Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-226/16/MJ
z 12 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2016 r. (data wpływu 4 maja 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 czerwca 2016 r. (data wpływu 4 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

1. wydatki ponoszone przez Spółkę są wydatkami na know-how, o których mowa w § 6 ust. 1 pkt 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia, na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref, tj. poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej - jest prawidłowe.
2. Spółka będzie mogła zaliczyć do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą w rozumieniu § 6 ust. 1 pkt 4 Rozporządzenia, stanowiących podstawę do kalkulacji limitu zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, wydatki, o których mowa w stanie faktycznym - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2016 r. wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie prawidłowości rozliczenia wydatków na nabycie wartości niematerialnych i prawnych.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 22 czerwca 2016 r. nr ITPB3/4510-226/16-2/MJ wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 29 czerwca 2016 r. (data wpływu 4 lipca 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

1. „I” Sp. z o.o. (dalej: i lub Spółka) jest polskim rezydentem podatkowym, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (pdop),
2. Spółka obecnie prowadzi działalność w specjalnej strefie ekonomicznej (SSE) na podstawie dwóch zezwoleń:
   
   
   1. zezwolenie nr 190 z dnia 23 grudnia 2013 r. na warunkach: poniesienie wydatków inwestycyjnych min. 20 mln zł do 31 grudnia 2016 r. oraz zwiększenie zatrudnienia o trzech nowych pracowników,
   2. zezwolenie nr 195 z dnia 18 czerwca 2014 r.. na warunkach: poniesienie wydatków inwestycyjnych min. 125 mln zł do 31 grudnia 2019 r. oraz zwiększenie zatrudnienia o trzech nowych pracowników.

Oba zezwolenia obejmują prowadzenie działalności na terenie SSE, rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wyrobów i usług wytworzonych na terenie strefy, w tym m.in. PKWiU 17.12,17.2 (papier i tektura, wyroby z papieru i tektury).

Spółka jest dużym przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów o pomocy publicznej.

3. W ramach prowadzenia działalności strefowej Spółka nawiązała relacje biznesowe ze swoim partnerem w Niemczech (Partner). Celem nawiązania relacji jest odpłatne nabycie informacji technologicznych w zakresie produkcji nowego wyrobu - folii finisz (Produkt). W ramach umowy z Partnerem, Spółka wysyła swoich pracowników na prezentacje metod produkcji, instruktaż stanowiskowy oraz szkolenie, które Partner przeprowadza w Niemczech. Szkolenie obejmuje zagadnienia produkcji, logistyki i sprzedaży produktów produkowanych przez Spółkę na terenie SSE na podstawie zezwoleń. Eksperci Partnera wielokrotnie uczestniczyli w szkoleniach stanowiskowych personelu produkcyjnego w siedzibie Spółki przekazując szczegóły technologiczne pracownikom Spółki podczas testów produkcyjnych.
4. Całość informacji obejmuje również dostęp do dokumentacji technicznej Partnera w zakresie produkcji, zakupu składników, kontroli jakości i sprzedaży Produktu, jak również pomoc w wyborze surowców do produkcji i dostawców. W ramach nabytych informacji została również przygotowana przez Partnera specyfikacja maszyn służących do produkcji produktów strefowych. Przeprowadzono również nadzór nad instalacją wszystkich technologii w zakładzie produkcyjnym Spółki położonym na terytorium SSE. Partner nadzorował również uruchomienie procesu produkcyjnego. Ponadto Spółka uzyskała od Partnera wsparcie w zakresie negocjacji umów.
5. Partner opracował dla Spółki procesy takie jak: produkcja, zakupy, kontrola jakości, sprzedaż oraz inne. Dokumentacja przygotowana przez Partnera zawiera też określenie specyficznych wymogów technologicznych, jakościowych oraz handlowych związanych z zamówieniami konkretnych klientów (wymienionych z nazwy).
6. Wszelkie ww. informacje zostaną wykorzystane przez Spółkę do działalności strefowej prowadzonej na podstawie zezwoleń.
7. Wskazane koszty nabycia ww. świadczeń ponoszone będą w terminie i na zasadach określonych w zezwoleniach (Spółka do dnia złożenia wniosku nie poniosła kosztów na nabycie know - how).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy opisane wydatki ponoszone przez Spółkę są wydatkami na know-how, o których mowa w § 6 ust. 1 pkt 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia, na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz.U. z 2008 r. Nr 232, poz. 1548 ze zm. Dalej: „Rozporządzenie") - tj. poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej.
2. Czy Spółka będzie mogła zaliczyć do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą w rozumieniu § 6 ust. 1 pkt 4 Rozporządzenia, stanowiących podstawę do kalkulacji limitu zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, wydatki, o których mowa w stanie faktycznym?

Wnioskodawca przedstawił następujące stanowisko:

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane wydatki ponoszone przez Spółkę są wydatkami na nabycie know-how w rozumieniu § 6 ust. 1 pkt 4 ww. Rozporządzenia.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej updop) oraz Rozporządzenie posługują się pojęciem „know-how", nie definiując go jednak szczegółowo. Updop jedynie wskazuje, że „know-how" to udokumentowana wiedza (informacje) nadająca się do wykorzystania w działalności przemysłowej, naukowej lub handlowej (art. 4a pkt 27 lit c updop) czy też informacje związane z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (art. 16 ust. 1 pkt 64, art. 16b ust. 1 pkt 7 updop), informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (art. 21 ust. 1 pkt 1 updop).

W doktrynie rozwija się to pojęcie, wskazując na pewne stałe cechy, pozwalające na praktyczną identyfikację know-how jako:

1. wartości o charakterze niematerialnym;
2. w postaci wiedzy, zebranych doświadczeń, danych z kluczami ich zastosowań;
3. o określonej (konkretnej i rzeczywistej) wartości majątkowej - wynika to z korzyści, jakie może dawać stosowanie know-how, związanych z oszczędnością czasu, wydatków lub zasobów ludzkich;
   

uzyskana dzięki doświadczeniu;

4. poufna - rynkowa wartość know-how wynika wprost z ograniczonego dostępu do tej wiedzy;
5. istotna - w sposób zauważalny i wymierny może usprawnić pewne procesy i osiąganie określonych zadań;
6. zidentyfikowanej - informacje muszą być utrwalone w zamkniętej i spójnej formie, umożliwiającej bieżące ustalanie ich treści, a co za tym idzie ich stosowanie oraz ochronę przed naruszeniami (G. Dźwigała, Opodatkowanie know-how, Przegląd Podatkowy 2/2004, s. 9).

Jak wyjaśnił w wyroku z dnia 31 lipca 2003 r. sygn. III SA 1661/02, NSA „W ustawodawstwie Komisji Wspólnot Europejskich przez know-how rozumie się zespół technicznych informacji, które są poufne, istotne oraz zidentyfikowane we właściwej formie (por. J. Szwaja, W. Tabor i M. Du Val, Reguły konkurencji a licencje patentowe i know-how, Warszawa 1996, str. 124.).

Termin "poufny" oznacza, że pakiet know-how jako taki, lub jako ściśle określona konfiguracja i usytuowanie danych elementów, nie jest powszechnie znany lub dostępny.

Termin "istotny" oznacza, że know-how zawiera informacje, które są ważne dla całości lub zasadniczej części:

1. sposobu wytwarzania, lub
2. produktu i usługi, albo
3. dla rozwoju powyższych

i nie zawiera informacji banalnych.

Know-how musi więc być użyteczne, tzn. w dacie zawierania umowy można oczekiwać, że daje ono możliwość polepszenia konkurencyjnej pozycji licencjobiorcy, np. poprzez umożliwienie mu wejścia na nowy rynek lub zapewnienie przewagi konkurencyjnej w stosunku do innych wytwórców lub usługodawców, którzy nie mają dostępu do licencyjnego know-how lub innego porównywalnego know-how.

Termin "zidentyfikowany" oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, iż spełnia ono kryterium poufności i istotności, oraz aby zapewnić, że licencjobiorca nie jest nadmiernie ograniczony w korzystaniu ze swojej własnej technologii. Aby know-how mogło być zidentyfikowane, musi być ono ustalone w umowie licencyjnej albo w odrębnym dokumencie, bądź też zarejestrowane w jakiejkolwiek innej stosownej formie najpóźniej w chwili, kiedy know-how będzie przekazywane lub wkrótce potem, pod warunkiem, że odrębny dokument lub inne miejsce zarejestrowania będą dostępne w razie zaistnienia takiej potrzeby".

Powyższe rozważania są do dziś powszechnie podzielane przez składy orzekające sądów administracyjnych (np. wyrok NSA z dnia 15 marca 2012 r., sygn. I FSK 973/11).

Legalna definicja know-how znajduje się w Rozporządzeniu Komisji nr 316/2014 o stosowaniu art. 101 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do kategorii porozumień o transferze technologii (Dz.U.UE.L.2014.93.17).

Know-how, w rozumieniu tych przepisów, oznacza pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

1. niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne;
2. istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową; oraz
3. zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

Definicje know-how opracowywane przez różne wyspecjalizowane organizacje i poszczególnych autorów na ogół nie różnią się co do istoty. Co do zasady definicja know-how sprowadza się do całokształtu poufnych, użytecznych i zidentyfikowanych informacji technicznych, niezależnie od tego czy podlegają opatentowaniu czy nie, niezbędnych do przemysłowego wytwarzania produktu lub stworzenia technologii produkcji.

W ramach realizacji biznesowych z Partnerem Spółka uzyska liczne informacje służące implementacji procesu wytwarzania Produktu.

Podczas szkoleń, prezentacji i instruktaży Spółka uzyska m.in. informacje dot.:

1. zagadnienia produkcji,
2. logistyki i
3. sprzedaży Produktów.

Każda z powyższych informacji jest wiedzą istotną i ważną z punktu widzenia wytwarzania Produktu. Są to również informacje niejawne - znane są jedynie osobom odpowiedzialnym za produkcję po stronie Partnera Spółki i zostały zgormadzone przez Partnera w toku prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Informacje te zostały usystematyzowane i uporządkowane przez Partnera na tyle aby mogły zostać przekazane Spółce. Efektem szkolenia będzie powiększenie wiedzy pracowników Spółki o niejawne, istotne informacje służące wytwarzaniu Produktu. Pracownicy uzyskają również materiały szkoleniowe. Należy więc uznać, że pakiet informacji przekazanych przez Partnera Spółce w ramach szkolenia będzie pakietem informacji zidentyfikowanych - opisanych w wystarczająco zrozumiały sposób aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności. Informacje te Partner uzyskał dzięki doświadczeniu w produkcji Produktu i wielokrotnie przeprowadzonych badaniom.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, informacje uzyskane w ramach szkolenia stanowią know-how w rozumieniu § 6 ust. 1 pkt 4 Rozporządzenia.

Pozostałe informacje przekazane przez Partnera Spółce, tj.:

1. dostęp do dokumentacji technicznej niemieckiego podmiotu w zakresie produkcji, zakupu składników, kontroli jakości i sprzedaży Produktu;
2. pomoc w wyborze technologii produkcji i dostawców;
3. specyfikacja maszyn służących do produkcji produktów strefowych;
4. nadzór nad instalacją wszystkich technologii w zakładzie produkcyjnym Spółki położonym na terytorium SSE;
5. nadzór nad uruchomieniem procesu produkcyjnego;
6. wsparcie w zakresie negocjacji umów,

również są informacjami odpowiadającymi cechom know-how. Są to pakiety informacji istotnych, poufnych i identyfikowalnych, służących prawidłowej implementacji procesu produkcyjnego w Spółce. Informacje te zostały wytworzone przez Partnera dzięki wieloletniemu doświadczeniu w zakresie produkcji Produktu.

Specyfikacje maszyn służących do produkcji Produktów i dostęp do dokumentacji technicznej niemieckiego podmiotu w zakresie produkcji, zakupu składników, kontroli jakości i sprzedaży Produktu są informacjami poufnymi i użytecznymi dla Spółki. Specyfikacja i dokumentacja zostanie przekazana Spółce w odrębnym dokumencie, tym samym są również identyfikowalne.

W zakresie czynności przeprowadzonych przez Partnera, tj. pomocy w wyborze technologii produkcji i dostawców, nadzorze nad instalacją wszystkich technologii w zakładzie produkcyjnym Spółki położonym na terytorium SSE, nadzorze nad uruchomieniem procesu produkcyjnego, wsparciem w zakresie negocjacji umów - Spółka uzyska informacje służące prawidłowej działalności procesu produkcyjnego, jak również informacje na temat jak najkorzystniejszego doboru surowców i sposobu negocjacji z producentami i klientami.

Informacje te są niejawne i są dotychczas wykorzystywane przez Partnera w bieżącej działalności produkcyjnej. Będą więc również użyteczne dla Spółki. Zostały wypracowane dzięki wieloletniemu doświadczeniu. Mają charakter pewnego, identyfikowalnego klucza postępowań (sporządzonego w formie dokumentu), dlatego też cechuje je również identyfikowalność.

Wszystkie informacje zakupione przez Spółkę zostały wycenione przez Partnera - posiadają więc określoną wartość majątkową. Spółka po zakupie tych informacji zamierza wprowadzić je do ksiąg rachunkowych jako wartość niematerialną i prawną o wartości początkowej równej cenie nabycia. Wszystkie informacje są również wartościami o charakterze niematerialnym.

Komplet powyższych informacji będzie użyteczny dla Spółki. Spółka będzie stała na lepszej pozycji i jej wartość ulegnie zwiększeniu. Również Produkty będą cechowały się większą jakością i dzięki temu będą skutecznie konkurowały na rynku.

W związku z powyższym należy uznać, że całość informacji nabytych przez Spółkę od Partnera stanowi know-how w rozumieniu § 6 ust. 1 pkt 4 Rozporządzenia.

W rezultacie, wydatki te będą mogły być zaliczone do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą w rozumieniu § 6 ust. 1 pkt 4 Rozporządzenia, stanowiących podstawę do kalkulacji limitu zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 updop.

Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o Specjalnych Strefach Ekonomicznych („ustawa o SSE"), dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o pdop.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. l ustawy o SSE, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Dodatkowo, art. 17 ust. 4 ustawy o pdop wskazuje, że zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 34, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Odwołując się do przepisów regulujących prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE wskazać należy, że na podstawie § 3 pkt 1 Rozporządzenia, pomoc publiczna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 updop stanowi regionalną pomoc inwestycyjną z tytułu:

1. kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, określonych w § 6 lub,
2. tworzenia nowych miejsc pracy, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, obejmujących koszty płacy brutto tych pracowników, powiększone o składki obowiązkowe, takie jak składki na ubezpieczenie społeczne, ponoszone przez przedsiębiorcę od dnia zatrudnienia tych pracowników.

Zgodnie z § 6 ust. 1 pkt 4 Rozporządzenia, za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej. Przepis ten zakłada dwa ogólne warunki uznania wydatku za koszt kwalifikowany (warunki te dotyczą wszystkich wydatków, nie tylko wydatków związanych z nabyciem know-how):

1. wydatek ma zostać poniesiony na terenie strefy, oraz
2. wydatek ma zostać poniesiony w trakcie obowiązywania zezwolenia.

W przypadku nabycia przez Wnioskodawcę know-how od Partnera, na zasadach opisanych w stanie faktycznym, oba powyższe warunki będą spełnione. Po pierwsze, wydatek na nabycie know-how zostanie poniesiony przez Wnioskodawcę w trakcie obowiązywania zezwolenia. Po drugie, know-how, czyli w szczególności wiedza na temat logistyki i produkcji, szkolenia pracowników, instalacja urządzeń służących do procesu produkcji etc, będą służyły produkcji Produktu w zakładzie Wnioskodawcy znajdującym się na terenie strefy. Tak rozumiejąc poniesienie wydatku na nabycie know-how „na terenie strefy", warunek ten będzie spełniony. Wnioskodawca nie posiada zresztą żadnych innych zakładów poza SSE, całość działalności Wnioskodawcy odbywa się w granicach SSE. Nie sposób więc uznać, żeby Wnioskodawca poniósł wydatek na nabycie know-how poza terenem SSE.

Zgodnie z § 6 ust. 1 pkt 4 Rozporządzenia, do uznania wydatku na zakup know-how za koszt kwalifikowany spełnione również powinny być warunki, o których mowa w § 6 ust. 3 rozporządzenia strefowego.

W myśl § 6 ust. 3 Rozporządzenia, żeby wydatek na nabycie wartości niematerialnych i prawnych (w tym know-how) był uznany za koszt kwalifikowany, te wartości niematerialne i prawne powinny spełniać łącznie następujące warunki:

• będą wykorzystane przez przedsiębiorcę otrzymującego pomoc regionalną wyłącznie w przedsiębiorstwie, na rzecz którego przedsiębiorca otrzymuje wsparcie, oraz będą ujęte w aktywach tego przedsiębiorstwa i pozostaną w nim przez okres co najmniej 5 lat, a w przypadku przedsiębiorcy małego lub średniego - przez okres co najmniej 3 lat;
• będą nabyte od osoby trzeciej na warunkach nieodbiegających od normalnych praktyk inwestycyjnych;
• będą podlegać amortyzacji zgodnie z przepisami o podatku dochodowym.

Pierwszym warunkiem szczególnym dla wydatków na zakup know-how jest trwałe wykorzystywanie nabytego know-how wyłącznie przez przedsiębiorcę otrzymującego pomoc regionalną, czyli w niniejszym przypadku wyłącznie przez Wnioskodawcę. Intencją pomocy regionalnej w postaci zwolnienia z podatku dochodowego dochodu strefowego, jest intensyfikacja działalności gospodarczej w obrębie danej strefy i trwały rozwój gospodarczy regionu, w którym znajduje się dana strefa. Wydatki kwalifikowane powinny więc z założenia w sposób trwały służyć danej jednostce zlokalizowanej w strefie, żeby w ten sposób realizowały cele powołania stref.

Oznacza to, że Wnioskodawca nie będzie mógł udostępnić, wynająć, czy zbyć w żadnej formie nabytego know-how innym podmiotom. W związku z tym umowa nabycia know-how, która zostanie zawarta pomiędzy Wnioskodawcą i Partnerem wyklucza możliwość dalszego udostępnienia know-how przez Wnioskodawcę innym podmiotom w jakiejkolwiek formie.

Niezależnie od postanowień umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Parterem, Wnioskodawca nie będzie udostępniał w żadnej formie nabytego know-how podmiotom trzecim, nie będzie go również zbywał przez okres co najmniej 5 lat od daty nabycia. Wnioskodawca ujmie wydatek na zakup know-how w swoich aktywach. Nabyte know-how będzie podlegało amortyzacji, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Kolejnym warunkiem jest nabycie know-how od osoby trzeciej na warunkach nieodbiegających od normalnych praktyk inwestycyjnych.

Przepisy Rozporządzenia pozwalają uznać za koszt kwalifikowany tylko wydatek na nabycie know-how, tym samym kosztem kwalifikowanym nie będą wydatki na wytworzenie know-how we własnym zakresie.

Poza tym, know-how musi wejść do aktywów jednostki korzystającej ze zwolnienia strefowego, musi być więc nabyte od osoby trzeciej i musi stanowić wartość niematerialna i prawną amortyzowaną przez nabywcę zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co wiąże się z warunkiem trwałego wykorzystywania opisanym powyżej.

Wskazać również należy, że nabycie know-how od osoby trzeciej powinno nastąpić na warunkach nieodbiegających od normalnych praktyk inwestycyjnych. Brzmienie tego trzeciego warunku nie jest precyzyjne. Rozporządzenie ani inne przepisy dotyczące pomocy regionalnej dla podmiotów działających w strefach nie definiują znaczenia sformułowania „nieodbiegające od normalnych praktyk inwestycyjnych".

W ocenie Wnioskodawcy, spełnienie tego warunku nastąpi, jeżeli warunki transakcji nabycia know-how będą takie, jakie zastosowałby każdy racjonalnie działający przedsiębiorca w podobnej sytuacji. Co do zasady więc cena nabycia powinna być ceną rynkową, podobnie jak i inne warunki nabycia know-how, które powinny odpowiadać warunkom, jakie stosowaliby między sobą dwaj racjonalnie działający przedsiębiorcy. Przy czym, jeżeli uzasadnione przesłanki biznesowe, czy ekonomiczne, w danej sytuacji powodowałyby, że cena nabycia know-how byłaby np. niższa niż cena rynkowa, wówczas ustalenie ceny nabycia know-how w wartości niższej od wartości rynkowej nadal spełniałoby warunek „nieodbiegania od normalnych praktyk inwestycyjnych".

Normalną praktyką inwestycyjną jest bowiem dążenie do nabycia know-how po jak najniższej cenie, jeżeli więc uzasadnione przesłanki biznesowe, ekonomiczne lub inne umożliwiałyby zastosowanie tej niższej wartości, wówczas nie powinno to stać w sprzeczności z przepisami Rozporządzenia. Należy mieć na uwadze cel wprowadzenia tego warunku. W ocenie Wnioskodawcy, celem tym jest zapobieżenie sztucznego zawyżania kosztów kwalifikowanych, poprzez nieuzasadnione zwiększanie ceny nabycia know-how. Powyższy warunek również będzie spełniony w transakcji pomiędzy Wnioskodawcą i Partnerem.

W tym miejscu należy jeszcze odnieść się do samej definicji know-how. Rozporządzenie zawiera bowiem zamkniętą listę wartości niematerialnych i prawnych, których nabycie może być uznane za koszt kwalifikowany. Jedną z tych wartości niematerialnych i prawnych jest know-how. W ocenie Wnioskodawcy takie informacje, jak technologia produkcji Produktu, praktyczne elementy związane z implementacją produkcji (negocjacje umów, wybór dostawców, instalacja maszyn i nadzór) stanowią know-how. Nie jest przy tym istotne, czy informacje te są zarejestrowane, czy też zastrzeżone w odpowiednich urzędach patentowych.

Technologia produkcji folii finisz, która została opracowana przez Partnera i praktyczne elementy związane z implementacją procesu produkcji (negocjacje umów, wybór dostawców, instalacja maszyn i nadzór) stanowią więc typowy przykład know-how, w świetle powyższej definicji. Nabycie tych receptur stanowić będzie zatem nabycie wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w § 6 ust. 1 pkt 4 Rozporządzenia.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 stycznia 2014 r. nr IBPBI/2/423-1360/13/PP.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała, że:

• wykonanie poszczególnych czynności będzie wiązało się ze zobowiązaniem kontrahenta z Niemiec do przekazania, udostępniania specjalistycznej wiedzy i doświadczenia w celu jej wykorzystania na własny rachunek przez Wnioskodawcę (a tym samym przez pracowników Wnioskodawcy w zakresie zleconych im prac),
• wykonanie poszczególnych czynności nie będzie wiązało się z zobowiązaniem kontrahenta z Niemiec do gwarantowania wyników przekazanej wiedzy/formuły/doświadczenia,
• wykonanie poszczególnych czynności nie będzie wiązało się ze zobowiązaniem kontrahenta z Niemiec do odgrywania szczególnej roli w trakcie stosowania, udostępniania specjalistycznej wiedzy/formuły. Co prawda, kontrahent oprócz przekazania specjalistycznej i znanej mu wiedzy będzie monitorował wdrożenie i stosowanie w początkowym okresie przekazanych technologii i rozwiązań, niemniej jednak będzie to element uboczny, jeżeli nawet stanowiący wprost samego procesu przekazania, udostępniania specjalistycznej wiedzy i doświadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych oraz wyroków sądów wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczy tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach są wiążąca. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.