2016.05.16 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-116/16-4/ISK
z 16 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2016 r. (data wpływu 16 lutego 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 13 kwietnia 2016 r. (data wpływu 14 kwietnia 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 1 kwietnia 2016 r. (skutecznie doręczone 6 kwietnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

obowiązku ewidencjonowania w informacjach podsumowujących VAT-UE wyłącznie usług świadczonych na rzecz kontrahentów, o których mowa w pkt 1 oraz w pkt 3a stanu faktycznego (pytanie nr 1) – jest nieprawidłowe,

określenia sytuacji, dla których istnieje obowiązek ewidencjonowania usług w Informacji Podsumowującej VAT-UE (pytanie nr 2) – jest nieprawidłowe,

określenia danych kontrahenta jakie należy wpisać w informacji podsumowującej w rubrykach „Kod kraju” i „nr VAT-UE” oraz obowiązku złożenia do organu podatkowego pisma wyjaśniającego w przypadku konieczności ewidencjonowania w Informacji Podsumowującej VAT-UE również usług świadczonych na rzecz podmiotów nieposiadających ważnego nr VAT-UE (wymienionych w pkt 2 i 3b stanu faktycznego) (pytanie nr 3) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lutego 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, który został uzupełniony pismem z dnia 13 kwietnia 2016 r. (data wpływu 14 kwietnia 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 1 kwietnia 2016 r. (skutecznie doręczone 6 kwietnia 2016 r.), dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku oraz sposobu ewidencjonowania świadczonych usług w informacjach podsumowujących VAT-UE.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności, świadczy na rzecz zagranicznych przedsiębiorców (nieposiadających w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności) usługi, w stosunku do których, zgodnie z art. 28b ustawy o VAT, miejsce świadczenia powstaje na terytorium, innego niż Polska, państwa członkowskiego. Kontrahenci wskazują bowiem, jako miejsce siedziby lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, terytorium Unii Europejskiej. Kontrahentami nabywającymi świadczone przez Wnioskodawcę usługi, są podmioty, które:

są podatnikami podatku od wartości dodanej lub osobami prawnymi zidentyfikowanymi na potrzeby tego podatku (co w ocenie Spółki może oznaczać podmioty, które ze względu na swój status nie mają obowiązku rejestracji do VAT np. Fundacje) i posiadają ważny numer VAT-UE;
są podatnikami podatku od wartości dodanej, lub osobami prawnymi zidentyfikowanymi na potrzeby tego podatku w innym państwie członkowskim i nie posiadają ważnego nr VAT-UE;
nie są podatnikami podatku od wartości dodanej w kraju swej siedziby (m.in. brak obowiązku rejestracji ze względu na niską wartość obrotów) i nie są osobami prawnymi - są to najczęściej drobni przedsiębiorcy prowadzący jednoosobowe działalności gospodarcze, którzy:
1. są zarejestrowani do transakcji wewnątrzwspólnotowych (posiadają nr VAT-UE);
2. nie są zarejestrowani do transakcji wewnątrzwspólnotowych (nie posiadają nr VAT-UE).

Wnioskodawca nie ma wątpliwości odnośnie ustalenia w ww. przypadkach miejsca świadczenia usług. Wystarczającym kryterium do uznania, że miejsce świadczenia powstaje w kraju siedziby nabywcy jest sam fakt, że kontrahent prowadzi na terytorium Unii Europejskiej działalność gospodarczą lub działa w charakterze podatnika. Powyższe potwierdza wydana dla Wnioskodawcy interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPP3/443-1140/14-4/JF. Jednakże wątpliwości powstają w zakresie prawidłowego ewidencjonowania transakcji w informacjach podsumowujących VAT-UE.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, iż w informacji podsumowującej (VAT-UE) należy wykazywać wyłącznie usługi świadczone na rzecz kontrahentów, o których mowa w pkt 1 oraz w pkt 3a stanu faktycznego, posiadających ważny nr VAT-UE?
W przypadku uznania przez organ podatkowy stanowiska Spółki za nieprawidłowe, w odniesieniu do których sytuacji, wskazanych w stanie faktycznym, istnieje obowiązek ewidencjonowania usług w Informacji Podsumowującej VAT-UE?
W przypadku uznania przez organ podatkowy, iż istnieje konieczność ewidencjonowania w Informacji Podsumowującej VAT-UE również usług świadczonych na rzecz podmiotów nieposiadających ważnego nr VAT-UE (wymienionych w pkt 2 i 3b stanu faktycznego), jakie dane kontrahenta należy wpisać w informacji podsumowującej, w rubrykach „Kod kraju” i „nr VAT-UE” oraz czy należy składać do organu podatkowego pisma wyjaśniające dotyczące nie wskazania tych danych?

Zdaniem Wnioskodawcy ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku z dnia 14 kwietnia 2016 r. (data wpływu):

Ad. 1

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca jest obowiązana do wykazywania w informacji podsumowującej VAT-UE wyłącznie usług świadczonych na rzecz kontrahentów posiadających ważny nr VAT-UE, o których mowa w pkt 1 oraz w pkt 3a stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 28b ustawy o VAT miejscem świadczenia usług, w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika, jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, ewentualnie stałe miejsce prowadzenia tej działalności. Z kolei podatnikiem, zdefiniowanym w art. 28a (na potrzeby art. 28b), zobowiązanym do opodatkowania transakcji, jest każdy podmiot nabywający od polskiego podatnika VAT usługi, o ile podmiot ten prowadzi działalność gospodarczą w kraju swej siedziby, ewentualnie stałego miejsca prowadzenia działalności, znajdujących się poza terytorium RP i nabywa usługi dla tego miejsca. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w cytowanej w stanie faktycznym interpretacji organu podatkowego.

Dodatkowo ustawodawca, w art. 100 ust. 10 ustawy o VAT wskazał, że na potrzeby art. 100 ust. 1 pkt 4 zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego, na którym, zgodnie z art. 28b, ma miejsce świadczenie usług jest usługobiorca, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 15, będący usługodawcą, nie posiada na terytorium tego państwa członkowskiego:

siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej;
siedziby działalności gospodarczej, posiada natomiast na tym terytorium stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy, jeżeli usługodawca posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na tym terytorium, nie uczestniczy w tych transakcjach.

Zatem mając na uwadze powyższe, Spółka nie ma wątpliwości, iż świadcząc usługi, o których mowa w art. 28b ustawy o VAT, na rzecz kontrahentów wskazanych w stanie faktycznym, powinna w każdym z przypadków wymienionych w pkt 1-3 uznać kontrahenta za podatnika (zobowiązanego do odprowadzenia podatku od wartości dodanej w swoim kraju) i zastosować odwrotne obciążenie, wystawiając fakturę ze stawką „NP”.

Wątpliwości jednak powstały odnośnie kwalifikowania, które usługi winny być wykazywane w informacji podsumowującej VAT-UE.

Na podstawie art. 100 ust. 1 pkt 4 VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca - zwane „informacjami podsumowującymi”.

Dodatkowo, zgodnie z art. 100 ust. 8 pkt 2 ustawy o VAT informacja podsumowująca powinna zawierać właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej takim podatnikiem, nabywających towary lub usługi, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Wobec tego, w informacji podsumowującej należy wykazywać ważny kod kraju i nr VAT-UE kontrahenta.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, w ocenie Wnioskodawcy, użyte w art. 100 ust. 1 pkt 4 wyrażenie „zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej” w kontekście uznania obowiązku (lub jego braku) wykazywania usług w informacji podsumowującej VAT-UE, należy odnosić do podmiotów zarejestrowanych do transakcji wewnątrzwspólnotowych. Zatem, w informacjach podsumowujących powinny być wykazywane usługi, które w państwie usługobiorcy, nie podlegają zwolnieniu lub stawce 0%, i usługobiorcy (posiadający ważny numer VAT-UE) są zobowiązani do zapłaty podatku z tytułu importu usług w swoich państwach członkowskich. Natomiast w przypadku, gdy usługobiorcy nie posiadają ważnego numeru VAT-UE, usług tych nie należy wykazywać w informacji podsumowującej.

Powyższe stanowisko Spółki jest w pełni zgodne ze stanowiskiem przedstawionym w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy nr ITPP2/443-1257b/411/RS z dnia 18 listopada 2011 r. oraz stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wyrażonym w interpretacji indywidualnej z dnia 4 lutego 2015 r. nr IPPP3/443-1107/14-2/IG. Zdaniem organu podatkowego, „skoro kontrahent nie posiada numeru identyfikacyjnego VAT-UE Wnioskodawca słusznie przedmiotowych usług świadczonych na rzecz tego Kontrahenta nie wykazał w informacji podsumowującej VAT-UE, o której mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy. Jednocześnie prawidłowo przedmiotowe Usługi wykazał jedynie w poz. 11 deklaracji VAT-7 nie wykazując ich w poz. 12 deklaracji VAT-7”.

Ad. 2

Gdyby jednak organ podatkowy uznał stanowisko Wnioskodawcy przedstawione do pytania nr 1 za nieprawidłowe, i dokonał analizy wyłącznie w oparciu o przepis art. 100 ust. 1 pkt 4, w oderwaniu od przepisu art. 100 ust. 8 pkt 2, zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek ewidencjonowania usług w Informacji Podsumowującej VAT-UE dotyczył będzie również sytuacji opisanych w pkt nr 1, nr 2 i nr 3a wniosku.

W oparciu o ww. przepis obowiązek ewidencjonowania usług w Informacji Podsumowującej VAT-UE nastąpi wówczas w odniesieniu do sytuacji opisanej w:

pkt 1 stanu faktycznego, gdy nabywcy usług są podatnikami podatku od wartości dodanej lub osobami prawnymi zidentyfikowanymi na potrzeby tego podatku (co w ocenie Spółki może oznaczać podmioty, które ze względu na swój status nie mają obowiązku rejestracji do VAT np. Fundacje) i posiadają ważny numer VAT-UE,

pkt 2 stanu faktycznego, gdy nabywcy usług są podatnikami podatku od wartości dodanej, lub osobami prawnymi zidentyfikowanymi na potrzeby tego podatku w innym państwie członkowskim, i nie posiadają ważnego nr VAT-UE,

pkt 3a stanu faktycznego, gdy nabywcy usług nie są podatnikami podatku od wartości dodanej w kraju swej siedziby (m.in. brak obowiązku rejestracji ze względu na niską wartość obrotów) i nie są osobami prawnymi - są to najczęściej drobni przedsiębiorcy prowadzący jednoosobowe działalności gospodarcze, ale są zarejestrowani do transakcji wewnątrzwspólnotowych (posiadają nr VAT-UE). Skoro podatnicy ci są zarejestrowani do transakcji wewnątrzwspólnotowych (posiadają ważny nr VAT-UE) i nabywają usługi w ramach importu usług, od których muszą rozpoznać obowiązek podatkowy w podatku od wartości dodanej, to w ocenie Spółki, uznać należy, że w odniesieniu do tych transakcji są oni podatnikami tego podatku.

Przepis art. 100 ust. 1 pkt 4 wyłącza natomiast możliwość zastosowania go do sytuacji wskazanych w pkt 3b stanu faktycznego wniosku tj. gdy kontrahent nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej i nie jest zarejestrowany do transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Ad.3

W przypadku uznania przez organ podatkowy, iż istnieje konieczność ewidencjonowania w Informacji Podsumowującej VAT-UE również usług świadczonych na rzecz podmiotów nie posiadających ważnego nr VAT-UE (wymienionych w pkt 2 i 3b stanu faktycznego), wówczas w Informacji Podsumowującej VAT-UE w rubrykach „Kod kraju” i „nr VAT-UE” miejsca te pozostaną puste a podatnik powinien złożyć do organu podatkowego pismo wyjaśniające dotyczące nie wskazania tych danych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

obowiązku ewidencjonowania w informacjach podsumowujących VAT-UE wyłącznie usług świadczonych na rzecz kontrahentów, o których mowa w pkt 1 oraz w pkt 3a stanu faktycznego (pytanie nr 1) – jest nieprawidłowe,

określenia sytuacji, dla których istnieje obowiązek ewidencjonowania usług w Informacji Podsumowującej VAT-UE (pytanie nr 2) – jest nieprawidłowe,

określenia danych kontrahenta jakie należy wpisać w informacji podsumowującej w rubrykach „Kod kraju” i „nr VAT-UE” oraz obowiązku złożenia do organu podatkowego pisma wyjaśniającego w przypadku konieczności ewidencjonowania w Informacji Podsumowującej VAT-UE również usług świadczonych na rzecz podmiotów nieposiadających ważnego nr VAT-UE (wymienionych w pkt 2 i 3b stanu faktycznego) (pytanie nr 3) – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca – zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

Na podstawie ust. 8 ww. artykułu, informacja podsumowująca powinna zawierać następujące dane:

nazwę lub imię i nazwisko podmiotu składającego informację podsumowującą oraz jego numer identyfikacji podatkowej podany w potwierdzeniu dokonanym przez naczelnika urzędu skarbowego zgodnie z art. 97 ust. 9, który zastosował dla transakcji, o których mowa w ust. 1;
właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej takim podatnikiem, nabywających towary lub usługi, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej – w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2;
łączną wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, łączną wartość wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w tym również łączną wartość dostawy towarów, o której mowa w ust. 1 pkt 3, łączną wartość świadczonych usług, o których mowa w ust. 1 pkt 4 – w odniesieniu do poszczególnych kontrahentów.

Minister właściwy do spraw finansów publicznych – w myśl art. 102 ust. 1 ustawy - określi, w drodze rozporządzenia, wzór informacji podsumowującej wraz z objaśnieniami co do sposobu jej wypełnienia, terminu i miejsca składania oraz wzór korekty informacji podsumowującej wraz z objaśnieniami co do sposobu jej wypełnienia, uwzględniając specyfikę wykonywania niektórych czynności oraz przepisy Unii Europejskiej.

Na podstawie tej delegacji Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 17 czerwca 2013 r. w sprawie informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach (Dz. U. z 2013 r., poz. 724), w którym w § 1 pkt 1 określił wzór informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia wraz z objaśnieniami do tej informacji, stanowiącymi załącznik nr 2 do rozporządzenia.

W pkt 6 objaśnień szczegółowych załącznika nr 2 wskazano, że w części E informacji (VAT-UE) oraz w części B załącznika do informacji (VAT-UE/C):

w kolumnie a należy wpisać kod kraju kontrahenta (usługobiorcy),

w kolumnie b należy wpisać poprawny numer identyfikacyjny kontrahenta (usługobiorcy) nadany przez państwa członkowskie właściwe dla kontrahenta,

w kolumnie c należy wpisać łączną wartość usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, wykonywanych w okresie, za który składana jest informacja, dla poszczególnych kontrahentów.

Z powołanych regulacji wynika, że podatnik jest zobowiązany m.in. do wykazania w informacji podsumowującej wartości świadczonych usług na rzecz kontrahenta unijnego, do których stosuje się art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Dla celów określenia miejsca świadczenia usług, ustawodawca odrębnie zdefiniował pojęcie podatnika. Z art. 28a ustawy wynika, że na potrzeby stosowania Rozdziału 3 „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”:

ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Z powyższej definicji wynika, że podatnikiem jest zarówno podatnik polski, jak i podatnik z innego państwa członkowskiego oraz podatnik z kraju trzeciego (będący podatnikiem podatku o podobnym charakterze jak VAT). Należy w tym miejscu zauważyć, że przepis ten odsyła do „działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2”. Z kolei działalnością gospodarczą jest każda określona w ustawie aktywność, niezależnie od tego, gdzie jest ona wykonywana.

Zatem „podatnikiem” dla potrzeb stosowania przepisów o miejscu świadczenia usług będzie każdy przedsiębiorca, zarówno z Polski, jak i z innego państwa członkowskiego, czy z kraju trzeciego. Właściwe rozpoznanie statusu swojego kontrahenta jako „podatnika” obciąża usługodawcę. W tej kwestii świadczący usługę musi zdać się na informacje i dokumenty dostarczone mu przez samego kontrahenta lub skorzystać z bazy podmiotów posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla potrzeb wewnątrzwspólnotowych transakcji nadany przez państwo członkowskie tj. bazy VIES.

Z przedstawianego opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności, świadczy usługi na rzecz zagranicznych przedsiębiorców (nieposiadających w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności), w stosunku do których, zgodnie z art. 28b ustawy o VAT, miejsce świadczenia powstaje na terytorium, innego niż Polska, państwa członkowskiego. Kontrahenci wskazują bowiem, jako miejsce siedziby lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, terytorium Unii Europejskiej.

Ad. 1 i 2

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku wykazywania w informacjach podsumowujących VAT-UE usług świadczonych dla podmiotów, o których mowa w punktach 1, 2 oraz 3a i 3b stanu faktycznego.

Z art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy wynika, że w informacji podsumowującej VAT-UE należy wykazywać usługi opodatkowane zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy (dla których obowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca), które nie są opodatkowane stawką 0% lub zwolnione od podatku od wartości dodanej świadczone na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

Biorąc pod uwagę przedstawione przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny należy wskazać, iż Wnioskodawca w informacjach podsumowujących VAT-UE winien wykazać usługi opodatkowane zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy świadczone dla wszystkich podmiotów, o których mowa w stanie faktycznym, tj. w punktach 1, 2 oraz 3a i 3b stanu faktycznego.

Wskazać należy, iż przez podatnika, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy należy rozumieć podatnika, o którym mowa w art. 28a ustawy. Natomiast w rozumieniu art. 28a ustawy za podatnika są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Istotą przepisu art. 28a ustawy, jest odróżnienie podmiotów znajdujących się w sferze aktywności gospodarczej od konsumentów.

Zatem bez wątpienia w informacjach podsumowujących VAT-UE Wnioskodawca winien wykazać usługi świadczone na rzecz podmiotów, o których mowa w punickie 1 oraz 2 stanu faktycznego. W niniejszych punktach kontrahentami na rzecz, których Wnioskodawca świadczy usługi są podatnicy podatku od wartości dodanej lub osoby prawne zidentyfikowane na potrzeby tego podatku. Co prawda kontrahenci wskazani w punkcie 2 nie posiadają ważnego numeru VAT-UE. Brak ważnego numeru VAT-UE nie zwalnia jednak Wnioskodawcy z obowiązku wykazania w informacji podsumowującej usług świadczonych na rzecz tych podmiotów, tj. podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych zidentyfikowanych na potrzeby tego podatku i wykazania pozostałych wymaganych informacji.

W punkcie 3 Wnioskodawca wskazał, że kontrahentami na rzecz których będzie świadczył usługi opodatkowane zgodnie z art. 28b ustawy są podmioty niebędące podatnikami podatku od wartości dodanej w kraju swej siedziby (z powodu m.in. braku obowiązku rejestracji ze względu na niską wartość obrotów) i niebędące osobami prawnymi (najczęściej drobni przedsiębiorcy prowadzący jednoosobowe działalności gospodarcze). Wskazać jednak należy, iż za podatników w rozumieniu art. 28a ustawy są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Wskazani przez Wnioskodawcę kontrahenci, o których mowa w pkt 3 stanu faktycznego prowadzą działalność gospodarczą, a tym samym nie ulega wątpliwości, iż można ich uznać za podatników w rozumieniu art. 28a ustawy. Niniejsze potwierdza fakt, że w stosunku do przedmiotowych usług - jak wskazał Wnioskodawca – znajduje zastosowanie art. 28b ustawy. Natomiast art. 28b ustawy ma zastosowanie jedynie względem usług świadczonych na rzecz podatników w rozumieniu art. 28a ustawy. Zaś, jak wskazano wyżej, przez podatnika, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy należy rozumieć podatnika, o którym mowa w art. 28a ustawy.

Tym samym usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotów wskazanych w pkt 3a i 3b stanu faktycznego, tj. podatników posiadających nr VAT-UE (punkt 3a stanu faktycznego), oraz podatników nieposiadających nr VAT-UE (punkt 3b stanu faktycznego) należy potraktować w sposób analogiczny jak usługi świadczone na rzecz podmiotów z pkt 1 i 2 stanu faktycznego, tj. wykazać przedmiotowe usługi w informacji podsumowującej.

W konsekwencji mając na uwadze powyższe należy wskazać, iż Wnioskodawca winien wykazywać w informacji podsumowującej usługi świadczone na rzecz podmiotów o których mowa w pkt 1, pkt 2 oraz pkt 3a i 3b stanu faktycznego.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązku ewidencjonowania w informacjach podsumowujących VAT-UE usług świadczonych wyłącznie na rzecz kontrahentów, o których mowa w pkt 1 oraz w pkt 3a stanu faktycznego (pytanie nr 1) oraz w zakresie określenia sytuacji, dla których istnieje obowiązek ewidencjonowania usług w Informacji Podsumowującej VAT-UE (pytanie nr 2) należało uznać również za nieprawidłowe.

Ad 3

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również określenia danych kontrahenta jakie należy wpisać w informacji podsumowującej w rubrykach „Kod kraju” i „nr VAT-UE” oraz obowiązku złożenia do organu podatkowego pisma wyjaśniającego w przypadku konieczności ewidencjonowania w informacji podsumowującej VAT-UE również usług świadczonych na rzecz podmiotów nieposiadających ważnego nr VAT-UE.

Jak wskazano wyżej sam fakt świadczenia usług na rzecz podmiotów nieposiadających ważnego numeru VAT-UE, nie zwalnia Wnioskodawcy z obowiązku złożenia informacji podsumowującej z wykazaniem takiej transakcji. W takiej sytuacji pola: „numer VAT UE” i „Kod kraju” Wnioskodawca winien zostać puste wskazując w informacji podsumowującej pozostałe informacje o dokonanych transakcjach. Przy tym należy również dołączyć do informacji podsumowującej pismo wyjaśniające o przyczynie braku powyższych danych kontrahenta.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 wniosku jest prawidłowe.

Ponadto w złożonym wniosku Zainteresowany w celu poparcia własnego stanowiska powołuje się na interpretacje indywidualne. Należy wskazać, że w identycznym stanie prawnym i identycznym stanie faktycznym rozstrzygnięcia powinny być identyczne. Cel ten osiągany jest poprzez zastosowanie odpowiednich przepisów Ordynacji podatkowej. Zauważyć w tym miejscu należy, że interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 tej ustawy, zgodnie z którym „Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość (.,.)”. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydawane przez upoważnione do tego organy każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Minister Finansów może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną. Zawiadomienie o zmienionej interpretacji indywidualnej doręcza się podmiotowi, któremu w danej sprawie interpretacja została wydana. Za chybione należałoby uznać domaganie się wydania pozytywnego dla siebie rozstrzygnięcia tylko z powodu zajęcia przez organ podatkowy w interpretacjach wydanych dla innych podmiotów, na gruncie podobnego czy też tego samego stanu faktycznego, odmiennego stanowiska. Podkreślić należy, że nieracjonalnym byłoby trwanie przez organ wydający interpretacje w pierwotnie błędnie zajętym stanowisku, co miałoby go obligować jednocześnie do wydawania kolejnych rozstrzygnięć w tym samym kształcie, utrwalając tym samym prawnie wadliwe stanowisko. Co więcej, takie zobowiązanie poddawałoby w wątpliwość sens wyposażania organu podatkowego w instrument prawny, o którym mowa w art. 14e § 1 ustawy Ordynacja podatkowa znajdujący zastosowanie właśnie w przypadkach zaistnienia konieczności rewizji zajętego stanowiska, w szczególności w kontekście aktualnego orzecznictwa administracyjnego oraz wyroków Trybunału Sprawiedliwości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin