Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/4512-333/16/MG
z 19 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 kwietnia 2016 r. (data wpływu 4 maja 2016 r.), uzupełnionym pismem z 7 lipca 2016 r. (data wpływu 11 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat z tytułu udostępniania przystanków na rzecz przewoźników - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat z tytułu udostępniania przystanków na rzecz przewoźników.

Wniosek został uzupełniony pismem z 7 lipca 2016 r. (data wpływu 11 lipca 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 28 czerwca 2016 r. znak: IBPP2/4512-333/16/MG.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca, Gmina, jest podatnikiem VAT zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny. Gmina jest zarządcą przystanków autobusowych, które znajdują się na jej terenie. Przystanki te udostępniane są prywatnym firmom przewozowym. Na podstawie art. 15 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym oraz uchwały Nr X Rady Miejskiej w S. z dnia 28 lutego 2013 r. w sprawie ustalenia stawki opłaty za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których zarządcą jest Gmina, Gmina pobiera opłatę od przewoźników za możliwość zatrzymania się na przystankach komunikacyjnych w wysokości 0,05 zł za jedno zatrzymanie się środka transportu na przystanku komunikacyjnym oraz 1,00 zł za jedno zatrzymanie się środka transportu na dworcu autobusowym wyliczoną na podstawie przedłożonego rozkładu jazdy a stanowiącą iloczyn rocznej ilości zatrzymań na przystankach oraz stawki opłaty jednostkowej za jedno zatrzymanie się na przystanku. W 2014 r. Gmina zawarła umowy cywilnoprawne z przewoźnikami. Każdego miesiąca na rzecz Przewoźników wystawiana jest faktura VAT z 23% podatkiem VAT, w związku z tym Gmina co miesiąc od opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych odprowadza podatek VAT w wysokości 23%.

Biorąc pod uwagę liczne indywidualne interpretacje dyrektorów izb skarbowych i orzeczenia sądów administracyjnych np. wyrok NSA z dnia 20 marca 2013 r. (sygn. I FSK 687/12), wyrok NSA z 26 marca 2015 r. sygn. I FSK 472/14, Gmina ma wątpliwości co do słuszności opodatkowania w/w opłat podatkiem VAT. Opłata za korzystanie z przystanków oraz dworców, których Gmina jest zarządcą, pobierana od przewoźników jako opłata o charakterze publicznoprawnym nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Gmina w tym zakresie nie powinna działać jako podatnik podatku VAT mimo zawarcia z tego tytułu z przewoźnikami umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane.

Pogląd o publicznoprawnym charakterze opłat przystankowych został uzasadniony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2013 r., I FSK 687/12. W konsekwencji Gmina jako jednostka samorządu terytorialnego spełnia obie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Pobieranie przez samorząd opłat (daniny publicznej) za korzystanie z przystanków autobusowych i dworców jest bez wątpienia przejawem wykonywania władztwa publicznego. Gmina jako zarządca znajdujących się na jej terenie przystanków, przy wykonywaniu tych czynności, działa na ustawowo uregulowanych zasadach, a zatem nie jest w stanie dokonywać modyfikacji, dopuszczalnych w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów.

Gmina pobiera należność o charakterze daniny publicznej, zaś dochód uzyskany z jej poboru służy celom publicznym. W art. 16 ust. 7 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, ustawodawca przesądził, iż opłata ta stanowi dochód jednostki samorządu terytorialnego z przeznaczeniem na:

• utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
• realizację zadań w zakresie publicznego transportu zbiorowego, w przypadku gdy organizatorem jest gmina. Odnosząc się do przytoczonych powyżej poglądów dotyczących charakteru prawnego opłat, o których mowa w art. 16 ust. 1 i 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym należy opowiedzieć się za publicznoprawnym charakterem tych opłat. Stanowią one świadczenie odpłatne (ekwiwalentne) ściśle powiązane z zakresem usług świadczonych przez samorząd. Wykazują pewne cechy podatków - mają charakter pieniężny, powszechny, bezzwrotny, ustalany jednostronnie przez organy jednostki samorządu terytorialnego (w drodze uchwały organu stanowiącego). W ustawie o transporcie zbiorowym jasno wskazano na przeznaczenie wpływów uzyskiwanych z opłaty, tj. realizację zadań ustawowych gminy w zakresie publicznego transportu zbiorowego, a zatem precyzyjnie określono cel publiczny, jakiemu mają służyć opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców.
  
  

Opis zaistniałego stanu faktycznego został uzupełniony pismem z 7 lipca 2016 r. o następujące informacje:

1. Na obszarze właściwości Gminy opłaty za korzystanie z przystanków są ustalane z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad dla wszystkich operatorów i przewoźników wykonujących publiczny transport zbiorowy. W celu pobierania w/w opłat została podjęta Uchwała Nr XXVI1/281/13 Rady Miejskiej w S. z dnia 28 lutego 2013 r., w której opłaty są ustalone zgodnie z art. 16 ust. 1, ust. 4 i ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5 poz. 13) i wynoszą 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym oraz 1,00 zł za jedno zatrzymanie na dworcu autobusowym. Dla wszystkich przewoźników pobierane opłaty są jednakowe.
2. Opłaty za korzystanie z przystanków pobierane od przewoźników przez Gminę są wydatkowane wyłącznie na cele wskazane w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (tj. Dz. U. z 2015 r., poz. 1440 ze zm.).
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opłaty należne Gminie z tytułu udostępniania przystanków na rzecz Przewoźników podlegają opodatkowaniu VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Pomimo zawarcia przez Gminę umów cywilnoprawnych z przewoźnikami wskazane opłaty należne z tytułu udostępniania przystanków na rzecz Przewoźników nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m. in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei art. 7 ust. 1 tej ustawy stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług lub dostawę towarów w rozumieniu art. 7 oraz art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Warunkiem opodatkowania danej czynności VAT jest bowiem wykonywanie jej przez podatnika tego podatku. Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, za podatników uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie ze wskazanym przepisem, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Art. 15 ust. 6 ustawy, stanowi implementację do krajowego porządku prawnego art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. Nr 347: dalej: Dyrektywa 112), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej: TSUE) z dnia 16 września 2008 r. sygn. C-288/7 dla wyłączenia działalności organów władzy publicznej z opodatkowania VAT konieczne jest spełnienie równocześnie dwóch przesłanek:

1. działalność musi być wykonywana przez podmiot prawa publicznego oraz
2. działalność musi być wykonywana w celu sprawowania władzy publicznej.
   
   

Zarządzanie przystankami przez Gminę należy do zadań własnych gminy w myśl przepisów ustawy o samorządzie gminnym. Jednocześnie, zgodnie ze wskazanymi regulacjami ustawy o publicznym transporcie zbiorowym Gmina jest zobowiązana do określenia w drodze stosownej uchwały organu Gminy warunków oraz zasad korzystania z Przystanków, w tym opłat za korzystanie z Przystanków, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina.

Opłaty uzyskiwane przez Gminę z tytułu udostępniania Przystanków na rzecz Przewoźników, zgodnie z przepisami ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, stanowią dochód Gminy z przeznaczeniem na cele wskazane w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym, a w szczególności na utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców. Gmina nie ma w tym zakresie swobody wydatkowania dochodów uzyskanych z opłat za korzystanie z przystanków.

Mając na uwadze powyższe, opłaty pobierane od Przewoźników za korzystanie z przystanków mają charakter należności publicznoprawnych, których wysokość i zasady pobierania są ustalane w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym, a dochód uzyskany z poboru takich opłat w całości służy celom publicznym. Z tytułu pobierania opłat o charakterze daniny publicznoprawnej za korzystanie z przystanków Gmina wykonuje czynności administracyjne, działając w interesie publicznym, a w konsekwencji Gmina występuje w tym przypadku jako organ władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy.

Powyższe potwierdza w szczególności wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2013 r., sygn. akt I FSK 687/12, w którym Sąd uznał, iż „Pobieranie przez samorząd opłat (daniny publicznej) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców jest bez wątpienia przejawem wykonywania władztwa publicznego. Podmiot sprawujący zarząd i organizowanie lokalnego transportu zbiorowego oraz transportu aglomeracyjnego przy wykonywaniu tych czynności, działa na ustawowo uregulowanych zasadach, a zatem nie jest w stanie dokonywać modyfikacji, dopuszczalnych w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów. Organ taki, co istotne, pobiera należność o charakterze daniny publicznej, zaś dochód uzyskany z jej poboru służy celom publicznym”.

Analogiczne rozstrzygnięcie zaprezentował NSA w wyroku z dnia 27 listopada 2013 r. sygn. akt I FSK 1781/12, w którym Sąd uznał, iż: „Pobieranie przez samorząd opłat (daniny publicznej) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców jest bez wątpienia przejawem wykonywania władztwa publicznego. Podmiot sprawujący zarząd i organizowanie lokalnego transportu zbiorowego oraz transportu aglomeracyjnego przy wykonywaniu tych czynności, działa na ustawowo uregulowanych zasadach, a zatem nie jest w stanie dokonywać modyfikacji, dopuszczalnych w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów. Organ taki, co istotne, pobiera należność o charakterze daniny publicznej, zaś dochód uzyskany z jej poboru służy celom publicznym”.

Powyższe stanowisko znalazło także potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 27 stycznia 2014 r. sygn. IPTPP1/443-1026/11-5/13/IG, w której organ uznał, iż: „Wnioskodawca w zakresie poboru opłat za korzystanie z przystanków działa jako organ władzy publicznej i w tym zakresie zasadne jest wyłączenie Wnioskodawcy z kategorii podatników, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług”.

W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 29 stycznia 2016 r. sygn. ITPP2/4512-1101/14/16-S/AD stanowisko gminy w sprawie udostępniania przystanków na rzecz Przewoźników uznane zostało za prawidłowe. Tu też mamy przykład, w którym gmina zawarła umowy z przewoźnikami określające szczegółowe zasady korzystania z infrastruktury przystankowej oraz zasady płatności z tego tytułu, a mimo to pobierane opłaty z tytułu korzystania z przystanków nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Mając na uwadze przytoczoną argumentacje, pobierając opłaty (o charakterze należności publicznoprawnych) za korzystanie przez Przewoźników z przystanków, mimo zawarcia umów cywilnoprawnych z Przewoźnikami, Gmina S. wykonuje jako organ władzy publicznej, czynności mieszczące się w ramach sprawowanego władztwa publicznego, co w konsekwencji pozwala przyjąć, że Gmina z tego tytułu nie działa jako podatnik VAT. Tym samym, opłaty należne z tytułu udostępniania przystanków na rzecz Przewoźników nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT – jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów, to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Powoduje to, że czynność polegająca na udostępnieniu przystanków operatorom i przewoźnikom jest, co do zasady, czynnością podlegającą regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

1. wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług ma charakter wyłącznie podmiotowo – przedmiotowy,
2. w celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia konieczne jest spełnienie dwóch kumulatywnych warunków:
1. czynności, co do zasady podlegające opodatkowaniu VAT, muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,
   
2. ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.

W związku z powyższym należy podkreślić, że tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarządcą przystanków autobusowych. Przystanki te udostępniane są prywatnym firmom przewozowym. Na podstawie art. 15 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym oraz uchwały Nr X Rady Miejskiej z dnia 28 lutego 2013 r. w sprawie ustalenia stawki opłaty za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których zarządcą jest Gmina, Wnioskodawca pobiera opłatę od przewoźników za możliwość zatrzymania się na przystankach komunikacyjnych oraz na dworcu autobusowym. Opłaty za korzystanie z przystanków są ustalane z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad dla wszystkich operatorów i przewoźników wykonujących publiczny transport zbiorowy. Opłaty są ustalone zgodnie z art. 16 ust. 1, ust. 4 i ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13). Dla wszystkich przewoźników pobierane opłaty są jednakowe.

Opłaty za korzystanie z przystanków pobierane od przewoźników przez Gminę są wydatkowane wyłącznie na cele wskazane w ww. ustawie o publicznym transporcie zbiorowym.

Przedstawiona przez Wnioskodawcę wątpliwość dotyczy kwestii, czy pobieranie opłat za udostępnianie przystanków podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym należy wskazać, że myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 446), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują m. in. sprawy lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym).

Należy wskazać, że zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 1440 ze zm.) organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej „organizatorem”, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów, jest gmina:

1. na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich,
2. której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami – na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin, które zawarły porozumienie.
   
   

W myśl art. 8 ww. ustawy do zadań organizatora należy:

1. planowanie rozwoju transportu;
2. organizowanie publicznego transportu zbiorowego;
3. zarządzanie publicznym transportem zbiorowym.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie:

1. standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
2. korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
3. funkcjonowania zintegrowanych węzłów przesiadkowych,
4. funkcjonowania zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego,
5. systemu informacji dla pasażera.
   
   

Z kolei art. 15 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Przepisy ww. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym wprowadzają pojęcie operatora publicznego transportu zbiorowego, przez którego w myśl art. 4 ust. 1 pkt 8 tejże ustawy rozumie się samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorcę uprawnionego do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym – w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem.

W przepisie art. 16 ust. 4 cyt. ustawy przewidziano również możliwość pobierania przez jednostkę samorządu terytorialnego opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których jest właścicielem albo zarządzającym, z tym, że stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

1. 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym;
2. 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu.
   
   

W myśl art. 16 ust. 7 ww. ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

1. utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4, oraz
2. realizację zadań określonych w art. 18 - w przypadku gdy organizatorem jest gmina.
   
   

W przypadku więc, gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi – w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4 – opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów, określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Ponadto należy zauważyć, że gmina nie ma swobody wydatkowania dochodów uzyskanych z opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego. Środki uzyskane w ww. sposób mogą być wydatkowane wyłącznie na cele wskazane w ustawie o publicznym transporcie drogowym.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zaistniałego stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa stwierdzić należy, że czynności prawne, objęte zapytaniem Wnioskodawcy, należą do imperium uprawnionego organu zarządzającego daną drogą publiczną i infrastrukturą jej towarzyszącą, który wyposażony w kompetencje do orzekania w tych sprawach, realizuje zadania publiczne, wynikające z ustawowego powołania do pełnienia funkcji zarządcy dróg.

W konsekwencji uznać należy, że Wnioskodawca, w przedstawionym we wniosku zakresie, spełnia obie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Pobieranie przez samorząd opłat (daniny publicznej) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest bez wątpienia przejawem wykonywania władztwa publicznego. Podmiot sprawujący zarząd i organizowanie lokalnego transportu zbiorowego przy wykonywaniu tych czynności działa na ustawowo uregulowanych zasadach, a zatem nie jest w stanie dokonywać modyfikacji, dopuszczalnych w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów. Organ taki, co istotne, pobiera należność o charakterze daniny publicznej, zaś dochód uzyskany z jej poboru służy celom publicznym.

Tak więc w świetle art. 15 ust. 6 ustawy o VAT Wnioskodawca nie jest w tym przypadku podatnikiem podatku od towarów i usług, a opłaty pobierane od przewoźników za korzystanie z przystanków, w okolicznościach opisanych we wniosku, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego bądź zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.