Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-637/16-1/AnK
z 22 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 czerwca 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 5 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy otrzymane potwierdzenie rezerwacji może stanowić podstawę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatnika kwoty należnej podmiotowi faktycznie wykonującemu usługę hotelową (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy otrzymane potwierdzenie rezerwacji może stanowić podstawę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatnika kwoty należnej podmiotowi faktycznie wykonującemu usługę hotelową.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) z dniem 29 kwietnia 2016 r. została zarejestrowana w Rejestrze Przedsiębiorstw. Jako przedmiot przeważającej działalności wskazała PKD 79.12.Z czyli działalność organizatorów turystyki. Dodatkowo z dniem 9 maja 2016 r. zarejestrowała się jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Realizując zamówienie klienta dotyczące kompleksowej organizacji wyjazdu, podatnik w imieniu i na rzecz klienta rezerwuje miejsce w hotelu jako część składową usługi turystycznej.

Bezpośrednio po rezerwacji z rachunku bankowego podatnika, uiszczana jest kwota należna hotelowi. Na potwierdzenie rezerwacji podatnik otrzymuje dokument nazwany Hotel Confirmation Voucher, na którym widnieją następujące dane:

1. data wystawienia,
2. nazwa hotelu,
3. nazwa gościa - klienta podatnika, w którego imieniu i na rzecz którego organizowany jest wyjazd,
4. kwota należna do zapłaty w walucie obcej wraz podatkiem VAT,
5. nazwa sprzedawcy,
6. nazwa usługi.
   
   

Przekazywany przez hotel dokument nie zawiera jednakże nazwy podatnika bądź jego identyfikatora podatkowego. Jako, że hotele znajdują się poza granicami Polski, wysłano do sprzedawcy prośbę o wystawienie faktury VAT dokumentującej nabycie usługi. W odpowiedzi operator zagraniczny stwierdził, że faktury są generowane automatycznie i nie da się zmienić danych na fakturze na nazwę podatnika i będą na voucherze lub fakturze widoczne jedynie dane gościa (klienta podatnika).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy otrzymane potwierdzenie rezerwacji może stanowić podstawę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatnika kwoty należnej podmiotowi faktycznie wykonującemu usługę hotelową? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Spółki, potwierdzenie rezerwacji, może stanowić podstawę dokonania zaliczenia kwoty należnej podmiotowi wykonującemu usługę hotelową do kosztów uzyskania przychodów Spółki, co oznacza, że Spółka nie musi czekać na otrzymanie faktury od bezpośredniego wykonawcy usługi hotelowej.

Taka sytuacja pozwala na uniknięcie sytuacji, w której podatnik podatek dochodowy od osób prawnych uiszczałby od przychodu, a nie od osiągniętego dochodu. W przeciwnym przypadku zysk wypracowany przez Spółkę musiałby w całości być przeznaczony na podatek wyliczony od przychodu czyli bez uwzględnienia poniesionych wydatków, które zdaniem podatnika bezsprzecznie stanowią koszty uzyskania przychodu.

Ponadto, zaliczenie kosztu na podstawie elektronicznego potwierdzenia rezerwacji pozwoli na realizację zasady współmierności przychodów i kosztów, o której mowa w art. 6 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają zasad dokumentowania wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy, podatnicy zostali zobowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i należnego podatku za rok podatkowy.

Zdaniem podatnika, nie ulega wątpliwości, że dokument księgowy zawierający opisane dane stanowi koszt podatkowy, który odzwierciedla dokonany przez podatnika wydatek.

Zgodnie z art. 15 ust. 1, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Utrwalona linia orzecznicza dowodzi, że aby można było dany wydatek zakwalifikować do kosztów podatkowych musi być on udokumentowany i poniesiony przez podatnika.

Za przykład może posłużyć interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 25 maja 2016 r., Znak: ILPB1/4511-1-361/16-3/IM, w której stwierdza się, że:

„warunkami niezbędnymi do uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika,
• musi być definitywny, a więc bezzwrotny,
• musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• musi zostać właściwie udokumentowany,
• nie może być kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 updop, (odpowiednio art. 23 updof).
  
  

Ustawa nie wymienia jednocześnie enumeratywnie (tj. poprzez wyliczenie), jakie wydatki mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie na cechy jakie powinien dany wydatek posiadać, aby stanowił koszt podatkowy”.

W analizowanym przypadku spełnione są wszystkie przesłanki aby otrzymany dokument, w postaci Hotel Confirmation Voucher zawierający opisane elementy stanowił koszty podatkowe podatnika.

Podsumowując, należy zauważyć, że otrzymywane od podmiotu faktycznie wykonującego usługę hotelową potwierdzenie rezerwacji zawierające:

• określenie rodzaju dowodu — potwierdzenie rezerwacji,
• numer dowodu - indywidualny numer rezerwacji,
• określenie stron transakcji,
• datę dokonania transakcji,
• treść transakcji,
• wartość transakcji

stanowi dla podatnika podstawę do ujęcia tego kosztu w księgach rachunkowych jednostki i zaliczenia go do kosztów podatkowych, na zasadzie art. 15 ust. 1 ustawy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”).

Art. 15 ust. 1 updop stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest, aby wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 updop. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop. Jak wcześniej wskazano jednym z warunków dla uznania kosztu za koszt uzyskania przychodu jest jego właściwe udokumentowanie. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

W myśl art. 9 ust. 1 updop, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.). Przepisy art. 20 i art. 21 tejże ustawy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 i 2 ustawy o rachunkowości, do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym a podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów;
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom;
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.

Zgodnie z art. 20 ust. 4 ustawy o rachunkowości, w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.

W świetle tych przepisów dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych i zawierające co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania (art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości).
   
   

Stosownie do art. 21 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy, można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych o których mowa w ust. 1 pkt 1-3 i 5, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych, choć niejednokrotnie dokumentem niewystarczającym. Należy bowiem podkreślić, że podatnik ma obowiązek nie tylko udokumentować, że wydatek został poniesiony (prawidłowo zarachowany) ale wykazać także, że poniesiony został w celu osiągnięcia przychodu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest działalność organizatorów turystyki. Wnioskodawca jest również zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT. Realizując zamówienie klienta Spółka w imieniu i na rzecz klienta rezerwuje miejsce w hotelu, jako część składową usługi turystycznej. Bezpośrednio po rezerwacji z rachunku bankowego Spółki uiszczana jest kwota należna hotelowi. Na potwierdzenie rezerwacji Spółka otrzymuje dokument nazwany Hotel Confirmation Voucher, na którym widnieją m.in. dane klienta Wnioskodawcy brak jest jednak nazwy i identyfikatora podatkowego Spółki. Jako, że hotele znajdują się poza granicami Polski, Spółka wysłała do sprzedawcy prośbę o wystawienie faktury VAT dokumentującej nabycie usługi. W odpowiedzi operator zagraniczny stwierdził, że faktury są generowane automatycznie i nie da się zmienić danych na fakturze na nazwę podatnika i na voucherze lub fakturze będą widoczne jedynie dane gościa (klienta podatnika).

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu prawnego sprawy należy stwierdzić, że dowód dokumentujący poniesienie kosztu, którego dotyczy wniosek winien zawierać oznaczenie stron transakcji (a więc wskazanie Spółki jako nabywającego usługę – ponoszącego koszt) gdyż przepisy ustawy o podatku dochodowym nie wskazują na możliwość zaniechania wskazania na dowodzie stron transakcji. Brak wskazania na dowodzie księgowym Spółki jako podmiotu ponoszącego koszt uniemożliwia przyjęcie, że wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodu. W takim przypadku, w ocenie Organu, wskazanie ewentualnego związku poniesionego kosztu z osiągniętymi przychodami (lub zabezpieczeniem czy zachowaniem żródła przychodów) jest niemożliwe.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, ze w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

W odniesieniu do powołanej interpretacji indywidualnej, stwierdzić należy, że jest ona rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnosi, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa. Dodatkowo stwierdzić należy, że przytoczona przez Wnioskodawcę interpretacja nie została wydana w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Powołana przez Wnioskodawcę interpretacja została wydana w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych i dotyczy możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na obowiązkowe składki z tytułu prowadzenia przez podatnika indywidualnej praktyki lekarskiej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.