Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-383/16-2/AZ
z 18 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2016 r. (data wpływu 4 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

1. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z utrzymaniem i eksploatacją samochodów służbowych wykorzystywanych przez pracowników zarówno do celów służbowych, jak i do celów prywatnych wraz z niepodlegającą odliczeniu kwotą podatku VAT naliczonego w wysokości 50 % – jest prawidłowe,
2. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niepodlegającą odliczeniu kwotę podatku VAT naliczonego od paliwa do samochodów służbowych wykorzystywanych przez pracowników zarówno do celów służbowych, jak i do celów prywatnych – jest prawidłowe.
   
   

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z utrzymaniem i eksploatacją samochodów służbowych wykorzystywanych przez pracowników zarówno do celów służbowych, jak i do celów prywatnych wraz z niepodlegającą odliczeniu kwotą podatku VAT naliczonego w wysokości 50 % oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niepodlegającą odliczeniu kwotę podatku VAT naliczonego od paliwa do samochodów służbowych wykorzystywanych przez pracowników zarówno do celów służbowych, jak i do celów prywatnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

M. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży zaawansowanych urządzeń, systemów i usług do przetwórstwa drobiu, ryb, mięsa czerwonego oraz dalszego przetwórstwa. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.
W celu realizacji zadań związanych z prowadzoną działalnością Spółka udostępnia swoim pracownikom samochody służbowe. Pojazdy te są użytkowane na podstawie umowy leasingu (dalej łącznie: „samochody służbowe”).

Samochody służbowe są wykorzystywane przez pracowników Spółki przede wszystkim w celu wypełnienia powierzonych im zadań służbowych. Bez możliwości korzystania z samochodu służbowego wykonywanie tych obowiązków byłoby utrudnione ze względu na zakres powierzonych obowiązków, sprawowane funkcje oraz związane z tym wymagania odnośnie dyspozycyjności i mobilności pracowników. Jednocześnie, celem zwiększenia motywacji pracowników oraz ich zaangażowania w pracę Wnioskodawca, na podstawie odrębnych umów zawieranych z pracownikami i na warunkach określonych w wewnętrznych regulaminach obowiązujących w Spółce, zezwala pracownikom na korzystanie z samochodów służbowych do celów prywatnych.

Wydatki związane z eksploatacją samochodów służbowych, tj.: paliwo, części zamienne, usługi serwisowe, ubezpieczenie, myjnia, płyny eksploatacyjne, przeglądy okresowe, etc. w całości pokrywa Wnioskodawca ze środków obrotowych. Ponadto, Spółka ponosi koszty opłat leasingowych (dalej łącznie: „wydatki związane z samochodami służbowymi”). Jednocześnie, Spółka, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, dolicza do przychodów pracowników ze stosunku pracy wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, dalej: „ustawa o PDOF”.

Spółka nie zgłosiła do właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego zamiaru odliczania 100% naliczonego podatku VAT (Spółka nie złożyła formularza VAT-26) w stosunku do samochodów służbowych oraz nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, dalej: „ustawa o VAT”. Z uwagi na fakt, iż samochody służbowe są wykorzystywane do celów „mieszanych” (tj. do wykonywania czynności związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę, jak również do celów prywatnych pracowników Spółki), Spółka odlicza jedynie 50% podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z samochodami służbowymi. Ponadto, w odniesieniu do wydatków na paliwo do samochodów służbowych:

• od dnia 1 kwietnia 2014 r. do dnia 30 czerwca 2015 r. Spółka nie dokonywała odliczenia VAT naliczonego,
  

• od dnia 1 lipca 2015 r. Spółka dokonuje odliczenia 50% VAT naliczonego.
  
  
  

Nieodliczoną część podatku VAT naliczonego Spółka od wydatków związanych z samochodami służbowymi nie rozpoznaje na gruncie ustawy o PDOP jako koszt uzyskania przychodów, zgodnie z rozumieniem art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ww. ustawy. Analogicznie, nieodliczoną część podatku VAT naliczonego od zakupu paliwa do samochodów służbowych Spółka uznaje za niestanowiącą koszt uzyskania przychodów. W związku z powyższym powstała wątpliwość czy postępowanie Wnioskodawcy jest prawidłowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym, Spółka ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z utrzymaniem i eksploatacją samochodów służbowych wykorzystywanych przez pracowników zarówno do celów służbowych, jak i do celów prywatnych wraz z niepodlegającą odliczeniu kwotą podatku VAT naliczonego w wysokości 50%?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym, Spółka ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów niepodlegającą odliczeniu kwotę podatku VAT naliczonego od ponoszonych przez Spółkę wydatków związanych z nabyciem paliwa do samochodów służbowych wykorzystywanych przez pracowników zarówno do celów służbowych, jak i do celów prywatnych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1

Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z utrzymaniem i eksploatacją samochodów służbowych wykorzystywanych przez pracowników zarówno do celów służbowych, jak i do celów prywatnych (przykładowo takich jak części zamienne, płyny eksploatacyjne, przeglądy, serwis, etc.) wraz z niepodlegającą odliczeniu kwotą podatku VAT naliczonego w wysokości 50%. Spółka ma prawo zaliczać do kosztów podatkowych również wartość podatku od towarów i usług, którego nie odliczyła na gruncie podatku VAT od rat leasingowych - tj. 50% nieodliczonego podatku VAT.

Ad. 2

Na podstawie art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugi ustawy 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niepodlegającą odliczeniu kwotę podatku VAT naliczonego od ponoszonych przez Spółkę wydatków związanych z nabyciem paliwa do samochodów służbowych wykorzystywanych przez pracowników zarówno do celów służbowych, jak i prywatnych.

Uzasadnienie stanowiska w sprawie

1. Wydatki eksploatacyjne
   
   

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Zatem, zdaniem Spółki, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik,
  

• wydatek jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• wydatek został poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• wydatek został właściwie udokumentowany,
  

• nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Odnosząc się do powyższego, Spółka stoi na stanowisku, iż wszystkie wydatki będące przedmiotem niniejszego wniosku zasadniczo spełniają warunki pozwalające na zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów na gruncie przepisów ustawy o PDOP.

W analizowanym przypadku istotnym jest przede wszystkim fakt, iż związek pomiędzy wydatkami ponoszonymi w związku z użytkowaniem i eksploatacją samochodów, a przychodami Spółki będzie istniał również w sytuacji udostępniania samochodów służbowych pracownikom poza godzinami pracy do celów prywatnych pracowników.

Rozszerzając powyższe Spółka pragnie zauważyć, iż samochody służbowe użytkowane w Spółce, są wykorzystywane przede wszystkim na potrzeby związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę. W szczególności służą one zapewnieniu mobilności pracowników w toku wywiązywania się przez nich z obowiązków pracowniczych biorąc przede wszystkim pod uwagę fakt, że Spółka posiada kontrahentów (klientów) na terenie całej Polski. Samochody są zatem niezbędnym narzędziem pozwalającym na wykonywanie zadań powierzonych pracownikom. Natomiast możliwość korzystania z samochodów służbowych także dla celów prywatnych stanowi swego rodzaju przywilej przyznawany pracownikowi (ma stanowić zachętę do lepszej i wydajniejszej pracy, co w rezultacie ma na celu doprowadzenie do zwiększenia przychodów Spółki). Innymi słowy, umożliwienie pracownikom korzystania z samochodów służbowych ma przede wszystkim na celu stworzenie pracownikom możliwości prawidłowego wykonywania ich obowiązków służbowych na rzecz Spółki, natomiast zgoda Spółki na nieodpłatne wykorzystywanie samochodów służbowych przez pracowników do celów prywatnych podyktowana jest chęcią dodatkowej motywacji pracowników poprzez właśnie rozszerzenie otrzymywanego przez nich wynagrodzenia o nieodpłatne świadczenie polegające na możliwości korzystania z samochodów służbowych do celów prywatnych. Jednocześnie, niezależnie od sposobu wykorzystywania samochodów służbowych, tj. gdyby były wykorzystywane tylko do celów służbowych wydatki związane z ich eksploatacją Wnioskodawca i tak by ponosił. Dlatego też, w opinii Spółki, wydatki poniesione na omawiane samochody służbowe mają związek z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą i w konsekwencji osiąganym przez Spółkę przychodem.

Spółka podkreśla przy tym, że spełniony jest warunek braku zamieszczenia wydatków będących przedmiotem wniosku w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP. W żadnym miejscu przepis ten nie zawiera bowiem wskazania, że wydatki związane z samochodami służbowymi ponoszone przez podatnika nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. W szczególności w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP ustawodawca nie wyłączył z kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem lub eksploatacją samochodów służbowych w sytuacji, gdy samochody te są wykorzystywane przez pracowników nie tylko do celów służbowych, ale także do celów prywatnych.

Mając powyższe na względzie, zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez Spółkę wydatki związane z użytkowaniem samochodów służbowych zarówno do celów służbowych jak i do celów prywatnych pracowników spełniają przesłanki umożliwiające zaliczenie przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów wynikające z treści art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP. W efekcie, ponoszone przez Spółkę wydatki związane z utrzymaniem i eksploatacją samochodów służbowych wykorzystywanych przez pracowników zarówno do celów służbowych, jak i do celów prywatnych (przykładowo takich jak części zamienne, płyny eksploatacyjne, przeglądy, serwis, etc.) należy traktować w pełni jako koszty uzyskania przychodu wraz z niepodlegającą odliczeniu częścią podatku VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 24 października 2014 r., nr IBPBI/2/423-1128/14/CzP.

2. VAT od wydatków związanych z używaniem samochodów na podstawie umowy leasingu
   
   

W pierwszej kolejności, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku leasingu samochodów osobowych Spółka ma prawo zaliczać do kosztów podatkowych wartość podatku od towarów i usług, którego nie odliczyła na gruncie podatku VAT od rat leasingowych - tj. w wysokości 50% nieodliczonego podatku VAT. Zgodnie bowiem z art. 86a ust. 2 ustawy o VAT Spółce przysługuje prawo do odliczenia jedynie 50% podatku naliczonego związanego z:

• używaniem samochodów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
  

• nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego, gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
  
  
  

Samochody służbowe Spółki - użytkowane na podstawie umów leasingu - nie spełniają konstrukcyjnych warunków umożliwiających pełne odliczenie podatku VAT. Jednocześnie jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, Spółka nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu i nieodpłatnie udostępnia samochody służbowe pracowników do ich celów prywatnych poza godzinami pracy. W efekcie, Spółce przysługuje prawo do odliczenia jedynie 50% podatku VAT naliczonego związanego z ratą leasingu oraz z nabywanymi towarami i usługami związanymi z utrzymaniem i eksploatacją tych samochodów (przykładowo takich jak części zamienne, płyny eksploatacyjne, przeglądy, serwis, etc.).

Zgodnie bowiem z treścią art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugi ustawy o PDOP, kosztów uzyskania przychodu nie stanowi podatek od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Skoro więc na gruncie ustawy o VAT Spółka może odliczyć jedynie 50% tego podatku związanego z utrzymaniem i eksploatacją takich samochodów osobowych, to pozostała kwota tego podatku (nieodliczona) powinna podlegać zaliczeniu do kosztu uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w pismach wydawanych przez organy podatkowe. Tylko tytułem przykładu wskazać można m.in. interpretację indywidualną Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 maja 2015 r., nr IPPB3/4510-169/15-2/GJ, w której organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem Wnioskodawcy zgodnie z którym, 50% podatek od towarów i usług związany z ratą leasingu, który nie podlega odliczeniu - stanowi podatkowy koszt uzyskania przychodu Spółki na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o PDOP.

VAT od paliwa nabytego do samochodów służbowych

Odnosząc się natomiast do wydatków na zakup paliwa do samochodów służbowych, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w świetle art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugi ustawy o PDOP w zw. z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT oraz z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 312, dalej: „ustawa nowelizująca”), Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpowiednio:

• od dnia 1 kwietnia 2014 r. do dnia 30 czerwca 2015 r. Spółka nie dokonywała odliczenia VAT naliczonego, a od dnia 1 lipca 2015 r. Spółka dokonuje odliczenia 50% VAT naliczonego. Skoro do dnia 30 czerwca 2015 r. Spółka nie miała prawa do odliczenia podatku od towarów i usług w ogóle - to podatek ten w całości jest kosztem uzyskania przychodów na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, oraz
  

• począwszy od 1 lipca 2015 r. kwoty stanowiącej 50% podatku VAT naliczonego w odniesieniu do paliwa wykorzystywanego do napędu samochodów służbowych. Skoro bowiem od dnia 1 lipca 2015 r. Spółka ma prawo do odliczenia jedynie 50% podatku od towarów i usług związanego z nabyciem paliwa do ww. samochodów służbowych, to pozostała kwota podatku od towarów i usług (50% tego podatku), której Spółka nie ma prawa odliczyć na gruncie podatku od towarów i usług, stanowi koszt podatkowy Spółki dla celów ustawy o PDOP.
  
  
  

Stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowym zakresie znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 27 sierpnia 2015 r., nr IBPB-1-2/4510-359/15-1/MM, w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy stwierdzającego, że „brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o CIT wskazuje, że Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nie tylko wartości netto wynikających z faktur dokumentujących poniesienie wydatków dotyczących użytkowania samochodu, ale również podatku od towarów i usług w tej części, w jakiej Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, w związku z brzmieniem art. 86a ust. 1 oraz następne ustawy o VAT. Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, na gruncie ustawy o CIT, Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodu kwoty podatku VAT naliczonego w związku z wydatkami związanymi z używaniem samochodów, w tej części, w jakiej Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało odliczenie na gruncie systemu odliczania podatku naliczonego zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług”.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie także w innych, licznie wydawanych na przestrzeni ostatnich miesięcy interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego. Tylko tytułem przykładu wskazać można m.in.:

• interpretację indywidualną Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 lutego 2016 r., nr IBPB-1-1/4510-241/15/BK;
  

• interpretację indywidualną Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 9 lutego 2016 r., nr ILPB4/4510-1-571/15-2/ŁM;
  

• interpretację indywidualną Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 marca 2015 r., nr IPPB3/423-1300/14-2/GJ;
  

• interpretację indywidualną Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 17 grudnia 2014 r., nr IPTPB3/423-322/14-4/KC.
  
  
  

W związku z powyższym Spółka wniosła o potwierdzenia stanowiska wyrażonego w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

1. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z utrzymaniem i eksploatacją samochodów służbowych wykorzystywanych przez pracowników zarówno do celów służbowych, jak i do celów prywatnych wraz z niepodlegająca odliczeniu kwotą podatku VAT naliczonego w wysokości 50 % – jest prawidłowe,
2. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niepodlegającą odliczeniu kwotę podatku VAT naliczonego od paliwa do samochodów służbowych wykorzystywanych przez pracowników zarówno do celów służbowych, jak i do celów prywatnych – jest prawidłowe.
   
   

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.