Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-276/16/DP
z 3 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 kwietnia 2016 r. (data wpływu do Biura – 28 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym 6 maja 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów przy wypłacie wynagrodzenia dla byłego pracownika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów przy wypłacie wynagrodzenia dla byłego pracownika.

Wniosek uzupełniono 6 maja 2016 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (pracodawca) wypłaca wynagrodzenia z dołu 10-tego dnia każdego miesiąca również dla pracowników, których stosunek pracy uległ rozwiązaniu w poprzednim miesiącu.

Przykładowo:

1. stosunek pracy pracownika ustał z dniem 21 marca 2016 r.,
2. wynagrodzenie i inne świadczenia za miesiąc marzec będą wypłacone 8 kwietnia 2016 r.,
3. pracownik złożył wniosek o stosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodu w związku z tym, iż miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się miejsce pracy (pracownik nie otrzymuje dodatku za rozłąkę).
   
   

Wypłacając w miesiącu kwietniu 2016 r. wynagrodzenie byłemu pracownikowi Wnioskodawca:

• nie uwzględnia kwoty zmniejszającej podatek dochodowy (w związku z wygaśnięciem złożonego druku PIT-2 wraz z datą rozwiązania stosunku pracy),
• stosuje podstawowe koszty uzyskania przychodu.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca wypłacając wynagrodzenie w miesiącu kwietniu 2016 r. byłemu pracownikowi powinien zastosować podstawowe czy podwyższone koszty uzyskania przychodu po ustaniu zatrudnienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacając wynagrodzenie w kwietniu 2016 r. byłemu pracownikowi powinien zastosować podstawowe koszty uzyskania przychodu.

Uzasadniając swoje stanowisko, Wnioskodawca wskazał, że oświadczenie złożone pracodawcy w sprawie stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu przestaje obowiązywać od miesiąca następującego po miesiącu, w którym doszło do rozwiązania stosunku pracy. W tym momencie „podatnik” traci status „pracownika”. Do złożenia takiego oświadczenia uprawniony jest pracownik (nie podatnik) co wskazuje art. 32 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy wynika, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 12 ust. 1 powołanej ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

W myśl art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

• wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej (pkt 1);
• wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę (pkt 3).
  
  

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 32 ust. 2 zdanie pierwsze cyt. ustawy za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a (a więc również ze stosunku pracy), uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a.

Zakład pracy przy obliczaniu zaliczki stosuje koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 pkt 3, jeżeli pracownik złoży oświadczenie o spełnieniu warunku określonego w tym przepisie; przepisy ust. 3a i 4 stosuje się odpowiednio (art. 32 ust. 5 powołanej ustawy).

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wypłaca wynagrodzenia z dołu 10-tego dnia każdego miesiąca również dla pracowników, których stosunek pracy uległ rozwiązaniu w poprzednim miesiącu. W przypadku gdy stosunek pracy pracownika ustał z dniem 21 marca 2016 r. wynagrodzenie i inne świadczenia za miesiąc marzec będą wypłacone 8 kwietnia 2016 r. Pracownik złożył wniosek o stosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodu w związku z tym, iż miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się miejsce pracy (pracownik nie otrzymuje dodatku za rozłąkę).

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przedstawionym we wniosku przypadku, wypłacając wynagrodzenie w kwietniu 2016 r. byłemu pracownikowi powinien zastosować podstawowe koszty uzyskania przychodów.

Z powyższym stanowiskiem Organ podatkowy nie może się zgodzić.

O tym czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik, czy też inna osoba niezwiązana (aktualnie lub w przeszłości) z pracodawcą.

Wynagrodzenie za pracę może otrzymać wyłącznie osoba, która aktualnie pozostaje w stosunku pracy lub osoba, której te świadczenia przysługują, bo łączył ją z pracodawcą stosunek pracy. Wypłacone byłemu pracownikowi ww. świadczenie ma swoje źródło w łączącym wcześniej byłego pracownika z pracodawcą stosunkiem pracy, zatem należy je zakwalifikować do przychodów określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako przychód ze stosunku pracy. Fakt, iż wynagrodzenie to zostanie wypłacone po ustaniu zatrudnienia nie oznacza, iż traci ono charakter przychodu uzyskanego ze stosunku pracy. Wynagrodzenie wypłacone byłemu pracownikowi, po jego odejściu z pracy, zaliczane jest do przychodów ze stosunku pracy, mimo, iż wypłacone zostanie po ustaniu tego stosunku.

Były pracodawca, jako płatnik dokonujący wypłaty tego rodzaju przychodu jest obowiązany do poboru zaliczki i przekazania jej na rachunek właściwego urzędu skarbowego, zgodnie z zasadami określonymi w art. 32 i 38 ww. ustawy.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że pracodawca dokonując wypłaty byłemu pracownikowi wynagrodzenia za pracę jest obowiązany do poboru zaliczki na podatek od ww. świadczenia na zasadach określonych w art. 32 cyt. ustawy, tj. również z zastosowaniem odpowiednich kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 ustawy.

Z uwagi na fakt, że treść cytowanego art. 32 ust. 2 powołanej ustawy nie odwołuje się wprost do określenia „pracownik”, tj. osoby pozostającej aktualnie w stosunku pracy, to należy wskazać, że do wyliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych będą miały zastosowanie zarówno koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy (podstawowe koszty uzyskania przychodów) jak i w art. 22 ust. 2 pkt 3 cyt. ustawy (podwyższone koszty uzyskania przychodów).

Brzmienie powołanego powyżej art. 32 ust. 2 wskazuje, iż oświadczenie, o którym mowa w art. 32 ust. 5 zachowuje ważność również po ustaniu stosunku pracy. Wypłacone byłemu pracownikowi wynagrodzenie jest świadczeniem stanowiącym przychód ze stosunku pracy, co oznacza, że mają do niego zastosowanie uregulowania dotyczące kosztów uzyskania przychodów z tego właśnie tytułu, określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując wypłaty wynagrodzenia w kwietniu 2016 r. byłemu pracownikowi powinien zastosować, zgodnie ze złożonym przez podatnika oświadczeniem, podwyższone koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-512 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.