2016.02.24 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-978/15-3/KT
z 24 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2015 r. złożonym za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 27 listopada 2015 r., uzupełnionym w dniu 1 grudnia 2015 r. (data wpływu 4 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia dostawy towarów jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, do której ma zastosowanie procedura uproszczona - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia dostawy towarów jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, do której ma zastosowanie procedura uproszczona.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka... s.r.o. (dalej: „Spółka”) jest podatnikiem podatku od wartości dodanej posiadającym siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Republiki Czeskiej. Spółka jest zidentyfikowana w Czechach do celów podatku od wartości dodanej i posiada ważny nr identyfikacji VAT. Jednym z przedmiotów działalności Spółki jest handel towarami, w tym paliwami silnikowymi. Spółka działa jako tzw. trader, czyli podmiot, który nie ma własnej infrastruktury magazynowej czy produkcyjnej. Działalność Spółki sprowadza się do przeprowadzania transakcji nabycia towaru oraz jego sprzedaży.

Spółka planuje rozszerzenie działalności na rynek Polski, sprzedając towary (w tym paliwa silnikowe) na rzecz polskich odbiorców. W związku z tym Spółka rozważa różne warianty transakcji, które mogą wywierać różne skutki na gruncie rozliczeń podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej obowiązującego w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej. W związku działalnością Spółki, w zależności od rodzaju towaru oraz wymogów klientów (dostawców lub nabywców), mogą powstać następujące modele transakcji:

Wariant I

W Wariancie I Spółka planuje nabycie towarów (w tym paliw silnikowych) od zarejestrowanego podatnika VAT w państwie członkowskim UE innym niż Polska i Czechy. Następnie towar byłby transportowany na zlecenie Spółki z innego państwa członkowskiego niż Polska i Czechy, na jej koszt i ryzyko, do miejsca wskazanego przez kontrahenta polskiego na terytorium Polski (w przypadku paliw silnikowych byłby to określony skład podatkowy lub miejsce odbioru wyrobów akcyzowych przez zarejestrowanego odbiorcę; w przypadku innych towarów byłby to magazyn odbiorcy, własny lub wynajęty). Ryzyka związane z utratą towaru przechodziłyby na polskiego kontrahenta w momencie dostarczenia towaru do wskazanego miejsca.

Wariant II

Wariant II byłby zbliżony do Wariantu I. W wariancie tym Spółka dokonuje nabycia towarów (innych niż paliwa silnikowe) od podatnika VAT zarejestrowanego w państwie członkowskim UE innym niż Polska i Czechy. Następnie towar byłby transportowany na zlecenie Spółki, z innego państwa członkowskiego niż Polska i Czechy, na jej koszt i ryzyko, do miejsca będącego centrum logistycznym, w którym doszłoby do przeładunku towarów, w tym także na inny środek transportu. Następnie towar byłby dostarczony do miejsca wskazanego przez polskiego kontrahenta. Ryzyka związane z utratą towaru przechodziłyby na polskiego kontrahenta w momencie dostarczenia towaru do wskazanego miejsca.

Wariant III

Wariant III byłby w zasadzie identyczny z Wariantem II, z tym że dotyczyłby wyłącznie paliw silnikowych. Z uwagi na przepisy dotyczące podatku akcyzowego i warunki stosowania procedury zawieszenia poboru akcyzy, paliwa silnikowe nabywane i sprzedawane przez Spółkę byłyby transportowane ze składu podatkowego znajdującego się poza terytorium Polski (z innego państwa niż Czechy), do usługowego składu podatkowego znajdującego się w Polsce albo do znajdującego się w Polsce miejsca odbioru wyrobów akcyzowych przez zarejestrowanego odbiorcę (również działającego usługowo). W składzie podatkowym lub w miejscu odbioru wyrobów akcyzowych przez zarejestrowanego odbiorcę doszłoby do zmierzenia ilości wyrobów (dla potrzeb rozliczenia podatku akcyzowego oraz opłaty paliwowej), co wiązałoby się zwykle z rozładunkiem wyrobu i ponownym jego załadunkiem na ten sam albo inny środek transportu. Następnie towar byłby dostarczony do miejsca wskazanego przez polskiego kontrahenta. Ryzyka związane z utratą i zniszczeniem towaru przechodziłyby na polskiego kontrahenta w momencie dostarczenia towaru do wskazanego miejsca. Spóka dopuszcza także, że ryzyka związane z utartą lub zniszczeniem towaru przechodziłyby na polskiego kontrahenta alternatywnie:

