2016.05.24 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-224/16-2/AG
z 24 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 13 kwietnia 2016 r. (data wpływu 19 kwietnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont wynajmowanego lokalu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont wynajmowanego lokalu.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zawarł w dniu 1 października 2010 r. ze spółką R. Sp. z o.o. („Najemca”) umowę najmu, która została przedłużona aneksem z dnia 22 czerwca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. Jednocześnie Wnioskodawca zobowiązał się do wykonania w wynajmowanym lokalu prac remontowo-budowlanych w zakresie uzgodnionym w aneksie, a Najemca zobowiązał się partycypować w kosztach tych prac w uzgodnionym zakresie w ten sposób, że strony uzgodniły okresową podwyżkę czynszu o część poniesionych przez Wynajmującego kosztów. Prace miały być wykonane w dwóch etapach w 2015 i 2016 r. Podwyżka czynszu również miała dotyczyć odpowiednio 2015 i 2016 r. Prace te mają charakter remontowy, tj. nie zwiększają wartości początkowej środka trwałego. Dla celów bilansowych wydatki na remonty kwalifikowane są przez Wnioskodawcę jako rozliczenia międzyokresowe czynne, rozliczane w okresie 5-letnim, proporcjonalnie do okresu trwania stosunku najmu. Co roku odpowiednia część kosztów remontu jest przeksięgowywana z konta rozliczeń międzyokresowych na konto kosztów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca obowiązany jest do celów rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych rozliczyć wydatki na remont jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, dotyczące okresu przekraczającego rok podatkowy proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą, tj. okresu 5-letniego?

Zdaniem Wnioskodawcy, rozstrzygając kwestię dotyczącą sposobu potrącalności ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów remontu, należy zauważyć, że istotny jest tutaj rodzaj powiązania ww. kosztów z przychodami. Ustawodawca w oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe podzielił na:

bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie. Kosztami takimi są więc w szczególności wydatki związane z całokształtem działalności podatnika, wynikające z konieczności wywiązywania się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa, czy warunkujące prowadzenie tej działalności. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Według Wnioskodawcy wydatki remontowo-budowlane stanowią inne koszty niż bezpośrednio związane z przychodami. Moment potrącalności takich kosztów określają przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e Updop.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d Updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z kolei w myśl art. 15 ust. 4e Updop, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zatem ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego.

Powyższa regulacja art. 15 ust. 4e Updop oznacza, że poniesienie kosztu, a więc możliwość uznania go za koszt podatkowy, jest uzależnione od jego zaksięgowania (ujęcia w księgach rachunkowych). W niniejszej sprawie dla celów bilansowych Wnioskodawca wydatek na remont lokalu rozlicza w okresie 5 lat jako rozliczenia międzyokresowe czynne i co roku odpowiednia część kosztów remontu jest przeksięgowywana z konta rozliczeń międzyokresowych na konto kosztów.

Dla podatników podatku dochodowego od osób prawnych zasady prowadzenia bilansowej ewidencji zostały określone w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330, z późn. zm. „Ustawa o rachunkowości”). Zgodnie z art. 6 ust. 1 Ustawy o rachunkowości, w księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające je koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty. Na podstawie art. 39 ust. 1 i ust. 3 Ustawy o rachunkowości, jednostki dokonują czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów, jeżeli dotyczą one przyszłych okresów sprawozdawczych. Odpisy czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów mogą następować stosownie do upływu czasu lub wielkości świadczeń (...).

Polskie prawo nie definiuje kategorii czynnych rozliczeń międzyokresowych. Stosuje się do nich ogólną definicję aktywów, przez które rozumie się kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych. Rozliczanie takich kosztów w czasie jest uzasadnione wówczas, gdy stanowią one kwotę istotną dla podatnika. Zasady rachunkowości nakazują więc, aby koszty poniesione w bieżącym okresie, które są tak duże, że będą rażąco obniżać (deformować) wynik tego okresu, a ich związek z osiąganiem przychodów w przyszłych okresach jest oczywisty, aktywować i dokonywać systematycznie odpisów w ciężar kosztów stosownie do upływu czasu lub wielkości świadczeń.

W świetle powyższego, wskazanie w art. 15 ust. 4e Updop, że „dniem poniesienia jest dzień, na który ujęto koszt w księgach” oznacza, iż dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać na podstawie zapisów w księgach prowadzonych w oparciu o uregulowania ww. Ustawy o rachunkowości. Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach (np. na koncie czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów), tylko jego „ujęcie jako kosztu”, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt przy zachowaniu zasad rachunkowości, tj. współmierności przychodów i kosztów, istotności i ostrożności. Dzień, na który ujęto koszt w księgach, to dzień, w którym w księgach pojawił się koszt na koncie kosztowym.

W związku z powyższym dnia poniesienia kosztu nie należy utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, tj. z dniem technicznego zapisu operacji gospodarczej w księgach rachunkowych, ponieważ data zapisu księgowego jest tylko datą technicznego wprowadzenia informacji do ksiąg rachunkowych.

W konsekwencji, skoro Wnioskodawca zdecydował się rozliczać wydatki remontowe w oparciu o zasady wynikające z przepisu art. 39 ust. 1 i ust. 3 Ustawy o rachunkowości (czynne rozliczenia międzyokresowych kosztów), a więc dokonywać systematycznie odpisów w ciężar kosztów proporcjonalnie do ustalonego okresu, to powinien je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest bowiem uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.

Powyższe stanowisko potwierdzone zostało m.in. w wyrokach: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 września 2010 r. (sygn. VIII SA/Wa 419/10) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 września 2012 r. (sygn. II FSK 253/11), a także interpretacjach indywidualnych: Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 marca 2009 r. (nr IBPBI/2/423-1171/08/MS), Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 19 stycznia 2016 r. (nr ILPB3/4510-1-491/15-2/JG), Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 17 września 2008 r. (nr ILPB3/423-375/08-2/MM), Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 lipca 2014 r. (nr ITPB3/423-204/14/PS), Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 25 lipca 2012 r. (nr IPTPB3/423-76/11-9/12-S/MF).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodu pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną na mocy ustawy uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Jak wskazano powyżej, kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Ustawodawca w ustawie podatkowej nie zdefiniował pojęcia „koszty bezpośrednio związane z przychodami” oraz „koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami”. Ogólne znaczenie tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem. I tak, przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami bezpośrednimi będą zatem takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie inne koszty, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem. W stosunku do tego rodzaju kosztów doszukiwanie się ich bezpośredniości w relacji z przychodami nie wchodzi w rachubę. Takie bowiem koszty, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Wydatki te jako związane z działalnością prowadzoną przez podatnika przyczyniają się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie jest zatem możliwe ustalenie, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Z przedmiotowego wniosku wynika, że Wnioskodawca zawarł z inną spółką (dalej: „Najemca”) umowę najmu, która została przedłużona aneksem. Wnioskodawca zobowiązał się do wykonania w wynajmowanym lokalu prac remontowo-budowlanych w zakresie uzgodnionym w aneksie, a Najemca zobowiązał się partycypować w kosztach tych prac w uzgodnionym zakresie w ten sposób, że strony uzgodniły okresową podwyżkę czynszu o część poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów. Prace miały być wykonane w dwóch etapach w 2015 i 2016 r. Podwyżka czynszu również miała dotyczyć odpowiednio 2015 i 2016 r. Prace te mają charakter remontowy, tj. nie zwiększają wartości początkowej środka trwałego. Dla celów bilansowych wydatki na remonty kwalifikowane są przez Wnioskodawcę jako rozliczenia międzyokresowe czynne, rozliczane w okresie 5-letnim, proporcjonalnie do okresu trwania stosunku najmu. Co roku odpowiednia część kosztów remontu jest przeksięgowywana z konta rozliczeń międzyokresowych na konto kosztów.

Na podstawie powyższego należy stwierdzić, że wydatki na remont ponoszone są w celu uzyskania przychodu przez Wnioskodawcę. Wydatki te stanowią koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami. Nie są to bowiem koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem.

Kwestia związana z momentem potrącalności kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, została uregulowana w przepisach art. 15 ust. 4d-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 15 ust. 4d tej ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f–4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższego przepisu wynika, że poniesienie kosztu, a więc możliwość uznania go za koszt podatkowy, jest uzależnione od jego zaksięgowania (ujęcia w księgach rachunkowych). W niniejszej sprawie dla celów bilansowych Wnioskodawca wydatek na remont rozlicza w okresie 5 lat jako rozliczenia międzyokresowe czynne i co roku odpowiednia część kosztów remontu jest przeksięgowywana z konta rozliczeń międzyokresowych na konto kosztów.

Dla podatników podatku dochodowego od osób prawnych zasady prowadzenia bilansowej ewidencji zostały określone w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330, z późn. zm.). Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o rachunkowości, w księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające je koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty. Na podstawie art. 39 ust. 1 i ust. 3 ustawy o rachunkowości, jednostki dokonują czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów, jeżeli dotyczą one przyszłych okresów sprawozdawczych. Odpisy czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów mogą następować stosownie do upływu czasu lub wielkości świadczeń (...).

W świetle powyższego, wskazanie w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że „dniem poniesienia jest dzień, na który ujęto koszt w księgach” oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać na podstawie zapisów w księgach prowadzonych w oparciu o uregulowania ww. ustawy o rachunkowości. Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach (np. na koncie czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów), tylko jego „ujęcie jako kosztu”, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt przy zachowaniu zasad rachunkowości, tj. współmierności przychodów i kosztów, istotności i ostrożności. Dzień, na który ujęto koszt w księgach, to dzień, w którym w księgach pojawił się koszt na koncie kosztowym.

Podsumowując, skoro Wnioskodawca zdecydował się rozliczać wydatki remontowe w oparciu o zasady wynikające z art. 39 ust. 1 i ust. 3 ustawy o rachunkowości (czynne rozliczenia międzyokresowych kosztów), a więc dokonywać systematycznie odpisów w ciężar kosztów proporcjonalnie do ustalonego okresu, to powinien je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest bowiem uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont wynajmowanego lokalu, jest prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądu należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje oraz wyroki sądów nie stanową źródła prawa, wiążą stronę w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartego w nich stanowiska nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin