Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-521/16/MM
z 17 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) oraz § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 kwietnia 2016 r. sygn. akt II FSK 375/14 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 13 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Gl 322/13, wniosku z 29 sierpnia 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 5 września 2012 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu rozliczania amortyzacji podatkowej w sytuacji otrzymania pozostałej części dotacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2012 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu rozliczania amortyzacji podatkowej w sytuacji otrzymania pozostałej części dotacji.

W dniu 4 grudnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPBI/2/423-1139/12/JD, w której uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe. Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona 6 grudnia 2012 r. Pismem z 20 grudnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 21 grudnia 2012 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z 21 stycznia 2013 r. Znak: IBPBI/2/4232-141/12/JD odmawiając zmiany ww. interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona 23 stycznia 2013 r. Pismem opatrzonym datą 7 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 18 lutego 2013 r.), wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 19 marca 2013 r. Znak: IBPBI/2/4240-21/13/JD udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 13 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Gl 322/13 uchylił zaskarżoną interpretację. Od powyższego wyroku, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyniku jej rozpatrzenia Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z 7 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 375/14 skargę oddalił. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 13 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Gl 322/13 wraz z aktami sprawy wpłynął do tut. Biura 7 czerwca 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest beneficjentem końcowym Funduszu Spójności. Spółka prowadziła zadanie inwestycyjne polegające na budowie kanalizacji sanitarnej. Umowa o dofinansowanie określała, że zostanie przyznane dofinansowanie maksymalnie do 84% poniesionych kosztów kwalifikowanych, nie więcej niż kwota określona w umowie. Decyzja o kosztach kwalifikowanych podejmowana jest przez Fundusz Spójności na podstawie przeprowadzonego audytu. Część dofinansowania zostaje zatrzymana, a zwrot kwoty zatrzymanej uzależniony jest od pozytywnego przyjęcia raportu końcowego przez Komisję Europejską i nie ma pewności, czy zostanie w całości zwrócona. Zadanie zostało zrealizowane z końcem 2010 r., a wybudowane środki przyjęte na stan majątku. Firma otrzymała na ten cel dofinansowanie z Funduszu Spójności jednakże do momentu ostatecznego rozliczenia projektu zatrzymano 10% kwoty dofinansowania. Od 2009 r. środki trwałe były amortyzowane, a amortyzacja była rozliczana podatkowo z uwzględnieniem udziału dotacji z Funduszu Spójności, która wpłynęła na konto do momentu przyjęcia środków trwałych na majątek. Do chwili ostatecznego odebrania inwestycji Spółka nie miała gwarancji, czy otrzyma całą zatrzymaną kwotę, czy tylko jej część. W 2012 r. nastąpiło ostatecznie rozliczenie inwestycji przez Komisję Europejską i wpłata na rachunek Spółki zatrzymanej kwoty dotacji. Jednakże Spółka nie otrzymała całej kwoty, gdyż część z tych środków (2%) zostało odebrane jako korekta systemowa.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy należy rozliczać amortyzację podatkową od momentu otrzymania pozostałej części dotacji?
2. Czy od miesiąca lipca 2012 r. rozliczać amortyzację podatkową z uwzględnieniem reszty dotacji bez korygowania okresów poprzednich?
   
   

Zdaniem Spółki, w momencie otrzymania pozostałej kwoty dotacji winna ona dokonać korekty udziału dofinansowania w amortyzacji od miesiąca otrzymania dotacji. Zatem od miesiąca lipca 2012 r. Spółka powinna rozliczać podatkowo niższą amortyzację. W ocenie Spółki jej stanowisko jest prawidłowe ponieważ kwota dotacji, która została przyznana w umowie o dofinansowanie była kwotą maksymalną, którą miała otrzymać, jeśli spełnione zostaną wszystkie warunki ujęte w umowie. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odpisy z tytułu zużycia środków trwałych, także dokonane według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części wartości środków trwałych, która odpowiada wydatkom na nabycie lub wytworzenie tych środków poniesionym we własnym zakresie, zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie, a wiec np. w formie dotacji. Nie można uznać, że w momencie przyjmowania środków na majątek Spółka miała pewność co do tego jaką wartość dotacji otrzyma w końcowym rozrachunku. Mogło się okazać, że zatrzymana część nigdy do niej nie trafi.

Zgodnie z przytoczonym powyżej artykułem, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odpisy z tytułu zużycia środków trwałych, także dokonane według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części wartości środków trwałych, która odpowiada wydatkom na nabycie lub wytworzenie tych środków poniesionym we własnym zakresie, zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Nie można stwierdzić, że w momencie podpisania umowy o dofinansowanie dotacja do Spółki wpłynęła - czyli wydatki zostały jej zwrócone. To, że część dotacji jest zatrzymywana, a jej ostateczna wysokość nie jest całkowicie znana, gdyż zależy od wielu czynników, w tym niezależnych od działania Spółki (korekta systemowa polegająca na niedostosowaniu prawa polskiego do prawa UE) powoduje, że nie można było stwierdzić w momencie przyjmowania środków na stan, jaka wartość amortyzacji będzie stanowiła koszty uzyskania przychodu, a jaka nie. Co więcej wszelkie interpretacje podatkowe pojawiające się w tym okresie mówiły, że należy rozliczać amortyzację od momentu otrzymania dotacji na konto, a nie wstecz.

Dodatkowo na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka powołała wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych:

• we Wrocławiu z 13 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 166/12 oraz
• w Bydgoszczy z 1 marca 2011 r. sygn. akt I SA/Bd 968/10.
  
  

Z uwagi na powyższe, zdaniem Spółki, dotację należy rozliczać podatkowo od momentu jej faktycznego otrzymania, czyli wpływu środków na konto, bez dokonywania korekt kosztów uzyskania przychodu od 2009 r.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 4 grudnia 2012 r. Znak: IBPBI/2/423-1139/12/JD, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Wnioskodawca po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, zaskarżył ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 13 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Gl 322/13 uchylił zaskarżoną interpretację. W jego uzasadnieniu wskazał m.in., że: (…) Skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela stanowisko zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 7 listopada 2012 roku, sygn. akt I SA/Lu 640/12, który po rozpatrzeniu analogicznej sprawy stwierdził, że zgodnie art. 16 ust. 1 pkt 48 p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Przepisy p.d.o.p. nie zawierają jakichkolwiek wskazówek dotyczących sposobu dokonania korekty, a w szczególności nie dają odpowiedzi na pytanie, czy winna ona dotyczyć tych okresów, w których dokonywano odpisów amortyzacyjnych i zaliczano wydatki do kosztów uzyskania przychodu, czy też korekta winna zostać dokonana za okres, w którym podatnikowi w jakikolwiek sposób zostały zrefundowane poniesione wydatki. Brak takiej regulacji nie oznacza jednak, że podatnik winien dokonać korekty kosztów w okresach, w jakich zaliczone były odpisy amortyzacyjne. Zwrócić trzeba bowiem uwagę, że z uwzględnieniem stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, w stosunku do podatnika znajdują (znajdowały) zastosowanie dwie reguły: pierwsza, określona w przepisie art. 15 ust. 6 p.d.o.p. oraz druga - wynikająca z art. 16 ust. 1 pkt 48. Według art. 15 ust. 6 p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Wynika z tego, że w sytuacji braku zaistnienia przypadków określonych w art. 16, a rzutujących na rozmiar kosztów przychodu w postaci odpisów amortyzacyjnych, zakres kosztów uzyskania przychodu (z tytułu amortyzacji) wyznaczają jedynie przepisy art. 16a-16m p.d.o.p. Uwzględnienie przez podatnika przy obliczeniu dochodu odpisów, ustalanych zgodnie z przepisami art. 16a-16m było więc prawidłowe i miało umocowanie prawne. Z kolei zaistnienie sytuacji uregulowanych przepisami art. 16, a dotyczących nieuznania za koszt odpisów amortyzacyjnych, wobec braku odmiennych postanowień, może powodować korektę kosztów uzyskania przychodów (w zakresie odpisów amortyzacyjnych) z chwilą zaistnienia tych sytuacji. Odnieść to należy także do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 48 p.d.o.p. Jeżeli zatem zwrot wydatków na nabycie lub wytworzenie środka trwałego powoduje wyłączenie z kosztów przychodów odpowiedniej części odpisów amortyzacyjnych, to skutek w postaci obowiązku wyłączenia (korekty kosztów) powstaje z chwilą zwrotu wydatków (w rozliczeniu za okres, w którym zwrot wydatków został otrzymany). Bez tego (zwrotu) podatnik nie miał i nie ma obowiązku zmniejszenia kosztów z tytułu amortyzacji (tak też w wyroku WSA w Kielcach z dnia 18 lipca 2013 roku, sygn. akt I SA/Ke 385/13 – orzeczenia.nsa.gov.pl). Należy zwrócić uwagę, że akceptacja stanowiska organu interpretującego doprowadziłaby do sytuacji, w której po stronie spółki korygującej wstecz koszty z tytułu amortyzacji, doszłoby do powstania zaległości podatkowych i odsetek od tych zaległości, tak jakby koszty przychodu w poszczególnych okresach były ustalane nieprawidłowo i niezgodnie z prawem. Wniosek taki jest nie do zaakceptowania przede wszystkim z perspektywy przytoczonego art. 15 ust. 6 p.d.o.p. (por. wyroki WSA: we Wrocławiu z dnia 13 kwietnia 2012 r., sygn. I SA/Wr 166/12 oraz w Poznaniu z dnia 3 października 2012 r., sygn. I SA/Po 702/12 – orzeczenia.nsa.gov.pl). Trzeba również zauważyć, że ustawa podatkowa przewiduje przypadki korekty rozliczenia w związku z amortyzacją, a nawet określa obowiązek zapłaty odsetek przez podatnika, jednakże łączy to z sytuacją, gdy kwalifikacja rzeczy jako środka trwałego podlegającego odpisom amortyzacyjnym było konsekwencją woli samego podatnika (art. 16e ust. 1 p.d.o.p.). W rozpoznawanym przypadku, przyczyna korekty kosztów (odpisów amortyzacyjnych) ma jednak charakter zewnętrzny - zwrot wydatków następuje z Funduszu Spójności. W ocenie sądu na akceptację zasługuje również stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy wyrażone w wyroku z dnia 1 marca 2011 r., w sprawie o sygn. I SA/Bd 968/10, w którym przyjęto, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 48 p.d.o.p., który obliguje do wyłączenia począwszy od momentu otrzymania dotacji z kosztów uzyskania przychodów tej części odpisów amortyzacyjnych, która odpowiada wartości otrzymanego dofinansowania należy interpretować w ten sposób, że korekty, o której w nim mowa należy dokonać w miesiącu otrzymania tych środków poprzez zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów (orzeczenia.nsa.gov.pl). Gdyby w rozpatrywanym stanie faktycznym uznać za zasadne stanowisko Ministra Finansów, że Spółka powinna dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpisów amortyzacyjnych poczynając od okresu rozliczeniowego, w którym te koszty zostały zawyżone a nie począwszy od miesiąca otrzymania środków z dofinansowania, to należałoby dojść do wniosku, że de facto z tytułu otrzymanych refundacji poniosłaby ona swoistą karę finansową. Korzystając ze środków unijnych poniosłaby sankcję w postaci obowiązku uiszczenia odsetek od zaległości podatkowych, tylko z uwagi na to, że część wydatków została jej zwrócona w ramach zawartych umów o dofinansowanie dopiero po poniesieniu wydatków. W niniejszej sprawie nie można zapominać, że mamy do czynienia z refinansowaniem wydatków, co oznacza, że podatnik najpierw musi je sfinansować z własnych środków, a dopiero potem otrzymuje ich zwrot na podstawie przedłożonej dokumentacji obejmującej m.in. wykazanie ich poniesienia. Tak więc nieprawidłowo przyjął organ podatkowy, że Spółka w związku z otrzymanymi dopłatami winna korygować koszty przychodu (odpisy amortyzacyjne) wstecz, w rozliczeniach za miesiące, w których pierwotnie zostały uwzględnione w podstawie obliczenia podatku (…).

Od powyższego wyroku, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyniku jej rozpatrzenia Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 7 kwietnia 2016 r. sygn. akt II FSK 375/14 skargę oddalił. W jego uzasadnieniu NSA wskazał, że (…) Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do ustalenia, z jakim momentem skarżąca spółka obowiązana jest korygować wysokość zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wytworzonych środków trwałych, na sfinansowanie których otrzymała dotację z Funduszu Spójności, tj.: czy od okresu rozliczeniowego, w którym otrzymała dopłatę, jak w jej stanowisku zaaprobowanym przez Sąd pierwszej instancji, czy też wstecz, tzn. od miesiąca, w którym odpisy amortyzacyjne od danego środka trwałego zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jak twierdzi organ interpretacyjny. Zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia tej spornej kwestii ma wykładnia art. 16 ust. 1 pkt 48 u.p.d.o.p. Stosownie do jego treści nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odpisy z tytułu zużycia środków trwałych, oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonane wg zasad określonych w art. 16a–16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie tych środków we własnym zakresie, zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Celem analizowanej regulacji z art. 16 ust. 1 pkt 48 u.p.d.o.p. jest zapobieganie odpisom z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, gdy podatnik już uzyskał zwrot wydatków. Wobec tego nie ulega wątpliwości, że w przypadku otrzymania dopłaty lub innego typu zwrotu nakładów na środki trwałe (np. dotacji, subwencji) konieczne jest wyłączenie odpowiedniej części odpisów amortyzacyjnych z kosztów uzyskania przychodów. Otrzymanie zwrotu w dacie przyjęcia środka trwałego do używania lub przed tą datą nie budzi wątpliwości co do sposobu rozliczeń do celów podatkowych. Inaczej wygląda sytuacja w przypadku otrzymania zwrotu (dopłaty) do środka trwałego po przyjęciu go do używania i rozpoczęciu amortyzacji. Przepisy ustawy podatkowej nie rozstrzygają jednoznacznie, w jaki sposób dokonać takiego rozliczenia, tj. czy wystarczy jednorazowa korekta odpisów na bieżąco – w momencie otrzymania dopłaty, czy też konieczna jest wsteczna korekta rozliczeń od okresu, w którym rozpoczęto amortyzację środka trwałego. Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko zajęte w tej kwestii przez Sąd pierwszej instancji, uznając zarazem, że wbrew argumentacji skargi kasacyjnej wykładnia językowa analizowanego przepisu art. 16 ust. 1 pkt 48 u.p.d.o.p. nie daje podstaw do postawienia wniosku o konieczności wstecznego odniesienia skutków podatkowych, w zakresie kosztów uzyskania przychodów, dopłaty (dotacji) do środka trwałego, otrzymanej już po rozpoczęciu amortyzacji. Stanowisko to wpisuje się w utrwaloną już linię orzecznictwa reprezentowaną zarówno przez przywołane przez Sąd pierwszej instancji wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych w Lublinie i Bydgoszczy, jak i wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 7 sierpnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1978/12; z dnia 30 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2024/14 oraz z dnia 25 lutego 2015 r., sygn. akt II FSK 221/13 (dostępne na: www.orzeczenia,nsa.gov.pl). Z tego też względu Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę posłużył się argumentacją zawartą w przywołanych wyrokach NSA. Podzielając w pełni stanowisko Sądu pierwszej instancji, zaprezentowane w uzasadnieniu, należy zauważyć, że do czasu otrzymania dopłaty, podatnik w istocie ustalał odpisy amortyzacyjne od wysokości faktycznie poniesionych przez niego wydatków na nabycie (wytworzenie) środka trwałego. Skutki ekonomiczne dopłaty wystąpiły bowiem nie od momentu rozpoczęcia amortyzacji wytworzonego środka trwałego, ale od jej otrzymania. Już zatem z tych powodów brak podstaw do wstecznego odnoszenia skutków podatkowych otrzymanej dopłaty na środek trwały, w kontekście wysokości dokonywanych odpisów amortyzacyjnych. Nie jest również możliwy do zaakceptowania, z punktu widzenia zasad praworządności, pogląd organu, że korekta winna dotyczyć tych okresów, w których dokonywano uprzednio odpisów amortyzacyjnych, co powoduje, iż konieczna byłaby korekta wcześniejszego rozliczenia podatkowego ze wszelkimi konsekwencjami podatkowymi w postaci powstania zaległości i obowiązkiem zapłaty odsetek. Akceptacja stanowiska organu interpretacyjnego oznaczałaby w istocie, że podatnik zobowiązany jest dokonać korekty odpisów amortyzacyjnych w tych miesiącach (okresach), w których je wykazał, co prowadziłoby do sytuacji, w której strona skarżąca zostałaby obciążona negatywnymi konsekwencjami podatkowymi, mimo że jej działaniu nie sposób zarzucić naruszenia prawa (…).

Mając na uwadze powyższe orzeczenia sądów administracyjnych, a także treść art. 153 ustawy z dnia z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), który stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek z 29 sierpnia 2012 r. stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu rozliczania amortyzacji podatkowej w sytuacji otrzymania pozostałej części dotacji jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.