w momencie ponownego załadunku towaru na środek transportu w składzie podatkowym albo w miejscu odbioru wyrobów przez zarejestrowanego odbiorcę; mówić ściślej, po dostarczeniu towaru do składu podatkowego lub zarejestrowanego odbiorcy doszłoby do wyładunku towarów, zmierzenia ilości paliwa i ponownego załadunku na ten sam lub inny środek transportu; ryzyka związane z utratą lub zniszczeniem towaru przechodziłyby na nabywcę w momencie zakończenia tegoż załadunku;

w momencie wyjazdu przez środek transportu poza skład podatkowy ewentualnie poza miejsce odbioru wyrobów akcyzowych przez zarejestrowanego odbiorcę; taka sytuacja mogłaby wystąpić wówczas, jeżeli transport paliwa odbywałby się w cysternach podlegających prawnej kontroli metrologicznej; w takiej sytuacji dla urzędowego ustalenia ilość wyrobu dla potrzeb kontroli wyrobów akcyzowych nie ma konieczności przyjmowania paliwa silnikowego do zewnętrznego zbiornika, a pomiar ilości odbywa się bezpośrednio w cysternie.

W ocenie Spółki, wszystkie sytuacje wskazane w tym wariancie nie wykazują różnic istotnych z punktu widzenia rozliczenia VAT i stosowania procedury uproszczonej dla transakcji trójstronnych. Z punktu widzenia podatku od towarów i usług jest to tylko wskazanie (modyfikacja) miejsca znajdującego się na terytorium Polski, w którym zgodnie z umową zawartą z polskim kontrahentem przechodzą ryzyka związane ze zniszczeniem i utratą towaru, a więc miejsca, w którym dochodzi do przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Ustalenie w umowie z kontrahentem polskim miejsca, do którego mają być dostarczone towary, jest również tylko ustaleniem miejsca przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel.

Wariant IV

Wariant IV byłby modyfikacją Wariantu III. Wariant ten również dotyczyłby wyłącznie paliw silnikowych, z uwagi na specyfikę obrotu tymi wyrobami. Paliwa silnikowe nabywane i sprzedawane przez Spółkę byłyby transportowane ze składu podatkowego znajdującego się poza terytorium Polski (i nieznajdującego się w Czechach) do usługowego składu podatkowego znajdującego się w Polsce. Spółka miałaby zawartą umowę składu z podmiotem prowadzącym ten skład podatkowy, której istota sprowadza się do udostępnienia Spółce w składzie podatkowym tzw. pojemności, czyli maksymalnej ilości paliwa silnikowego danego rodzaju (oleju napędowego, benzyny silnikowej), która może być przechowywana w tym składzie na zlecenie Spółki. Z uwagi na charakter wyrobu (towar oznaczony wyłącznie co do gatunku), w związku z taką umową w jednym dużym zbiorniku znajdującym się w składzie podatkowym przechowywane jest paliwo takiego samego rodzaju należące do rożnych podmiotów. Oznacza to de facto, że prowadzący skład podatkowy, na podstawie umowy Składu, przyjmuje określoną ilość paliwa należącego do klienta i wydaje mu taką samą ilość paliwa tego samego rodzaju. Taki sposób transportu towarów i przeładunku towarów jest charakterystyczny w szczególności dla transportu morskiego. Paliwo transportowane tankowcem zlewane jest w porcie przeładunkowym do zbiorników naziemnych i dopiero z tych zbiorników wyrób jest tankowany do cystern kolejowych lub samochodowych. Następnie towar, po wydaniu ze składu podatkowego, byłby dostarczony do miejsca wskazanego przez polskiego kontrahenta. Ryzyka związane z utratą towaru przechodziłyby na polskiego kontrahenta w momencie dostarczenia towaru do wskazanego miejsca.

Wariant V

Wariant V byłby modyfikacją Wariantu IV. Wariant ten również dotyczyłby wyłącznie paliw silnikowych, z uwagi na specyfikę obrotu tymi wyrobami. Paliwa silnikowe nabywane i sprzedawane przez Spółkę, byłyby transportowane ze składu podatkowego znajdującego się poza terytorium Polski (i poza terytorium Czech) do usługowego składu podatkowego znajdującego się w Polsce. Spółka miałaby zawartą umowę składu z podmiotem prowadzącym ten skład podatkowy, której istota sprowadza się do udostępnienia Spółce w składzie podatkowym tzw. pojemności, czyli maksymalnej ilości paliwa silnikowego danego rodzaju (oleju napędowego, benzyny silnikowej), która może być przechowywana w tym składzie. Z uwagi na charakter wyrobu (towar oznaczony wyłącznie co do gatunku), w związku z taką umową w jednym dużym zbiorniku znajdującym się w składzie podatkowym przechowywane jest paliwo takiego samego rodzaju należące do rożnych podmiotów. W odróżnieniu do Wariantu IV, do przeniesienia ryzyk zwianych z utartą lub zniszczeniem towaru na polskiego kontrahenta Spółki dochodziłoby w składzie podatkowym. Od strony dokumentacyjnej sprowadzałoby się to do przeksięgowania przez podmiot prowadzący skład podatkowy stanu magazynowego ze Spółki na jej polskiego kontrahenta. Z tą chwilą na polskiego kontrahenta Spółki przechodziłyby ryzyka związane ze zniszczeniem lub utratą towaru.

Wariant VI

Wariant VI byłby w zasadzie identyczny jak Wariant III, z tym, że jako miejsce dostawy towarów wskazane w umowie zawartej z kontrahentem polskim wskazany byłby magazyn podmiotu trzeciego, będącego kolejnym nabywcą towaru od kontrahenta polskiego. Oznaczałoby to, że w umowie pomiędzy Spółką a kontrahentem polskim jako miejsce dostarczenia towaru wskazany byłby magazyn kolejnego podmiotu polskiego. Zatem przejście ryzyk związanych z utartą lub zniszczeniem towaru, a więc przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, następowałoby na polskiego kontrahenta Spółki w momencie dostarczenia towaru do podmiotu będącego kolejnym nabywcą tego towaru od kontrahenta polskiego. Byłoby to jednak cały czas miejsce dostawy wskazane przez Spółkę i polskiego kontrahenta w umowie, zatem można powiedzieć, że w takiej sytuacji również dochodzi do transportu towarów przez Spółkę od zagranicznego dostawcy do nabywcy (kontrahenta polskiego Spółki) na terytorium Polski.

W każdym z wariantów Polski kontrahent byłby zidentyfikowany do VAT na terytorium Polski jako podatnik VAT czynny. W każdym ze wskazanych wyżej wariantów Spółka spełni także warunki formalne dla zastosowania tzw. procedury uproszczonej dla transakcji trójstronnych, to jest:

Spółka zastosuje wobec dostawcy jak i polskiego kontrahenta ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został jej przyznany przez Republikę Czeską;

polski kontrahent Spółki zastosuje numer identyfikacyjny na nadany mu dla celów rozliczenia VAT na terytorium Polski (polski VAT UE);

polski kontrahent Spółki zostanie wskazany przez Spółkę jako podmiot obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej;

Spółka wykaże dokonywaną transakcję w informacji podsumowującej składanej na terytorium Republiki Czeskiej jako transakcję trójstronną.

Ponadto faktura wystawiona przez Spółkę z tytułu dostawy towarów na rzecz polskiego kontrahenta będzie zawierała:

adnotację w języku angielskim „VAT: Faktura uproszczona na podstawie artykułu 141 dyrektywy 2006/112/WE”;

informację, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez nabywcę;

nr VAT nadany Spółce na terytorium Republiki Czeskiej do celów rozliczania tam podatku od wartości dodanej;

nr VAT polskiego kontrahenta nadany mu na terytorium Polski.

Interes prawny Spółki w uzyskaniu interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie powinien być kwestionowany. Przedmiotowy wniosek dotyczy możliwości stosowania przez Spółkę procedury uproszczonej w transakcjach trójstronnych, w której braku Spółka byłaby zobowiązana do rejestracji dla celów VAT w Polsce i rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. W konsekwencji zatem przedmiotowy wniosek dotyczy wprost obowiązków podatkowych Spółki na terytorium Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanych wyżej planowanych wariantach, Spółka, po spełnieniu formalnych warunków do skorzystania z tzw. procedury uproszczonej dla transakcji trójstronnych, nie będzie zobowiązana do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W opisanych wyżej planowanych wariantach, Spółka, po spełnieniu formalnych warunków do skorzystania z tzw. procedury uproszczonej dla transakcji trójstronnych, nie będzie zobowiązana do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, procedura uproszczona w wewnątrzwspólnotowych transakcjach trójstronnych ma zastosowanie w sytuacji, w której:

trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności;
przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.

W konsekwencji takiej dostawy uznaje się na podstawie polskich regulacji o podatku towarów i usług, że trzeci w kolejności podatnik dokonuje na terytorium Polski wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. W takiej sytuacji również, drugi w kolejności podatnik VAT unika obowiązku rejestracji dla celów VAT na terytorium tego państwa, w którym kończy się transport towarów, o ile zostaną spełnione warunki do zastosowania tzw. procedury uproszczonej dla rozliczania transakcji trójstronnych.

Zgodnie z art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, procedura uproszczona to procedura rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającą na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT;
drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka;
drugi w kolejności podatnik VAT stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka;
ostatni w kolejności podatnik VAT stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka;
ostatni w kolejności podatnik VAT został wskazany przez drugiego w kolejności podatnika VAT jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.

Ponadto, drugi w kolejności podatnik musi spełnić wskazane warunki formalne, aby procedura ta znalazła zastosowanie, to jest:

wykaże dokonywaną transakcję w informacji podsumowującej składanej na terytorium państwa, którego nr VAT się w tej transakcji posługuje;

w wystawionej fakturze zawrze adnotację „VAT: Faktura uproszczona na podstawie artykułu 141 dyrektywy 2006/112/WE” lub równorzędną w innym języku;

w wystawionej fakturze wykaże informację, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez nabywcę;

w wystawionej fakturze wykaże nr VAT nadany na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo rozpoczęcia i zakończenia transportu towarów;

w wystawionej fakturze wykaże nr VAT nabywcy nadany mu przez państwo zakończenia transportu towarów.

W ocenie Spółki, w każdym z rozpatrywanych wariantów, zostaną spełnione warunki konieczne dla zastosowania procedury uproszczonej dla transakcji trójstronnych.

Przede wszystkim należy wskazać, że wprawdzie w ustawie o VAT mowa jest o tym, że pierwszy z podatników wydaje towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, jednak z pewnością chodzi tutaj o sytuację, w której towar nie przechodzi ani na moment we władanie przez drugiego podatnika (w tym przypadku przez Spółkę). Wykluczałoby to bowiem w ogóle procedurę uproszczoną dla transakcji trójstronnych w tych przypadkach, gdy transport towaru odbywa się przez drugiego w kolejności podatnika albo przez podmiot działający na jego rzecz. Tymczasem ustawa o VAT, w art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. b) wskazuje jednoznacznie, że transport towaru może odbywać się albo przez pierwszego podatnika, albo przez drugiego, ewentualnie na ich rzecz. Oznacza to, że fragment ten należy rozumieć nie jako wydanie towarów pomiędzy pierwszym a ostatnim podatnikiem, ale jako transport pomiędzy tymi podatnikami. Na taką wykładnię wskazuje też brzmienie art. 141 Dyrektywy 112, w której nie ma mowy o wydaniu towarów, ale właśnie o transporcie do osoby, na rzecz której następuje dostawa przez drugiego w kolejności podatnika.

Przepisy te należy także wiązać ściśle z przepisami art. 22 ustawy o VAT, które regulują problematykę miejsca świadczenia w przypadku dostaw towarów. Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W przypadku jednak, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

W takiej sytuacji, dostawę towarów, która:

poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Powyższe regulacje pozwalają ustalić, którą z dostaw towarów – w przypadku, gdy występuje kilka dostaw, ale tylko jedna wysyłka lub transport towarów – uznać można za dostawę wewnątrzwspólnotową (a więc dostawę, w wyniku której następuje transport towarów do innego państwa członkowskiego), po stronie którego podmiotu wystąpi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów i w jakim państwie należy opodatkować dostawę, będącą kolejną po dostawie uznanej za WDT.

Istota problemu, którego dotyczy wniosek, sprowadza się więc de facto do odpowiedzi na pytanie, czy przeładunek towaru w centrum logistycznym (albo w składzie podatkowym lub w miejscu odbioru towarów przez zarejestrowanego odbiorcę) może zmienić ocenę kluczową dla spełnienia jednego z warunków zastosowania procedury uproszczonej w transakcjach trójstronnych, to jest transport towarów do polskiego kontrahenta Spółki. W ocenie Spółki, operacje logistyczne dokonywane na towarze, którego transport jest zlecany przez Spółkę, nie będą miały znaczenia z punktu widzenia tej oceny. Będą one bowiem elementem transportu towarów dokonywanym na zlecenie Spółki. Z punktu widzenia przepisów o VAT nie ma bowiem żadnego znaczenia, ani w jaki sposób transport towarów jest dokonywany, ani ile środków transportu występuje po drodze, a wreszcie to, czy towar w trakcie transportu jest magazynowany lub przeładowywany. Ważne jest wyłącznie ostateczne przemieszczenie towaru z punktu A (znajdującego się w jednym państwie członkowskim) do punktu B (znajdującego się w na terytorium Polski), dokonywane na zlecenie Spółki w wyniku dokonywanej przez Nią dostawy towarów na rzecz polskiego kontrahenta.

W ocenie Spółki, procedura uproszczona dla transakcji trójstronnych będzie mogła znaleźć zastosowanie także w Wariancie VI. Wariant ten nie powinien być bowiem oceniany jako sytuacja, do której nie można zastosować procedury uproszczonej. Celem powołanych wyżej regulacji jest wyłączenie uciążliwego dla drugiego w łańcuchu podmiotu obowiązku rejestracji i rozliczenia VAT w państwie zakończenia transportu towarów (w tym przypadku w Polsce), w którym nie posiada on siedziby działalności gospodarczej. Z punktu widzenia Spółki nie powinno mieć natomiast znaczenia, czy dostarcza Ona towar do magazynu polskiego kontrahenta, czy też do jakiegokolwiek innego miejsca, które zostało wskazane jako miejsce spełnienia świadczenia przez Spółkę. Istotne jest wyłącznie to, czy miejsce to znajduje się na terytorium Polski. Kontrahent może wskazać przecież magazyn własny, ale też np. centrum logistyczne umiejscowione w Polsce, należące do innego podmiotu (operatora centrum). Spółka z kolei nie ma żadnego wpływu na to, czy jej polski kontrahent nie dokonał dalszej odsprzedaży towaru i czy w momencie dostarczenia do takiego centrum operator tego centrum nie będzie odbierał towaru w imieniu kolejnego już nabywcy. Takie zdarzenia będą już dokonywane poza kontrolą Spółki i będą to okoliczności, na które Ona nie będzie już miała żadnego wpływu, ani nawet wiedzy o ich zaistnieniu. Nie ma więc żadnej różnicy pomiędzy tym, że towar jest wydawany polskiemu kontrahentowi Spółki albo innemu podmiotowi, który robi to w jego imieniu. Tak naprawdę bowiem przyjmuje on świadczenie Spółki, do którego jest ona zobowiązana. Spółka jest upoważniona do spełnienia świadczenia do rąk innego podmiotu, który został z kolei upoważniony do przyjęcia tego świadczenia przez polskiego kontrahenta Spółki. Nie ma zatem przeszkód do uznania, że w ten sposób Spółka dokonuje dostawy towarów do polskiego kontrahenta.

Resumując, zdaniem Spółki przedstawione w stanie przyszłym warianty dostawy towarów do polskiego kontrahenta, który wskazuje jako miejsce dostawy ogólnie rzecz biorąc terytorium Polski, nie będą rodziły obowiązku rozliczenia na terytorium Polski wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Towarami zaś, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei na mocy art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów opodatkowaniu podatkiem VAT podlega czynność nabycia towarów. Należny podatek z tytułu obrotu rozliczany jest przez nabywcę towaru w państwie, do którego następuje dostawa towarów. Transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów towarzyszy zawsze lustrzana czynność, wykonywana przez drugą stronę transakcji, tj. dostawa towarów (co do zasady mająca charakter dostawy wewnątrzwspólnotowej).

Jeżeli zatem wywóz towarów z danego państwa członkowskiego UE następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja WDT w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Natomiast w przepisach art. 7 ust. 8 oraz art. 22 ust. 1-4 ustawy uregulowano zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu. Transakcje łańcuchowe, ze względu na uregulowanie prawne, można podzielić na wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne oraz na transakcje pozostałe.

Na podstawie art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki realizowana jest dostawa. W myśl zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejscem dostawy towarów jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zgodnie zaś z art. 22 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Stosownie do art. 22 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Jak wynika z powyższych przepisów, w przypadku transakcji łańcuchowych tylko w odniesieniu do jednej z tworzących łańcuch dostaw można ustalić miejsce świadczenia w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Ta dostawa będzie wówczas „dostawą ruchomą” (w tym przypadku wewnątrzwspólnotową). W odniesieniu do pozostałych dostaw ustalanie miejsca świadczenia odbywa się według zasad właściwych dla towarów niewysyłanych, w więc - zgodnie z art. 22 ust. 3 ustawy - będzie to miejsce rozpoczęcia wysyłki lub transportu, w odniesieniu do dostaw poprzedzających wysyłkę lub transport, albo miejsce zakończenia wysyłki lub transportu, dla dostaw następujących po wysyłce lub transporcie. Dostawy takie będą więc dostawami „nieruchomymi”.

W niniejszej sprawie Spółka - zarejestrowany podatnik podatku od wartości dodanej z siedzibą działalności gospodarczej na terytorium Republiki Czeskiej – zajmuje się handlem towarami, w tym paliwami silnikowymi (nabycie i sprzedaż). Spółka zamierza sprzedawać te towary również na rzecz polskich odbiorców, przy czym Spółka rozważa różne warianty takich transakcji. Co do zasady, Spółka będzie nabywać towary (w tym paliwa silnikowe) od zarejestrowanego podatnika VAT w państwie członkowskim UE innym niż Polska i Czechy, a następnie sprzedawać na rzecz kontrahenta polskiego zarejestrowanego na potrzeby VAT w Polsce. Towar będzie transportowany na zlecenie Spółki z innego państwa członkowskiego niż Polska i Czechy, na Jej koszt i ryzyko, do miejsca wskazanego przez kontrahenta polskiego na terytorium Polski - w przypadku paliw silnikowych byłby to określony skład podatkowy lub miejsce odbioru wyrobów akcyzowych przez zarejestrowanego odbiorcę; w przypadku innych towarów byłby to magazyn odbiorcy, własny lub wynajęty, lub inne miejsce wskazane przez kontrahenta polskiego w zawartej ze Spółką umowie.

Spółka wskazała przy tym, że w niektórych przypadkach towar byłby transportowany na zlecenie Spółki, z innego państwa członkowskiego niż Polska i Czechy, na Jej koszt i ryzyko, do miejsca będącego centrum logistycznym (albo – w przypadku paliw - składem podatkowym lub miejscem odbioru towarów przez zarejestrowanego odbiorcę), w którym doszłoby do przeładunku towarów, w tym także na inny środek transportu. Następnie towar byłby dostarczony do miejsca wskazanego przez polskiego kontrahenta. Jak podkreśla Spółka, przeładunek ten, jako operacja dokonana wyłącznie ze wzgledów logistycznych, będzie elementem transportu towarów odbywającego się na zlecenie Spółki w wyniku dokonywanej przez Nią dostawy na rzecz polskiego kontrahenta.

Jak wynika z przedstawionych okoliczności, w każdym wariancie Spółka będzie środkowym podmiotem w łańcuchu dostaw. Podmiotem odpowiedzialnym za organizowanie transportu w ramach opisanych transakcji będzie Spółka. Dostawa towaru realizowana będzie w taki sposób, że towar będący przedmiotem transakcji wydawany będzie przez pierwszego dostawcę bezpośrednio do miejsca wskazanego przez odbiorcę (znajdującego się na terytorium Polski), z pominięciem Spółki.

W takiej sytuacji transport towarów powinien zostać przypisany pierwszej dostawie. Zatem transakcja „ruchoma” przyporządkowana jest dostawie dokonanej na rzecz Spółki przez kontrahenta z terytorium Unii Europejskiej, zgodnie z treścią art. 22 ust. 2 ustawy. Oznacza to, że dostawa realizowana pomiędzy Wnioskodawcą a finalnym odbiorcą w Polsce jest dostawą „nieruchomą”, a miejsce opodatkowania należy ustalić na podstawie art. 22 ust. 3 ustawy. Dostawa towarów przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta polskiego następować będzie po transporcie, zatem miejscem opodatkowania będzie miejsce zakończenia transportu towarów, tj. Polska.

Wnisokodawca byłby zatem – co do zasady – zobowiązany do rozliczenia na terytorium kraju wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów od dostawcy z kraju UE innego niż Polska i Czechy. Jednakże w opisanej sprawie należy mieć na względzie szczególne zasady dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych przy zastosowaniu procedury uproszczonej, o której mowa w regulacjach art. 135-138 ustawy o podatku od towarów i usług. Procedura ta ma zastosowanie - po spełnieniu określonych przepisami warunków - w przypadku, gdy w transakcji łańcuchowej uczestniczą podatnicy z trzech różnych państw członkowskich UE. W wyniku zastosowania procedury uproszczonej dochodzi do wyeliminowania rozpoznawania przez podmiot „środkowy” w łańcuchu dostaw wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w kraju ich przeznaczenia.

W przypadku wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej zastosowanie ogólnych metod opodatkowania prowadzi do konieczności zarejestrowania się podmiotu „środkowego” w państwie nabywcy. W związku z tym, aby uwolnić ten podmiot od obowiązków administracyjnych, została wprowadzona procedura uproszczona, która w zasadzie całkowicie „zdejmuje” opodatkowanie ze środkowej części transakcji trójstronnej, zaś obowiązek rozliczenia podatku od ostatniej dostawy przerzuca na finalnego nabywcę. Faktyczne skutki podatkowe (obciążenia podatkowe) pozostają takie same. W tym przypadku przyjmuje się bowiem fikcję prawną, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, które występowałoby u „środkowego” podmiotu w państwie nabywcy, jest opodatkowane, pod warunkiem dopełnienia przezeń określonych formalności administracyjnych.

Na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną rozumie się transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki:

trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności,
przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.

Stosownie do art. 135 ust. 1 pkt 3 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawę, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Natomiast przez procedurę uproszczoną – w myśl art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy – rozumie się procedurę rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającą na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT,
drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
drugi w kolejności podatnik VAT stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka,
ostatni w kolejności podatnik VAT stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
ostatni w kolejności podatnik VAT został wskazany przez drugiego w kolejności podatnika VAT jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.

Przepis art. 136 ust. 1 ustawy stanowi, że w przypadku gdy w procedurze uproszczonej drugim w kolejności podatnikiem, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b i c, jest podatnik wymieniony w art. 15, uznaje się, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zostało u niego opodatkowane, jeżeli wystawił on ostatniemu w kolejności podatnikowi VAT fakturę zawierającą, oprócz danych wymienionych w art. 106e, następujące informacje:

adnotację „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy art. 135-138 ustawy o ptu” lub „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy artykułu 141 dyrektywy 2006/112/WE”;
stwierdzenie, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej;
numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, który jest stosowany przez niego wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej;
numer identyfikacyjny stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej ostatniego w kolejności podatnika.

Przy czym, zgodnie z art. 136 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy w procedurze uproszczonej ostatnim w kolejności podmiotem jest podatnik wymieniony w art. 15 lub osoba prawna niebędąca podatnikiem w rozumieniu art. 15, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych zgodnie z art. 97, a drugim w kolejności podatnikiem jest podatnik podatku od wartości dodanej określony w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b i c, który posługuje się w procedurze uproszczonej numerem identyfikacyjnym wydanym mu na potrzeby tego podatku przez państwo członkowskie inne niż Rzeczpospolita Polska, z uwzględnieniem obowiązujących w tym innym państwie członkowskim przepisów w zakresie dokumentowania tej procedury.

Trzeba zaznaczyć, że na potrzeby ww. przepisów art. 135-136 ustawy, przez „VAT” rozumie się podatek i podatek od wartości dodanej (art. 135 ust. 1 pkt 1 ustawy).

W świetle powyższych regulacji, procedura uproszczona w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej pozwala na:

objęcie obowiązkiem zapłaty podatku ostatecznego nabywcy towaru, czyli trzeciego w kolejności podatnika, z tytułu dostawy krajowej pomiędzy drugim a trzecim podatnikiem w kolejności na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego wysyłki lub transportu,

uznanie, że doszło do opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru przez drugiego w kolejności podatnika VAT zarówno na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego wysyłki lub transportu, jak i na terytorium państwa, które wydało numer identyfikacyjny dla VAT drugiemu w kolejności podatnikowi.

Zatem pomimo, że w transakcję trójstronną zaangażowane są trzy podmioty, jedynym podatnikiem, który zobowiązany jest do naliczenia podatku VAT, jest trzeci w kolejności podatnik (ostateczny nabywca towaru), który dokonuje samoobliczenia podatku z tytułu nabycia towaru od drugiego w kolejności podatnika i traktuje to nabycie jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru. Z uwagi na zastosowanie dla wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej procedury uproszczonej rozliczania podatku VAT, obowiązki rejestracyjne dla celów VAT są ograniczone w stosunku do drugiego podatnika w łańcuchu, a podatek jest rozliczany przez ostatniego podatnika.

Zgodnie z przywołanym przepisem art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy, za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną można uznać transakcję, w której łącznie spełnione są następujące przesłanki:

w transakcji uczestniczą trzy podmioty,

każdy z uczestników obrotu towarowego jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w innym państwie unijnym niż pozostali,

każdy z podmiotów jest w swoim kraju zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych,

pierwszy z uczestników fizycznie przekazuje towar bezpośrednio ostatniemu,

dostawa

towar fizycznie jest transportowany z terytorium jednego państwa wspólnotowego na obszar drugiego państwa unijnego,

za transport (wysyłkę) odpowiada pierwszy lub drugi uczestnik transakcji, przy czym przewóz może być na rzecz któregoś z nich dokonywany przez całkiem inny podmiot.

Jeżeli chociaż jeden z powyższych warunków nie jest spełniony, dostawa nie być uznana za wewnątrzwspólnotową transakcje trójstronną dokonywaną w procedurze uproszczonej, a co za tym idzie musi być opodatkowana na zasadach ogólnych.

W przedstawionej sprawie Wnioskodawca występuje jako drugi podmiot w transakcji. Tym samym, aby mógł zastosować procedurę uproszczoną w transakcji trójstronnej:

nie może mieć siedziby w państwie członkowskim ostatniego w kolejności podatnika (tzn. w państwie członkowskim zakończenia transportu lub wysyłki, w tym przypadku w Polsce),

stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika numer identyfikacji podatkowej nadany Mu w państwie siedziby,

wysyła lub transportuje towar od pierwszego podatnika do ostatniego samodzielnie lub zleca wykonanie tych czynności np. przewoźnikowi i transport przyporządkowany jest dostawie na jego rzecz (towar może być także wysyłany lub transportowany przez pierwszego w kolejności podatnika lub na jego rzecz),

winien spełnić warunki formalne przewidziane w art. 136.

Jak wynika z wniosku, Spółka jest podatnikiem podatku od wartości dodanej posiadającym siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Republiki Czeskiej, gdzie jest zidentyfikowana dla celów podatku od wartości dodanej i posiada ważny nr identyfikacji VAT. Spółka zamierza nabywać towary od zarejestrowanego podatnika VAT w państwie członkowskim UE innym niż Polska i Czechy, a następnie sprzedawać na rzecz kontrahenta polskiego zarejestrowanego na potrzeby VAT w Polsce. Każdorazowo towar będzie transportowany na zlecenie Spółki z innego państwa członkowskiego niż Polska i Czechy, na Jej koszt i ryzyko, do miejsca wskazanego przez kontrahenta polskiego na terytorium Polski. Przy czym, w niektórych przypadkach towar będzie transportowany do miejsca będącego centrum logistycznym (albo – w przypadku paliw - składem podatkowym lub miejscem odbioru towarów przez zarejestrowanego odbiorcę), w którym dojdzie do przeładunku towarów, a następnie dostarczony do miejsca wskazanego przez polskiego kontrahenta.

Spółka wskazała przy tym, że będą spełnione warunki formalne dla zastosowania procedury uproszczonej dla transakcji trójstronnych, to jest:

Spółka zastosuje wobec dostawcy jak i polskiego kontrahenta ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został Jej przyznany przez Republikę Czeską;

polski kontrahent Spółki zastosuje numer identyfikacyjny na nadany mu dla celów rozliczenia VAT na terytorium Polski (polski VAT UE);

polski kontrahent Spółki zostanie wskazany przez Spółkę jako podmiot obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej;

Spółka wykaże dokonywaną transakcję w informacji podsumowującej składanej na terytorium Republiki Czeskiej jako transakcję trójstronną.

Faktura wystawiona przez Spółkę z tytułu dostawy towarów na rzecz polskiego kontrahenta będzie zawierała:

adnotację „VAT: Faktura uproszczona na podstawie artykułu 141 dyrektywy 2006/112/WE”;

informację, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez nabywcę;

nr VAT nadany Spółce na terytorium Republiki Czeskiej do celów rozliczania tam podatku od wartości dodanej;

nr VAT polskiego kontrahenta nadany mu na terytorium Polski.

W ocenie Organu, opisana transakcja spełni warunki do uznania jej za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną, w sytuacji, gdy transport towarów nastąpi z terytorium jednego kraju członkowskiego bezpośrednio na terytorium docelowego kraju członkowskiego w ramach jednego transportu organizowanego tylko przez jeden podmiot – w tym przypadku drugi w kolejności - w ramach transportu zasadniczo o nieprzerwanym charakterze. Za taki transport towarów można bowiem uznać sytuację, w którj transport towaru nie zostanie przerwany na terytorium innego kraju i ponownie podjęty przez kolejny podmiot w okolicznościach wskazujących, że miejscem jego rozpoczęcia, w celu wywozu towarów do docelowego kraju Unii Europejskiej, jest tenże inny kraj unijny. Inaczej mówiąc, koniecznym jest, aby dostarczany towar był przedmiotem jednego samodzielnego transportu przez pierwszego lub też drugiego w kolejności podatnika lub na ich rzecz, pomiędzy krajem rozpoczęcia transportu a krajem docelowym. Przy czym nie chodzi tutaj o aspekt fizyczny tego transportu czyli o to, aby podczas jednego samodzielnego transportu dokonywanego przez pierwszy lub drugi podmiot w łańcuchu dostaw nie mogła wystąpić okoliczność przeładowania towaru, ale o aspekt organizacyjny, logistyczny transportu, odnoszący się do podmiotu dokonującego (organizującego) ten samodzielny transport. Istotne jest, aby przeznaczeniem wysłanego towaru było jego przetransportowanie (przez pierwszego lub drugiego w kolejności podatnika lub na ich rzecz) pomiędzy pierwszym do ostatnim podmiotem uczestniczącym w transakcji i dostarczenie do miejsca wskazanegom przez nabywcę w kraju przeznaczenia towaru.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca – jako drugi w kolejności podmiot w łańcuchu dostaw - samodzielnie zorganizuje transport o nieprzerwanym charakterze od pierwszego do ostatniego podmiotu uczestniczącego w transakcji. Ponadto, jak wskazano we wniosku, spełnione zostaną pozostałe warunki określone w art. 135-136 ustawy.

Zatem, biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy oraz powołane regulacje prawne należy stwierdzić, że Spółka będzie uprawniona do zastosowania procedury uproszczonej, o której mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy, dla rozliczenia wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych opisanych we wniosku.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym po spełnieniu formalnych warunków do skorzystania z procedury uproszczonej dla transakcji trójstronnych nie będzie On zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski - należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin