2014.01.27 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP1/443-1026/11-5/13/IG
z 27 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając zalecenia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 05 września 2012 r., sygn. I SA/Łd 792/12 prawomocny od dnia 27 listopada 2013 r (data wpływu 17 stycznia 2013 r.) stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 listopada 2013 r. (data wpływu 12 grudnia 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 05 marca 2012 r. (data wpływu 07 marca 2012 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

nieuznania Wnioskodawcy za podatnika – jest prawidłowe

zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT czynności poboru opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika oraz opodatkowania podatkiem VAT czynności poboru opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 05 marca 2012 r. (data wpływu 07 marca 2012 r.) w zakresie doprecyzowania zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujący zdarzenie przyszłe.

Z dniem 1 marca 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13). Zgodnie z art. 16 ustawy, za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego (w tym przypadku przez Radę Miejską). Ustawodawca nie określił czy opłatę nakłada się na podstawie decyzji administracyjnej, czy też podstawą pobierania opłaty jest umowa zawarta z przewoźnikiem (operatorem).

Ustawodawca nie określił też, czy opłatę egzekwuje się w postępowaniu administracyjnym czy też cywilnym.

Wnioskodawca przygotowuje projekt uchwały Rady Miejskiej w sprawie ustalenia stawki opłaty za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest Miasto.

Zgodnie z przyjętymi w projekcie uchwały założeniami, po jej wejściu w życie, pobierana będzie opłata za korzystanie z przystanków komunikacyjnych. Opłaty za korzystanie z przystanków, zgodnie z art. 16 ust. 7 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego z przeznaczeniem na utrzymanie przystanków oraz realizację zadań określonych w art. 18 ustawy. Przedmiotowe opłaty zgodnie z projektem uchwały będzie pobierał Zarząd Dróg i Transportu, na podstawie upoważnienia zawartego w przedmiotowej uchwale.

Pobór powyższych opłat będzie odbywał się na podstawie wezwania do zapłaty, natomiast wielkość opłaty stanowić będzie iloczyn stawki za jednokrotne zatrzymanie się na przystanku i ilości zatrzymań przewidzianych w rozkładzie jazdy uzgadnianym z przewoźnikiem. Egzekucja powyższych opłat odbywać się będzie w trybie egzekucji w administracji.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT i stanowi jednostkę budżetową Gminy, do kompetencji której zostały przekazane do realizacji zadania w zakresie organizacji transportu lokalnego. W związku z tym ZDiT nie otrzymuje wynagrodzenia za pobieranie opłat, a jedynie pobiera opłaty.

Pobrane opłaty będą przeznaczone na utrzymanie przystanków oraz na budowę, przebudowę i remont:

Przystanków komunikacyjnych oraz dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina;
Wiat przystankowych lub innych budynków służących pasażerom, posadowionych na miejscu przeznaczonym do wsiadania i wysiadania pasażerów lub przylegających do tego miejsca, usytuowanych w pasie drogowym dróg publicznych bez względu na kategorię tych dróg.

Środki finansowe za ww. opłaty będą wpływały na konto ZDiT i będą odprowadzane do Gminy.

Podstawą do korzystania z przystanków przez przewoźników i operatora będzie zgoda, natomiast pobór opłat będzie odbywał się poprzez wezwanie do zapłaty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy pobierający opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych - Zarząd Dróg i Transportu – jest podatnikiem podatku VAT, czy też nie uznaje się go za podatnika podatku VAT (art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług)?
Czy czynność poboru opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych objęta jest zwolnieniem przewidzianym w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia z dnia 4 kwietnia 2011r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy przepis art. 16 ust. 1 ustawy stanowi, iż w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Natomiast w ust. 4 tego artykułu została ustalona zasada, iż w sytuacji, gdy przystanki lub dworce są własnością lub w zarządzie jednostki samorządu terytorialnego za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty.

Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad. W uzasadnieniu do projektu ustawy o publicznym transporcie zbiorowym zostało wyjaśnione, iż możliwość nałożenia omawianej opłaty uzasadniona jest tym, że zarówno operatorzy jak i przewoźnicy wykonujący publiczny transport zbiorowy i korzystający przy tym z przystanków lub dworców będących własnością lub w zarządzie jednostki samorządu terytorialnego, partycypowali w kosztach związanych m.in. z korzystaniem z infrastruktury transportowej, z utrzymaniem przystanków lub dworców w należytym stanie, co związane jest z ich sprzątaniem, konserwacją, odnawianiem, itp. (...) W odniesieniu do powyżej wskazanych przystanków komunikacyjnych należy zauważyć, że są one usytuowane przy drogach publicznych niezależnie od ich kategorii (droga gminna, powiatowa, wojewódzka czy krajowa) i służą zaspokajaniu potrzeb społeczności lokalnej (gminy) korzystającej ze środków transportu publicznego. Opisany powyżej sposób wprowadzenia opłaty w odniesieniu do tej kategorii przystanków, jak również określenie w art. 16 ust. 5 ustawy maksymalnej jej wysokości wskazuje, iż ma ona charakter opłaty administracyjnej.

Tym bardziej, że w art. 16 w ust. 7 stwierdza się, że opłaty, o których mowa w art. 16 ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4, oraz
realizację zadań określonych w art. 18 - w przypadku gdy organizatorem jest gmina czyli na budowę, przebudowa i remont:
- przystanków komunikacyjnych oraz dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina;
- wiat przystankowych lub innych budynków służących pasażerom, posadowionych na miejscu przeznaczonym do wsiadania i wysiadania pasażerów lub przylegających do tego miejsca, usytuowanych w pasie drogowym dróg publicznych bez względu na kategorię tych dróg.

Przedmiotowa opłata wprowadzana jest uchwałą rady miejskiej, do kompetencji której należy ustalenie jej wysokości w kwocie nieprzekraczającej górnej granicy określonej w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym. Ustalenie i nałożenie przedmiotowej opłaty wiąże się z wykonywaniem określonego władztwa przez wskazane organy administracji publicznej.

Podstawą nałożenia tej opłaty jest przepis prawa miejscowego - Uchwała Rady Miejskiej - którego uchwalenie leży w zakresie uprawnień organów administracji publicznej. Wskazane przepisy są określone na tyle dokładnie, że z samej treści przepisów prawa da się ustalić zarówno osobę (podmiot), na której obowiązek spoczywa, jak i jego treść. Oznacza to więc, że zgodnie z art. 2 § 1 pkt 1 w związku z art. 3 ust. 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji taką opłatę należy kwalifikować jako opłatę administracyjna wynikającą z przepisu prawa. Ponadto ustalona w ten sposób opłata stanowi dochód własny jednostki samorządu terytorialnego przeznaczony na utrzymanie, budowę, rozbudowę przystanków komunikacyjnych i dworców. Dodatkowo ustawodawca odróżnia zasady ustalenia opłaty za korzystanie z przystanków, gdy umieszczone są na terenach stanowiących własność jednostki samorządu terytorialnego od sytuacji, gdy umieszczone są na terenach stanowiących własność innych podmiotów niż jednostka samorządu terytorialnego. Powyższa argumentacja uzasadnia pogląd, iż opłata za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców położonych na terenach stanowiących własność lub będących w zarządzie jednostki samorządu terytorialnego, ma charakter opłaty administracyjnej podlegającej przepisom prawa administracyjnego, w tym egzekucji w administracji.

Mając na uwadze przedstawioną argumentację prawną w zakresie charakteru prawnego opłaty za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców położonych na terenach stanowiących własność lub będących w zarządzie jednostki samorządu terytorialnego w ocenie Wnioskodawcy podmiot pobierający tą opłatę nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powyższej definicji wynika zatem, że organy oraz urzędy administracji publicznej wówczas działają w charakterze podatników, gdy:

wykonują czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach ich zadań,

wykonują czynności mieszczące się w ramach ich zadań, ale czynią to na podstawie umów cywilnoprawnych.

W wyroku z dnia 27 lutego 2007 r. (III SA/Wa 4312/06, M. Pod. 2007. nr 4, s. 41) WSA w Warszawie trafnie zauważył, że "kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika VAT jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne lub bardzo zbliżone czynności bądź transakcje mogą być dokonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców)".

W przedmiotowej sprawie Zarząd Dróg i Transportu (ZDiT) stanowi jednostkę budżetową Miasta, wykonującą w imieniu i na rzecz Prezydenta Miasta funkcje zarządcy drogi, przedmiotowe opłaty stanowią dochód własny gminy i przeznaczone są na realizację zadań własnych gminy w zakresie budowy, modernizacji, utrzymania przystanków komunikacyjnych i dworców. Pobór opłat następować ma na podstawie Uchwały Rady Miejskiej określającej, wysokość tej opłaty, podmiot upoważniony do jej poboru, tryb poboru tej opłaty oraz zasady korzystania z przystanków i dworców położonych na terenach stanowiących własność lub będących w zarządzie Miasta. Charakter i zakres działania ZDiT wskazują, iż wykonywać będzie ta jednostka czynności, które mieszczą się w granicach zadań własnych gminy i realizuje je na podstawie aktu prawa miejscowego - Uchwały Rady Miejskiej - a nie na podstawie umów cywilnoprawnych zawartych z przewoźnikami. Wobec powyższego ZDiT nie będzie podatnikiem podatku VAT w tym zakresie.

Z uwagi na fakt, iż przedmiotowa opłata pobierana jest na podstawie aktu prawa miejscowego, uznać należy, iż stosuje się tu zwolnienie przewidziane w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie bowiem z tym przepisem zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W dniu 26 marca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wydał interpretację indywidualną nr IPTPP1/443-1026/11-4/IG stwierdzając, iż stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, Strona pismem z dnia 12 kwietnia 2012 r. (data wpływu 16 kwietnia 2012 r.) wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi działającego w imieniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa.

W wyniku ponownej analizy sprawy, w piśmie z dnia 30 kwietnia 2012 r. nr IPTPP1/443W-15/12-2/EOG, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Strona wniosła w dniu 04 czerwca 2012 r. (data wpływu 11 czerwca 2012 r.) za pośrednictwem tut. Organu, skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. Sąd po rozpoznaniu sprawy wyrokiem z dnia 05 września 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 792/12 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Pismem z dnia 25 października 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi zaskarżył ww. wyrok do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu skargi kasacyjnej, wyrokiem z dnia 27 listopada 2013 r. sygn. akt I FSK 1781/12 oddalił skargę Organu.

W dniu 17 stycznia 2014r. wpłynął prawomocny wyroku WSA w Łodzi sygn. akt I SA/Łd 792/12 wraz z aktami sprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 05 września 2012r. stwierdził, iż organ podatkowy nie poparł żadną argumentacją tezy, że Zarząd Dróg i Transportu, będący odrębnym od Miasta podmiotem, nie jest adresatem normy prawnej zawartej w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Opłata za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, będąc dochodem publicznym (art. 16 ust. 7 ustawy o publicznym transporcie drogowym), jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym i ma charakter daniny publicznej. Zatem pobieranie opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych podlega szczególnemu unormowaniu, są to czynności administracyjne prawa publicznego i działania wykonywane w interesie publicznym, zaś Zarząd Dróg i Transportu, zdaniem Sądu, w zakresie w jakim realizuje funkcje Prezydenta Miasta stanowi organ władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Stąd też Wnioskodawca, który wykonuje te czynności jako organ władzy publicznej, nie może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Natomiast z ww. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego wynika, że zwolnienia podatkowe – tak podmiotowe, jak i przedmiotowe – mogą mieć zastosowanie wyłącznie do podmiotów będących podatnikami. W konsekwencji brak podstaw do stosowania normy wynikającej z § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r. do organu władzy publicznej, który nie jest uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 05 września 2012 r. sygn. akt I SA/Łd 792/12 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 listopada 2013 r. sygn. akt I FSK 1781/12, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

prawidłowe - w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika

nieprawidłowe – w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT czynności poboru opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych. nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację wydano na podstawie przepisów prawa podatkowego obowiązujących w dniu wydania interpretacji indywidualnej Nr IPTPP1/443-1026/11-4/IG z dnia 26 marca 2012r., uchylonej wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT – jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Powoduje to, iż czynność polegająca na pobieraniu przez Zarząd Dróg i Transportu opłaty za zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym ustalonej przez Radę Miasta jest co do zasady czynnością podlegającą regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest jednostką budżetową Miasta Łodzi wykonującą w imieniu i na rzecz Prezydenta Miasta funkcje zarządcy drogi, czynności mieszczące się w zakresie zadań własnych gminy i realizuje je na podstawie aktu prawa miejscowego – właściwej uchwały rady miejskiej.

W rozpoznawanej sprawie Wnioskodawca pobiera należność o charakterze daniny publicznej, ustalaną w sposób określony w ustawie, zaś dochód uzyskany z poboru opłat za korzystanie z przystanków w całości służy celom publicznym. Z tytułu podejmowanych czynności nie pobiera żadnej opłaty, tym samym opłata za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest Miasto, będąc dochodem publicznym zgodnie z art. 16 ust 7 ustawy o publicznym transporcie drogowym, jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym i ma charakter daniny publicznej. Zatem pobieranie opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych podlega szczególnemu unormowaniu, gdyż są to czynności administracyjne prawa publicznego i działania wykonywane w interesie publicznym, zaś Zarząd Dróg i Transportu w zakresie w jakim je realizuje stanowi organ władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Dlatego też Wnioskodawca, który wykonuje te czynności jako organ władzy publicznej, nie może być uznany za podatnika podatku VAT.

Opłaty za korzystanie przez operatora i przewoźników z przystanków zlokalizowanych na drogach gminnych na terenie Miasta pobierane będą na podstawie art. 16 ust. 4 z dnia 16 grudnia 2010 roku o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13) i projektowanej uchwały rady miejskiej w sprawie ustalenia stawki opłaty za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest Miasto. Środki finansowe za ww. opłaty będą wpływały na konto ZDiT i będą odprowadzane do Gminy. Podstawą do korzystania z przystanków przez przewoźników i operatora będzie zgoda, natomiast pobór opłat będzie odbywał się poprzez wezwanie do zapłaty.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011r. Nr 5, poz. 13) publiczny transport zbiorowy, w zależności od obszaru działania lub zasięgu przewozów, jest organizowany przez: gminę, związek międzygminny, powiat, związek powiatów, województwo lub ministra właściwego do spraw transportu.

W myśl art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o publicznym transporcie zbiorowym organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych oraz dworców.

Przepisy ww. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym wprowadzają pojęcie operatora publicznego transportu zbiorowego, przez którego w myśl art. 4 ust. 1 pkt 8 tejże ustawy rozumie się samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorcę uprawnionego do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym - w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem.

W przepisie art. 16 ust. 4 cyt. ustawy przewidziano również możliwość pobierania przez jednostkę samorządu terytorialnego opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których jest właścicielem albo zarządzającym. Z tym, że stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym;
1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu.

W myśl art. 16 ust. 7 ww. ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4, oraz
realizację zadań określonych w art. 18 - w przypadku gdy organizatorem jest gmina.

Gmina nie ma więc swobody wydatkowania dochodów uzyskanych z opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, Środki te mogą być wydatkowane wyłącznie na cele wskazane w ustawie o publicznym transporcie drogowym, co przemawia za stanowiskiem, że opłata za korzystanie z przystanków jest daniną publiczną.

Konsekwencją uznania, że Zarząd Dróg i Transportu, pobierając opłaty za korzystanie przez operatora lub przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem jest Miasto wykonuje czynności mieszczące się w ramach sprawowanego władztwa publicznego, przy czym czynności te wykonuje jako organ władzy publicznej, uprawnionym jest twierdzenie, że czynności te – poboru opłaty, nie podlegają przepisom ustawy. Wobec powyższego czynności objęte zakresem wniosku, jako wyłączone z działania ustawy o podatku od towarów i usług, nie mogą korzystać ze zwolnienia na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), zgodnie z którym zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Reasumując, Wnioskodawca w zakresie poboru opłat za korzystanie z przystanków działa jako organ władzy publicznej i w tym zakresie zasadne jest wyłączenie Wnioskodawcy z kategorii podatników, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie wobec tego, że Wnioskodawca nie jest podatnikiem w zakresie czynności objętych wnioskiem, nie może w zakresie ww. czynności korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT czynności poboru opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonej interpretacji Nr IPTPP1/443-1026/11-4/IG z dnia 26 marca 2012r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin