcznie) oraz trzy godziny tzw. świetlicy (koszt 300 zł miesięcznie). Łącznie miesięczny pobyt dziecka w specjalistycznej placówce, tzw. czesne, obejmuje bez wyżywienia i zajęć dodatkowych koszt 1100 zł miesięcznie.

Dodatkowo Wnioskodawczyni doprecyzowała, że w Jej ocenie specjalistyczne przedszkole terapeutyczne, do którego uczęszcza syn ma przede wszystkim charakter zakładu rehabilitacji leczniczej lub zakładu opiekuńczo – leczniczego i pielęgnacyjno – opiekuńczego. Jako rehabilitację leczniczą przyjmuje się bowiem kompleksowe działania mające na celu m.in. przywrócenie pełnej lub możliwej do osiągnięcia sprawności fizycznej i psychicznej, zdolności do pracy oraz zdolności do brania czynnego udziału w życiu społecznym, czyli poprawę jakości życia. Z uwagi na specyfikę choroby syna, stosowane zajęcia rehabilitacyjno – terapeutyczne, są realizowane przez wyspecjalizowane placówki, m.in. przez przedszkola terapeutyczne, które zapewniają kompleksową rehabilitację. Tym samym zasadne jest przyjęcie, że specjalistyczne przedszkole terapeutyczne jest placówką, o której mowa w art. 26 ust. 7 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni wskazała również, że zajęcia prowadzone w ramach przedszkola, które objęte są kwotą czesnego, jak też zajęcia dodatkowo płatne, są formą rehabilitacji. Jakkolwiek ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera takiej definicji, to jednak uwzględniając, że jako rehabilitację przyjmuje się kompleksowe i zespołowe działanie na rzecz osoby niepełnosprawnej fizycznie lub psychicznie, które ma na celu przywrócenie tej osobie pełnej lub maksymalnej do osiągnięcia sprawności fizycznej lub psychicznej, a także zdolności do brania czynnego udziału w życiu społecznym, w ocenie Wnioskodawczyni wskazane zajęcia stanowią rehabilitację. Będą to zarówno zajęcia logopedyczne, SI, czy dogoterapia, jak też inne zajęcia prowadzone przez wykwalifikowanych specjalistów, tj. psychologa i pedagoga specjalnego. Zakres terapii – rehabilitacji wynika nie tylko z opinii o potrzebie kształcenia specjalnego, ale też z Indywidualnego programu edukacyjno – terapeutycznego, który musi być przygotowane zgodnie z przepisami ustawy o systemie oświaty i aktów wykonawczych do tej ustawy.

Terapie, z których korzysta syn Wnioskodawczyni uczęszczając do przedszkola są zarówno zabiegami rehabilitacyjnymi, jak też leczniczo-rehabilitacyjnymi, przez które można rozumieć zabiegi łączące leczenie z postępowaniem usprawniającym. Są one niezbędne zarówno w leczeniu, jak i rehabilitacji syna, przyczyniają się one bowiem do poprawy jego funkcjonowania m.in. społecznego oraz fizycznego. W przypadku choroby syna, w związku z którą zostało wydane orzeczenie o niepełnosprawności, łączy ona w sobie dysfunkcje zarówno fizyczne, jak i psychiczne. A zatem oddziaływanie musi być kompleksowe, wielokierunkowe, wpływające na różne sfery funkcjonowania.

Wnioskodawczyni doprecyzowała również, że samochód osobowy używany dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne stanowi współwłasność małżonka Wnioskodawczyni, przy czym samochód ten nie jest objęty małżeńską wspólnością majątkową.

W ocenie Wnioskodawczyni, dokumentami potwierdzającymi zlecenie odbycia niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych jest zarówno: orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego i opinia o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka wydawane przez uprawioną Poradnię Psychologiczno-Pedagogiczną, jak też Indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny, które to dokumenty są w posiadaniu Wnioskodawczyni. Potwierdzeniem odbycia przedmiotowych zabiegów może być natomiast, np. lista obecności dziecka w przedszkolu lub inny dokument potwierdzający fakt korzystania-odbycia z takich zabiegów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki ponoszone na czesne w prywatnym przedszkolu terapeutycznym, w którym realizowane są różne formy terapii, zgodnie z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego, podlegają odliczeniu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy wydatki ponoszone na dodatkową prywatną terapię logopedyczną, SI i dogoterapię, podlegają odliczeniu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy dowodem potwierdzającym wysokość poniesienia wydatków, o których mowa powyżej, jest dowód przelewu bankowego zawierającym dane, o których mowa w art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego współwłasność męża Wnioskodawczyni w celu dowozu syna na zajęcia w przedszkolu terapeutycznym oraz na dodatkowe zajęcia terapeutyczne, podlegają odliczeniu w ramach limitu, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegają wydatki, o których mowa w ust. 7a tego artykułu poniesione przed datą wydania orzeczenia o niepełnosprawności, ale w roku, w którym to orzeczenie zostało wydane?

Przedstawione powyżej pytania dotyczą wydatków ponoszonych w 2015 r, a także wydatków ponoszonych w latach następnych.

Zdaniem Wnioskodawczyni.

Ad.1)

Wydatki ponoszone na czesne w przedszkolu terapeutycznym podlegają odliczeniu jako wydatki na cele rehabilitacyjne z tym, że odliczeniu podlegają proporcjonalnie do liczby godzin terapii w ogólnej liczbie godzin opieki w przedszkolu. Wydatki z tego tytułu obejmujące bowiem w proporcjonalnej części wskazaną powyżej terapię są wydatkami, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 2)

Wydatki ponoszone na dodatkową prywatną terapię, są wydatkami, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust. 7a pkt 6 stawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako wydatki ponoszone w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Ad. 3)

Wystarczającym dowodem potwierdzającym wysokość poniesienia wydatku jest dowód przelewu bankowego, zawierającego dane, o których mowa w art. 26 ust. 7 pkt 4 stawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 4)

Wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego stanowiącego współwłasność męża Wnioskodawczyni, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne, tj. na terapię do prywatnego przedszkola terapeutycznego oraz na terapię dodatkową, podlegają odliczeniu w faktycznie poniesionej wysokości, z tym, że nie więcej niż 2.280 zł w roku podatkowym.

Ad. 5)

Odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej podlegają wydatki poniesione w roku podatkowym, w którym zostało wydane orzeczenie o niepełnosprawności, ale przed datą tego orzeczenia. Dokonując rozliczenia za rok 2015, tj. rok w którym zostało wydane orzeczenie o niepełnosprawności, istnieje możliwość uwzględnienia wydatków poniesionych przed datą tego orzeczenia. W roku tym syn Wnioskodawczyni był osobą/dzieckiem niepełnosprawnym. Ponadto możliwość taką potwierdza wyrok NSA z dnia 2 czerwca 2015 r., sygn. akt II FSK 997/13, który co prawda odnosi się do innej sytuacji, ale wyraźnie stwierdza, że można odliczyć koszty poniesione przed orzeczeniem niepełnosprawności – ważne, żeby podatnik miał zaświadczenie/orzeczenie w roku, w którym chce skorzystać z preferencji.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Zgodnie art. 26 ust. 7d tej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7e cyt. stawy przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe − jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9120 zł.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;
II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Stosownie do art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Zgodnie z art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z treści stanu faktycznego wynika, że w związku z chorobą syna w sierpniu 2015 r. zostało wydane orzeczenie o niepełnosprawności z powodu autyzmu. Zgodnie z orzeczeniem o niepełnosprawności, niepełnosprawność datuje się od wczesnego dzieciństwa. Z orzeczenia o niepełnosprawności wynika, m.in. konieczność:

zaopatrzenia w środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie, oraz
korzystanie z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych prze instytucje pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki.

Wnioskodawczyni wskazała również, że samochód osobowy używany dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne stanowi współwłasność małżonka Wnioskodawczyni, przy czym samochód ten nie jest objęty małżeńską wspólnością majątkową.

Wskazać należy, że przepis art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, stanowi m.in., że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „zakład rehabilitacji leczniczej”, „zakład opiekuńczo-leczniczy”, „zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy” w związku z tym należy posiłkować się ustawą z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 618).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy o działalności leczniczej – stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż szpitalne mogą polegać na:

udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych i wyrobów medycznych, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych;
udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację, opiekę i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych potrzebnych do kontynuacji leczenia, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych;
udzielaniu świadczeń zdrowotnych polegających na działaniach usprawniających, które służą zachowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia:
sprawowaniu wszechstronnej opieki zdrowotnej, psychologicznej i społecznej nad pacjentami znajdującymi się w stanie terminalnym oraz opieki nad rodzinami tych pacjentów.

Świadczenia, o których mowa w ust. 1 pkt 4, oraz świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze mogą być udzielane także wyłącznie w warunkach domowych (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 12 ust. 1 powoływanej ustawy o działalności leczniczej stacjonarnych i całodobowych świadczeń zdrowotnych innych niż szpitalne udziela się w przypadku świadczeń, o których mowa w art. 9 ust. 1:

pkt 1 - w zakładzie opiekuńczo-leczniczym;
pkt 2 - w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym;
pkt 3 - w zakładzie rehabilitacji leczniczej,
pkt 4 - w hospicjum.

Z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika, aby syn Wnioskodawczyni przebywał w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładzie opiekuńczo-leczniczym, bądź zakładzie pielęgnacji-opiekuńczej. Wnioskodawczyni wskazała jedynie, że jej zdaniem przedszkole ma charakter zakładu rehabilitacji leczniczej lub zakładu opiekuńczo – leczniczego i pielęgnacyjno – opiekuńczego. Zatem poniesionych przez Wnioskodawczynię wydatków nie można uznać jako odpłatność za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładzie opiekuńczo-leczniczym i pielęgnacyjno-opiekuńczym. Samo subiektywne przekonanie Wnioskodawczyni, że przedszkole ma charakter zakładów, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie daje podstaw do zastosowania przedmiotowego odliczenia.

Omawiany art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy przewiduje również możliwość odliczenia wydatków poniesionych na odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera także definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Dokonując wykładni art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że kontekst, w którym ustawodawca wymienił odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne ma zasadnicze znaczenie dla wyjaśnienia, jakiego rodzaju zabiegów ulga ta dotyczy. Okoliczność, że odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne, jako podlegająca odliczeniu od dochodu, została wymieniona w punkcie, który przewiduje odliczenie odpłatności za pobyt w różnego rodzaju ośrodkach zajmujących się rehabilitacją leczniczą oznacza, że reguluje on kompleksowo odliczenia od dochodu wydatków poniesionych za pobyt i leczenie oraz za zabiegi rehabilitacyjne wykonane w tego rodzaju zakładach.

Zatem w ramach ulgi podatkowej, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi rehabilitacyjne zlecone przez lekarza, poniesione przez osobę niepełnosprawną lub odpowiednio przez osobę, na której utrzymaniu pozostaje osoba niepełnosprawna (art. 26 ust. 7e ustawy).

Przy czym, jak wynika z art. 26 ust. 7c ustawy, warunkiem odliczenia wydatków związanych z odpłatnością na zabiegi rehabilitacyjne jest posiadanie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, a w szczególności potwierdzających zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów rehabilitacyjnych.

Należy wskazać, że zgodnie bowiem z treścią art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Wnioskodawczyni w uzupełnieniu do wniosku wskazała, że ponosi wydatki na czesne w prywatnym przedszkolu terapeutycznym. Wydatki te obejmują również inne koszty związane z pobytem syna w przedszkolu. Wydatki te nie obejmują natomiast wyżywienia, które jest płatne dodatkowo i wydatki z tego tytułu nie są przedmiotem zapytania. Obecnie kwota czesnego obejmuje łączną kwotę za pobyt w przedszkolu i w taki sposób, tj. jako czesne obejmujące łączną kwotę za pobyt w przedszkolu, były też dokonywane płatności. Niemniej jednak istnieje możliwość uzyskania z przedszkola – w stosunku do płatności już dokonanych – dokumentu wskazującego, w jakiej części płatność dotyczy terapii (zabiegów rehabilitacyjnych). Ponadto w odniesieniu do płatności na przyszłość, również istnieć będzie możliwość takiego dokonywania płatności, aby koszty terapii (zabiegów rehabilitacyjnych) były oddzielnie wskazane. Wnioskodawczyni wskazała również, że zajęcia prowadzone w ramach przedszkola, które objęte są kwotą czesnego, jak też zajęcia dodatkowo płatne, są formą rehabilitacji. Będą to zarówno zajęcia logopedyczne, SI, czy dogoterapia, jak też inne zajęcia prowadzone przez wykwalifikowanych specjalistów, tj. psychologa i pedagoga specjalnego. Zakres terapii – rehabilitacji wynika nie tylko z opinii o potrzebie kształcenia specjalnego, ale też z Indywidualnego programu edukacyjno – terapeutycznego, który musi być przygotowane zgodnie z przepisami ustawy o systemie oświaty i aktów wykonawczych do tej ustawy.

Zatem uwzględniając, że rehabilitacja syna prowadzona jest przez wykwalifikowanych terapeutów terapii behawioralnej, syn Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, to wskazane wydatki na zajęcia rehabilitacyjne będą podlegały odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Podstawę odliczenia stanowić będą dokumenty stwierdzające ich poniesienie, a w szczególności potwierdzające zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów rehabilitacyjnych.

Wobec powyższego, skoro odbywane przez syna zajęcia terapii psychologicznej i pedagogicznej (tj. zajęcia prowadzone w ramach przedszkola, które objęte są kwotą czesnego, jak też zajęcia dodatkowo płatne, tj. zajęcia logopedyczne, SI, czy dogoterapia) stanowią zabiegi rehabilitacyjne, stwierdzić należy, że ponoszona przez Wnioskodawczynię odpłatność na ww. zajęcia stanowi tytuł do odliczenia ww. wydatków od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej. Jednakże kwoty czesnego obejmującą kwotę za pobyt w tzw. świetlicy Wnioskodawczyni nie może odliczyć w ramach przedmiotowej ulgi rehabilitacyjnej. Uwzględnieniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej podlegają tylko i wyłącznie wydatki poniesione na zabiegi rehabilitacyjne.

Dla skorzystania z ww. odliczenia wymagane jest posiadanie dokumentów stanowiących dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia. Podstawą do odliczenia jest imienny dokument, zawierający w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi) i sprzedającego (usługę), rodzaj zakupionej usługi oraz kwotę zapłaty. Dowodem tym nie musi być faktura VAT. Oprócz tego Wnioskodawczyni musi posiadać dokumenty potwierdzające zlecenie odbycie niezbędnych zabiegów rehabilitacyjnych. Zatem nie można było uznać za prawidłowe stanowiska Wnioskodawczyni, zgodnie z którym wystarczającym dowodem potwierdzającym wysokość poniesienia wydatku jest dowód przelewu bankowego.

Podkreślić w tym miejscu należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Natomiast przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy – Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa.

Stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne jest nieprawidłowe, gdyż odliczeniu podlegają faktycznie poniesione wydatki na te zabiegi, a nie wyliczone proporcjonalnie do godzić przeznaczonych na te zabiegi. Stanowisko w zakresie udokumentowania wydatków tylko dowodem przelewu bankowego również jest nieprawidłowe.

Z kolei, odnosząc się do kwestii dotyczącej wydatków ponoszonych przez Wnioskodawczynię na dojazdy na ww. zabiegi rehabilitacyjne, wskazać należy, że zastosowanie znajdzie przepis art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

W przypadku wydatków, o których mowa m.in. w ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych (art. 26 ust. 7c ww. ustawy).

Mając na uwadze brzmienie przywołanych przepisów ustawy na tle przedstawionego stanu faktycznego należy podkreślić, że w przypadku przedmiotowego odliczenia wydatków na używanie samochodu osobowego odliczenie przysługuje, gdy podatnik:

jest właścicielem lub współwłaścicielem samochodu osobowego;
samochód wykorzystuje do przejazdu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne niepełnosprawnej osoby będącej na jego utrzymaniu, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa;
poniesienie tych wydatków jest faktem, tj. posiada dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych przez tę osobę niepełnosprawną.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że samochód osobowy używany dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne stanowi współwłasność małżonka Wnioskodawczyni, przy czym samochód ten nie jest objęty małżeńską wspólnością majątkową.

W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawione okoliczności oraz stan faktyczny i prawny sprawy należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że Wnioskodawczyni dowozi syna na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne samochodem osobowym stanowiącym współwłasność małżonka, przy czym samochód ten nie jest objęty małżeńską wspólnością majątkową, to poniesione na ten cel wydatki nie mieszczą się w dyspozycji przepisu art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Wnioskodawczyni mogłaby odliczyć.

Ustawodawca bowiem w tym przepisie uprawnił do odliczenia od dochodu ściśle określoną kategorię podatników - osoby mające na utrzymaniu osobę niepełnosprawną, które poniosły wydatki na używanie własnego samochodu (lub stanowiącego też współwłasność) tylko i wyłącznie dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni nie dowozi syna własnym samochodem (czy też samochodem stanowiącym jej współwłasność) na ww. zabiegi, lecz korzysta z samochodu stanowiącego współwłasność małżonka, nie objętego małżeńską wspólnością majątkową.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni nie jest uprawniona do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego, stanowiącego współwłasność małżonka, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne swojego niepełnosprawnego syna, gdyż poniesienie wydatków nie spełnia uwarunkowań zawartych w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy.

Należy jeszcze raz podkreślić, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione, przy spełnieniu obwarowań dla tych ulg przewidzianych. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni, w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków z tytułu używania samochodu osobowego jest nieprawidłowe.

Natomiast w zakresie odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatków, o których mowa w ust. 7a tego artykułu poniesionych przed datą wydania orzeczenia o niepełnosprawności, ale w roku, w którym to orzeczenie zostało wydane wskazać należy, że podstawowym warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne zgodnie z ww. przepisami jest posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek, m.in. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności. Co do zasady więc, odliczeniu podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że stopień niepełnosprawności lub istnienie niepełnosprawności datowane są wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik, na utrzymaniu którego jest osoba, która posiada orzeczenie o niepełnosprawności, może odliczyć wydatki poniesione od dnia wskazanego w orzeczeniu jako data ustalenia stopnia niepełnosprawności lub data istnienia niepełnosprawności.

Z treści wniosku wynika, że na utrzymaniu Wnioskodawczyni i Jej męża jest wspólne dziecko urodzone 20 lipca 2012 r. W związku z chorobą syna w sierpniu 2015 r. zostało wydane orzeczenie o niepełnosprawności z powodu autyzmu. Zgodnie z orzeczeniem o niepełnosprawności, niepełnosprawność datuje się od wczesnego dzieciństwa.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „wczesne dzieciństwo”. Zgodnie z definicją tego pojęcia zawartą w „Encyklopedii” PWN, wczesne dzieciństwo to okres pomiędzy 1. a 3. rokiem życia człowieka.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegają wydatki, o których mowa w ust. 7a tego artykułu poniesione przed datą wydania orzeczenia o niepełnosprawności, ale w roku, w którym to orzeczenie zostało wydane, tj. 2015, gdyż w momencie odliczenia syn Wnioskodawczyni posiada stosowne orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, z którego wynika, że w okresie poniesienia wydatku, tj. w 2015 r. niepełnosprawność istniała (niepełnosprawność istnieje bowiem od wczesnego dzieciństwa). Powyższe wydatki podlegają odliczeniu tylko w roku podatkowym, w którym został poniesiony.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym dokonując rozliczenia za rok 2015, tj. rok w którym zostało wydane orzeczenie o niepełnosprawności, istnieje możliwość uwzględnienia wydatków poniesionych przed datą tego orzeczenia jest prawidłowe.

Tutejszy organ podkreśla, że zwolnienia podatkowe oraz ulgi są wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, dlatego do interpretacji przepisów ustanawiających zwolnienia podatkowe, jak również ulgi, należy stosować wykładnię ścisłą, która nie wychodzi poza literalne brzmienie przepisów. Stąd też, korzystanie z przedmiotowego zwolnienia przysługuje podatnikowi tylko i wyłącznie w sytuacji spełnienia wszystkich przesłanek wskazanych w przepisie prawa.

Należy również zastrzec, że w przypadku korzystania z ulg i zwolnień podatkowych, wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek udowodnienia, że określony wydatek został poniesiony przy spełnieniu wszystkich warunków wynikających z przepisów podatkowych spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne. Okoliczność ta w każdej sytuacji, jako indywidualny przypadek, podlega ocenie organów podatkowych w toku ewentualnego postępowania podatkowego.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin