Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/4512-48/16/PK
z 8 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015r. poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 marca 2016 r. (data wpływu 1 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z 18 maja 2016 r. (data wpływu 23 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 18 maja 2016 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 13 maja 2016 r. znak:IBPP4/4512-48/16/PK.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka) dokonuje transakcji: m.in w zakresie sprzedaży samochodów ciężarowych poza granicami kraju. W związku z transakcjami realizowanymi w ramach swojej działalności, Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako podatnik podatku od towarów i usług zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych. W ramach prowadzonej działalności, Spółka uczestniczy między innymi w wewnątrzwspólnotowych transakcjach trójstronnych rozliczanych według procedury uproszczonej na zasadach określonych w Rozdziale 8 ustawy o podatku od towarów i usług z dania 11 marca 2004 roku.

W przedmiotowych transakcjach uczestniczą trzy podmioty:

1. Spółka polska (Podatnik A-dostawca), jako podatnik VAT zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce;
2. podatnik VAT zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych między innymi w państwie Unii Europejskiej innym niż Polska (Podatnik B pośrednik słowacki);
3. państwo zakończenia transportu towarów, czyli podatnik VAT zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w innym niż Polska państwie UE (Podatnik C - odbiorca austriacki).
   
   

Podmiot słowacki, będący podatnikiem VAT, otrzymuje zamówienie od podmiotu z Austrii (podatnika C). Podmiot słowacki realizuje zamówienie w ten sposób, że towary są wysyłane bezpośrednio od własnego dostawcy z Polski (podatnika A). W tym przypadku odbywają się właściwie dwie dostawy (tzn. pomiędzy podmiotem polskim a podmiotem słowackim oraz pomiędzy podmiotem słowackim a podmiotem austriackim). Jednakże następuje tylko jedno przesunięcie towarów, z Polski do Austrii (podmiot słowacki wystawia fakturę podmiotowi austriackiemu, polski słowackiemu).

Samochody będące przedmiotem transakcji transportowane są z Polski(A) do Austrii (C). Są one wydawane przez spółkę-dostawcę bezpośrednio ostatniemu podatnikowi (C), z pominięciem drugiego podatnika (B). Ostatni podatnik (C) organizuje transport (przejazd) towarów (samochodów) i ponosi jego koszty, działając w tym zakresie (zgodnie z charakterem przedmiotowych transakcji) w interesie i za aprobatą Spółki lub „drugiego podatnika”.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

1. Kontrahent słowacki nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terenie państwa w którym kończy się transport lub wysyłka tj. w Austrii,
2. Kontrahent słowacki stosuje ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT zarówno wobec pierwszego jak i ostatniego w kolejności podatnika VAT. Numer identyfikacyjny na potrzeby VAT kontrahenta słowackiego został nadany przez państwo słowackie - inne niż to w którym zaczyna się (tj. Polska) i kończy się (tj. Austria) transport lub wysyłka,
3. Podatnik austriacki stosuje austriacki numer identyfikacyjny na potrzeby VAT,
4. Podatnik słowacki wskazał podatnika austriackiego jako podmiot zobowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanych w ramach procedury uproszczonej,
5. Kontrahent austriacki organizując transport w tym ponosząc koszty działa na zlecenie i na rzecz Wnioskodawcy lub kontrahenta słowackiego.
   
   

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy opisana wyżej transakcja, w ramach której ostatni podatnik (C) organizuje transport, działając w tym zakresie w interesie i za aprobatą Spółki (A) lub drugiego podatnika (B) spełniają definicję wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, o której mowa jest w art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług VAT, w odniesieniu do których rozliczenie VAT może zostać dokonane na zasadach właściwych dla procedury uproszczonej przewidzianej w art. 135 ust. 1 pkt 4 tej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, z wewnątrzwspólnotową transakcja trójstronną mamy do czynienia w przypadku, gdy spełnione są łącznie następujące warunki, określone w art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - zwana dalej ustawą o VAT.

Trzech podatników VAT (podatnicy A, B, i C) zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich (podatnik A) wydaje towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności (podatnikowi C), przy czym dostawa tego towaru jest dokonana pomiędzy pierwszym (podatnikiem A) i drugim (podatnikiem B) oraz drugim (podatnikiem B) i ostatnim w kolejności (podatnikiem C) przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego (podatnika A) lub też transportowany przez drugiego (podatnika B) w kolejności Podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.

Przez pojęcie procedury uproszczonej należy rozumieć procedurę VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającej na tym, że ostatni w kolejności (podatnik C) rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności (podatnika B), jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki (art 135 ust. 1 pkt 4 u.p.t.u):

1. dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika (podatnika C) była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika (podatnika B);
2. drugi w kolejności podatnik (podatnik B) dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika (podatnika C) nie posiada siedziby ani miejsca zamieszkania w państwie członkowskim, w którym kończy się transport lub wysyłka (kraju C);
3. drugi w kolejności podatnik(podatnik B) stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności (podatnika A i C) ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się i kończy transport lub wysyłka (inne niż kraj A lub C);
4. ostatni w kolejności podatnik (podatnik C) stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się i transport lub wysyłka (kraju C);
5. ostatni w kolejności podatnik (podatnik C) został wskazany przez drugiego podatnika w kolejności podatnika (podatnika B) jako obowiązany do rozliczenia VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.
   
   

Zdaniem Spółki łączne spełnienie wskazanych powyżej warunków upoważnia strony transakcji do rozliczenia na jej zasadzie procedury uproszczonej.

Według oceny Wnioskodawcy opisane transakcje w których uczestniczy Spółka spełniają wszystkie wymienione wyżej warunki, pozwalając tym samym na ich zakwalifikowanie jako WTT.

Po pierwsze przesądza o tym okoliczność, że w dostawie towarów uczestniczy trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach UE (Polska, Słowacja, Austria).

Po drugie, dostawa towarów jest dokonywana pomiędzy podmiotem polskim a podmiotem słowackim oraz pomiędzy podmiotem słowackim a podmiotem austriackim. Równocześnie, towary (samochody) będące przedmiotem analizowanej transakcji są wydawane przez pierwszy podmiot bezpośrednio ostatniemu podmiotowi.

Dodatkowo w odniesieniu do transakcji spełniony jest również wymóg sformułowany przez polskiego ustawodawcę , aby przedmiot dostawy był wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa UE na terytorium innego państwa UE. Z literalnego brzmienia powyższego przepisu wynika, że transakcja może zostać uznana za WTT zarówno wtedy, gdy wysyłka lub transport towarów są organizowane bezpośrednio przez pierwszego lub drugiego w kolejności podatnika, jak i wówczas, gdy za wysyłkę lub transport odpowiada osoba trzecia, działająca na rzecz pierwszego lub drugiego w kolejności podatnika. W przypadku transakcji, w ramach których to ostatni podatnik organizuje transport i ponosi jego koszty, występuje właśnie druga ze wskazanych powyżej sytuacji, tj. towary transportowane są w interesie i za aprobatą „pierwszego” i „drugiego” w kolejności podatnika.

Podmiotem działającym w tym zakresie jest ostatni podatnik.

Według oceny Spółki bez wpływu na możliwość kwalifikacji transakcji jako WTT pozostaje okoliczność, czy podmiotem dokonującym wysyłki lub transportu towarów na rzecz „pierwszego” lub „drugiego” w kolejności podatnika jest osoba nie biorąca czynnego udziału w dostawach towarów czy też np. ostateczny odbiorca towarów. W związku z powyższym za dopuszczalne należy uznać takie ukształtowanie warunków dostawy, aby na zlecenie „pierwszego lub „drugiego” w kolejności podatnika, organizacją transportu towarów zajmował się ostateczny odbiorca towarów (tj. ostatni podatnik).

Podsumowując, transakcje opisane we wniosku spełniają wymogi określone w dyspozycji art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT, wskazujące na prawidłowości klasyfikacji jako WTT, w odniesieniu do których możliwe jest rozliczenie VAT przy wykorzystaniu procedury uproszczonej, o której mowa jest w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, ze zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” – art. 7 ust. 1 ustawy – należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Ponieważ istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Potwierdza to orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” TSUE określił w wyroku w sprawie C-320/88 stwierdzając, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że w istocie rzeczy kluczowym elementem jest przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Zauważyć należy, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej jego utraty lub uszkodzenia. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru, jest co do zasady wydanie towaru.

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Cechą transakcji łańcuchowych jest to, że każda z dostaw dokonywanych pomiędzy kolejnymi podmiotami w łańcuchu dostaw traktowana (rozliczona) jest odrębnie.

Stosownie do art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy przez wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną rozumie się transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki:

1. trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności,
2. przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.
   
   

Zgodnie z art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy przez procedurę uproszczoną rozumie się procedurę rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającą na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT, z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

1. dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT,
2. drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
3. drugi w kolejności podatnik VAT stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka,
4. ostatni w kolejności podatnik VAT stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
5. ostatni w kolejności podatnik VAT został wskazany przez drugiego w kolejności podatnika VAT jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.
   
   

Z przytoczonych przepisów wynika, że transakcja trójstronna ma miejsce wówczas, gdy spełnione są łącznie następujące warunki: uczestnikami są trzej podatnicy, z różnych państw Unii Europejskiej, każdy z podatników jest zarejestrowany w swoim państwie na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, dostawa towaru odbywa się miedzy pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności, natomiast towar jest wydawany przez pierwszego bezpośrednio ostatniemu w kolejności podatnikowi. W przypadku transakcji trójstronnych nie przyporządkowuje się transportu lub wysyłki do konkretnej dostawy.

Łączne zrealizowanie powyższych warunków (wynikających z art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy) umożliwia zakwalifikowanie transakcji jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej.

Jeżeli spełnione są również przesłanki zawarte w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnik ma prawo rozliczenia ww. transakcji zgodnie z procedurą uproszczoną.

We wniosku opisano transakcje gdzie uczestniczą trzy podmioty z różnych krajów członkowski zarejestrowanych do transakcji wewnątrzwspólnotowych. Schemat transakcji wygląda następująco: Wnioskodawca dokonuje dostawy na rzecz podatnika słowackiego, który następnie dokonuje dostawy tego samego towaru na rzecz podatnika austriackiego. Natomiast towar jest przemieszczany bezpośrednio od Wnioskodawcy do ostatecznego nabywcy w Austrii i jest on wydany bezpośrednio ostatecznemu nabywcy. Ostateczny nabywca organizuje transport (przejazd) towarów (samochodów) i ponosi jego koszty, działając w tym zakresie (zgodnie z charakterem przedmiotowych transakcji) w interesie i za aprobatą Spółki lub „drugiego podatnika” jak i też na zlecenie i rzecz Wnioskodawcy albo kontrahenta słowackiego.

Jak wynika z ww. przepisów jedną z przesłanek uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną jest warunek, by transport został dokonany przez pierwszego lub drugiego uczestnika obrotu lub na ich rzecz. Powyższa regulacja nie wyklucza uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną w sytuacji, gdy transport towaru jest organizowany i finansowany przez trzeciego uczestnika obrotu (ostatecznego odbiorcę) jeżeli działa on na rzecz pierwszego lub drugiego podatnika.

Możliwe jest zatem przypisanie transportu dostawie realizowanej przez pierwszy podmiot w łańcuchu na rzecz drugiego, nawet w sytuacji, gdy żaden z tych podmiotów de facto nie organizuje ani nie finansuje transportu, a funkcje te przejmuje podmiot trzeci, o ile działa on w tym zakresie na rzecz podmiotu pierwszego lub drugiego, co ma miejsce w sprawie będącej przedmiotem zapytania. Nie ma przeciwskazań aby osobą transportującą na rzecz pierwszego lub drugiego podatnika był odbiorca towaru, chociażby na własny koszt, ale działający na rzecz zbywcy i drugiego podatnika. Jest oczywiste, że cała transakcja jest dokonywana również w interesie ostatniego nabywcy.

Ponadto mając na uwadze, że:

1. kontrahent słowacki nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terenie państwa w którym kończy się transport lub wysyłka tj. w Austrii,
2. kontrahent słowacki stosuje ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT zarówno wobec pierwszego jak i ostatniego w kolejności podatnika VAT. Numer identyfikacyjny na potrzeby VAT kontrahenta słowackiego został nadany przez państwo słowackie - inne niż to w którym zaczyna się (tj. Polska) i kończy się (tj. Austria) transport lub wysyłka,
3. podatnik austriacki stosuje austriacki numer identyfikacyjny na potrzeby VAT,
4. podatnik słowacki wskazał podatnika austriackiego jako podmiot zobowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanych w ramach procedury uproszczonej

-należy uznać, iż są spełnione warunki do rozpoznania przedmiotowej transakcji jako wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną do której ma zastosowanie procedura uproszczona o której mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.