Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-186/16-3/JG
z 13 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z 15 kwietnia 2016 r. (data wpływu 18 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 1 czerwca 2016 r. (data wpływu 3 czerwca 2016 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawcą niniejszego wniosku jest spółka akcyjna z siedzibą w Z. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, podlegającym obowiązkowi podatkowemu oraz płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskodawca zamierza zatrudnić na podstawie umów o pracę osoby fizyczne wykonujące prace na stanowisku elektromonter.

W umowach o pracę z ww. pracownikami Wnioskodawca zamierza ustalić jako miejsce ich pracy zakład pracy w N. oraz obszar geograficzny, w którym będą oni wykonywali swoje obowiązki pracownicze (poprzez wskazanie konkretnych miejscowości, w których będą realizowane budowy). Wnioskodawca w tym miejscu przewiduje, iż może się zdarzyć taka sytuacja, że dany pracownik z racji wykonywania obowiązków pracowniczych na obszarach wskazanych w umowie nie wróci do miejsca zamieszkania po zakończeniu pracy w danym dniu, lecz pozostanie na noc w konkretnej miejscowości, by w kolejnym dniu móc kontynuować czynności na danym obszarze. Chodzi zatem każdorazowo o sytuację, w której z braku możliwości powrotu do miejsca zamieszkania pracownicy będą korzystali z noclegu oraz wyżywienia w miejscu, w którym w danym dniu ukończyli wykonywanie obowiązków pracowniczych. Wnioskodawca wyjaśnia, iż za przyjęciem takiego rozwiązania przemawia efektywność pracowników, których codzienne powroty do miejsca zamieszkania powodowałyby konieczność spędzania każdego wolnego czasu w podróży. Wnioskodawca zwraca uwagę, iż próba powrotu do miejsca zamieszkania i ponownego dojazdu do miejsca czynności w następnym dniu byłaby niemożliwa mając na względzie obowiązujące normy czasu pracy. Dla niniejszego stanu faktycznego istotna pozostaje kwestia, iż wykonując obowiązki pracownicze na obszarze wskazanym w umowie o pracę, jako miejsce pracy pracownicy nie będą pozostawali w podróży służbowej. Należy bowiem zauważyć, iż przejazdy takich pracowników odbywać się będą w granicach obszaru wskazanego w umowie o pracę jako miejsce wykonywania pracy oraz stanowić będą stały element wynikający z charakteru wykonywanych przez pracowników obowiązków.

Z powyższych względów Spółka nie zamierza traktować tego typu podróży, jako podróży służbowej w rozumieniu przepisów Kodeksu Pracy. Należy wyjaśnić, iż w podróży służbowej zgodnie art. 77(5) k.p. jest pracownik, który wykonuje na polecenie pracodawcy zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. W ocenie Wnioskodawcy, podróżą służbową może być wyłącznie zdarzenie incydentalne, w niniejszym stanie faktycznym nie ma to miejsca. Z uwagi na powyższe, Wnioskodawca nie zamierza wypłacać pracownikom diet ani innych należności przysługujących za czas podróży służbowych. Wnioskodawca zwraca także uwagę, iż nie będzie przekazywał pracownikom bezpośrednio środków pieniężnych na pokrycie wydatków związanych z noclegiem, albowiem podstawą rozliczenia w takiej sytuacji będzie faktura lub rachunek wystawiony przez hotel, pensjonat, w którym to dokumencie jako nabywca usługi będzie wskazany Wnioskodawca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w okolicznościach wskazanych w zdarzeniu przyszłym koszty poniesione przez Wnioskodawcę za nocleg i wyżywienie pracowników pozostających na noc w danej miejscowości w oczekiwaniu na rozpoczęcie pracy dnia następnego (niedotyczące podróży służbowej) mogą być kosztami uzyskania przychodu przez Wnioskodawcę?

Zdaniem Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności wskazać należy, iż zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Wskazać należy, iż na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z kosztem mamy do czynienia w przypadku określonego uszczuplenia majątku podatnika. W konsekwencji, nie jest konieczne, aby pojęcie to obejmowało wydatek o charakterze finansowym, ale stanowiło pomniejszenie aktywów podatnika lub też powiększenie jego pasywów. Zgodzić się należy zatem ze stanowiskiem prezentowanym w doktrynie, że w przypadku art. 15 ust. 1 ww. ustawy nie mamy do czynienia z definicją legalną (sensu stricto) pojęcia kosztu uzyskania przychodów, ale z normą prawną przewidującą, iż: „poniesienie kosztu w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (hipoteza) zobowiązuje do zaliczenia tego kosztu do kosztów uzyskania przychodu (dyspozycja)” (tak: Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2016 pod redakcją Krzysztof Gil, Aleksandra Obońska, Adam Wacławczyk, Agnieszka Walter, Legalis). Dalej zauważyć należy, iż konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Tym samym, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Na gruncie tej regulacji uznaje się, że o koszcie uzyskania przychodu można mówić, gdy spełnione są kumulatywnie następujące przesłanki: 1) został poniesiony przez podatnika, 2) jest definitywny, a więc bezzwrotny, 3) pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, 4) jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła, 5) nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 6) został właściwie udokumentowany.

Dalej należy podkreślić, iż uznanie określonego kosztu za koszt uzyskania przychodów wymaga, aby został on poniesiony. W praktyce pojęcie „poniesienia kosztu” wzbudza znaczące wątpliwości wynikające częściowo z sięgania do art. 15 ust. 4 i n. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako przepisów definiujących to pojęcie. Tymczasem przepis art. 15 ust. 4e tej ustawy, udziela jedynie odpowiedzi na pytanie co należy rozumieć pod pojęciem „dnia poniesienia kosztu”.

Należy jednak odróżnić moment zaistnienia kosztu (art. 15 ust. 1) od momentu jego potrącalności (art. 15 ust. 4 i n.). W orzecznictwie można spotkać się ze stanowiskiem, m.in. w wyroku NSA z 24.02.2009 r. sygn. II FSK 1652107, Legalis), że: „jeżeli wydatki nie zostały faktycznie poniesione, nie mogą one stanowić kosztów uzyskania przychodów w danym roku podatkowym”. Pojęcie „poniesienia” nie należy jednak utożsamiać z faktycznym wydatkiem (ten może jedynie w określonych przypadkach decydować o momencie potrącalności danego kosztu), ale należy szukać w wykładni językowej, poprzez odczytanie znaczenia tego słowa. Zgodnie z definicją słownikową pojęcia „ponieść” oznacza ono „zostać obarczonym, obciążonym czymś” (Słownik Języka Polskiego PWN, wersja internetowa, www.sjp.pwn.pl). W celu odkodowania wskazanych pojęć jako „nałożyć na kogoś jakieś zobowiązanie, zlecić komuś wykonanie czegoś”. W konsekwencji, koszt poniesiony oznacza istnienie (zaistnienie) zobowiązania do świadczenia czegoś po stronie podatnika (Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2016 pod redakcją Krzysztofa Gil, Aleksandry Obońskiej, Adama Wacławczyk, Agnieszki Walter, Legalis). Zauważyć należy, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych różnicują zasady ujmowania kosztów dla celów podatkowych. W oparciu o kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem jakiemu ma służyć ustawodawca wprowadził kategorie: kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami i innych nie bezpośrednio związane z przychodami, czyli tzw. koszty pośrednie odrębnie regulując moment ich potrącalności (art. 1 ust. 4, ust. 4b-4d ustawy). Te pierwsze dają się powiązać z konkretnie określonym przychodem jaki osiągnął podatnik natomiast te drugie wiążą się z całokształtem działalności prowadzonej przez podatnika i ogólnie określonymi przychodami osiąganymi z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. NSA z dnia 25 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2286/12 stwierdził, że: „Kosztem uzyskania przychodów jest więc taki koszt, który został poniesiony przez podatnika, jest definitywny, pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania przychodów, został właściwie udokumentowany i nie został wyłączony na podstawie art. 16 ust 1”. W podobnym tonie wypowiedział się WSA w Białymstoku w wyroku z dnia 17 grudnia 2008 r. sygn. akt: I SA/Bk 460/08: „Przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów trzeba, więc brać pod uwagę zarówno przeznaczenie wydatku (jego celowość), jak i potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodów”.

Odnosząc powyższe rozważania na grunt przedstawionego zdarzenia przyszłego należy wskazać, że niewątpliwie w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wspomniane wyjazdy służbowe pracowników będą odbywały się ramach wskazanych w umowie o pracę miejsc pracy. Z tych zatem powodów Wnioskodawca nie zamierza traktować ich jako podróży służbowej, co się zaś z tym wiąże nie będzie wypłacał pracownikowi diet i innych świadczeń przysługujących pracownikowi zgodnie z Kodeksem Pracy. Ponadto zauważyć trzeba, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym mowa jest o pracownikach wykonujących obowiązki służbowe w miejscu wskazanym jako miejsce wykonywania pracy, nie są to zaś osoby trzecie celowo zatrudnione w tych obszarach do pracy. Rozważając na tym tle kwestie kwalifikacji podatkowych należy zauważyć, iż o ile oczekiwanie pracownika na rozpoczęcie pracy nie może być powiązane z konkretnym przychodem uzyskiwanym przez Wnioskodawcę, to jednak wydaje się, że powyższe przejawia związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Wnioskodawca wyrażając swoje stanowisko jest zatem zdania, iż wydatki, które będą ponoszone przez Wnioskodawcę na pokrycie kosztów noclegów pracowników, o których mowa w zdarzeniu przyszłym należałoby zakwalifikować jako wypełniające dyspozycję z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W szczególności należy zauważyć, iż będą one pozostawać w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę i ich poniesienie będzie pozostawać w związku przyczynowym z powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych. Należy także podnieść, że praca pracowników będzie najbardziej efektywna, gdy pracownicy ci będą przebywać na danym obszarze wykonując obowiązki służbowe. Nieefektywny jest bowiem w taki przypadku powrót o czym była już mowa powyżej. W tym kontekście poniesienie wydatków przez Wnioskodawcę będzie zatem jak najbardziej celowe z punktu widzenia uzyskania przychodu. Uznać zatem należy, iż koszty noclegów oraz wyżywienia pracowników w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych w ramach umów o pracę mogą stanowić koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 15 o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

1. „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
2. „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
3. „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
   
   

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc zatem powyższe uregulowania prawne oraz przedstawione wyjaśnienia do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że wydatki dotyczące noclegu i wyżywienia pracowników pozostających na noc w danej miejscowości w oczekiwaniu na rozpoczęcie pracy dnia następnego, mogą zostać uznane za koszty podatkowe w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazane we wniosku wydatki spełniają bowiem przesłankę celowości ich poniesienia wynikającą z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, tj. pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów) oraz nie zostały wymienione w negatywnym katalogu kosztów zawartym w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Jednocześnie należy podkreślić, że dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwe udokumentowanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Mocą art. 9 ust. 1 nakłada ona jednak na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Końcowo tut. Organ pragnie dodać, że w związku z tym, iż to pytanie podatkowe określone przez podatnika wyznacza zakres przedmiotowy wniosku, w niniejszej interpretacji indywidualnej odniesiono się ściśle do kwestii w nim zawartej, tj. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nocleg i wyżywienie pracowników na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym, nie została oceniona kwestia momentu potrącalności przedmiotowych kosztów.

Ustosunkowując się do cytowanych w treści wniosku orzeczeń sądów administracyjnych należy wskazać, że nie mogą one wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Natomiast co do przywołania przez Wnioskodawcę poglądu występującego w doktrynie prawa podatkowego, zaznaczyć należy, że odzwierciedla on indywidualne stanowisko jego autora na dany temat. Ponadto dodaje się, że komentarze podatkowe znajdujące się w publikacjach nie posiadają waloru wykładni powszechnej normującej prawo.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.